"Δίχως πολιτική λύση κανένα οικονομικό πρόγραμμα, όσο φιλολαϊκό και ριζοσπαστικό και αν είναι, ρεαλιστικό ή φιλόδοξο, δεν έχει ελπίδα επιτυχίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν γενική πολιτική γραμμή, ποια κυβέρνηση, ποιες δυνάμεις πρέπει να ηγούνται και να κυριαρχούν",τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στη συζήτηση, που έγινε χτες, προ ημερήσιας διάταξης στη Βουλή για την ελληνική οικονομία. Δημοσιεύουμε παρακάτω εκτεταμένα αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα:

Την πορεία της οικονομίας τη γνωρίζουν πολύ καλά από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι, εργάτες και υπάλληλοι, οι ΕΒΕ, η αγροτιά. Δε χρειάζονται γνώσεις οικονομολογίας για να βγάλει κανείς συμπεράσματα πού ήταν, πού πάει η ελληνική οικονομία.

Ανάπτυξη υπάρχει σαφώς την τελευταία 15ετία, ποιοι όμως ωφελήθηκαν και ποιοι έχασαν από αυτή; Οχι βεβαίως ο λαός, οι εργαζόμενοι. Αναπτύχθηκε η οικονομία με μια έννοια, πηγαίνοντας προς τα εμπρός όσον αφορά την εξυπηρέτηση των κερδών και των κεφαλαίων, ενώ προς τα πίσω πήγε μόνο όσον αφορά το εισόδημα και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Πήγε μπροστά με βάση τις εντολές της ΕΕ, πήγε πίσω με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων. Πήγε μπροστά σε καπιταλιστικούς εκσυγχρονισμούς, μόνο που αυτοί οι εκσυγχρονισμοί γεννάνε φτώχεια, ανεργία, λιτότητα για το λαό.

Με λίγα λόγια τα τελευταία χρόνια έγινε πιο ελεύθερο και πιο ασύδοτο το καπιταλιστικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα το μονοπωλιακό πολυεθνικό, ενώ δέθηκαν με νέα δεσμά οι εργάτες και υπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, η αγροτιά. Σε κάθε τους βήμα νιώθουν το βαρύ ζυγό των ΕΟΚικών επιλογών, και όχι μόνο, όσο πιο ελεύθερο και ασύδοτο είναι το κεφάλαιο, τόσο και πνευματικά ανελεύθερος γίνεται ο απλός άνθρωπος.

Ελλάδα των φθηνών υπηρεσιών, των καζίνο. Αυτό είναι το εκσυγχρονιστικό όραμα όλων εκείνων που μιλάνε για ελεύθερη οικονομία, για ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Ανάπτυξη είναι και αυτή, μόνο που όχι μόνο δεν έχει σχέση με τα πραγματικά συμφέροντα και τα δίκαια των εργαζομένων, αλλά είναι εχθρική ανάπτυξη και εξαιρετικά ανταγωνιστική σε βάρος όλων των λαϊκών στρωμάτων, των εργατών και υπαλλήλων, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, της δοκιμαζόμενης αγροτιάς μας.

Αυτή την πολιτική ανάπτυξης οι εργαζόμενοι με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες πρέπει να την ανατρέψουν και για να την ανατρέψουν, πρέπει να ανατρέψουν τους φορείς της, με στόχο να αναλάβουν οι ίδιοι και οι δυνάμεις που τους εκπροσωπούν τη χάραξη μιας ριζικά αντίθετης αναπτυξιακής πολιτικής.

Τα πιο χαρακτηριστικά γενικά γνωρίσματα της ελληνικής οικονομίας την τελευταία 15ετία, που συμπίπτει και με την πλήρη και πιο επίσημη ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα είναι:

1) H μακρόχρονη οικονομική κρίση, στην οποία βρίσκοταν η ελληνική οικονομία όχι μόνο δεν αμβλύνθηκε, αλλά δεν μπόρεσε να περάσει ούτε καν σε φάση ανάκαμψης.

2) Η ελληνική οικονομία μπήκε σε φάση αποδιάρθρωσης και συρρίκνωσης της παραγωγικής της βάσης, με σοβαρές αρνητικές συνέπειες για τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας και το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η συρρίκνωση γίνεται παράλληλα με την προώθηση της διαδικασίας των εξαγορών και συγχωνεύσεων. Διαμορφώνονται επιχειρήσεις μεγαθήρια, αφού καταπίνουν μικρομεσαίες και όχι μόνο.

