Το φαινόμενο τα στελέχη και οι απόψεις του "ΣΥΝ" να φιγουράρουν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, στις ενημερωτικές εκπομπές των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, στις στήλες πολλών εφημερίδων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση, η αποτύπωση συγκεκριμένων επιλογών των οικονομικών συγκροτημάτων που τα κατέχουν. Συγκεκριμένα:

Οι δυνάμεις αυτές κατανοούν πλήρως ότι η σταθεροποίηση των εκσυγχρονισμών του πολιτικού συστήματος, που προωθούν, δεν μπορεί να βασιστεί αποκλειστικά και μόνο στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και στις "εκσυγχρονιστικές" δυνάμεις του δικομματισμού.

Αντιλαμβάνονται ότι για την εμπέδωση όχι μόνο της πολιτικής, αλλά κύρια της κοινωνικής συναίνεσης, για την απονεύρωση και την ουδετεροποίηση του μαζικού κινήματος, απαιτείται συνηγορία της "Αριστεράς". Αλλωστε η διεθνής εμπειρία έχει δείξει - σε ανάλογα εγχειρήματα - ότι προϋπόθεση επιτυχίας παρόμοιων "εκσυγχρονισμών" αποτελεί απαραίτητα η "αριστερή" επένδυσή τους, το "αριστερό" άλλοθί τους.

Τα... εχέγγυα για μια τέτοια "Αριστερά" τα έδωσε και τα δίνει ο "ΣΥΝ". Αυτή η "Αριστερά" δεν τους είναι απλά αδιάφορη. Αντίθετα, την επιζητούν, την προωθούν. Στηρίζουν και προβάλλουν τον "ΣΥΝ" γιατί τους βολεύει η γενικότερη παρέμβασή του.

Ο "θεσμικός εκσυγχρονισμός", που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της συνολικότερης πολιτικής του, βρίσκεται στον αντίποδα της λαϊκής δράσης και κινητοποίησης. Οι προτάσεις του για δημιουργία θεσμών επί παντός επιστητού, αυτή η άκρατη "θεσμολαγνία" του "ΣΥΝ", πάει "γάντι" στις δυνάμεις του κεφαλαίου, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο οποιοσδήποτε θεσμός χωρίς τη λαϊκή παρέμβαση εύκολα καταλήγει σε επίφαση δημοκρατικότητας, σε ωραιοποίηση των συντηρητικών επιλογών τους. Πολύ περισσότερο που το περιεχόμενο των θεσμών αυτών δε θίγει τις αιτίες των προβλημάτων. Για παράδειγμα η φιλολογία του "ΣΥΝ" για ειρήνη στα Βαλκάνια, για "μόνιμο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής" κλπ. κάθε άλλο παρά ενοχλητική είναι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών, στον ξένο παράγοντα, αφού αφήνει στο απυρόβλητο την αιτία των αιτιών της βαλκανικής κρίσης, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Είναι χαρακτηριστική η πολύ πρόσφατη τοποθέτηση του Ν. Κωνσταντόπουλου (3.1.95 "Αδέσμευτος Τύπος"): "Για μια ακόμα χρονιά θα επαναληφθούν και θα καταναλωθούν τρέχοντες χειρισμοί, γνώριμοι, δοκιμασμένοι και αποτυχημένοι από το παρελθόν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και τα προβλήματα των πολιτών!".

Ομως, όσο αναγκαίο περιτύλιγμα για τις επιλογές των δυνάμεων αυτών αποτελεί η πολιτική του "ΣΥΝ", άλλο τόσο οι δυνάμεις αυτές θεωρούν αναγκαία την "αυτονομία" του, τουλάχιστον σ' αυτή τη φάση. Η σταθερή ανοδική πορεία του ΚΚΕ και η δυναμική, που περικλείει η πολιτική του, ανησυχούν τα διεθνή και ντόπια κέντρα εξουσίας. Θεωρούν ότι η διατήρηση της τυπικής οργανωτικής αυτοτέλειας του "ΣΥΝ" μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα σχετικά με το ΚΚΕ. Να εμποδίσει τις αυξανόμενες "διαρροές" κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, να διοχετευτούν στο μοναδικό κόμμα που αντιστρατεύεται τις επιλογές τους, το ΚΚΕ.

Αυτός είναι, άλλωστε και ο λόγος, η βαθύτερη αιτία που τόσο απότομα ανακόπηκε η τεράστια προβολή των ζυμώσεων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και "ΣΥΝ", που αναπτύχθηκαν τις 2 πρώτες βδομάδες μετά τις δημοτικές εκλογές. Ζυμώσεις, αλλά και επανειλημμένες δηλώσεις εκατέρωθεν, που είχαν ως περιεχόμενο όχι μόνο την κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ - "ΣΥΝ", αλλά και την οργανωτική ενοποίησή τους.Ζυμώσεις που η υλοποίησή τους δεν αναιρείται, αλλά μετατίθεται για το μέλλον. Αλλωστε η ιδεολογική ταύτιση των δυο φορέων είναι ήδη γεγονός, όπως άλλωστε γίνεται και διεθνώς με τον κοινό βηματισμό της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας, με τη "Νέα Αριστερά".

Μια τακτική, που όπως τονίζει η απόφαση της Ολομέλειας του ΚΚΕ "παίζει ανάμεσα στη συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος".

Μια τακτική, που μέσα από την προσφιλή μέθοδο της διολίσθησης, αποσκοπεί στον εγκλωβισμό αριστερών συνειδήσεων στο σοσιαλδημοκρατικό άρμα, στην παγίδευσή τους σε ένα πολιτικό δεκανίκι του συστήματος.

Μάκης Κοψίδης

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