"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες".

Μήπως είναι "ύβρις" να χρησιμοποιείς λόγια του Καβάφη, για να περιγράψεις τα πολιτικά συμπεράσματα (αλλά και τα προκαλούμενα συναισθήματα) που προκύπτουν (και προκαλούνται) από ένα ταξίδι Ελληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, όπως το πρόσφατο του Κ. Σημίτη;Μήπως θα έπρεπε να περιοριστεί κανείς σε μια αναστροφή των λόγων του Ντοστογιέφσκι και να σχολιάσει ότι"σε όλες τις εποχές ο δειλός και δούλος άνθρωπος πρέπει να είναι καθωσπρέπει"; Οπως και να έχει ένα είναι σίγουρο. Οι κινήσεις, οι ομιλίες, και ο δουλικός καθωσπρεπισμός της ελληνικής κυβέρνησης, όπως εκδηλώθηκαν στις ΗΠΑ, κατάφεραν, όσο κι αν αναζήτησαν προκάλυμμα πίσω από την επίκληση της ακαδημαϊκής ευγένειας, να αποτελέσουν ύβρη και προσβολή.

Η κυβέρνηση, πιστή ακριβώς στην πολιτική των "ευχαριστιών", πέρασε... επιτυχώς στο επακόλουθό τους. Στον αστερισμό των "παρακλήσεων" και της διπλωματικής ζητιανιάς, απέναντι στον πλανητάρχη και στις πολυεθνικές των ΗΠΑ. Αν η κρίση στην Ιμια αποτέλεσε αρχικά το σινιάλο για την πολιτική των στεντόρειων "γιες", σήμερα αποδεικνύεται το ασφαλές (;) άλλοθι για την πολιτική των "πλιζ", όπως ακούγονται αγγλιστί τα παρακάλια. Πρόκειται για "ευχαριστήρια" και "παρακλήσεις" που απευθύνονται προς εκείνους, οι οποίοι:

• προωθώντας την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" στην περιοχή του Αιγαίου και των Βαλκανίων,
• στηρίζοντας ανεπιφύλακτα τον τούρκικο επεκτατισμό
• και προχωρώντας στον κυνισμό των "ίσων αποστάσεων" και του στιλ "τα ίδια λέμε και σε σας τους Ελληνες, τα ίδια λέμε και στους Τούρκους" (!), έχουν επιδοθεί στον καθορισμό εκείνων των "κανόνων συμβίωσης" μεταξύ χωρών και λαών, που επιβάλλει η "Νέα Τάξη" τους.

Ο πρωθυπουργός Σημίτης, πριν ακόμα προσγειωθεί στην Ουάσιγκτον έσπευσε να ξεκαθαρίσει το αντικείμενο του ταξιδιού του. Ζήτησε - από το αεροπλάνο ήδη - να προσδιορίσει ο Κλίντον τους "κανόνες συμβίωσης" μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας! Μετά από αυτό, όσα επακολούθησαν... επί εδάφους, ήταν αναμενόμενα. Η ελληνική αποστολή, ως θίασος κομπάρσων,στήθηκε παραταγμένη δίπλα στον"σύμμαχο" Μπιλ, την ώρα που αυτός εξιστορούσε την "αμερικανική ευαισθησία" και την αντίληψή του για τη "μη χρήση βίας" στις διεθνείς σχέσεις! Οι κυβερνώντες δήλωσαν κατενθουσιασμένοι που ο συνομιλητής τους - εκείνος που απέφυγε επιδεικτικά έστω και ένα τυπικό σχόλιο αποδοκιμασίας της τουρκικής απόβασης στην Ιμια - θα αναλάβει και επισήμως επιδιαιτητικό ρόλο στις ελληνοτουρκικές διαφορές.

Μαζί με αυτά, οι κυβερνώντες κατέληξαν στο εξής... εφευρετικό: Να εμφανίσουν την πάγια αμερικανική θέση για "διευθέτηση - πακέτο" των ελληνοτουρκικών διαφορών (όπου ως "διευθέτηση" εννοείται το σύρσιμο της Ελλάδας σε μια συζήτηση για τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ώστε το "ψαλίδισμά τους" να διευκολύνει τις αναπροσαρμογές της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ) ως... ελληνική θέση, με την οποία, μάλιστα, συμφώνησαν οι Αμερικανοί! Μετά από αυτά πώς να μη γίνει από τον Κλίντον "αποδεκτό ότι μπορούμε να παίξουμε ρόλο ...", όπως μεθυσμένος από εθνική υπερηφάνεια δήλωσε ο πρωθυπουργός...

"Βήμα βήμα", λοιπόν, όπως είπε ο Κ. Σημίτης θα προωθηθεί η αμερικανόπνευστη ελληνοτουρκική "συμβίωση". Και εδώ αρχίζουν τα "παρακάλια". "Παρακάλια" προς τον Κλίντον να πιέσει τον Γιλμάζ, ώστε να προχωρήσει σε μια δήλωση προθέσεων ότι αποδέχεται την προσφυγή στη Χάγη για το θέμα της Ιμιας. Δήλωση, που, βέβαια, δεν μπορεί να υπάρξει από την πλευρά της Αγκυρας αν πρώτα δε "νουθετηθεί" η Τσιλέρ. Αυτό θα είναι το αναγκαίο "πρώτο βήμα" που επιζητά η ελληνική κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει στο εσωτερικό της χώρας ένα νέο Νταβός, που αυτή τη φορά θα καθορίσει το πλαίσιο για την οριστική και εφ' όλης της ύλης αμερικανοποίηση του Αιγαίου. Είναι εύκολο, όμως, για την κυβέρνηση να προχωρήσει (με ή χωρίς δικαιολογία) σε αυτό το νέο Νταβός, που τίποτα - από την υφαλοκρηπίδα μέχρι τα χωρικά ύδατα και από το FIR Αθηνών μέχρι τον εθνικό εναέριο χώρο - δε θα είναι αδιαπραγμάτευτο;

