"Η πάλη για τη μείωση του χρόνου εργασίας είναι μια πολιτική πάλη. Οι μειώσεις θα πλήξουν το υπάρχον σύστημα κυριαρχίας". Αυτό υποστηρίζει ο Οσκαρ Νεγκτ από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα κι έτσι οι καλοκαιρινές διακοπές αποκτούν και ιδεολογικό περιεχόμενο, με αίτημα την επιμήκυνσή τους. Με αγωνιστικό φρόνημα και καλή διάθεση, όπως εκατομμύρια ακόμα εργαζόμενοι, ξεκίνησα τη φετινή μου άδεια. Σταθερός στο Ανατολικό Αιγαίο (σ. σ. το νησί δεν αναφέρεται προς αποφυγή παρεξηγήσεων για... μαύρη διαφήμιση). Ηδη, είχα πάρει, μέσω του στρατιωτικού μας συντάκτη, το δελτίο του στρατάρχη Γεράσιμου, περί άτυπου μορατόριουμ με Τουρκία. Οχι πως αν δεν υπήρχε θα άλλαζε τίποτα. Αλλά για ψυχολογικούς λόγους ήταν ό,τι έπρεπε.

Με όσες λιγότερες αποσκευές στο αυτοκίνητο, προς εξοικονόμηση χώρου για δεκάδες βιβλίων, που περίμεναν στο γραφείο όλο το χειμώνα, ξεκινήσαμε προς το λιμάνι του Πειραιά. Είχαν προηγηθεί ασκήσεις γιόγκα και αυτοσυγκέντρωσης, έτσι ώστε το πέρασμα από το δεύτερο δήμο της χώρας να μη μας δηλητηριάσει με σκέψεις για τον "εκσυγχρονιστή" δήμαρχό του και τις αθλιότητες που εκεί διαπράττονται. Διαδικασία δύσκολη και επίπονη. Αλλά αναγκαία, αν θέλαμε να έχουμε μια καλή αναχώρηση. Κάτι που τελικά πετύχαμε. Οι θερμοκρασίες έξω στα ύψη. Αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοια μικροπράγματα; Σε λίγες ώρες, θα μας χάιδευαν τα μελτέμια του Αιγαίου.

Να σκεφτόμαστε θετικά. Ετσι δε λένε οι ψυχαναλυτές; Αυτό κάναμε. Εξω από τη σκέψη μας λοιπόν ο Λογοθέτης, το νέφος, οι απειλές για τη μετεγκατάσταση της "Ιντρακόμ" στη Βουλγαρία, οι αλλαγές στις τράπεζες, οι ανατιμήσεις στη βενζίνα και το πιθανολογούμενο κλείσιμο του Απότσου. Ο δρόμος σχεδόν άδειος. Σαν κάποιο θαύμα να 'χει συμβεί. Ούτε μποτιλιάρισμα, ούτε γκρίνιες, ούτε καυσαέρια. Κάτι απροσδιόριστο - στο χώρο της μεταφυσικής εμπίπτει - είχε βαλθεί να μας φτιάξει τη διάθεση. Καλοδεχούμενο, φυσικά. Η παροιμία "πίσω έχει η αχλάδα την ουρά" ουδόλως με ανησύχησε. Είπαμε, θετικές σκέψεις. Φτάσαμε στο πλοίο. Πλήρης τάξη επικρατούσε. Ευγενέστατοι λιμενικοί σε άψογη συνεργασία με τους ναυτεργάτες μάς είπαν πού να τοποθετήσουμε το αυτοκίνητο. Μέσα σε πέντε λεφτά ξεμπερδέψαμε. Είχαμε βρει την καμπίνα μας και απολαμβάναμε τα αναψυκτικά μας στο σαλόνι.

