Ο ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ από το χωριό Κρύα Βρύση του Νομού Κιλκίς, Λοχαγός του ΔΣΕ, με την ευκαιρία της μεγάλης συγκέντρωσης που πραγματοποίησε η ΚΟ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, στη Συνεδριακή Αίθουσα της Διεθνούς Εκθεσης και που ήταν αφιερωμένη στα 50 χρόνια του ΔΣΕ και τους αγώνες του, αναφέρει ένα γεγονός από την περίοδο εκείνη του εμφυλίου, έτσι σαν μνημόσυνο για τους συμπολεμιστές του που χάθηκαν.

"...Θυμάμαι τον συναγωνιστή μου Δημητράκη, στα 18 του ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ, από το Διδυμότειχο Εβρου, που μαζί περπατήσαμε από τη Χαϊντού της Ξάνθης στον Γράμμο.

Οταν οπισθοχωρούσαμε, στις 28 Αυγούστου 1949, από τη Φούσια (Γράμμος), ο Δημητράκης τραυματίστηκε στην κοιλιά και εγώ στο κεφάλι. Εκεί λοιπόν στη γειτονική χώρα όπου βρήκαμε καταφύγιο, ο Δημητράκης υπέκυψε στα τραύματά του και τον θάψαμε σ' ένα παρεκκλήσι. Τα τελευταία του λόγια ήταν: "Νούφρικα να πας στην Ακρόπολη και να φωνάξεις: Είμαστε εδώ!! ".

Εκανα πράξη την επιθυμία του. Το 1982 όταν για πρώτη φορά ήρθα με άδεια στην Ελλάδα, ύστερα από την υποχρεωτική προσφυγιά που μας είχε επιβάλει το μισαλλόδοξο καθεστώς, φόρεσα τη στολή του ΔΣΕ - που ακόμα μύριζε θυμάρι και αγριολούλουδα αλλά και μυρουδιά από τις ναπάλμ που μας ρίχναν - και πήγα στην Ακρόπολη.

Απότισα φόρο τιμής στον 18χρονο συμπολεμιστή μου Δημητράκη, αλλά και σ' όλους τους άλλους συντρόφους μου που έπεσαν στον Γράμμο και το Βίτσι.

Απότισα φόρο τιμής, στις 1.115 μέρες που κράτησε ο εμφύλιος. 8 Αυγούστου 1946 έως 28 Αυγούστου 1949.

Θυμάμαι την... αρχή που έφυγα καταδιωκόμενος από την τελευταία τάξη του Δ Γυμνασίου Θεσσαλονίκης. Μπορώ να πω ότι στάθηκα "τυχερός" - παρόλο που τραυματίστηκα σοβαρά δυο φορές - μπροστά στους 30 χιλιάδες νεκρούς συναγωνιστές μου.

Εμείς οι επιζώντες, τραυματίες οι πιο πολλοί, είμαστε πάντα παρόντες και μπροστάρηδες στους αγώνες του λαού μας. Δεν πήγε χαμένος ο αγώνας μας, συνεχίζεται από χιλιάδες νέους αγωνιστές που πιστεύουν και παλεύουν για μια κοινωνία δικαιότερη και καλύτερη".