Πατριωτισμός και πατριδοκαπηλία

Φυσικό είναι για τα "τοπ - μόντελ" της δημοσιογραφίας τους γνωστούς μικροφωνοφόρους του ΜΕΓΚΑ, του ΑΝΤ - 1, του ΣΤΑΡ, του ΣΚΑΪ κλπ. αλλά κύρια για τα αφεντικά τους, τους γνωστούς επιχειρηματίες μεγαλοκαναλάρχες τύπου Λαμπράκη, Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Τεγόπουλου, τέτοια ζητήματα να θεωρούνται πολύ "μπανάλ", σε σχέση με μια "σικέ" συζήτηση με κάποιον πολιτικό γυρολόγο της δικομματικής τετραχρωμίας ή μπροστά σε γαργαλιστικές ιστορίες κρεβατοκάμαρας ευτελισμένων καλλιτεχνών.

Πεισματάρα, όμως, η πραγματικότητα, ασφυκτιώντας στα στενά όρια του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου στάδιου του καπιταλισμού (Λένιν), ήρθε να φέρει ούτως ή άλλως αυτά τα ζητήματα στην επικαιρότητα, άσχετα αν ακόμα και στις πιο κρίσιμες ώρες το "εμπόριο γεγονότων", από τους μεγαλοκαναλάρχες και τους υποτακτικούς τους με τους παχυλούς μισθούς, συνεχιζόταν.

Κυρίαρχο ζήτημα, λοιπόν, που ήρθε ωμά να διεκδικήσει τη στάση ζωής απ' τον καθένα μας ήταν αυτό της εθνικής ανεξαρτησίας, του πατριωτισμού, για να το πούμε με μια λέξη με πολλά σημαινόμενα.

Μέσα σε αυτά τα γνωστά σε όλους πλαίσια, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε γνήσιος εκφραστής της αστικής τάξης στην Ελλάδα, η οποία στις κρίσιμες ιστορικές καμπές, διά των πολιτικών της εκπροσώπων, έσερνε τη χώρα στο δρόμο της υποτέλειας, της εξάρτησης, του ξεπουλήματος, γιατί τα δικά της στενά ταξικά συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά των ξένων αφεντικών που στην περίπτωσή μας είναι οι Αμερικανοί και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτούς, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την κρίση συνεχίζει να εκλιπαρεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Είναι φυσικό στα πλαίσια του δίπολου κοσμοπολιτισμός - εθνικισμός, να έχουμε τους κούφιους λεονταρισμούς και τις εθνικιστικές κραυγές αντάμα με τις "ρεαλιστικές" φωνές του ραγιαδισμού, που έθεταν τα ψευτοδιλήμματα ειρήνη ή πόλεμος από τη μια μεριά, κι από την άλληνα μένει στο απυρόβλητο το ιμπεριαλιστικό πλέγμα εξάρτησης είτε αυτό αφορά στις αμερικανονατοϊκες βάσεις στη χώρα μας είτε στις "διασυμμαχικές" μας υποχρεώσεις απέναντι στους πάτρωνες της ΕΕ. Ολα αυτά τη στιγμή που σε ενδεχόμενη σύρραξη αυτό το πλέγμα θα έπαιζε το γνωστό προδοτικό και προβοκατόρικο ρόλο του, όπως στην περίπτωση της κυπριακής τραγωδίας, που αποπροσανατόλιζε τα ελληνικά αεροπλάνα ή βοηθούσε στο βομβαρδισμό κυπριακών στόχων.

Αυτοί που έστειλαν το μισό στόλο να προασπίσει τη βραχονησίδα Ιμια, αποδεχόμενοι το μπαλάκι των Τούρκων στρατοκρατών, μόλις έφτασε η ώρα να θερίσουν τις θύελλες, αφού έσπειραν ανέμους, τα μάζεψαν με δουλικότητα και έφτασαν διά στόματος "εκσυγχρονιστή" πρωθυπουργού Σημίτη να ευχαριστήσουν αυτούς που υπέθαλψαν, αν δεν οργάνωσαν την κρίση, τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Η μελέτη της ελληνικής επανάστασης του 1821, η μελέτη της μετέπειτα ιστορίας μας και των σταθμών της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Εμφύλιου, του Πολυτεχνείου, της Κύπρου είναι γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα δουλικότητας και ραγιαδισμού της αστικοτσιφλικάδικης στην αρχή και μετέπειτα αστικής τάξης της χώρας μας.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Να θυμηθεί τον "μεγάλο πολιτικό " Μαυροκορδάτο και τους ομοίους του πλασιέ των Αγγλων, Γάλλων και λοιπών ηγεμόνων της άμοιρης πατρίδας, που, για το ρόλο τους, ο Μακρυγιάννης τούς ονόμαζε ζυμάρια των Τούρκων; Τη Βαυαροκρατία και τη μετέπειτα δυναστεία των Γλύξμπουργκ; Την εκστρατεία στη Μ. Ασία κατ' εντολή των Αγγλογάλλων και των υπόλοιπων της ΑΝΤΑΝΤ; Τη ρήση του Α. Κανελλόπουλου προς τον Αγγλο Σκόμπι παρουσιάζοντας το ελληνικό στράτευμα με τα λόγια "Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας" ή, τέλος, την προδοσία της Κύπρου με το γνωστό πραξικόπημα και όλα τα επακόλουθα;

Αυτής της δουλοπρέπειας συνεχιστής αποδείχτηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και επειδή η δουλοπρέπεια της αστικής τάξης της χώρας μας και των πολιτικών της, ασχέτως εκσυγχρονιστικής ποιότητας, είναι δεύτερη φύση της, γι' αυτό και ο έτερος βασικός και έμπειρος εκπρόσωπός της ο κ. Εβερτ και το κόμμα της ΝΔ συνεπικουρούμενος από το εξίσου πατριδοκάπηλο δεκανίκι της Πολιτικής Ανοιξης συνέχισαν το χορό, αλλά από την άλλη πλευρά του δίσκου. Ενώ το αριστερό υποστύλωμα του ΠΑΣΟΚ, ο "ΣΥΝ" θεσμολογώντας προσπαθούσε να μπαλώσει τα αμπάλωτα για τη χαμένη τιμή της κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ.