Ολα γίνονταν τόσο όμορφα, που ούτε και καταλάβαμε πως ξεκίνησε το πλοίο. Τα πάντα έλαμπαν από καθαριότητα και η εξυπηρέτηση ήταν φανταστική. Μάλλον ξένα συμφέροντα δυσφημούν τις συγκοινωνίες μας, είπαμε. Ο Κατσιφάρας έκανε σημαντική δουλιά για να τη βρουν αυτοί οι ξενέρωτοι, είπε κάποιος της παρέας. Και δεν είχε άδικο. Ο προηγούμενος υπουργός διακρινόταν για δύο πράγματα: Για τις βαθιές του γνώσεις στα πολύπλοκα ναυτιλιακά θέματα και την κοινωνιολογική του ανάλυση για τη σχέση σοσιαλισμού και θυρωρών. Βγήκαμε από το λιμάνι. Η ήσυχη θάλασσα και η φεγγαράδα ήταν ένα κι ένα για ονειροπολήσεις. Κάποια στιγμή πήγαμε για ύπνο. Φτάσαμε στο νησί ξημερώματα. Η κωμόπολη που θα μέναμε απείχε εξήντα χιλιόμετρα. Οι διακοπές μας είχαν αρχίσει.

Ενα καταπράσινο δάσος από πεύκα κι ένας ελαιώνας έντυναν τις δυο πλευρές του δρόμου. Οι ξένοι πράκτορες, που τόσο εύστοχα εντόπισε ο υπουργός Γεωργίας- αυτός που κάποτε μας απείλησε ότι θα εγκατέλειπε την πολιτική - δεν είχαν χτυπήσει εδώ. Δασοφύλακες, κομάντος, στρατός και εθελοντές χτένιζαν πόντο με πόντο την περιοχή. Αλλά και η "πράσινη νομαρχία" είχε σφραγίσει με καλοφτιαγμένους δρόμους την παρουσία της. Οσο για το λοχαγό των συγκοινωνιών, με εντολή του είχε κατορθώσει σε ελάχιστο διάστημα να τους σηματοδοτήσει. Επιτέλους, να και κάτι που θυμίζει Ευρώπη, αναφώνησε κάποιος από την παρέα. Οσα χωριά συναντήσαμε, πουθενά δεν είδαμε κακοκατασκευές, αυθαίρετα κι όλα όσα ταλαιπωρούν τη χώρα. Το μαγικό ραβδί του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ! Σίγουρα αυτό το παιδί θα γράψει ιστορία. Κάτι ήξερε που εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές του, για να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην οικολογία. Ενας άξιος οραματιστής διεθνούς βεληνεκούς. Πάω στοίχημα ότι δεν είναι πολύς ο χρόνος που πανεπιστήμια σε Ευρώπη κι Αμερική θα τον ανακηρύξουν επίτιμο διδάκτορα και δεκάδες νέοι επιστήμονες θα εκπονούν τις διατριβές τους μελετώντας το έργο του. Ας αφυπνιστεί η πρυτανεία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου να μην έρθει ΚΑΙ στην περίπτωση αυτή δεύτερη. Ετσι θα κατορθώσει να ρεφάρει τη χασούρα (στο image της) από τα καμώματά της με τη νέα χωματερή της πρωτεύουσας.

Επιτέλους, φτάσαμε. Ενα τουριστικό γραφείο με δυο υπαλλήλους του δήμου, μας έδωσε τις πληροφορίες που θέλαμε. Βρήκαμε ένα θαυμάσιο σπίτι με κήπο και θέα στη θάλασσα. Γραμμή για μπάνιο. Η σημαία της ΕΟΚ για τις καθαρές παραλίες κυμάτιζε περήφανη απέναντι στα παράλια των "καθυστερημένων Ασιατών". Οι ομπρέλες και οι πλαστικές πολυθρόνες, που αλλού είναι μάστιγα, εδώ ήταν τακτοποιημένες σε μια πλευρά της πλαζ. Οσοι ήθελαν να απολαύσουν την άμμο ή τέλος πάντων έχουν αλλεργία στο πλαστικό, είχαν όσο χώρο ήθελαν. Οι "αθλούμενοι" με τις ρακέτες - σίγουρα θα 'χουμε ολυμπιακές επιδόσεις και σ' αυτό το σπορ - αρκετά μακριά, έτσι ώστε ήταν περιττό κάθε προστατευτικό μέτρο. Ιχνος σκουπιδιού δεν έβλεπες. Κάδοι απορριμμάτων παντού και εργαζόμενοι έτοιμοι να καθαρίσουν, αν κάποιος από λάθος ή από έλλειψη αγωγής άφηνε κάποιο πλαστικό μπουκάλι ή κουτιά από αναψυκτικά κάτω.

