Τις δικές της εξετάσεις στα ισχυρά κέντρα (ντόπια και ξένα) που στην παρούσα φάση εκτιμούν ότι με το ΠΑΣΟΚ εξυπηρετούνται καλύτερα τα σχέδιά τους, σπεύδει να δώσει η Νέα Δημοκρατία με τις θέσεις που εξαγγέλλει αλλά και με τη συνθηματολογία του κόμματος κατά την προεκλογική περίοδο.

Ο πρόεδρος της ΝΔ έσπευσε με τις συνεντεύξεις Τύπου να διαβεβαιώσει ότι αυτός τα καταφέρνει καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τους καθησύχασε ότι θα συνεχίσει την πολιτική συρρίκνωσης του εισοδήματος των εργαζομένων.

Οι παραπάνω διαβεβαιώσεις, βέβαια, καλύπτονται πίσω από ανέξοδες προεκλογικές υποσχέσεις για παροχές αρκετών δισεκατομμυρίων σε αγρότες, κτηνοτρόφους, μικρομεσαίους και επιχειρείται να θολωθούν μέσα από τα συνθήματα που η παράταξη προβάλει προεκλογικά.

Ετσι μετά το σύνθημα "Μπορούμε να τον εμπιστευτούμε;" που αναφερόταν στην "αναξιοπιστία του Κ. Σημίτη σχετικά με τις πρόωρες εκλογές και την κατάσταση της οικονομίας" το σύνθημα που θα επαναφέρει η ΝΔ είναι - κοντά στο παλιό "Εχουμε τις λύσεις" - το προεκλογικό που θα είναι πιθανότατα το εξής: "Σίγουρες (ή πρακτικές) λύσεις για τη νέα εποχή" και θα αντιπαρατίθεται με τις "καθαρές λύσεις" του Κ. Σημίτη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι "σίγουρες και πρακτικές λύσεις" της ΝΔ, όσο και οι "καθαρές λύσεις" του ΠΑΣΟΚ, είναι λύσεις που κάθε άλλο παρά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού γενικότερα.

Οι "σίγουρες λύσεις" που υπόσχεται η ΝΔ προβλέπουν συνέχιση της λιτότητας και χτύπημα του κινήματος των εργαζομένων, αφού όπως είπε την προηγούμενη βδομάδα ο Μ. Εβερτ "καμία συντεχνία δε θα σταθεί εμπόδιο στην πολιτική μας".

"Εχουμε τις λύσεις" διατυμπανίζει η ΝΔ και διευκρινίζει: Θα ιδιωτικοποιήσουμε και πάλι τις αστικές συγκοινωνίες, θα πουλήσουμε τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και τις εταιρίες της Εθνικής και της Εμπορικής Τράπεζας. Το "έχουμε τις λύσεις" διαβάζεται καλύτερα ως έκκληση προς την άρχουσα τάξη ότι "έχουμε και εμείς τις λύσεις" που σήμερα υλοποιεί το ΠΑΣΟΚ. Οτι μπορούμε και εμείς να πουλήσουμε τη δημόσια περιουσία και μάλιστα καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ.

Οι "πρακτικές λύσεις για τη νέα εποχή" που ευαγγελίζεται η ΝΔ είναι λύσεις που εκπορεύονται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αλλωστε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτό που σε κάθε ευκαιρία φροντίζει να υπενθυμίζει ότι είναι "κόμμα των ευρωπαϊκών επιλογών".

Είναι λύσεις υποταγής στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στα όσα αυτή προετοιμάζει σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο. Αλλωστε η ΝΔ έχει πει ποικιλοτρόπως και το δικό της "ευχαριστώ" στους Αμερικανούς, αφού η κριτική της στις κυβερνητικές επιλογές είναι επιδερμική και δε θίγει σε καμία περίπτωση το καθεστώς της εξάρτησης της χώρας μας.

