Χτες το πρωί ήταν τρεις οι νεκροί. Μέχρι να διαβαστούν αυτές οι γραμμές, είναι άγνωστο πόσοι ακόμα θα έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή. Οι γιατροί λένε πως, ακόμα κι αν σταματούσε χτες η απεργία πείνας, από τους 35 που είχαν πέσει σε κώμα, κοντά στους 10 πρέπει να θεωρούνται νεκροί από ανήκεστο βλάβη. Κι όσο εμείς θα διαβάζουμε τηλεγραφήματα και θα αλλάζουμε τον αριθμό των νεκρών με το πέρασμα της ώρας, τόσο αυτοί θα πεθαίνουν. Γιατί πλέον δεν μπορούν να μην πεθάνουν, όντας ζωντανοί - νεκροί στο απέραντο μπουντρούμι που οριοθετούν τα σύνορα της γειτονικής χώρας. Γίνεται φανερό πως η καταμέτρηση, απλά, των νεκρών οδηγεί σε αδιέξοδο. Οι ίδιοι, εξάλλου, οι ανθρωποφύλακες δηλώνουν πως έχουν χάσει τον έλεγχο, και προβάλλουν, ως μόνη ουσιαστικά λύση, το γρηγορότερο ξεπάστρεμα όσο το δυνατόν περισσοτέρων απεργών, έτσι που να μη χρειάζεται να δίνουν κάθε λίγο και λιγάκι λογαριασμό για κάθε έναν νεκρό ξεχωριστά. Μια και καλή, λοιπόν, για όλους.

Το ερώτημα, για μας, είναι και πάλι με ποιους θα πάμε κι όσο κι αν φαίνεται ως ερώτημα που δεν μπορεί καν να τίθεται, η απάντηση είναι ζητούμενη, αν το ερώτημα συνδεθεί με το "τι θα κάνουμε", ώστε να σταθούμε πράγματι στο πλευρό αυτών, που κατ' αρχήν φραστικά επιλέγουμε να στηρίξουμε. Διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ και τις δηλώσεις των διαφόρων δημοκρατών του "ελεύθερου κόσμου", φτάνει κανείς στην ανάγκη να ψάξει λεκάνη να μαζέψει τα δάκρυα. Σχεδόν στα ψιλά περνάει μια είδηση. Αυτό που φαίνεται να απασχολεί, κατά κύριο λόγο, τους συμμάχους της τουρκικής κυβέρνησης είναι η απειλή Ερμπακάν για επιβολή τέλους 6% στα εισαγόμενα από την Ευρώπη προϊόντα. Απειλή, που ξεσηκώνει πραγματική θύελλα αντιδράσεων, καθώς θίγει τα ιερά και τα όσια της "ελεύθερης αγοράς". Πώς θα τους κάνει τόσο κακό, όταν αυτοί αφειδώς τον προμηθεύουν με χειροπέδες; Γίνεται φανερό πως, πλάι στη βουτηγμένη στο αίμα δημοκρατική ευαισθησία όλων αυτών, δεν μπορεί να σταθεί η ευαισθησία του εργάτη για τον εργάτη, η οργή του εργάτη για τα πάθη του άλλου εργάτη. Δε μας ενώνει τίποτα μ' αυτούς. Μας χωρίζουν πολλά και πριν απ' όλα αίμα. Αίμα χυμένο από τα ίδια όπλα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η απάντηση, λοιπόν, στο με ποιους θα πάμε, δεν μπορεί να είναι τέτοια που να ενώνει απλά τα δάκρυά μας με αυτά όσων ισχυροποιούν το μπουντρούμι. Πέρα από την - και για λόγους δημοκρατικής τάξης - αξίωση και από αυτούς να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα, εμείς έχουμε κάτι περισσότερο, κάτι ριζικά διαφορετικό να κάνουμε. Να ενισχύσουμε και εδώ και εκεί, ό,τι οδηγεί στην ανατροπή της αιτίας.

Σ' αυτόν το δρόμο, η πικετοφορία, που οργανώνει για σήμερα το απόγευμα η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, μπορεί και πρέπει να πάρει χαρακτήρα οργισμένης διαδήλωσης, που θα δείχνει τον ένοχο. Σαν ένα ακόμα ξεκίνημα έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης. Πριν φτάσουμε να αναζητούμε τον διπλανό, που τότε πια δε θα υπάρχει...