Η Βαυαρή συγγραφέας Μίρα Μπέχαμ προκάλεσε την οργή των γερμανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Αιτία γι' αυτό είναι το βιβλίο της με τίτλο: "Τύμπανα του πολέμου. MEDIA, πόλεμος και πολιτική",που κυκλοφόρησε στο Μόναχο και με το οποίο, ανοιχτά, κατηγορεί τα ΜΜΕ ότι τους επιβλήθηκε από τα πάνω ένα είδος αντισερβικής προπαγάνδας.
"Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος στη Βοσνία, γράφει η Μπέχαμ, οι μηχανισμοί της επιλογής, της διαστρέβλωσης και της χειραγώγησης είχαν γίνει, ήδη, ένα ενημερωτικό στάνταρ". Δημοσιογράφοι με κριτικό πνεύμα παραμερίστηκαν και διαπιστώθηκε, ότι η γνώμη των υπόλοιπων στις ιδιωτικές συζητήσεις τους ήταν σημαντικά διαφορετική από εκείνη που διατύπωναν στα ρεπορτάζ τους.
"Σε κανένα, σχεδόν, άλλο πόλεμο η τέτοια μονομερής θέση και η παραπληροφόρηση που προέκυψε απ' αυτό δεν επέδρασε τόσο πολύ στην κλιμάκωση της σύγκρουσης", αναφέρει η συγγραφέας. Στο κεφάλαιο "MEDIA σαν εμπρηστές" επισημαίνει ότι Κροάτες και μουσουλμάνοι της Βοσνίας ξόδεψαν μεγάλα ποσά για να πουλήσουν στη διεθνή κοινή γνώμη την εικόνα του πολέμου που τους συνέφερε.
Οσα γράφτηκαν για σερβικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, για βιασμούς χιλιάδων γυναικών, αποτελούν "αντισερβικό ψέμα", αναφέρει η Μπέχαμ. Το ίδιο ισχύει και για το μακελειό στην πλατεία της αγοράς του Σαράγεβο, που δεν ήταν έργο των Σέρβων, αλλά των μουσουλμάνων της Βοσνίας.
Κατά την Μπέχαμ, και οι ομαδικοί τάφοι της Σεμπρένιτσα εφευρέθηκαν για να αποσπάσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από το κυνηγητό των Σέρβων από την κροατική Κράινα, που, όπως τονίζει η συγγραφέας, υπήρξε η "μεγαλύτερη εθνική εκκαθάριση".
Αρκετοί Γερμανοί βιβλιοκριτικοί κατηγορούν βέβαια την Μπέχαμ ότι προβάλλει ισχυρισμούς χωρίς αποδείξεις, και ότι ασκεί "χονδρικά πολεμική, αντί να προβεί σε νηφάλια ανάλυση".
Ας σημειωθεί ότι παρόμοια προβλήματα, μεταξύ της γερμανικής βιβλιοκριτικής και του ποιητή Ντίτερ Χάντκερ, δημιουργήθηκαν πριν λίγους μήνες, όταν κυκλοφόρησε το ρεπορτάζ του "Δικαιοσύνη για τη Σερβία" και σε συγκεντρώσεις διάβαζε αποσπάσματα απ' αυτό το βιβλίο του για τον εμφύλιο πόλεμο και τις επεμβάσεις στη Βοσνία.
Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ
Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Μυθικό όνομα που μας γοήτεψε στα εφηβικά χρόνια μας με τα "Ψάθινα καπέλα", που γνώρισαν τον καταπληκτικό αριθμό των 40 επανεκδόσεων. Εφηβικό μυθιστόρημα από τα καλύτερα του είδους, στο παγκόσμιο πνευματικό στερέωμα.
Χαρακτηριστική συγγραφέας, με έντονη προσωπικότητα και δυνατή πένα, αφήνεται σε ρωμαλέα σχήματα, για ν' αποδώσει τον εσωτερικό κόσμο του πλήθους των ηρώων της, που τους βασανίζουν υπαρξιακά, ως επί το πλείστον, προβλήματα, αφού η θέση τους είναι η "μπουρζουαζία", όπως αναφέρει κι η ίδια σε άρθρο της. Ναι, αυτός ο κόσμος της "μπουρζουαζίας", που τον έζησε από κοντά και τον απογυμνώνει αποκαλύπτοντας τον αποτρόπαιο σκελετό του, την αβυσσαλέα σκέψη και ψυχή του, που ωθεί άλλους στην τρέλα, στις παραισθήσεις, στο έγκλημα ακόμη, ενώ κάποιοι άλλοι δραπετεύουν προς ευγενέστερα πελάγη, φτύνοντας κατά πρόσωπο το δημιουργό του "κέρατος της Αμαλθείας".
Αυτός είναι "ο άλλος Αλέξανδρος", πυκνό ψυχογράφημα και βαθιά κοινωνική κριτική, σε μοντέρνα γραφή, όπου, όπως είναι μπλεγμένο το υφάδι της υπόθεσης, έτσι ανακατώνεται το πριν με το μετά, αυτό που φαίνεται με τ' άλλα τα βαθύτερα, τα κρυφά, αισθήματα και σκέψεις. Εποχή του εμφύλιου. Οικογένεια Δυναστείας, στο Λαύριο. Επιχείρηση κερδοφόρων ορυχείων, που αγνοεί με απανθρωπιά και σκληρότητα τους τροφοδότες της, πράγμα που ψέγει φανερά η συγγραφέας, παίρνοντας το μέρος των εργαζομένων.
Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, μεγάλωσε δίπλα στον παππού της τον εκδότη Γ. Φέξη. Πλούσιο το υλικό της, μεγάλο το γνωστικό πάθος της. Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα σ' Ελλάδα και Παρίσι κι έγραψε με άνεση και στις δύο γλώσσες. Τα προοδευτικά ρεύματα, όπως ήταν φυσικό, γοήτεψαν το γερό κι ανοιχτό μυαλό της, και τα διακρίνουμε να διοχετεύονται και στον "Αλλο Αλέξανδρο".
Το περισσότερο έργο της το συγγραφικό έχει αφιερωθεί σε θεατρικά έργα και σενάρια. Πασίγνωστο το "Φαίδρα", που γυρίστηκε σε ταινία με την Μελίνα Μερκούρη. Η προτίμηση της θεατρικής γραφής είναι φανερή και στον "Αλλο Αλέξανδρο" (γράφτηκε το 1950) κι η στροφή της προς αυτήν, από το 1952 και μετά, έχει αυτόν το λόγο: "Η εγκατάλειψη της πεζογραφίας προς χάριν του θεάτρου (ιστορικού ή μυθικού) ξεκίνησε (κατά τη συγγραφέα) από την αναζήτηση της θεατρικής ουσίας που έγκειται στην υπερβολή και όχι στην καθημερινότητα. Ο μύθος αποδεικνύεται το καταλληλότερο μέσο για το σκοπό αυτό, διότι περικλείνει καταστάσεις ακραίες που ταιριάζουν στη φύση του θεάτρου". (Εκδόσεις "Καστανιώτη" 1995).
Ευγενία ΖΩΓΡΑΦΟΥ