Μπορεί ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ να διατυμπανίζει τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες του, όπως γράφουμε στη διπλανή στήλη, όμως τόσο το υπουργείο του, όσο και μια σειρά κρατικών υπηρεσιών δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει σ' αυτό το τόπο. Το αντίθετο. Κλείνουν τα μάτια, αν δε συνεργούν ευθέως σε μια σειρά από βαρβαρότητες. Είτε γιατί αρνούνται να τα βάλουν με οργανωμένα συμφέροντα, είτε γιατί μονίμως αυτό που μέτρα είναι το πολιτικό κόστος. Και στα απλοελληνικά αυτό μεταφράζεται με την απώλεια κουκιών, δηλαδή ψήφων που θα κρατήσουν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η ίδια λοιπόν πολυδοκιμασμένη συνταγή με copy right της ΝΔ. Γιατί είναι γνωστό ότι οι δυο εταίροι του δικομματισμού λειτουργούν σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία που μαθαίναμε στη φυσική. Οι διαφορές τους είναι απλώς χρωματικές. Και φυσικά χρειάζονται και οι δυο για να αποδεικνύεται η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία και να υπάρχει το δημοκρατικό άλλοθι του συστήματος. Ενός συστήματος που έχει εξαχρειώσει τα πάντα στα πλαίσια της συσσώρευσης κέρδους από τους καπιταλιστές. Μπρος στο οποίο, πέρα από κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, έχουν υπάρξει μεγάλης και μικρής κλίμακας περιβαλλοντικές βαρβαρότητες. Στο σημερινό μας σημείωμα θα εξετάσουμε τρεις περιπτώσεις που αποδεικνύουν την ασυδοσία των ιδιωτών και την "αδιαφορία" του κράτους, η ευαισθησία του οποίου ξυπνά μόνο στις επιχειρήσεις αρετής ενάντια στους τσιγγάνους των Λιοσίων και του Ασπρόπυργου και των μικροπωλητών στο Μοναστηράκι.

Από τα 4.000 χιλιάδες στρέμματα, σήμερα έχουν απομείνει γύρω στα 1.800. Μετά από πολλούς αγώνες των κατοίκων της περιοχής, βρισκόμαστε ένα βήμα από την αναδάσωση. Ομως αυτή αφορά μόνο τα 300 στρέμματα, γιατί υπήρξε ενδιαφέρον από τη δημοτική αρχή (ύστερα από έντονες πιέσεις πολιτών). Το δημόσιο αποζημίωσε τους καταπατητές (!) κι αναγνώρισε την περιουσία του, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς. Υπάρχουν δυο χωριστές αποφάσεις που κηρύσσουν την περιοχή αναδασωτέα. Από τους νομάρχες Αθηνών και της Α. Αττικής. Ο αρμόδιος δασάρχης με το επιχείρημα ότι δε χρειαζόταν "επανακύρηξη", κρατούσε σε εκκρεμότητα το ιδιοκτησιακό καθεστώς, εισπράττοντας πρωτόδικα ποινή φυλάκισης δέκα μηνών. Αρνηση άσκησης οφειλόμενης ενέργειας, ήταν το σκεπτικό της απόφασης. Το ζήτημα όμως παραμένει, πώς ένας δημόσιος υπάλληλος κάνει του κεφαλιού του ή ανάλογα με τις επιθυμίες και τα συμφέροντα φίλων του. Γιατί χωρίς πολιτική κάλυψη σε μια τόσο "ξεφωνημένη" περίπτωση αποκλείεται να ενεργούσε με τον τρόπο που ενήργησε.