Η τακτική της ΝΔ όσο και τα συνθήματα της προεκλογικής της τακτικής διακατέχονται - πέρα από τις ανέξοδες και δημαγωγικές παροχές - από την αγωνία να πείσει τα επιτελεία της άρχουσας τάξης ότι και η ίδια μπορεί να υλοποιήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια. Η αγωνία αυτή πηγάζει από την ολοφάνερη στήριξη αυτών των επιτελείων στην κυβέρνηση του Κ. Σημίτη, καθώς εκτιμούν ότι μία "κεντροαριστερή" κυβέρνηση μπορεί να περάσει αποτελεσματικότερα τα αντιλαϊκά μέτρα.

Συμπερασματικά, σήμερα προτιμούν τις "καθαρές λύσεις" του ΠΑΣΟΚ από τις "πρακτικές λύσεις" της ΝΔ, λύσεις όμως εξίσου αντιλαϊκές.

Γιάννης ΦΩΤΟΥΛΑΣ

Οταν ένα κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ, που έχει κυβερνήσει επί 11 χρόνια τη χώρα, με τον τρόπο που την κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ, επιλέγει να εφορμήσει στον προεκλογικό στίβο με το σύνθημα ..."επίθεση αλήθειας", τότε ο λαός μπορεί να είναι σίγουρος: Η εξαπάτηση, στην ..."εκσυγχρονισμένη" της βέβαια έκδοση, έχει όλα τα φόντα να γνωρίσει νέες δόξες. Με άλλα λόγια, το ντεκόρ της πολιτικής απάτης στις "νέες σελίδες", που ανοίγει η Χαρ. Τρικούπη, είναι εξασφαλισμένο.

"Επίθεση αλήθειας" ανήγγειλε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, επισημοποιώντας την πρόθεσή του να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Και, ως αναμενόταν, η συνθηματολογία που ακολούθησε έκανε επίκαιρο το παλιό ρεφρέν που λέει ..."ψάξε, ψάξε, δε θα τη βρεις". Την αλήθεια, φυσικά. Αν υποθέσουμε, όμως, ότι ο Κ. Σημίτης είναι αποφασισμένος να τηρήσει την υπόσχεσή του για "αλήθειες", τότε τίθενται τα εξής ερωτήματα:

• Θα πει ότι με βάση το πρόγραμμα "σύγκλισης" - που, όπως λέει, ακόμα κι αν δεν το επέβαλε η ΕΕ αυτός θα το εφάρμοζε (!) - ο ελληνικός λαός θα κληθεί να επωμιστεί αύξηση φόρων και μείωση κοινωνικών δαπανών της τάξης των 5 τρισ. εκατομμυρίων δραχμών μέχρι το 1999;
• Θα ομολογήσει ότι με πρόσχημα την αμυντική θωράκιση της χώρας έχει υποθηκεύσει την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, έναντι 3 τρισ. εκατομμυρίων δραχμών την επόμενη τριετία;
• Θα πει ότι όταν οι οικονομικοί υπουργοί του χαρακτήριζαν ως "θετικές" τις υποδείξεις που περιέχονται στην τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ, ουσιαστικά, έλεγαν "ναι" στη μείωση των κατώτερων ημερομισθίων, την περικοπή των κατώτατων συντάξεων, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των βιομηχάνων, την κατάργηση του πλαφόν στις απολύσεις;

Μάλλον, δεν πρέπει να περιμένουμε τόσα πολλά από τον πρωθυπουργό. Αλλωστε, όσο κι αν ο κυνισμός που επιδεικνύει είναι πρωτοφανής, σε βαθμό που να περιφέρεται μεταξύ αναξιοπαθούντων κοινωνικών ομάδων και να δηλώνει την κυβερνητική αδιαφορία διά της περιβόητης φράσης "δεν είμαι ο μάγος με τα δώρα", υπάρχουν και όρια. Τότε επιστρατεύεται και πάλι το παραμύθι. Αυτή τη φορά, μέσω του συνθήματος "ούτε παροχές, ούτε λιτότητα"... Τι θα υπάρχει τότε μετά τις εκλογές; Αυτό το προσδιόρισε ο υπουργός των Οικονομικών προχτές: "Λιτή διαβίωση, η οποία δε συνιστά λιτότητα", όπως ανέφερε. Οταν ο "εκσυγχρονισμός" καταφεύγει σε τέτοιες φραστικές αλχημείες προεκλογικά, τότε μετεκλογικά όλα μπορούν να αναμένονται.