Εχουμε συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής κάτω από το επίπεδο του '80, καταστροφή μεγάλων μονάδων, ενώ σε δεινή κατάσταση βρίσκεται η μεταποίηση. Το επίπεδο παραγωγής μειώθηκε: Στο δέρμα, σε ξύλο και φελλό, σε ρουχισμό και παπούτσια, στα τελικά προϊόντα, στη μεταποίηση μεταφορικών μέσων, στην υφαντουργία, στα έπιπλα, στις εκτυπώσεις - εκδόσεις, στις μηχανές και συσκευές, στα προϊόντα μη μεταλλικών ορυκτών.

Εχουμε μείωση της αγροτικής παραγωγής, αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο εξωτερικών ανταλλαγών, ποσοστώσεις που στρεβλώνουν τον εσωτερικό της καταμερισμό, αναδιαρθρώσεις, που δεν παίρνουν υπόψη τις εδαφοκλιματολογικές συνθήκες και τις ανάγκες της χώρας. Φτώχυνε η μικρομεσαία αγροτιά.

Εχουμε απόλυτη και σχετική αύξηση των ΕΒΕ και των εμπορικών εταιριών. Ταυτόχρονα, όμως, και υποταγή στο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Κυριαρχούν δύο τάσεις: Η πρώτη της καταστροφής και της ανανέωσης με όρους υποταγής και εξάρτησης στο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η δεύτερη της απορρόφησης αυτών που δε θεωρούνται αποδοτικές.

Εχουμε στο εμπόριο τη διεύρυνση του δικτύου των σούπερ μάρκετ και την κυριαρχία τους στο λιανικό εμπόριο της χώρας, καθώς με τον άνισο και σκληρό ανταγωνισμό εκτοπίζουν και εξαφανίζουν πολλά μικρομάγαζα και άλλα καταστήματα. Ταυτόχρονα, συνυπάρχει η αύξηση της εντατικότητας της εργασίας και του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο λιανικό εμπόριο, χάρη στην οποία οι ιδιοκτήτες των 15 μεγαλύτερων σούπερ μάρκετ έβγαλαν κατά μέσο όρο από κάθε εργαζόμενο 4.986.346 δρχ το 1993.

3) Στη διάρκεια της περιόδου αυτής έγινε πιο βαθιά και καταθλιπτική η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο και το ασφυκτικό πλαίσιο της ΕΕ, όπου σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών για την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας και για την ελληνική κυβέρνηση να κάνει έστω αυτές τις επιφανειακές, ανώδυνες και προσωρινές παραχωρήσεις που έκανε τα προηγούμενα χρόνια.

4) Στα τελευταία 15 χρόνια μειώθηκε σχετικά το μερίδιο της αγροτικής οικονομίας και της βιομηχανίας στη δημιουργία του ΑΕΠ, ενώ αντίθετα σε σημαντικό βαθμό αυξήθηκε ο αριθμός των υπηρεσιών, με ταυτόχρονα εκρηκτικά φαινόμενα ανεργίας, μερικής απασχόλησης, μειωμένων ωραρίων και ελαστικών μορφών απασχόλησης, με συνέπειες σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και στον τομέα της ηθικής και του πολιτισμού.

Ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες, που θεωρητικολογούν, προκειμένου να μπερδέψουν το λαό και να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, μαζί τους και αρκετοί αριστεροί στα λόγια και νεοφιλελεύθεροι στην ιδεολογία, λένε ωραία και κούφια λόγια ότι δεν είναι και κακό, αντίθετα είναι πολύ σύγχρονο να αναπτύσσονται οι υπηρεσίες και να μειώνεται η βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, αφού δήθεν βαδίζουμε για μια νέα κοινωνία που η βιομηχανία και η αγροτική οικονομία θα παίζουν λιγότερο ρόλο.