Οι καταπατητές κατορθώνουν να πετύχουν ασφαλιστικά μέτρα κι ο εισαγγελέας σ' ένα "οικολογικό κρεσέντο" διατάζει μέχρι το ξήλωμα δέντρων που είχαν φυτέψει μαθητές και κάτοικοι της γύρω περιοχής. Μια απόφαση που ευτυχώς δεν υλοποιήθηκε. Το ΥΠΕΧΩΔΕ εκ του ασφαλούς και ενώ ήταν απών για μεγάλο διάστημα, γκρεμίζει παράνομα κτίσματα που οι καταπατητές νοίκιαζαν. Δικαστικός αγώνας ξεκινά, που πρωτοδίκως κερδίζουν οι ενοικιαστές για να τον χάσουν πανηγυρικά στο Εφετείο. Ομως τα κτίσματα ξαναφτιάχνονται προς δόξαν του νεοελληνικού κράτους και μάλιστα προστέθηκαν τρία καινούρια στον περίβολο της βίλας. Παράλληλα, έκαναν προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας επειδή δήθεν τα όρια των χαρτών είναι ασαφή... Υπομονή μέχρι της 12 του Ιούνη για να δούμε την απόφαση. Οσο για την περιοχή που είναι στα όρια του Δήμου Γαλατσίου, όλοι περιμένουν να ευαισθητοποιηθεί η εκεί δημοτική αρχή. Εν αναμονή.

Στο χωριό Μαραθιά, της επαρχίας Δωρίδας, τρία μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου έδωσαν εντολή να κοπούν 55 αιωνόβιοι ευκάλυπτοι. Τρεις - τέσσερις ενοχλούσαν, κατά την άποψή τους, τη στέγη της εκκλησούλας. Αποφάσισαν δίκην εισαγγελέα να τους κόψουν. Και κοντά σ' αυτούς και τους υπόλοιπους πενήντα. Ετσι απλά. Χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, χωρίς ν' αντιδράσει κανείς, χωρίς να ελεγχτούν από πουθενά. Πάνω από έναν αιώνα ήταν η ζωή ενός υπέροχου οικοσυστήματος, που ήταν πραγματικό στολίδι της βόρειας πλευράς του Κορινθιακού. Καταστράφηκε για το τίποτα. Το δασύλλιο της Παναγιάς, όπως το ονόμαζαν οι ντόπιοι, αποτελεί παρελθόν. Ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, εάν θα επιβληθούν ποινές και σε ποιους. Ευαισθητοποιημένος πολίτης κατήγγειλε το γεγονός στη Μητρόπολη, τη Νομαρχία και το Δασαρχείο. Να περιμένουμε αντιδράσεις;

Στα βορειόχωρα της Χίου βρίσκεται το Βίκι. Μια μικρή κοινότητα που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη για την ομορφιά της. Στις 20 Μάη του 1992 ο Σύλλογος Οικολογίας και Περιβάλλοντος του νησιού, με έγγραφό του στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ζητούσε την προστασία της περιοχής, που ήδη είχε προκηρυχτεί αρχαιολογικός χώρος με βάση την απόφαση Φ20/30650/1466/αρ. φ.705/8-11-90, επισημαίνοντας τους πιθανούς κινδύνους από τα σχέδια για διάνοιξη δρόμου. Φυσικά δεν πάρθηκε κανένα μέτρο. Από ποιον άλλωστε; Αρχές του μήνα, με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων, ο δρόμος ανοίχτηκε.

Σπασμένα όστρακα, πεταμένοι αρχαίοι τάφοι, οστά, εξαφάνιση πλούσιας χλωρίδας και μια πληγή στο τοπίο, που δε θα κλείσει ποτέ. Πόσο αστεία είναι η επίκληση των αρχαιολογικών μας θησαυρών από τους λογής - λογής αστούς πολιτικούς όταν τους βολεύει ή όταν τους χρησιμοποιούν αδυνατώντας να παρουσιάσουν το ελάχιστο έργο που όφειλαν απέναντι στην πλούσια κληρονομιά μας. Αντε να δούμε τι θα μας πουν τώρα.