Τα κρις - κραφτ, οι θαλάσσιοι σκιέρ και οι εκατοντάδες εκκολαπτόμενοι Κακλαμανάκηδες με τις ιστιοσανίδες τους σε απόσταση ασφαλείας - με απαγορευτικές σημαδούρες - από τους λουόμενους. Μια δεντροστοιχία από αλμυρίκια χάριζε πλούσια σκιά σ' όσους έκαναν ηλιοθεραπεία. Καμπίνες και ντουζ θύμιζαν, τουλάχιστον, Σεν - Τροπέ, Ακαπούλκο και βάλε.

Ο νεο-Ελληνας χωρίς το καλό φαϊ ούτε στον παράδεισο δεν κάνει. Κι εδώ πέσαμε διάνα. Πλούσια κουζίνα, χορταστικές μερίδες, πάμφθηνες τιμές. Σε σημείο που να νομίζεις, ότι τους έκλεβες. Κι όχι μόνο αυτό. Στο τέλος, σου πρόσφεραν δωρεάν φρούτα, από βιοκαλλιέργειες, και σπιτικά γλυκά. Ούτε σκέψη για κατεψυγμένα ψάρια, που τα πουλάνε αλλού για φρέσκα κι ούτε ο mouzakas και οι Greek - salads που μόνο Greek δεν είναι. Και το βράδυ, χωρίς τον παραμικρό θόρυβο πουθενά. Αληθινό ησυχαστήριο. Τι Αγιο Ορος και κουραφέξαλα! Εκεί να δείτε ησυχία. Μπαρ και ντισκοτέκ τρία χιλιόμετρα μακριά. Και για όσους δεν είχαν μεταφορικό μέσο, πουλμανάκια αθόρυβα, νέας τεχνολογίας, τους μετέφεραν χωρίς εισιτήριο. Στο μυαλό όλων μας, μια σκέψη κυριαρχούσε. Μήπως πρέπει να αποχαιρετήσουμε οριστικά τη νεφούπολη και ν' αράξουμε εδώ; Είχαμε ένα μήνα μπροστά μας να το συζητήσουμε.

Το ξυπνητήρι χτύπησε διαβολεμένα. Πετάχτηκα από το κρεβάτι. Τι είχε συμβεί; Αφού είμαι διακοπές. Ποιος το έβαλε; Κοίταξα γύρω μου. Με τρόμο κι απογοήτευση διαπίστωσα ότι βρισκόμουν στο δωμάτιό μου στην Αθήνα. Ονειρο, λοιπόν, ήταν. Ο Γολγοθάς των διακοπών θα ξεκινούσε αυτή τη μέρα. Γιατί, για Γολγοθά επρόκειτο. Τίποτα απ' όσα είχα ονειρευτεί δε θα συνέβαινε. Το αντίθετο. Ισως του χρόνου. Οσο ζούμε ελπίζουμε...

Υ.Γ.: Η "εκσυγχρονιστική" προκήρυξη των εκλογών έκανε ευκολότερη την επιστροφή μας. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από το να εργαστούμε για να ξεφορτωθούμε τους κλόουν του "σοσιαλισμού";

Αυτό το ερώτημα έθεσε στο δεκαπενθήμερο περιοδικό "ΑΝΤΙ" ο εκδότης του, Χ. Παπουτσάκης, πριν από ένα μήνα. Το ερώτημα απευθυνόταν στα ΜΜΕ κι είχε σαν αφορμή τις νέες παρανομίες που διαπράττονται στο Πάρκο Ελευθερίας από τη διοίκηση του Μεγάρου Μουσικής. Δηλαδή, το γνωστό μεγαλοεκδότη του συγκροτήματος, ο οποίος με την πλήρη στήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τη σιωπή του συνόλου του αστικού Τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού) κάνει ό,τι του αρέσει. Αυτή τη φορά με το πρόσχημα της αναγκαιότητας πάρκινγκ καταστρέφει ό,τι είχε απομείνει στο παρκάκι και παράλληλα θα ετοιμάσει υπόγεια όπερα! Αυτό κι αν είναι παγκόσμια πρωτοτυπία.

