Η έμμονη ιδέα της αμερικανικής κοινωνίας, όσον αφορά τις εκτρώσεις, εξοστρακίζει από το προσκήνιο το πραγματικό πρόβλημα: Την επιδημία της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης στις ΗΠΑ. Τα στοιχεία είναι τρομακτικά: Κατά το 60 τοις εκατό, οι συλλήψεις στη χώρα είναι ανεπιθύμητες, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής και εισοδήματος. Ποσοστό δύο ως τέσσερις φορές πάνω από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική χώρα. Κοινωνιολογική σπαζοκεφαλιά; Πείτε το κι έτσι.

Στις αμερικανικές πολιτείες, όπου οι εκτρώσεις δεν είναι νομικώς επιτρεπτές (για να το πούμε κομψά), οι έγκυες διακινδυνεύουν τη ζωή, την ταπείνωση και τη φυλάκισή τους, για να τερματίσουν συλλήψεις που νιώθουν ότι δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας. Οι περισσότερες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, όμως, ούτως ή άλλως, καταλήγουν σε γεννήσεις.

Τι διαφοροποιεί τις ΗΠΑ - ή τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έχει ανάλογο πρόβλημα - από την Ολλανδία, ας πούμε; Η σεξουαλική δραστηριότητα εκεί είναι εξίσου "ελεύθερη", αλλά το ποσοστό των ανεπιθύμητων συλλήψεων δε φθάνει ούτε το ένα τέταρτο αυτού στην Αμερική. Τι συμβαίνει;

Είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα δεν είναι "απλώς" ιατρικό. Ισως μια παρατήρηση της Αννας Ρανκλ, σ' ένα άρθρο της στους "Los Angeles Times" (αναδημοσίευση στην "International Herald Tribune", 5 Αυγούστου) να φωτίζει την κυριότερη αιτία του. Σε μια κοινωνία - γράφει - που χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητα ως εργαλείο marketing πάντων των προϊόντων, από τις οδοντόπαστες ως τους υπολογιστές, η συζήτηση στα περισσότερα σχολεία και τα πανεπιστήμια για το σεξ είναι απαγορευμένη, το κοινωνικό consensus υπαγορεύει τη σιωπή, η τηλεόραση αποφεύγει επιμελώς να θίξει την αντισύλληψη.

Θυμηθείτε το πρόσφατο παρελθόν: Ενώ ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον αντιμετώπιζε υπόνοιες για οικονομικά σκάνδαλα, "ξέπλυμα" χρημάτων και άλλα, ακόμη πιο ανατριχιαστικά, τα εξώφυλλα στο "Time" και το "Newsweek" αφορούσαν τη ... βαρυσήμαντη υπόθεση της Πόλα Τζόουνς, η οποία - λέει - το "είχε κάνει" με τον Πρόεδρο και τον κατηγορούσε για "σεξουαλική παρενόχληση".

Μπορεί κάποιος να αρνείται την ανάγκη κοινωνικής αντιμετώπισης του προβλήματος και να το αποδίδει στην επιλογή του ατόμου (individualism), αλλά μια τέτοια άποψη υπονοεί μια τοποθέτηση και μια τέτοια τοποθέτηση υπαγορεύει μια πολιτική...

Μπ. Γ.

Κάτω από αντιπαιδαγωγικές συνθήκες λειτουργούν σήμερα το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθήνας και το 1ο ΤΕΛ και ΤΕΣ του Δήμου Ζωγράφου, κάνοντας επιτακτική την ανάγκη ανέγερσης νέων κτιρίων που θα τα στεγάσουν. Το θέμα έχουν ήδη φέρει για συζήτηση στη Βουλή με Ερωτήσεις τους βουλευτές του ΚΚΕ.

Το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών είναι ένα ιστορικό διδακτήριο και όπως είναι γνωστό υπάγεται παιδαγωγικά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διοικητικά στο υπουργείο Παιδείας και φιλοξενεί περίπου 500 μαθητές σε έναν ακατάλληλο και ανεπαρκή χώρο για τρία σχολεία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αντιπαιδαγωγικές συνθήκες λειτουργίας και οι μαθητές να υφίστανται πολύ μεγάλη ταλαιπωρία.