Τώρα σε ό,τι αφορά εκείνα τα περί "Ελλάδας ισότιμης στην Ευρώπη", θυμίζουν την ισοτιμία της δραχμής έναντι των ξένων νομισμάτων. Διαρκώς ...διολισθαίνει. Ετσι ακριβώς διολισθαίνει και το ΠΑΣΟΚ στο ψεύδος.

Ενώ είναι το κόμμα:

• Που έχει συνυπογράψει την κατάργηση του "βέτο" στα πλαίσια της ΕΕ.
• Που έχει μετατραπεί σε υπέρμαχο (!) της κατάργησης της ομοφωνίας στη λήψη των αποφάσεων των Βρυξελλών, ενόψει της Διακυβερνητικής.
• Που έχει - στο τελευταίο, μάλιστα, ΕΚΟΦΙΝ - αποδεχτεί τον παραγκωνισμό της Ελλάδας στην τρίτη ταχύτητα της ΟΝΕ, τολμά να μιλά για "ισοτιμία"! Και μάλιστα διατυμπανίζει την αποφασιστικότητά του για "ισότιμη" Ελλάδα, όταν στα πλαίσια της ΕΕ δεν τολμά να ψελλίσει ούτε ένα "κιχ" κατά των ..."ισότιμων" εταίρων για τη στάση τους σε όλο το πακέτο των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, που αφορούν τις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας. Ούτε καν μια αποφασιστική αντίδραση για την τακτική τους απέναντι στα γεγονότα της Κύπρου δεν εξέφρασε.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ διατείνεται ότι στις πλάτες του η Ελλάδα θα γίνει "σύγχρονη" και "ισχυρή".Οτι χάρη στη στοχοπροσήλωσή του στα λαϊκά συμφέροντα ο τόπος Θα γνωρίσει "ανάπτυξη με κοινωνική αλληλεγγύη".Οτι θα ...εγκαθιδρύσει την "κοινωνική ευαισθησία για τον 21ο αιώνα".Δηλαδή, ο πολιτικός φορέας ενός αναχρονισμού:

• Που δε γνωρίζει φραγμό στην εξύμνηση του "αναπτυξιακού" ξεπουλήματος και αντιμετωπίζει την ανεργία ως "αναγκαίο κακό".
• Που ακόμα και αυτό το "αναγκαίο κακό" της ανεργίας το αξιοποιεί για την επιδότηση των βιομηχάνων!
• Που, όταν δε βαράει προσοχές στον ΣΕΒ, αρέσκεται να "κουνάει το μαντίλι" στις πολυεθνικές, που, αφού άλωσαν τη χώρα, τώρα τα μαζεύουν για να μεταφέρουν την κερδοσκοπική δράση τους σε άλλες ...αποικίες και η κυβέρνηση χαρακτηρίζει την τακτική τους ως "στρατηγική ανασυγκρότησης των πολυεθνικών", στην οποία, φυσικά, δεν μπορεί να παρέμβει!
• Που επαναφέρει με υστερικό τρόπο άθλια προπαγανδιστικά κηρύγματα κατά των "ρετιρέ" και των "εργατικών συντεχνιών", τα οποία τώρα συμπληρώνονται από επιθέσεις κατά του 80% των Ελλήνων που ζουν σε συνθήκες "ευμάρειας" (!) και καταναλώνουν με "χυδαίο" (!) τρόπο, σύμφωνα με τον Αλ. Παπαδόπουλο. Τέτοιο "νέο" ύφος...
• Που επιδεικνύει την "ευαισθησία" της μέσω του εμπαιγμού των συνταξιούχων και την "αλληλεγγύη" της μέσω του αυταρχισμού και της καταστολής ενάντια στους ναυτεργάτες. Τέτοιο "νέο" ήθος! Αυτό, τελικά, το ΠΑΣΟΚ μιλά για "ανάπτυξη και πρόοδο"...

