Η Συνθήκη δημιουργίας του ΝΑΤΟ περιλαμβάνει 14 άρθρα και υπεγράφη στις 4 Απρίλη του 1949 στην Ουάσιγκτον. Τα αρχικά κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ ήταν: ΗΠΑ, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Καναδάς, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία. Αργότερα, το 1952, προσχώρησαν στο Βορειο-Ατλαντικό Σύμφωνο η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δυτ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία.

Η Συνθήκη σύστασης του ΝΑΤΟ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα κειμένου, που θα έδινε την ευκαιρία σε κάποιους αφελείς να υποστηρίξουν ότι "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις". Ομως τα όσα περιέχονται ως εξαγγελίες στη Συνθήκη συγκρότησης του οργανισμού ήταν απόλυτα φυσικό να υπηρετούν το φιλοπόλεμο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ΝΑΤΟ μέσα από... φιλειρηνικές και δημοκρατικές διακηρύξεις.

Στο προοίμιον κιόλας της Συνθήκης αναφέρεται ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ "διαδηλούν εκ νέου την πίστιν των εις τους σκοπούς και τας αρχάς του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών"... Τι να πεις; Οι κατάφωρες παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, διά της υπαγωγής των αποφάσεων του ΟΗΕ στον αμερικανοΝΑΤΟικό κάλαθο των αχρήστων, όπως στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Κούβας, της Χιλής, της Παλαιστίνης, της Γρανάδας, του Παναμά, της Λιβύης, της Δομηνικανής Δημοκρατίας, της Νικαράγουα, του Σαλβαντόρ, κλπ., δίνει απάντηση όσον αφορά το "πού πιστεύει" το ΝΑΤΟ.

Στο προοίμιο, επίσης, αναφέρεται ότι τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ "έχουν απόφασιν να διαφυλάξουν την ελευθερίαν, τας κοινάς παραδόσεις και τον πολιτισμόν των λαών των, άτινα πάντα εισί θεμελιωμένα επί των δημοκρατικών αρχών, της ατομικής ελευθερίας και το κράτος του νόμου". Αυτά στα λόγια. Στην πράξη, το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως ενορχηστρωτής, υποβολέας και δύναμη επιβολής εκείνων των μηχανισμών που κατέλυσαν κάθε δημοκρατική επίφαση και κατάργησαν με απόλυτο τρόπο μέχρι και τις στοιχειωδέστερες ελευθερίες, ακόμα και στα κράτη - μέλη του. Οι χούντες στην Ελλάδα και την Τουρκία φανερώνουν από μόνες τους την αξία των διακηρύξεων του ΝΑΤΟ περί δημοκρατίας, ελευθερίας και κράτους του νόμου.

Στο άρθρο 1 της Συνθήκης αναφέρεται: "Τα Μέρη (κράτη - μέλη) αναλαμβάνουν, ως καθορίζεται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπως διακανονίζουν πάσαν διεθνή διαφορά εις ην ήθελον ευρεθή εμπεπλεγμένα, δι' ειρηνικών μέσων, κατά τρόπον ώστε η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και δικαιοσύνη να μην εκτεθούν εις κινδύνους, και όπως εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις απέχουν της απειλής ή της χρησιμοποιήσεως βίας...".

Μια πρόχειρη σταχυολόγηση από το χρονικό του θανάτου που έσπειραν και προκάλεσαν τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ (πρώτα και κύρια οι ΗΠΑ) από την ημερομηνία υπογραφής των παραπάνω δείχνει την προσήλωσή τους στα "ειρηνικά μέσα": Πόλεμος στην Κορέα και στο Βιετνάμ, επέμβαση στην Ινδοκίνα, στη Γρανάδα και στον Παναμά, επιδρομή στη Λιβύη, στο Λίβανο και τον Περσικό Κόλπο, στρατιωτικές επεμβάσεις στις Φιλιππίνες, στην Ελλάδα και τη Σομαλία. Ας προσθέσουμε τις επιδόσεις των συμμάχων των Αμερικάνων, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, στα Φόκλαντ, στην Αλγερία και όχι μόνο. Και μαζί με όλα αυτά την άμεση εμπλοκή των "ειρηνοποιών" στα εσωτερικά χωρών, με στόχο την ανατροπή των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών τους και τη στήριξη της αντίδρασης, όπως στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα, στη Χιλή, κλπ.

Αυτά για όσο διάστημα το ΝΑΤΟ διατηρούσε το "φύλλο συκής" του. Για όσο διάστημα, δηλαδή, το ίδιο εμφανιζόταν ως "αμυντικός συνασπισμός" και έτσι η "βρώμικη δουλιά" των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων δε γινόταν με τη σφραγίδα του, αλλά με τη σφραγίδα των κρατών - μελών του... Αυτό το τελευταίο "φύλλο συκής" έπεσε με την ανοιχτή πλέον επέμβαση του ΝΑΤΟ και μάλιστα, εκτός των "ορίων ευθύνης του" - για πρώτη φορά από την ίδρυσή του - εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Στο περιβόητο άρθρο 5 της Συνθήκης αναφέρεται: "Τα συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι ένοπλος επίθεσης ενός ή πλειόνων εξ αυτών... θέλει θεωρηθεί ως επίθεσις εναντίον απάντων και, συνεπώς, συμφωνούν ότι εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών... θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη διά της αμέσου λήψεως... των μέτρων, άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένου της χρήσης ενόπλου βίας...". Πρόκειται για το άρθρο, που, υποτίθεται, προστατεύει τα κράτη - μέλη από επιθέσεις τρίτων.