Ετσι συμπληρώθηκε το παζλ της πατριδοκαπηλίας, αλλά και της προσπάθειας αποπροσανατολισμού του λαού μας, από τους πραγματικούς υπεύθυνους της κρίσης.

Υπάρχει, όμως, και ένα ακόμα επίπεδο που αποκαλύπτει την πατριδοκαπηλία των αστικών κομμάτων του δικομματισμού. Αυτό το επίπεδο είναι εκείνο που σχετίζεται με τους κυρίαρχους φορείς πολιτισμού, κουλτούρας, παιδείας, σε τελική ανάλυση με τους φορείς διαμόρφωσης συνείδησης και ιδεολογίας, δημιουργίας, τέλος, συγκεκριμένου "τύπου" ανθρώπου. Και είναι γνωστό, πού βαράνε τα σφυριά τους, τι ανθρώπινες συνειδήσεις θέλουν να διαμορφώσουν. Είναι γνωστό ότι θέλουν ένα λαό, αποχαυνωμένο, άνευρο, ραγιά κατ' εικόνα και ομοίωση δικιά τους, πειθήνιο όργανο των οποιωνδήποτε αφεντικών. Μέγιστο βάρος αυτής της αποστολής έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα ιδιωτικά των "εκπολιτιστών " που ήδη αναφέραμε στιλ Λαμπράκη και σία. Μέσα σ' έναν κυκεώνα από δημοσιογραφίσκους, που μας "πληροφορούν" για αίματα, κρεβατοκάμαρες, αστυνομικές φαντασιοπληξίες κλπ. Μέσα σ' ένα πλήθος ευτελισμένων, πλην σοβαροφανών, τηλεπαρουσιαστών των διάφορων "τοκ - σόου" που συνήθως μαζεύουν τη "σάρα" και τη "μάρα" να κουβεντιάσει επί παντός επιστητού, ανάμεσα σε συμπληγάδες τηλεπαιχνιδιών "Ρουλοειδών" και "τσαούσων" διαμορφώνεται από τους ιθύνοντες της αστικής τάξης και των κομμάτων τους η συνείδηση του Νεοέλληνα. Του Νεοέλληνα, που θα έχει μάθει την ηλεκτρονική γλώσσα των κομπιούτερς, θα νιώθει "Ευρωπαίος", αλλά την ίδια στιγμή η αλλοτρίωση από την κληρονομιά του λαϊκού μας πολιτισμού και τις προοδευτικές της αξίες είναι γεγονός.

Γι' αυτό από τα μεγάλα κανάλια τους απουσιάζουν οι μικρές ή μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού, γι' αυτό διαστρεβλώνεται και φιμώνεται η φωνή του ΚΚΕ, γι' αυτό στα κανάλια τους έχουν θέση οι πάντες εκτός από τους κομμουνιστές.

Γιατί γνωρίζουν ότι ραχοκοκαλιά του γνήσιου πατριωτισμού, του προλεταριακού πατριωτισμού είναι ο αγώνας ενάντια στην ξένη εξάρτηση, ο απεγκλωβισμός από το θανατηφόρο αγκάλιασμα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Κι αυτόν τον αγώνα σήμερα όπως και 78 ολόκληρα χρόνια με αίμα και θυσίες σηκώνει το ΚΚΕ.Ευτυχώς για το λαό μας αργά, βασανιστικά αλλά σταθερά τα αγωνιστικά του αντανακλαστικά αρχίζουν να ξεμουδιάζουν, αρχίζει να ξεχωρίζει το ρόλο των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποτακτικών τους, κυβερνητικών ή μη, αλλά και των ραδιοτηλεοπτικών φερεφώνων τους.

Κλείνοντας, θυμίζουμε τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη, όταν τον απειλούσαν οι αντιπρέσβεις των ξένων ότι θα τον τιμωρήσουν με τους συντρόφους του, επειδή δεν αναγνώριζαν τον εκλεκτό τους, αδερφό του Καποδίστρια, Αυγουστίνο.

".... Βαρείτε όσο θέλετε! Είναι το μόνο δυνατό πλέον από αυτήνη τη φάρα να ιδούμε εις την πατρίδα μας. Και κοπιάστε και βαρείτε. Κι αν δεν κοπιάσετε εσείς με τον νέον κυβερνήτη όπου αναγνωρίσετε, τότε θάρθουμεν εμείς να πεθάνουμεν εκεί.

Ο βρεμένος τη βροχήν δεν τη φοβάται και κοπιάστε εις τη δουλειά σας..."

Ας είναι σίγουροι, αυτοί και τ' αφεντικά τους, ότι οι κομμουνιστές πατριώτες είναι πάνω απ' όλα ρεαλιστές. Γιατί... επιδιώκουν το "αδύνατο" (*) έχοντας μαζί τους την ιστορία.

Μάρκος ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

(*) Μπρεχτ