Πριν από 15 χρόνια αποφασίστηκε να μεταφερθεί στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, όπου και δόθηκε οικόπεδο για το σκοπό αυτό. Η χάραξη όμως της περιφερειακής του Υμηττού και η διάνοιξη της Κατεχάκη διαίρεσαν το εντός σχεδίου πόλεως οικόπεδο του Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα η ανέγερση του διδακτηρίου να γίνει πάνω από την περιφερειακή, στις παρυφές του Υμηττού, όπου θα δημιουργηθεί κτίριο 15.000 τ. μ. χωρίς δυνατότητα προσπέλασης του περιφερειακού δρόμου, αποκλείοντας και τη δίοδο επικοινωνίας με το Πανεπιστήμιο. Οι δημοτικές αρχές Παπάγου και Χολαργού, χωρίς να είναι αντίθετες με τη δημιουργία νέου κτιρίου, εκφράζουν τη διαφωνία τους για τη συγκεκριμένη κατάσταση, που θα έχει αρνητικές συνέπειες και θα προκαλέσει κινδύνους για τον Υμηττό στη συγκεκριμένη περιοχή. Η Ενωση Γονέων Δήμου Ζωγράφου είναι υπέρ της ανέγερσης νέου κτιρίου, που θα στεγάσει το Πειραματικό Σχολείο, όχι όμως στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά σε άλλο χώρο, ο οποίος μπορεί να προσδιοριστεί στην Πανεπιστημιούπολη χωρίς να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα.

Οι βουλευτές του ΚΚΕ Ορ. Κολοζώφ και Μ. Κωστόπουλος ρωτούν τους υπουργούς Παιδείας και ΠΕΧΩΔΕ, πώς προτίθενται να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ανέγερσης των νέων κτιρίων μετά την αντίθεση των Δήμων Παπάγου και Χολαργού και της Ενωσης Γονέων του Δήμου Ζωγράφου. Ζητούν επίσης να δηλώσουν αν πάρθηκαν υπόψη οι περιβαλλοντολογικές και άλλες επιπτώσεις που θα έχει στο μέλλον η εγκατάσταση του διδακτηρίου στον Υμηττό άμεσα και στο μέλλον και αν προτίθενται μετά από αυτές τις εξελίξεις να προχωρήσουν στην ανέγερση των νέων διδακτηρίων σε άλλο χώρο.

Για μια ακόμα φορά, επίσης, το ΚΚΕ με Ερώτησή του στον υπουργό Παιδείας φέρνει για συζήτηση στη Βουλή το σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές του σχολικού συγκροτήματος της οδού Καλαβρύτων, το οποίο στεγάζει το 1ο ΤΕΛ και την ΤΕΣ στο Δήμο Ζωγράφου.Το υπουργείο Παιδείας απαντώντας τότε επιβεβαίωνε την ακαταλληλότητα του μισθωμένου κτιρίου καθώς και την έλλειψη εργαστηρίων, τα οποία είναι διασκορπισμένα σε τρία διαφορετικά μέρη. Επίσης, ανέφερε την εξεύρεση και παραχώρηση οικοπέδου 6.5 στρεμμάτων από το Πολυτεχνείο στην περιοχή της Πολυτεχνειούπολης.

Από τότε μέχρι σήμερα, δε, δεν υπάρχει καμία εξέλιξη στις σχετικές διαδικασίες για την ανέγερση του νέου κτιρίου. Οι βουλευτές του ΚΚΕ Μπ. Αγγουράκης και Ορ. Κολοζώφ ρωτούν τον υπουργό Παιδείας, σε ποιο σημείο βρίσκονται οι διαδικασίες για τη σύνταξη μελέτης και ποιος είναι ο προγραμματισμός του ΟΣΚ για την ανέγερση του νέου σχολικού συγκροτήματος στο συγκεκριμένο οικόπεδο.

Οταν η φύση εκδικείται... Μακάρι να ήταν μόνο εκδίκηση της φύσης. Είναι απλά το αποτέλεσμα συγκεκριμένου τύπου ανάπτυξης. Που κυνηγά το κέρδος πάση θυσία. Τώρα οι 5.000 κάτοικοι που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τα χωράφια τους στη Γερμανία λόγω των καταστροφικών πλημμυρών επιστρέφουν για τον τραγικό απολογισμό. "Οσο περνούν τα χρόνια, οι βροχές μετατρέπονται σε πλημμύρες και η ζέστη σε ξηρασία", λένε οι μελέτες των επιστημόνων. Ο πλανήτης πνίγεται και καίγεται ταυτόχρονα. Συνέπεια της αλλαγής του κλίματος, γνωστό και ως φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μείωση των εκπομπών των επικίνδυνων ρύπων, που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση, έχει "μπλοκάρει" στα συμφέροντα των πετρελαϊκών βιομηχανιών, των εταιριών άνθρακα και φυσικού αερίου, στις κυβερνήσεις που λειτουργούν ως υφιστάμενοί τους, καθώς και στις προδιαγεγραμμένου μέλλοντος, χωρίς αποτέλεσμα, παρεμβάσεις των οικολογικών οργανώσεων, που εσχάτως αναπτύσσουν, ανοιχτά πλέον, εμπορικές σχέσεις με τις κυβερνήσεις.