Γεγονός που πιστοποιεί ότι από όλα τα μέχρι τώρα συνθήματα του κυβερνώντος κόμματος - γιατί ακόμα δεν έχουμε δει ολοκληρωμένο το απαύγασμα του πολιτικαντισμού που καταστρώνει η Χαρ. Τρικούπη - ένα είναι απόλυτα εναρμονισμένο με την αλήθεια: Εκείνο όπου μιλάει για "έφοδο στο μέλλον"... Μια "έφοδος", που δεν είναι άλλη από τη σχεδιαζόμενη επέλαση του αναχρονιστικού νεοσυντηρητισμού ενάντια στα λαϊκά στρώματα, ένα κοινωνικό απαρτχάιντ του 21ου αιώνα, με το προσωπείο της "νεότητας" και του "εκσυγχρονισμού".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Με τα προεκλογικά του συνθήματα ο ΣΥΝ στοχεύει σε δύο κατευθύνσεις: Από τη μια να αποπροσανατολιστεί ο ψηφοφόρος και να αποκτήσει μια πλασματική εντύπωση για το χαρακτήρα της πολιτικής αυτού του κόμματος. Από την άλλη να συγκινηθεί και να του δώσει την ψήφο του μόνο και μόνο "επειδή ο Συνασπισμός είναι μικρό κόμμα, επειδή στις προηγούμενες εκλογές έχασε την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση για μερικές χιλιάδες ψήφους, επειδή η Βουλή, τάχα, θα είναι πιο πολυφωνική αν έχει στη σύνθεσή της βουλευτές απ' τις γραμμές του". Τα προεκλογικά συνθήματα του Συνασπισμού - στα οποία απ' ό,τι φαίνεται θα επικεντρωθεί η προεκλογική του καμπάνια - είναι τα εξής:

Σύνθημα πρώτο: "Δώσε δύναμη στη δύναμή σου - ψήφισε Συνασπισμό".Το σύνθημα αυτό είναι κλεμμένο από το ΚΚΕ που το είχε χρησιμοποιήσει στις εκλογές του '93, με τη διαφορά ότι τότε η δεύτερη φράση ήταν "ψήφισε ΚΚΕ". Με τη λαθροχειρία αυτή ο ΣΥΝ προσπαθεί να δημιουργήσει σύγχυση στον ψηφοφόρο ότι τάχα είναι κόμμα που υπεραμύνεται των συμφερόντων του λαού και μάλιστα στον ίδιο, τουλάχιστον, βαθμό που το κάνει το ΚΚΕ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο Συνασπισμός υπερψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αρνήθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να αποφασίσει ο λαός για το θέμα και συνεχίζει και σήμερα με διάφορες προφάσεις να κρατάει ουσιαστικά στάση αρνητική, αποδέχεται ως μονόδρομο την πορεία την Ελλάδας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι υπέρ της "Λευκής Βίβλου", θεωρεί ως δεδομένη τη θέση της χώρας μας στην Ατλαντική Συμμαχία. Επίσης η κριτική που κάνει στα κόμματα του δικομματισμού - και κυρίως στο ΠΑΣΟΚ - αφορά στον αλαζονικό και ηγεμονικό τρόπο με τον οποίο άσκησαν την εξουσία. Δεν ασχολείται με τις ταξικές πολιτικές επιλογές αυτών των κομμάτων και φυσικά δεν τους ασκεί τέτοιου είδους κριτική. Ετσι, ως πηγή κακοδαιμονίας της Ελλάδας, ως κύρια αιτία για τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόστηκαν θεωρεί το γεγονός ότι η χώρα κυβερνήθηκε από αυτοδύναμες κυβερνήσεις, τις οποίες και εξορκίζει, αντιπροτείνοντας τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Αν τέτοια πολιτική έχουν οι λαϊκές πολιτικές δυνάμεις, οι αντιλαϊκές τι πολιτική έχουν;