Πρόκειται για ψέμα, υποκρισία, και εμπαιγμό της νοημοσύνης του ελληνικού λαού και για γενικούς λόγους και για ειδικούς. Οσες αλλαγές και να έγιναν τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο παρά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μπορεί ένας λαός, μια χώρα να ζει και να βελτιώνει το βιοτικό του επίπεδο, δίχως τα αναγκαία βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα, και μάλιστα φθηνά και καλής ποιότητας. Οπως και κανένα δεν πείθουν οι θεωρίες ότι μια χώρα μπορεί να μιλά για ανάπτυξη, ακόμα και καπιταλιστική, δίχως ένα ορισμένο επίπεδο σύγχρονης βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγικής βάσης, δίχως ένα επίπεδο ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας.Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για την Ελλάδα, που από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε το σύγχρονο ελληνικό εθνικό κράτος δεν μπόρεσε για λόγους καθαρά πολιτικούς, κυρίως, να αναπτύξει τις εγχώριες πλουτοπαραγωγικές της πηγές και δυνατότητες. Ολες αυτές οι θεωρίες λέγονται για να δικαιολογήσουν τη χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων, την κρίση στην αγροτική οικονομία, να δικαιολογήσουν την ανεργία, τις απολύσεις, τη στυγνή εκμετάλλευση. Ολες αυτές οι θεωρίες πάνε να δικαιολογήσουν το φαινόμενο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης των κεφαλαίων σε όλους τους τομείς, τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, το εμπόριο. Η αύξηση του τομέα των υπηρεσιών στην Ελλάδα δεν είναι δείκτης ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού, το αντίθετο είναι δείκτης της κρίσης, της κερδοσκοπίας, της προσπάθειας να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια χώρα όλο και πιο βαθιά εξαρτημένη από ξένα κέντρα, χώρα φθηνών υπηρεσιών.

Μακάρι να είχαμε αύξηση του τομέα των υπηρεσιών, των δημόσιων υπηρεσιών σε τομείς όπως η υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλιση. Το υπουργείο Παιδείας προωθεί ταχύτατα την αποδιάρθρωση της δημόσιας παιδείας, που εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τόσο δημόσια, γιατί κόστιζε και κοστίζει δισεκατομμύρια. Αν πέσει και το τελευταίο προπύργιο, η δημόσια παιδεία και υγεία, τότε η φτώχεια και η εξαθλίωση θα είναι γενικό, καθολικό χαρακτηριστικό στον τόπο μας.

Αντίθετα συρρικνώνεται ο δημόσιος τομέας και εκεί που αυξάνεται ο τομέας υγείας και παιδείας είναι εκεί που μετατρέπεται σε βορά του μεγάλου κεφαλαίου. Τέτοια αύξηση των υπηρεσιών, που σημειωτέον δε λύνει και το πρόβλημα της απασχόλησης, ας έλειπε για το λαό μας.

5) Τέλος, η ελληνική οικονομία δεν κατάφερε να καλύψει το χάσμα επιπέδου ανάπτυξης που τη χωρίζει από προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, αντίθετα μεγάλωσε η υστέρησή της. Ενδεικτικό, αλλά και όχι μοναδικό, είναι το στοιχείο που δείχνει ότι το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν στην Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση ανάμεσα στις 15 χώρες - μέλη της ΕΕ. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι πρωτογενές, είναι αποτέλεσμα του άνισου καταμερισμού που επιβάλλεται στα πλαίσια της ΕΕ. Είναι στη φύση και στο χαρακτήρα της ΕΕ. Αν η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Ευρώπης, που έχουν ανάλογα ή παραπλήσια προβλήματα ανάπτυξης, έφταναν στο επίπεδο των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, τότε αυτές θα έχαναν την ηγεμονία τους, θα έχαναν τα προνόμιά τους, που υπάρχουν όσο θα υπάρχουν δορυφόροι και υποτακτικοί.

Η τελική αιτία όλων των κρίσεων παραμένει από τη μια μεριά η συσσώρευση κεφαλαίων και από την άλλη η φτώχεια και ο περιορισμός της κατανάλωσης των μαζών. Το ένα πέμπτο είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Η συσσώρευση είναι το βασικότερο μέσο για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών.

Το 1980 κέρδη μονοπωλίων 143,4 δισ., το '93 1.490,7 δισ., με τα στοιχεία της ICAP υπερδεκαπλασιάστηκαν, ενώ σε υψηλά επίπεδα διαμορφώνεται το μέσο ποσοστό κέρδους στη βιομηχανία.

Και η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα δεν μπορούν βεβαίως να αγνοήσουν τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Ψάχνουν τις αιτίες ο ένας στη διαχείριση του άλλου. Πυροβολούν δημαγωγικά τις συνέπειες, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες. Τα κόμματα που βρίσκονται συνήθως στην αντιπολίτευση και δεν έχουν πάρει επίσημα μέρος στη διαχείριση της κρίσης, όπως η Πολιτική Ανοιξη, ο "Συνασπισμός", περιορίζονται να προτείνουν την πιο παραδοσιακή από τις πιο παραδοσιακές πολιτικές, απλά μια καλύτερη κατανομή υπέρ των εισοδημάτων και ορισμένες κοινωνικές παροχές.