Κι ο λαλίστατος κολλαρισμένος δήμαρχος, που είχε μιλήσει κι αυτός για όπερα και είχε προσδιορίσει την τοποθεσία της στο Γκάζι; Κατάπιε κι αυτός τη γλώσσα του, όπως και τόσοι άλλοι που νοιάζονται δήθεν για τον πολιτισμό. Αλλά τι σόι πολιτισμός μπορεί να είναι αυτός που στηρίζεται στις επιλογές ενός ιδιώτη και τσιμεντοποιεί ό,τι βρει στο διάβα του, αγνοώντας τις αντιδράσεις των περιοίκων και της διάτρητης ούτως ή άλλως νομοθεσίας; Μ' εξαίρεση το καλό περιοδικό, το "Ριζοσπάστη" κι ένα - δυο έντυπα (από το χώρο της Αριστεράς κι αυτά) άκρα του τάφου σιωπή. Ο φόβος και τα μικροσυμφέροντα πάνω απ' τα έντυπα. Κι ύστερα έχουν το θράσος να μιλάνε για κρίση.

ΟΙΚΟΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Αν κάποιον "λυπάμαι" κατακαλόκαιρα είναι ο γραμματέας Δασών, που αναγκάζεται να τρέχει από "φωτιά σε φωτιά", να κάνει τις ίδιες δηλώσεις στους μαρκουτσοφόρους της TV και να χάνει τα μπάνια του - χωρίς λόγο - που απολαμβάνουν οι ομόβαθμοί του. Τρίτη τετραετία σοσιαλιστικής διακυβέρνησης και δε λένε να καταλάβουν ότι η αντιπυρική προστασία δεν είναι θέμα δηλώσεων και συνεντεύξεων, αλλά προγραμματισμού και σκληρής δουλιάς όλο το χρόνο. Αλλά, πού να πάρουν χαμπάρι. Εχουν σπουδαιότερα πράγματα να λύσουν. Αν τα γκάλοπ των φιλικών τους συγκροτημάτων είναι γνήσια - οπότε πάμε για εκλογές - αν ο Ακης θα πάρει τη ρεβάνς, αν ο γαμπρός του εκλιπόντος προέδρου του ΠΑΣΟΚ άλλαξε τις κλειδαριές του γραφείου του στο Καστρί, κι αν ο εκλεκτός του υπουργού Εργασίας αισθάνεται "δικαιωμένος" που επέστρεψε στον ΟΕΚ. Τα δάση όμως τι φταίνε;

Η πληροφορία από την Επιτροπή για τη σωτηρία του Πάρκου Ελευθερίας. Ο εισηγητής που πρότεινε την προσφυγή της είναι βοηθός του καθηγητή Π. Παυλόπουλου, που είναι δικηγόρος του Μεγάρου. Και σύμβουλος του δικαστηρίου είναι σύζυγος του νομικού συμβούλου του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ. Ράντος το όνομα του εισηγητή και Θεοφιλοπούλου της κ. δικαστού. Περιμένοντας (;) απάντηση.

Το ακούσαμε κι αυτό. Από την κ. Β. Παπανδρέου. Κύριε Καστανίδη γιατί δε θεσπίζετε και σεις ενδεικτικές ώρες στις αναχωρήσεις και τις αφίξεις των αεροπλάνων να γλιτώσετε και τα παράπονα;

Εκδοση του 1932 από τον "ΟΙΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ". Το ανακαλύψαμε τυχαία. Συγγραφέας ο δρ. Ν. Γερμανός. Με 748 σελίδες και 1.200 εικόνες, μας δίνει απίθανες πληροφορίες γύρω από τη ζωή των ζώων, που τα έχει χωρισμένα σε κατηγορίες και με τη σειρά που εμφανίστηκαν. Η μεταγλώττιση και η επανέκδοσή του σίγουρα θα καταπλήξει πολλούς αν επιχειρηθεί.