Σύνθημα δεύτερο: "Ψήφισε Συνασπισμό για ισχυρή σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά στη Βουλή". Το σύνθημα αυτό συνοδεύεται με το στόχο του τέλους των αυτοδύναμων κυβερνήσεων για να αλλάξει δήθεν το πολιτικό σκηνικό στη χώρα και να δρομολογηθούν κυβερνήσεις συνεργασίας. Λες και οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν μπορούν να εφαρμόσουν αντιλαϊκή πολιτική.

Απ' όσα έχουμε ήδη πει είναι φανερό πως ο Συνασπισμός έχει πάρει διαζύγιο από την Αριστερά με την ταξική - πολιτικοκοινωνική σημασία που έχει ο όρος. Ομως το σύνθημα αυτό πέρα από ψευδεπίγραφο είναι και προβοκατόρικο.Στην προεκλογική του συνθηματολογία ο Συνασπισμός, απ' ό,τι φαίνεται δεν απαρνείται τον πραγματικό λόγο και ρόλο ύπαρξής του, το ότι υπάρχει δηλαδή για να αποτελεί ανάχωμα που θα εμποδίζει τη μετακίνηση ψήφων προς το ΚΚΕ. Ετσι, πέρα των διαστρεβλώσεων που κάνει στην πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτοβαπτίζεται και ως "δημοκρατική Αριστερά" υπονοώντας προφανώς ότι υπάρχει και αντιδημοκρατική. Η σκέψη είναι απλή: Οσοι κατατάσσουν στην Αριστερά σήμερα το Συνασπισμό - και δεν έχουν αντιληφθεί το διαζύγιο που έχει πάρει απ' αυτήν - παραδέχονται ταυτόχρονα ότι η άλλη αριστερή δύναμη είναι το ΚΚΕ. Ο συνειρμός επομένως που επιδιώκεται να δημιουργηθεί με το διαχωρισμό της Αριστεράς σε δημοκρατική και αντιδημοκρατική είναι προφανής: Αφού ο ΣΥΝ είναι η "σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά", το ΚΚΕ είναι η αναχρονιστική και η αντιδημοκρατική. Πενία αριστερής πολιτικής τέχνες κατεργάζεται.

Τρίτο σύνθημα: " Ψήφο για να μπει ο ΣΥΝ στη Βουλή". Μ' άλλα λόγια... "δώσε και σε μένα μπάρμπα". Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία.

Ο ΣΥΝ ήταν στη Βουλή πριν τις εκλογές του '93 και μάλιστα με διπλάσιους βουλευτές απ' ό,τι είχε το ΚΚΕ. Ποια ήταν η διαφορετική φωνή του; Μήπως αξιοποίησε την κοινοβουλευτική του δύναμη υπέρ των λαϊκών συμφερόντων όταν: Συνυπέγραφε τα κοινά ανακοινωθέντα της προεδρίας της Δημοκρατίας για το Σκοπιανό, μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Συμμετείχε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Δέχτηκε να νομιμοποιήσει το πραξικόπημα της έγκρισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ κατακαλόκαιρο του '93 από τη Βουλή υπερψηφίζοντάς τη. Ο λαός έχει μνήμη όσο κι αν στη Θεμιστοκλέους θα ήθελαν να την απολέσει.