Αναμφισβήτητα ανακατανομή χρειάζεται, όμως αυτή δεν είναι δυνατόν από μόνη της να ανακόψει τον κατήφορο που έχει πάρει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ειδικά σε μια περίοδο που η επίθεση δεν πραγματοποιείται μόνο μέσω των μισθών, εισοδημάτων και συντάξεων, αλλά μέσα από πιο γιγάντιους και αποτελεσματικούς μηχανισμούς, μέσω της πιο βαθιάς και καταλυτικής διείσδυσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μέσα συνολικά από την πορεία ενσωμάτωσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Μια άλλη πρόταση σύγχυσης και αυταπάτης είναι ότι ο λαός θα ζήσει καλύτερα, αν γίνουν επενδύσεις, άρα ας ανεχθεί ο λαός τα προνόμια στην πλουτοκρατία, ας ανεχθεί ο λαός την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, αρκεί να γίνουν επενδύσεις.

Πού γίνονται οι νέες επιχειρήσεις και εταιρίες; Σε τουριστικά γραφεία, ξενοδοχεία, εισαγωγές, αντιπροσωπείες, σύμβουλοι επιχειρήσεων, διαφημίσεις, κλινικές, ιατρεία, εργαστήρια, φυσικοθεραπευτήρια, φροντιστήρια, εκπαιδευτήρια, ενώ το μεγάλο μέρος επενδύσεων στη βιομηχανία δαπανάται στις οικοδομικές εγκαταστάσεις και λιγότερο στον τεχνολογικό εξοπλισμό.

Κατ' αρχάς είναι πασίγνωστο ότι το ξένο κεφάλαιο που διεισδύει στη χώρα μας κατευθύνεται σε μη παραγωγικούς τομείς, στην αγορά ακινήτων, στην αγορά ομολόγων και εντόκων γραμματίων του δημοσίου. Δεν είναι όμως τάση του ξένου κεφαλαίου μόνον, αλλά και του ελληνικού, που βεβαίως συμπράττει με το ξένο και όταν ακόμα δε συμπράττει, συμπεριφέρεται το ίδιο με αυτό. Το '94 το 65% των επιχειρηματικών κεφαλαίων πήγε για την αγορά ομολόγων και εντόκων γραμματίων του δημοσίου,ενώ τα προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο δίνουν καταλυτικό χτύπημα στη ζωή των εργαζομένων και στην πραγματική ανάπτυξη της χώρας

Από το '71 μέχρι το '92 το ελληνικό κράτος χάρισε στο ιδιωτικό και μονοπωλιακό κεφάλαιο πάνω από 300 δισ. δραχμές σαν κίνητρα για επενδύσεις που δεν έγιναν ποτέ. Τα ελλείμματα και τα χρέη που υπάρχουν αποτελούν τον κυριότερο δείκτη ότι υπάρχουν κεφάλαιο και κέρδη συσσωρευμένα. Ακριβώς γιατί συσσωρεύτηκε πολύ χρήμα, γι' αυτό υπάρχουν και ελλείμματα και χρέη. Ιδιωτικοποιούνται τα κέρδη και κοινωνικοποιούνται οι ζημιές.

Το παρελθόν έχει πολλές αποδείξεις για απαντήσεις και προβλέψεις που αφορούν το σήμερα και το αύριο. Αλλά τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για το ότι λύση ψευδεπίγραφη είναι η πολιτική που υποστηρίζουν τα άλλα κόμματα περί επενδύσεων ή και εκείνα που φωνάζουν δημαγωγικά για ανακατανομή της πίτας, από την πείρα της περιόδου '58-'72 στην Ελλάδα; Σ' αυτή την περίοδο έχουμε σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με τη σφραγίδα του ξένου κεφαλαίου και με κριτήριο ότι η χώρα μας είχε πρώτες ύλες που ήθελαν να τις εκμεταλλευτούν και φτηνή εργατική δύναμη. Μετά όμως ακολουθεί πτωτική πορεία, μείωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε σύγκριση με ευρωπαϊκά επίπεδα. Εκείνη η περίοδος προετοίμασε τη σημερινή φάση της οξυμένης κρίσης.