Υψηλόβαθμα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος δε δίσταζαν να σημειώνουν, μετά τις εξελίξεις στην Ουάσιγκτον, ότι στις προθέσεις Σημίτη είναι η επιτάχυνση μιας τέτοιας διαδικασίας, η οποία θα ξεδιπλωθεί ευκρινώς εφόσον αναδειχτεί κυρίαρχος στο επικείμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τότε - όπως έλεγαν - θα έχουμε την "τακτική της συνεχούς διολίσθησης προς το νέο Νταβός" μέσα σε "ατμόσφαιρα αμερικανικής επιδιαιτησίας".

Βέβαια, τα "επιτεύγματα" της ελληνικής κυβέρνησης δε σταμάτησαν εδώ. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από την εξωτερική πολιτική υπάρχουν και οι "μπίζνες". Και οι κυβερνώντες δεν παρέλειψαν να σπονσοράρουν την Ελλάδα σαν "παράδεισο" για τα αμερικανικά κεφάλαια. Οχι μόνο ο Γ. Παπαντωνίου,που στη συνάντησή του με τον Ρούμπινς,Αμερικανό υπουργό Οικονομίας, απολογήθηκε πλήρως για την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα των καζίνο, αφού η πολυεθνική Seraton ενδιαφέρεται άμεσα....Αξιοσημείωτες ήταν οι επιδόσεις του ίδιου του πρωθυπουργού. Ο τελευταίος μιλώντας στο Ελληνοαμερικανικό Επιχειρηματικό Συμβούλιο, ξεπέρασε τόσο πολύ τον εαυτό του, που όταν το κατάλαβε αναφώνησε: "Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια προνομιούχος γέφυρα για επέκταση σε άλλες αγορές, αλλά είναι και η ίδια μια διευρυνόμενη αγορά... " Προηγουμένως είχε... λαχανιάσει για να πείσει ότι η Ελλάδα προσφέρεται να λειτουργήσει ως"προνομιούχος γέφυρα" των αμερικανικών πολυεθνικών στην περιοχή:

• Αφού εξήγησε στο ακροατήριό του ότι "η Ελλάδα είναι πολύ καλά προπαρασκευασμένη... να εισχωρήσει στις νέες αγορές που ανοίγονται στην περιοχή",
• αφού τόνισε ότι οι επιχειρήσεις των Ελλήνων κεφαλαιούχων στα Βαλκάνια προσφέρονται να γίνουν παράρτημα των αμερικανικών πολυεθνικών,
• αφού τους εξήγησε ότι στην Ελλάδα δε θα χάσουν, αφού και τον ΟΤΕ ξεπουλάμε (μαζί με τις λοιπές ιδιωτικοποιήσεις),
• και απεργίες - που "βρέθηκαν στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων 20 χρόνων" - δεν έχουμε (ελέω κυβερνητικού συνδικαλισμού),
• και αταλάντευτη λιτότητα εφαρμόζουμε (κατά το δόγμα του Μάαστριχτ),
• και παροχές μέχρι και 60% παράσχουμε στις πολυεθνικές που θα στέρξουν να "αναπτύξουν" την Ελλάδα, κατέληξε ως... γνήσιος πράκτορας συνοικιακού τουριστικού γραφείου που διαλαλεί την πραμάτεια του: "Ο τουρισμός είναι ένα πρώτο παράδειγμα. Με το να κατασκευάζετε συγκροτήματα αναψυχής με αίθουσες αθλοπαιδιών στην Ελλάδα, μπορείτε εσείς να συνδυάσετε, τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που ζητούνται από πελάτες υψηλής αγοραστικής δύναμης, με τη μοναδικότητα του ελληνικού πολιτισμού και με ένα τοπίο, το οποίο παρουσιάζει μια από τις μεγαλύτερες εναλλαγές, σε στεριά και θάλασσα, στον κόσμο"...

Μιλήσαμε στην αρχή για ύβρη και προσβολή. Υβρη και προσβολή που θα "λέρωναν" τον ελληνικό λαό, αν ήταν αλήθεια ότι όσοι εισήλθαν στο Λευκό Οίκο εκπροσωπούσαν, πράγματι, τα συμφέροντά του, τις αξίες του, τα οράματά του, τα δίκαιά του. Ομως αυτή η πολιτική, η πολιτική της αφτιασίδωτης υποτέλειας δεν έχει καμία σχέση με τον ελληνικό λαό. Είναι σήμα κατατεθέν της κατάντιας μιας άρχουσας τάξης, που, όντας η ίδια υποταγμένη, εκπροσωπείται από πολιτικούς υπαλλήλους, που έχουν εξασκηθεί στην οσφυοκαμψία και την υποκρισία. Οι τεμενάδες, λοιπόν, όλων αυτών, ο καβαφικός "εξευτελισμός" τους, ο ντοστογιεφσκικός "δουλικός καθωσπρεπισμός" τους, μέσα και έξω από το "οβάλ γραφείο", δεν αφορά τον ελληνικό λαό, παρά μόνο σε ένα σημείο. Το σημείο όπου η επίδειξη υποτελούς νομιμοφροσύνης των "εκπροσώπων του Εθνους" πρέπει και μπορεί να αποτελέσει υλική δύναμη στα χέρια του λαού και απόδειξη της ανάγκης για την ανατροπή της πολιτικής τους και τη διάσωση του τόπου από τον κατεδαφισμό του παρόντος και του μέλλοντός του.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