Ο σουσουδισμός, η διγλωσσία, ο λαϊκισμός και η υποκρισία είναι συνώνυμα του πασοκικού "σοσιαλισμού", όπως αποδείχτηκε στις δυόμισι τετραετίες διακυβέρνησης της χώρας. Η αντίληψή του για το κράτος είναι τόσο θολή όσο και η ιδεολογία του (αν μπορεί κανείς να πει ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σ' αυτό το χώρο). Από το σημείο αυτό μέχρι να χρησιμοποιεί κατά πώς το βολεύει τα διάφορα θεσμικά όργανα πάει πολύ. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ χρησιμοποίησε το κύρος (;) του Συμβουλίου της Επικρατείας, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με το σκάνδαλο διαρκείας στο Πάρκο Ελευθερίας, από τον μεγαλοεκδότη Λαμπράκη και τους γαλαζοπράσινους υποστηριχτές του. Την προηγούμενη βδομάδα, επειδή δεν του άρεσε η απόφαση για τους συντελεστές δόμησης, ξεσπάθωσε μ' όλους όσοι αμφισβητούν τις οικολογικές του ευαισθησίες, συμπληρώνοντας, αν καταγράψαμε σωστά, ότι δε δέχεται μαθήματα από κανέναν στο τομέα αυτό. Ομως οι οικολογικές ευαισθησίες ενός πολιτικού προσώπου κρίνονται από τα έργα του. Κι όλα όσα έγιναν επί θητείας του (Σπάτα, ΦΙΞ, ΜΕΤΡΟ, Μέγαρο Μουσικής, παρολίγο Φλοίσβος, λεωφόρος Υμηττού κ.ά.) μόνο φιλοπεριβαλλοντικό προφίλ δεν του δίνουν. Εκτός κι εννοεί τα δημοσιοσχεσίτικα δημοσιεύματα μιας σειράς (και) κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων. Οσο για τα μαθήματα, ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν.

Απόγευμα στην Ομόνοια. Νέφος και ζέστη. Ο κόσμος βιαστικός να γυρίσει σπίτι του ή να τελειώσει τις δουλιές του. Αρχές της οδού Αθηνάς, οι γνωστές φιγούρες των χρηστών ηρωίνης που συχνάζουν στην περιοχή. Εικόνα τραγική. Το βαποράκι κλείνει τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις δόσεις θανάτου που θα τους πουλήσει. Επειτα από λίγο βγάζει το κινητό από την τσέπη για να πάρει τις τελευταίες εντολές από το αφεντικό. Λίγο παρακάτω όργανα της τάξης έκαναν ελέγχους σε δικυκλιστές γιατί δε φορούσαν κράνος! Ομορφος κόσμος, ηθικός.

Οταν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ασχολούνται μ' ένα τόσο σοβαρό θέμα, αφήνοντας άλλα πιασάρικα όπως το εκλογικό σύστημα, οι αρμοδιότητες του Προέδρου Δημοκρατίας, η αναθεώρηση του Συντάγματος κτλ, δείχνει αν μη τι άλλο τη συνειδητοποίηση της επικρατούσας κατάστασης, που κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι. Ο Θ.Π. ξεκινά με μια γενική εισαγωγή πάνω στην ιστορική εξέλιξη του δικαίου της προστασίας του περιβάλλοντος στην Ελλάδα και την ΕΕ κι αφού ορίσει το πεδίο εφαρμογής του, αναφέρεται στις πηγές και τα κύρια χαρακτηριστικά του. Στο δεύτερο μέρος - που είναι και το πιο ενδιαφέρον - υπάρχει ανάλυση για την προστασία του περιβάλλοντος σε επιμέρους τομείς, τη γενική προστασία, την εξέλιξη της νομολογίας, την κοινοτική πολιτική και το δίκαιο του περιβάλλοντος σε δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες. Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει καθένας και ουσιαστικά την οπτική που παρακολουθεί τα δρώμενα, η γνώση της υπάρχουσας νομοθεσίας - αν και αυτή έχει καθαρά ταξικό χαρακτήρα - είναι χρησιμότατη. Είτε για να τη χρησιμοποιούμε, είτε για να πιέζουμε στις σωστές κατευθύνσεις που πρέπει να ανατραπεί.