Δίχως πολιτική λύση κανένα οικονομικό πρόγραμμα, όσο φιλολαϊκό και ριζοσπαστικό και αν είναι, ρεαλιστικό ή φιλόδοξο, δεν έχει ελπίδα επιτυχίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν γενική πολιτική γραμμή, ποια κυβέρνηση, ποιες δυνάμεις πρέπει να ηγούνται και να κυριαρχούν.

Βεβαίως για όλα τα άλλα ελληνικά κόμματα η εξυπηρέτηση του ξένου κεφαλαίου ονομάζεται διεθνής συνεργασία και εκσυγχρονισμός. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ στάθηκαν και στέκονται ανένδοτες κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια σε μικροπαραχωρήσεις, όχι τόσο γιατί με κάποιες π. χ. αυξήσεις θα ανατραπεί η οικονομική πολιτική, αλλά γιατί θέλουν τώρα πριν είναι αργά γι' αυτούς να σπάσουν το ηθικό των εργαζομένων, να περάσουν τη γραμμή του πλήρους συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης, οπότε, αν υποθέσουμε ότι θα περάσει και δε θα περάσει, να ακολουθήσει μια άνευ προηγούμενου επίθεση σε βάρος των εργαζομένων.

Δεν είναι οι αγώνες αναποτελεσματικοί όπως αρκετοί εργαζόμενοι υποστηρίζουν, όμως σήμερα δε φτάνει το επίπεδο ανάπτυξης των αγώνων που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Δε φτάνουν οι αγώνες του ενός ή του άλλου κλάδου, μιας περιοχής ή άλλης, χρειάζεται σήμερα ένα ισχυρά οργανωμένο λαϊκό μέτωπο, που σε τελευταία ανάλυση βάζει στο επίκεντρό του το ερώτημα ποιος τελικά κυβερνάει αυτή τη χώρα, ποιος πρέπει να την κυβερνήσει.

Δεν αναφερόμαστε στενά στο ποιο ή ποια κόμματα βρίσκονται στην κυβέρνηση, αλλά τα κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση ποια ταξικά συμφέροντα αντιπροσωπεύουν. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν αμφισβητεί ότι είτε η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση, τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών, των πολυεθνικών εξυπηρετούνται σε πολύ υψηλό βαθμό. Το ίδιο μπορεί να κάνει και μια κυβέρνηση συνεργασίας με μικρότερα κόμματα που δεν αμφισβητούν τη γραμμή πλεύσης που ισχύει σήμερα, απλώς την αντιπολιτεύονται στα σημεία.

Η διακυβέρνηση του τόπου και γενικότερα η πολιτική εξουσία πρέπει να περάσει σε άλλα χέρια, σε δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά τα λαϊκά συμφέροντα. Σ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολίζεται το λαϊκό κίνημα, στο δρόμο προς ένα τέτοιο σκοπό θα έχει μερικές κατακτήσεις που δε θα τους τις παίρνουν πίσω, όταν ο αγώνας αυτός κοιτάει συνεχώς προς τα εμπρός.

Δεν υπάρχει οικονομική πρόταση, δίχως πολιτική πρόταση. Η μια είναι αναπόσπαστη της άλλης. Ετσι όπως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα σήμερα, προηγείται η κοινωνικοπολιτική λύση στον τόπο και μετά έρχεται η δυνατότητα προώθησης της οικονομικής πολιτικής που υπηρετεί το λαό και τη χώρα.Μπορώ να το αποδείξω αυτό, ότι δηλαδή προηγείται η λύση του πολιτικού προβλήματος και από το εξής γεγονός: Εχουν απορριφθεί και επίσημα και στην ουσία όλες οι πολύ ρεαλιστικές προτάσεις των εργαζομένων και των οργανώσεών τους, που αντιπροσωπεύουν αμυντικά αιτήματα, πολύ επιφανειακές μεταρρυθμίσεις που δε θίγουν τη σημερινή πολιτική, και όμως δεν έγιναν δεκτά, ούτε τα μίνιμουμ. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ελπίδα με το σημερινό πολιτικό συσχετισμό, με το πλαίσιο της πολιτικής που ακολουθείται εδώ και χρόνια, ανεξάρτητα τακτικών, επιμέρων μοντέλων.

