Και ξαφνικά ο παρουσιαστής του μεγάλου καναλιού αντιλαμβάνεται πανικόβλητος ότι ήρθε η ώρα και ο προπονητής θα άρχιζε τη συνέντευξή του. Ητανε, λοιπόν, ενδεχόμενο να χαθούν οι πρώτες του λέξεις. Ητανε, με άλλα λόγια, ενδεχόμενο ο ελληνικός λαός να χάσει την αρχή και να μην έχει πλήρη ενημέρωση. Ισως, μάλιστα, και αυτό θα ήτανε πια και εθνικώς επιζήμιο, οι πρώτες αυτές λέξεις της συνέντευξης να έκρυβαν το μεγάλο μυστικό, να αποκάλυπταν, δηλαδή, τι ακριβώς σημαίνει "διαπλεκόμενα συμφέροντα", τι ακριβώς σημαίνουν οι δηλώσεις του Πάγκαλου, του γνωστού υπουργού των Εξωτερικών, που δεν εννοεί να εγκαταλείψει την κακή του συνήθεια να λέει κατά καιρούς την αλήθεια. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν ήτανε καθόλου απίθανο, οι πρώτες λέξεις του προπονητή να αποκάλυπταν στον ελληνικό λαό τα λογής αίτια της συμφοράς του. Πανικόβλητος, λοιπόν, ο παρουσιαστής, και ενώ εκείνη τη στιγμή παρουσίαζε, στα πλαίσια του καθιερωμένου πολιτικού ρεπορτάζ, την έναρξη του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, και πιο συγκεκριμένα την εναρκτήρια εισηγητική ομιλία της ΓΓ του Κόμματος, σταματάει τη ροή του προγράμματος και μεταφέρει τις κάμερες και τα λοιπά τηλεοπτικά συμπράγκαλα στην αίθουσα του ξενοδοχείου, όπου ο προπονητής, βαμμένος με τα χρώματα του πολέμου, απαστράπτων και μελίρρυτος, άρθρωνε τις πρώτες λέξεις των αποκαλύψεών του. Διάβασε με προσοχή τις επιστολές, υπαινίχθηκε τις σκοτεινές δυνάμεις, που υπονόμευαν τις θεάρεστες και φιλανθρωπικές του διαθέσεις, εξέπεμψε τον ύμνο της αγάπης, όχι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, αλλά με τα δικά του πρωτότυπα λόγια και έμεινε αγέρωχος κάτω από το χείμαρρο των χειροκροτημάτων.

Και μεις; Εμείς μείναμε σύξυλοι. Εγώ, μάλιστα, άναψα τσιγάρο, ύστερα από 15 χρόνια. Βγήκα στη βεράντα και έκοψα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Και τότε, σχεδόν πανικόβλητος, όπως ο παρουσιαστής της τηλεόρασης, που είχε αναλάβει να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για το αθλητικό δράμα του προπονητή, αναρωτήθηκα: Ποια αντικειμενικότητα, τελικά, μπορεί να χαρακτηρίζει την πολιτική ενημέρωση στον τόπο μας; Σε τούτη τη χώρα, βρε αδελφέ, όπου ανθεί μεν η φαιδρά πορτοκαλέα, πλην όμως τα πορτοκάλια μάς τα φέρνουν από τη Βαλέντσια, ποιο ήθος μπορεί να έχει η σχέση πολίτη και πολιτικής; Ολοι αυτοί, ξανά αναρωτήθηκα, που συνωστίζονται, διαγκωνίζονται, προπηλακίζονται και βλασφημούν, όλοι αυτοί, που συνθηματολογούν, εν πλήρει οργασμώ ψυχής, μέσα σε στάδια, γεμάτα καπνούς και αλλοδαπούς ιδρώτες, διαπλέκοντας με προσβλητικό τρόπο, το εθνικό μεγαλείο της χώρας, με την αδάμαστη κροατική ή σερβική ή βορειοαμερικανική και βάλε ψυχάρα, όλοι αυτοί, τέλος πάντων, που έχουν μετατρέψει την αθλητική προσπάθεια σε κυκεώνα δηλώσεων, λαχανιασμένων εκμυστηρεύσεων, παρασκηνιακών χρηματοπαρε-δώσεων και διαιτητικής δωροκυκλοφορίας, ναι, όλοι αυτοί, που δεν είναι μόνο παίδες, ούτε μόνο ελπίδες, έφηβοι ή αμούστακοι άνδρες, αλλά συνιστούν όλοι μαζί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, ποια