"Αντισταθείτε" και "ΔΗΚΚΙ η δική σου φωνή στη Βουλή" είναι τα συνθήματα που έχει επιλέξει το κόμμα του Δ. Τσοβόλα, σαν "αιχμές" της προεκλογικής του εκστρατείας. Συνθήματα αόριστα, που όμως απηχούν ακριβώς και το λόγο συγκεκριμένου κόμματος, του οποίου ο πρόεδρος δηλώνει ότι είναι "η πραγματική συνείδηση του ΠΑΣΟΚ".

Το ΔΗΚΚΙ σήμερα δεν έχει να καταθέσει επί της ουσίας μια συγκεκριμένη πρόταση για τα λαϊκά προβλήματα, ούτε και να προτείνει κάποια άλλη διέξοδο ανάπτυξης της οικονομίας του τόπου. Στόχος του είναι μόνο ένας: να παρουσιάσει ένα πρόσωπο που να φαίνεται διαφορετικό από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια από τις συνεχείς συντηρητικές επιλογές του κυβερνώντος κόμματος.Είναι ίσως το μόνο κόμμα με τόσο περιορισμένο εκλογικό στόχο. Στην επιχειρηματολογία των στελεχών αλλά και στις τοποθετήσεις του Δ. Τσοβόλα, μεγάλο μέρος καταλαμβάνει η αναφορά στις δύο πρώτες 4ετίες του ΠΑΣΟΚ '81 - '89, στις οποίες τάζουν "επιστροφή" ζητώντας την ενίσχυση του ΔΗΚΚΙ. Αυτή η τάση με πάμπολλα στοιχεία λαϊκισμού συνιστά το "προφίλ" του ΔΗΚΚΙ, το οποίο εκμεταλλεύεται και το γεγονός ότι ως κόμμα δεν έχει προλάβει να δώσει "δείγματα γραφής".

Το ΔΗΚΚΙ, αποφεύγει στην επιχειρηματολογία του την αναφορά στα οικονομικά θέματα, γιατί είναι ίσως ένα σημείο στο οποίο δεν μπορεί ουσιαστικά να διαφοροποιηθεί από την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Οταν το κάνει αναφέρεται με το σύνθημα "σύγκλιση με κοινωνική πολιτική", ή λέγοντας ότι δεν πρέπει να υπάρχει εμμονή στους αριθμητικούς δείκτες της σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομιών, χωρίς να υπολογίζεται ο παράγοντας άνθρωπος. Είναι ίσως περιττό να επισημάνουμε ότι αυτή η γενικόλογη αναφορά, συμπεριλαμβάνεται και στις αντίστοιχες προεκλογικές εξαγγελίες και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Ν. Δημοκρατίας.

Το ΔΗΚΚΙ, σε αυτό το κομβικό θέμα δεν μπορεί και δε θέλει να κρύψει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι έχει επιλέξει το δρόμο του προγράμματος "σύγκλισης", το δρόμο που έχουν ήδη δρομολογήσει ΠΑΣΟΚ και Ν. Δημοκρατία,χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να προβάλει μια συγκεκριμένη νέα εκδοχή. Θα μπορούσε να εκφράσει κανείς την απορία για ποιο λόγο το ΔΗΚΚΙ, δεν αρνείται (τι θα κόστιζε;) αυτή την προοπτική. Η απάντηση βρίσκεται στο διακαή πόθο και στόχο, του ΔΗΚΚΙ και του προέδρου του, να παίξουν στο μετεκλογικό σκηνικό, ρόλο κοινοβουλευτικού στηρίγματος του ΠΑΣΟΚ.Αυτό προϋποθέτει αποδοχή της βασικής λογικής που πρέπει να διέπει σήμερα όσα κόμματα θέλουν να παίξουν τέτοιου είδους παραπληρωματικό ρόλο: Την αποδοχή του δεδομένου οικονομικού προγράμματος σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Κάντε όλοι στην πάντα... "Ερχεται η άλλη Ελλάδα της Δικαιοσύνης, της Αξιοπρέπειας, της Ελπίδας" του ...Αντώνη Σαμαρά.Αυτό, βέβαια, αν πιστέψει κανείς το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της Πολιτικής Ανοιξης. Ωστόσο, τα ερωτήματα είναι πολλά και αναπάντητα για το από πού έρχεται και πού πάει αυτή η "άλλη Ελλάδα". Η μέχρι τώρα πορεία πάντως του Αντ. Σαμαρά και του κόμματος που αυτός ίδρυσε, αλλά και οι θέσεις που διατυπώνει κατά την προεκλογική περίοδο δίνουν και το στίγμα της πορείας της "άλλης Ελλάδας" που "έρχεται".