Εμείς βεβαίως δε θα σταματήσουμε να προβάλλουμε και άμεσες προτάσεις, αλλά κυρίως να δουλεύουμε για να κατανοηθεί ότι είναι μάταιος ένας αγώνας που περιορίζεται απλά σε υποβολή αιτημάτων στην κυβέρνηση, της οποίας το αυτί δεν ιδρώνει.

Για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της κρίσης, για να αποτραπούν τα χειρότερα, πρέπει να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Για να ανατραπεί αυτή η πολιτική, απαιτείται ανατροπή του συσχετισμού πολιτικής δύναμης. Για να ανατραπεί ο πολιτικός συσχετισμός και να αποτρέψουμε τις νέες μεταμφιέσεις του πολιτικού συστήματος που μαγειρεύονται με άτυπους γάμους, επίσημους ή ανεπίσημους αρραβώνες, πρέπει όσο γίνεται πιο γρήγορα να εκδηλωθούν πιο ουσιαστικές αλλαγές και ανακατατάξεις στο κοινωνικό επίπεδο, με τη συγκρότηση ενός πανίσχυρου κοινωνικού λαϊκού μετώπου πάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα της πόλης, την αγροτιά, τα κοινωνικά δημοκρατικά κινήματα, ώστε ο αγώνας να αποκτήσει μαχητικότητα, συνέπεια, ικανότητα και πολιτική βαρύτητα. Μόνο ένα μέτωπο σε αντίθεση με τα μονοπώλια και τη συμμόρφωση της Ελλάδας στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μπορεί να βάλει φρένο στον αντιλαϊκό κατήφορο, να στρώσει το δρόμο που θα οδηγήσει το λαό έξω από το τούνελ της συντήρησης και της υποταγής, της συναίνεσης.

Καμία πολιτική αλλαγή δε θα είναι σημαντική για το λαό, αν δε συνοδευτεί από ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις με τα βάθρα και τα θεμέλια αυτού του συστήματος. Το θέμα δεν είναι απλά να μην ξαναπάρουν αυτοδυναμία ή το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Αυτό μπορεί σχετικά εύκολα να γίνει. Μετά όμως την αυτοδυναμία, τι; Δίχως ένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό λαϊκό μέτωπο, δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστούν θετικές προοπτικές για το λαό, δεν είναι δυνατή η προοπτική να περάσει η διακυβέρνηση, και γενικότερα η πολιτική εξουσία, στα χέρια δυνάμεων που εκφράζουν με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

1) Ελάχιστη προϋπόθεση, για να μπορεί κανείς να μιλά με ελπίδα ότι κάτι μπορεί να κατακτηθεί υπέρ του λαού, είναι η ριζική εναντίωση και απειθαρχία στις δεσμεύσεις και επιλογές της ΕΕ στο πεδίο της οικονομίας, της κοινωνικής προστασίας, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των θεσμών, της κοινωνικής πολιτικής. Λέμε κάτι θετικό να γίνει, γιατί προϋπόθεση για να αξιοποιηθούν οι εγχώριες δυνατότητες της χώρας, για την πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, είναι η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, σε συνδυασμό βεβαίως με την προσπάθεια να συμμετέχει η χώρα μας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις με καλύτερους όρους, σε αντίθεση με την πολύπλευρη περιθωριοποίηση που την καταδικάζει η Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

2) Συστατικό στοιχείο μιας φιλολαϊκής αναπτυξιακής πολιτικής είναι να υπάρξει μια οικονομική βάση που να λειτουργεί και να αναπτύσσεται σε βάρος των θέσεων και της δράσης των πολυεθνικών μονοπωλίων. Πράγμα που σημαίνει ανάπτυξη της βιομηχανίας και βιοτεχνίας σε παραδοσιακούς τομείς που έχει δυνατότητες και πλεονεκτήματα, αλλά και σε νέους που μπορεί να επιδοθεί.

3) Μια τέτοια οικονομική βάση είναι αδύνατο να διαμορφωθεί χωρίς την αξιοποίηση δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας για τη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία. Το ίδιο ισχύει για το τραπεζικό σύστημα, που μόνο όταν έχει δημόσιο χαρακτήρα και βεβαίως υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση είναι δυνατόν να βοηθήσει στην άσκηση νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής.

4) Στις σημερινές συνθήκες, μια αντιμονοπωλιακή πολιτική πρέπει να έχει ως μοχλό δημόσιους κατά κλάδο φορείς στο εξωτερικό εμπόριο, στην τσιμεντοβιομηχανία, στη ναυπηγοεπισκευαστική, τις μεταλλοκατασκευές, στον τομέα του πετρελαίου, νικελίου, χρωμίου, βιομηχανίας λιπασμάτων, φαρμακοβιομηχανία, εταιρίες τεχνικών μελετών και έργων.