σχέση μπορεί να έχουν με την πολιτική; Καμιά. Και όμως ψηφίζουν, ορίζουν αυτοί την κυβέρνηση, προμηθεύουν αυτοί τα υλικά δομής του ελληνικού κράτους. Αυτοί οι ίδιοι, με την απουσία τους, υπονομεύουν τη σοβαρότητα του καθημερινού αγώνα, παίρνουν μέρος σε συμβούλια, νοθεύουν απεργίες, τροφοδοτούν τις δημοσκοπήσεις, άρα, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Ψηφίζουν, στηριγμένοι στα ακροάματα των κλαυθμών ενός προπονητή και όχι στην ανάγνωση ενός κομματικού προγράμματος. Και μη βιαστείτε να μου πείτε πως "...μα, αυτοί ανήκουν σε άλλο κόμμα" ή πως "...μα, αυτοί εμπνέονται από άλλη ιδεολογία"! Λάθος, όλοι αυτοί δεν έχουν εμπνεύσεις, ούτε πετάγματα της συνείδησης κοινωνικά. Πόδια που κλωτσάνε θέλουν να βλέπουν αυτοί, χέρια που διεκδικούνε την μπάλα. Δεν τους νοιάζει να αποθεώνουν αθλητικούς προέδρους, που την ίδια στιγμή της αποθέωσης είναι υπόδικοι απατών, ύποπτοι δωροδοκίας και παραδοσιακού μαφιονισμού.

Και δεν είναι μόνοι, βέβαια. Μπροστά από αυτούς, για να τους δείχνουν το δρόμο, για να τους αποκρυπτογραφούν των παρασκηνίων τις οιμωγές και να τους υπόσχονται αποκαλύψεις σκανδάλων και ενδεχόμενα συμπλοκών, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ναι, όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι της γραβάτας, όλοι αυτοί που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ουσιαστικό από το επουσιώδες, πάνε μπροστά και από πίσω να συνωστίζονται οι χειροκροτητές, οι υβριστές, οι σαδομαζοχιστές ενός αθλητικού "ιδεώδους", που ούτε ελληνικό είναι ούτε "ψυχαγωγικό". Είναι μια εφιαλτική ιστορία, όπου οι ρόλοι αντανακλούν μισθούς και μίζες, δωροδοκίες και επίχρυσα κύπελλα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, μέσα σ' αυτό το λαβύρινθο, οι συνειδήσεις δεν μπορούν να γεμίσουν με σωστό υλικό, δεν μπορούν, δηλαδή, να αντανακλούν ολοκληρωμένα κοινωνικά γεγονότα. Τον καπνό μιας καταστροφής αντανακλούν, τις κραυγές μιας περίεργης υστερίας αντηχούν. Και όμως, συχνά μπαίνει το ερώτημα: Γιατί, τέλος πάντων, οι νέοι μας απομακρύνονται από την πολιτική; Μα, από ποια πολιτική; Αφού ο λόγος ενός προπονητή επισκιάζει τον εισηγητικό λόγο ενός κομματικού συνεδρίου. Αφού οι δυνατότητες ενός πολιτικού αρχηγού προβάλλονται ως εικόνες και όχι ως πράξεις. Αφού τα πολιτικά σχόλια διατυπώνονται μπροστά στις σκάλες των πολιτικών γραφείων, εν μέσω κραυγών, μικροφώνων, ιατρικών ανακοινωθέντων, ειρωνικών χαμόγελων και τροχονομικών σφυριγμάτων. Αφού κανείς πια δεν ασχολείται με την ουσία της πολιτικής, κανείς, με άλλα λόγια, δεν αποφασίζει να αναλύσει όλα αυτά που συμβαίνουν με βάση την κοινωνική μας πραγματικότητα. Εχει θεοποιηθεί η "δήλωση", τα λόγια του ποδαριού, δηλαδή. Εχουν αποκτήσει, σιγά σιγά, χαρακτήρα πολιτικής άποψης όσα λένε οι πολιτικοί μας, ενώ περπατούν, ενώ καταδιώκονται από τα λαγωνικά των δηλώσεων, την ώρα δηλαδή, που έχουν ξεχάσει ένα μεγάλο μέρος από τις ελληνικές λέξεις που ξέρουν, κάτω από το εκτυφλωτικό φως της τηλεόρασης και μέσα στην ασφυκτική γραβάτα του πρωτοκόλλου.