Αυτή λοιπόν η "άλλη Ελλάδα", παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς του Αντ. Σαμαρά, έρχεται από τα παλιά και έχει κατεύθυνση προς τα πίσω. Είναι η Ελλάδα της πατριδοκαπηλίας, του κούφιων διακηρύξεων περί δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας, αλλά και του "ψαρέματος" ψήφων στα "θολά νερά" του εθνικισμού. Αυτή η "άλλη Ελλάδα", που δείχνει φτιαγμένη στα γραφεία των "ίματζ μέικερ", φαίνεται πως ξεχνάει ακόμα και το πού έχει την "καρδιά" της. Η συσκευασία κάθε φορά προορίζεται για συγκεκριμένη χρήση.

Κάποτε χτυπούσε η καρδιά της στην ονοματολογία γύρω από το πρόβλημα των Σκοπίων, όταν όμως είδε ότι το θέμα "δεν πουλάει" άλλαξε καρδιά. Ετσι ούτε κουβέντα δεν κάνει τώρα πλέον ο Αντ. Σαμαράς για το όλο θέμα, το έβαλε στο "ράφι" και στράφηκε σε άλλες επικίνδυνες και εξίσου ολισθηρές ατραπούς. Μετά τη Μακεδονία, είχε σειρά η Θράκη. Δίνοντας ένα ξεκάθαρο δείγμα της "άλλης Ελλάδας" που οραματίζεται, ανακοίνωσε ότι αποκλείονται από τους συνδυασμούς του κόμματός του οι μουσουλμάνοι Ελληνες πολίτες κάτοικοι της Θράκης, επειδή ουσιαστικά τους θεωρεί όλους εν δυνάμει πράκτορες της Αγκυρας. Μια πολιτική ρατσιστική και "εθνικής καθαρότητας" σε όλο της το μεγαλείο.

Τελικά, βέβαια, η καρδιά του Αντ. Σαμαρά χτυπάει κάπου ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, με τους οποίους, όπως έκανε γνωστό, επιθυμεί διακαώς (αυτό δεν το είπε, αλλά δεν μπορεί και να το κρύψει) να συνεργαστεί μετεκλογικά. Η καρδιά του χτυπάει είτε με τον έναν είτε με τον άλλο, πότε για τον ένα και πότε για τον άλλο. Χτυπάει για τη συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, έστω και σαν τσόντα του δικομματισμού.

Εκλογές χωρίς συνθήματα δε γίνονται. Για του λόγου το αληθές, φρόντισαν και αυτή τη φορά τα ίδια τα κόμματα. Συνθήματα, που καλούν, που υπόσχονται, που προτείνουν και που ζητάνε, άμεσα ή έμμεσα, την ψήφο μας, συνθήματα "πρωτότυπα", αλλά και "κλεμμένα", απ' όλα έχει ο προεκλογικός μπαξές. Τι βρίσκεται, όμως, στο βάθος τους; Τι κρύβεται πίσω απ' αυτά; Σ' αυτό το δισέλιδο, η δημοσιογραφική πένα του "Ρ" επιχειρεί να φέρει στην επιφάνεια την αθέατη πλευρά των συνθημάτων.