5) Στις συνθήκες μιας αντιμονοπωλιακής πολιτικής ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να κινείται και να έχει τον ίδιο χαρακτήρα με το σημερινό, πρέπει να συνεργάζεται στενά με τις αστικές και αγροτικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, την Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και άλλες μορφές ένωσης των ατομικών παραγωγών.

6) Ολοι οι αναπτυξιακοί φορείς πρέπει να κινούνται σε αντιμονοπωλιακό θεσμικό πλαίσιο.

7) Ολες οι βασικές υπηρεσίες της κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο τομέα.

8) Ανάπτυξη δεν υπάρχει δίχως την απόκρουση της πολιτικής και των συνεπειών της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της ΓΚΑΤΤ. Η ενίσχυση των αγροτικών συνεταιρισμών είναι βασική προϋπόθεση, η ρύθμιση των χρεών τους. 9) Υποστηρίζουμε την πολιτική επιδοτήσεων για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας μας. Ταυτόχρονα, διεκδικούμε τη στήριξη του εισοδήματος του μικρομεσαίου αγρότη, την αύξηση των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων για έργα υποδομής.

10) Υποστηρίζουμε βεβαίως όλα τα άμεσα αιτήματα που οι αγροτικές κινητοποιήσεις έχουν προβάλει και το αίτημα για προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή.

11) Υποστηρίζουμε τις διεκδικήσεις που επανειλημμένα έχουν προβάλει οι οργανώσεις των μικρομεσαίων εμπόρων, βιοτεχνών και επαγγελματιών με πιο χαρακτηριστικό την κατάργηση του νόμου του '95 για τα δήθεν αντικειμενικά φορολογικά κριτήρια. Η ουσία της δικής μας πολιτικής βρίσκεται στη διεκδίκηση αντιμονοπωλιακού πλαισίου μέτρων για την υποστήριξη και ενθάρρυνση της βιοτεχνίας, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με ιδιαίτερη έμφαση στα κίνητρα για τη συνεταιριστική οργάνωσή τους.

12) Υποστηρίζουμε τα αιτήματα που προβάλλονται στις εργατικές κινητοποιήσεις, οικονομικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά, δημοκρατικά. Εχουμε ζητήσει προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την ανεργία και εκεί θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την ουσία και τη φύση του προβλήματος.

13) Υποστηρίζουμε ότι δεν μπορεί να υπάρχει τίποτε άλλο παρά δημόσια δωρεάν, σύγχρονη λαϊκή παιδεία, που υπηρετεί και συνδυάζει σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικούς, ανθρωπιστικούς και επαγγελματικούς σκοπούς.

Ο "902 Αριστερά στα FM" θα μεταδόσει την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, σήμερα στις 12μμ, αμέσως μετά το δελτίο ειδήσεων.

"Την πορεία της οικονομίας τη γνωρίζουν πολύ καλά από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, η αγροτιά. Δε χρειάζονται γνώσεις οικονομολογίας για να βγάλει κανείς συμπεράσματα πού ήταν και πού πάει η ελληνική οικονομία", τόνισε χτες στη Βουλή η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,κατά την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ ουσιαστικά επιβεβαίωσε ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης ο οποίος αφού παραδέχτηκε ότι οι αυξήσεις που πήραν οι εργαζόμενοι είναι μόνο 1%, δήλωσε ότι "η δημοσιονομική πολιτική θα συνεχιστεί". Δηλαδή η μονόπλευρή λιτότητα θα παραμείνει αναλλοίωτη. Ο αρχηγός της ΝΔ, Μ. Εβερτ,αναφέρθηκε επί παντός επιστητού, χωρίς όμως να διαφοροποιηθεί από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, δείχνοντας έτσι ότι το μόνο που τον απασχολεί είναι να την εφαρμόσει ο ίδιος. Ρεσιτάλ δημαγωγίας αποτέλεσε η ομιλία του αρχηγού της Πολιτικής Ανοιξης Αντ. Σαμαρά,ενώ μίλησαν επίσης από το ΠΑΣΟΚ ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου,από τη ΝΔ ο Γ. Σουφλιάς και από την Πολιτική Ανοιξη ο Κ. Χατζηδημητρίου.