Πώς λειτούργησε το εν λόγω άρθρο στην περίπτωση της Ελλάδας, όσον αφορά την επιβουλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, εκ μέρους της Τουρκίας; Απλώς δε λειτούργησε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ. Και αυτό διότι, όπως αποφάνθηκε το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να υπεισέλθει αρωγός της Ελλάδας από τη στιγμή που και η Τουρκία είναι μέλος του οργανισμού... Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι ενταγμένη σε έναν οργανισμό που την υποχρεώνει να λαμβάνει ενεργό μέρος σε πολεμικές συγκρούσεις εφόσον κάποιο άλλο μέλος του ΝΑΤΟ εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις (συνέβη - υπό διάφορα προσχήματα - στην Κορέα, στον Περσικό, στη Βοσνία), αλλά αυτός ο ίδιος οργανισμός δε θέλει και δεν πρόκειται να υπερασπιστεί την Ελλάδα, εφόσον η τελευταία βρεθεί σε κίνδυνο. Και ο κίνδυνος, όπως σαφώς έχουν ομολογήσει και οι αστοί πολιτικοί της χώρας, είναι συγκεκριμένος και "προέρχεται εξ Ανατολών".

Στο άρθρο 8 της Συνθήκης τα δεσμά της εξάρτησης παίρνουν τη μορφή επίσημης δέσμευσης. Οπως αναφέρεται, "έκαστον των Μερών δηλοί ότι ουδεμία των ήδη εν ισχύει διεθνών υποχρεώσεων μεταξύ αυτού και οιουδήποτε ετέρου Μέρους ή οιασδήποτε τρίτης Δυνάμεως, αντίκειται προς τας διατάξεις της παρούσης Συνθήκης, υπόσχεται δε να μη αναλάβη οιανδήποτε διεθνή υποχρέωσιν αντικειμένην προν την παρούσαν Συνθήκην". Τι σημαίνουν τα παραπάνω σε... μετάφραση; Πολύ απλά, ότι χώρες σαν την Ελλάδα, οι οποίες θα ήθελαν να συνάψουν σχέση αμοιβαίου συμφέροντος με άλλο κράτος, μη μέλος του ΝΑΤΟ, δεν έχουν δικαίωμα να το πράξουν, από τη στιγμή που αυτή η σχέση μπορεί να θεωρηθεί ότι "αντίκειται" προς τα συμφέροντα των ισχυρών "συμμάχων"... Ακόμα χειρότερα. Το ΝΑΤΟ αυτοαναγορεύεται σε οργανισμό υπεράνω του Διεθνούς Δικαίου από τη στιγμή που απαγορεύει στα μέλη του να αναλάβουν "οιανδήποτε διεθνήν υποχρέωσιν" που δε βρίσκεται στα μέτρα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που κάποιο κράτος - μέλος ενσωματώσει στο εθνικό του Δίκαιο ή επικαλείται διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου για τη διαφύλαξη των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, οι ισχυροί του ΝΑΤΟ απλώς δε λαμβάνουν υπόψη το Διεθνές Δίκαιο. Χαρακτηριστική περίπτωση, η χρόνια άρνηση των ΗΠΑ να αποδεχτούν τον κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας για τα 12 μίλια.

Το άρθρα 12 και 13 και 14,για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ποιος "κάνει κουμάντο" στο ΝΑΤΟ, ξεκαθαρίζουν ότι όποιος θέλει να φύγει από το ΝΑΤΟ θα το ανακοινώσει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, "ήτις θέλει ειδοποιήσει" τους υπολοίπους. Οσο για το αυθεντικό κείμενο της Συνθήκης, βρίσκεται κατατεθειμένο στα αρχεία της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αφιέρωμα: Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μισό περίπου αιώνα ζωής έχει συμπληρώσει ο Οργανισμός της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, όπως είναι η επίσημη ονομασία του ΝΑΤΟ. Σαράντα τέσσερα χρόνια συμπληρώνει φέτος η Ελλάδα, ως μέλος του. Περίοδος αρκετά μεγάλη και αποκαλυπτική, τόσο του πραγματικού χαρακτήρα και του ρόλου του δήθεν αμυντικού Οργανισμού, όσο και του πραγματικού περιεχομένου της σχέσης της χώρας μας μαζί του. Των πολυπλόκαμων, δηλαδή, και πολύμορφων αλυσίδων, που δένουν πισθάγκωνα την Ελλάδα στο άρμα του "προστάτη" των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και καθιστούν ουσιαστικά τη χώρα και τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού της, έρμαιο των θελήσεων και των επιταγών των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και στόχων.

Ολα αυτά, όπως και όλα όσα κατά καιρούς διακήρυσσαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, έρχονται και πάλι στη φάση αυτή στο προσκήνιο, καθώς τα γκρίζα σύννεφα της αποσταθεροποίησης και του πολέμου έχουν για τα καλά θρονιαστεί στον ουρανό των Βαλκανίων και η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" των "μεγάλων δυνάμεων" αναδείχνεται σε βασικό και ταυτόχρονα, έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο μοχλό των εξελίξεων. Καθώς, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν μια φάση ιδιαίτερης έντασης και όξυνσης και το ΝΑΤΟ έχει, ήδη, βάλει σε εφαρμογή τα νέα - προσαρμοσμένα στη δήθεν μεταψυχροπολεμική εποχή - σχέδια υλοποίησης της "Νέας Τάξης", στην ευρύτερη περιοχή μας.