Κανείς δεν είναι αιώνιος. Πρόκειται για παλιά αλήθεια, αλήθεια που έχει επαληθευτεί επανειλημμένα σε απειράριθμες περιπτώσεις.

Αλήθεια, όμως, που δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Οι ιστορικές προσωπικότητες σηκώνουν ένα ιδιαίτερο βάρος της. Οσες είχαν την τύχη να δημιουργήσουν πολλούς και ισχυρούς εχθρούς ή να θίξουν ισχυρά συμφέροντα αποτελούν αντικείμενο συστηματικής εκστρατείας "οριστικού θανάτου", εξαφάνισης που επεκτείνεται πολύ πέραν του αναπόφευκτου φυσικού τέλους, που αποσκοπεί να τις σβήσει από τα ίδια τα χρονικά της Ιστορίας.

Ο Β. Ι. Λένιν υπήρξε, ασφαλώς, μια από τις χαρακτηριστικότερες παρόμοιες περιπτώσεις. Χαρακτηριστικότερες, αλλά και αντιπροσωπευτικότερες. Συχνά, ξεχνάμε ότι οι προσωπικότητες που υφίστανται ή καλούνται να υποστούν τη μεταχείριση που προαναφέραμε είναι ακριβώς εκείνες που σημάδεψαν πιο βαθιά την εποχή τους και, συνεπώς, εκείνες με την ευρύτερη ικανότητα σύλληψης και ανάλυσής της. Οι νάνοι των διαφόρων εποχών δεν παραλείπουν ποτέ, αν τα πράγματα τούς έρθουν βολικά, να εκδικηθούν εκείνους που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο μικροσκοπικό τους οπτικό και νοητικό πεδίο.

Σαν αύριο, στις 22 του Απρίλη του 1870, γεννήθηκε ο Λένιν, ο μεγαλοφυής στοχαστής, ο φιλόσοφος, ο θεωρητικός του μαρξισμού, ο ιδρυτής του Κόμματος των Μπολσεβίκων και ηγέτης της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί κανείς την αντιπροσωπευτικότητα της περίπτωσης του Λένιν. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο. Μπορεί να φαίνεται και οδυνηρό. Είναι, όμως, αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι ο συγγραφέας έργων όπως ο "Ιμπεριαλισμός - Ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού", το "Κράτος και Επανάσταση", η "Ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία", οι "Δυο τακτικές", ο "Αριστερισμός" κ. ά. είναι σήμερα στόχος σκωπτικών σχολίων διανοουμένων (;), με τον "οριστικό θάνατο" των οποίων ουδείς πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε θα καταλάβουν χώρο ούτε υποσημείωσης της Ιστορίας. Εξίσου αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός είναι ότι αυτού του είδους ο φόρος τιμής της μετριότητας στη μεγαλοφυία παρουσιάζεται ακριβώς τώρα, που ο μόνιμος και μέχρι βαθμού έμμονης ιδέας φόβος του "πολιτικού ηγέτη" Λένιν (ο κίνδυνος ειρηνικής νίκης της αντεπανάστασης) επαληθεύτηκε. Αυτό δείχνει ότι ο καθένας πρέπει να κρίνεται και από την ποιότητα των εχθρών του. Δείχνει, όμως, και ότι η Ιστορία έχει πολλά μυστικά και πολλές στροφές που, κατά την έκφραση του Β. Ι. Λένιν, "δεν προσφέρονται δωρεάν" και που απαιτούν, εκτός των άλλων, ισχυρή αντοχή - εκείνη που έδειξε και εκείνος.

Οσον αφορά εμάς, "η αναγγελία του θανάτου του ήταν χονδροειδώς υπερβολική". Δεν ήταν δυνατόν να μην ήταν από τη στιγμή που αναφερόταν στο συγγραφέα της εικόνας εκείνων που "ανεβαίνουν αργά και βασανιστικά την πλαγιά του βουνού, κάτω από τα συνεχή πυρά του εχθρού". Μιας εικόνας που έχει πια γίνει ήδη σχεδόν παραδοσιακή στα κακοτράχαλα και ανασφαλή μονοπάτια της Νέας Τάξης.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, πιστεύουμε ότι η σημερινή επέτειος είναι μια ακόμη ευκαιρία υπενθύμισης ότι οι γίγαντες, που έχουν καταδικαστεί στη μόνιμη προσπάθεια οριστικού θανάτου εκ μέρους των τερμιτών, δε χρειάζονται ούτε επιμνημόσυνες δεήσεις ούτε θριαμβευτικούς πανηγυρικούς. Εκείνο που χρειάζονται (και εκείνο που χρειαζόμαστε και εμείς μαζί τους) είναι η αίσθηση ότι είναι πάντα ζωντανοί, ότι παλεύουν πάντα μαζί μας στο ίδιο δύσκολο χαράκωμα, ότι φωτίζουν το δρόμο μας μέσα από τη γεμάτη βάραθρα πορεία.

"Ανδρών επιφανών πάση γη τάφος", έγραψε ο Περικλής. Ηταν μια πρώτη σύλληψη της ιδέας ότι δεν μπορούν να "θαφτούν" εκείνοι που χωρούν μόνο σε ολόκληρη την οικουμένη.

Εστω και αργά, ήρθε η εποχή όπου θα το συνειδητοποιήσουν και οι νάνοι. Κάλλιο αργά, άλλωστε, παρά ποτέ...

Θ. Π.