Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την απόφασή του για την αναστολή των διώξεων κατά του Κ. Μητσοτάκη και των υπόλοιπων στελεχών της ΝΔ, σχετικά με τις υποθέσεις των υποκλοπών και της ΑΓΕΤ, κατέστη φανερό ότι μετά το τέλος της ψηφοφορίας επί της προτάσεως στη Βουλή, θα δινόταν μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα: "Πάμε ή όχι σε επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων;". Η εκτίμηση ότι το παραπάνω στοιχείο θα προέκυπτε από την εξέλιξη της υπόθεσης των αναστολών ενισχύθηκε βάσιμα, έπειτα από την οξύτητα των αντιδράσεων που προκάλεσαν οι χειρισμοί Παπανδρέου και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Εκλογικός

εκβιασμός

Παράλληλα, όπως ήδη έγραφε ο "Ρ" από τα μέσα της βδομάδας, δεν ήταν σίγουρο ότι η χρησιμοποίηση τις προηγούμενες μέρες ακόμα και του εκλογικού εκβιασμού,από στενούς μάλιστα συνεργάτες του πρωθυπουργού, ως απάντηση σε τυχόν μη υπερψήφιση της πρότασης Παπανδρέου, ήταν αληθής. Η επίκληση, δηλαδή, του ενδεχομένου των εκλογών χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται, ενόψει της αυριανής συνεδρίασης στο Κοινοβούλιο, πράγματι ως "μπαμπούλας" κατά των εσωκομματικών αντιρρησιών ή παίζει το ρόλο της καλλιέργειας κατάλληλου κλίματος για την αναμονή εξελίξεων;

Ας σημειωθεί ότι μέχρι και αυτή τη στιγμή από το πρωθυπουργικό περιβάλλον εκτοξεύονται "απειλές" του τύπου "οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πρέπει να σκεφτούν καλά τι θα ψηφίσουν", γιατί τίποτα "δεν αποκλείει" ένα μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα να επιφέρει διάγγελμα εκλογών την Τρίτη το πρωί από τον Α. Παπανδρέου...

Αναστολές

και αντιθέσεις

Τα γεγονότα όμως, που ακολούθησαν, μάλλον έδωσαν ήδη απάντηση στο αρχικό ερώτημα. Η αυριανή μυστική ψηφοφορία στη Βουλή, που αναμενόταν να αποτελέσει αφετηρία για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στη βάση της γενικευμένης συναίνεσης των πολιτικών εκφραστών της άρχουσας τάξης, αλλά και επισημοποίηση της επιτάχυνσης των πολιτικών εξελίξεων, έρχεται αργοπορημένα. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων πρέπει να θεωρείται, ήδη, υπαρκτό γεγονός.Το αντιφατικό - από πρώτη ματιά - είναι ότι αυτή η επιτάχυνση, το "μοντάρισμα" των "νέων" πολιτικών πραγμάτων, όπως τα σχεδιάζει η άρχουσα τάξη, δεν έχει ως εφαλτήριο μια συναινετική διαδικασία. Μια διαδικασία, όπως ο κοινοβουλευτικός συμψηφισμός και η συγκάλυψη των σκανδάλων, που έτσι κι αλλιώς θεωρούνται δεδομένα, αλλά περνά μέσα από ένα κλίμα όξυνσης. Οξυνση που προκλήθηκε, τόσο από την - εδώ που τα λέμε - πρωθυπουργική "γκέλα" της δήλωσης του "πόθεν έσχες", όσο και από την απροσχημάτιστη λογοκριτική επέμβαση στα ιδιωτικά τηλεοπτικά ΜΜΕ.

Βέβαια, τίποτα δεν αποκλείει ορισμένοι, όσον αφορά τον κουρνιαχτό για το "πόθεν έσχες", να σκέφτηκαν ότι είναι προτιμότερο, ο ελληνικός λαός, την ώρα που θα βλέπει τους δικομματικούς εταίρους από τη μια να "καταγγέλλονται" στη Βουλή και από την άλλη τελικά να επικυρώνουν το "μία σου και μία" στις υποθέσεις των σκανδάλων, να μένει με την εικόνα της "πρασινογάλαζης μονομαχίας" - όχι "κάτω από τον ήλιο" αυτή τη φορά, αλλά - έξω από μια βίλα... Οπως και να έχει, αυτού του τύπου οι "μονομαχίες" δεν αναιρούν το δηλωμένο και διακηρυγμένο στόχο: Την επιβολή της συναίνεσης, την εγκαθίδρυση του κοινωνικού εταιρισμού και της διακήρυξης ότι το μόνο δόγμα που επιτρέπεται πλέον να πιστεύουν οι εργαζόμενοι είναι "το σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω".

Η συναίνεση αποτελεί "ένα το κρατούμενο" για την αστική τάξη και τους πολιτικούς φορείς της. Οσο για την όξυνση των ημερών, απλώς επιβεβαιώνει ότι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης δε θα πάψουν, βέβαια, ούτε να υπάρχουν, ούτε να εκδηλώνονται. Ταυτόχρονα, αποδεικνύει ότι η διαπλοκή συμφερόντων της ολιγαρχίας είναι τέτοια που διασφαλίζει ότι δεν τίθεται σε αμφισβήτηση το κύριο: Η εξυπηρέτηση των συνολικών της συμφερόντων, παρά τις επιμέρους κόντρες.

Λογοκριτικό

"σιωπητήριο"

Αναγκαστικά, στο σημείο αυτό πρέπει να υπάρξει μια παρένθεση και να γίνει λόγος για το θέμα των απροκάλυπτων λογοκριτικών παρεμβάσεων της τελευταίας βδομάδας, που αποτέλεσαν επίσης αφορμή για την όξυνση και αποδεικνύουν, τόσο τον "ελεύθερο", "ανεξάρτητο" και "πλουραλιστικό" χαρακτήρα των ιδιωτικών ΜΜΕ, όσο και τη φύση της διαπλοκής μεταξύ πολιτικής εξουσίας και οικονομικών - εκδοτικών συμφερόντων. Είναι μάλιστα ενδεικτικό το πώς επιβεβαίωναν όλα τα παραπάνω συνεργάτες του πρωθυπουργού στην προσπάθειά τους να... πείσουν για τη "μη παρέμβαση" του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος στο κόψιμο των εκπομπών. Ρωτούσαν, λοιπόν, οι εν λόγω παράγοντες, αν ο Α. Παπανδρέου, ακόμα και στην περίπτωση που θιγόταν από τη μετάδοση του "Προφίλ" στον ΑΝΤΕΝΝΑ, θα είχε περισσότερους λόγους να κόψει την εκπομπή σε σχέση με άλλους πολιτικούς παράγοντες ή μεγαλοκεφαλαιούχους, όπως για παράδειγμα, ο Βαρδινογιάννης και άλλοι, κατά των οποίων αναφέρθηκε ο (γνωστός βέβαια για την ιστορία του) Γ. Κουρής στη συνέντευξή του. Δηλαδή, "ναι" έλεγαν, ουσιαστικά οι γνώστες - προφανώς - του περιεχομένου της εκπομπής, "μπορεί να έγινε παρέμβαση, γίνονται τέτοιες παρεμβάσεις, αλλά ποιος την έκανε;"... Μόνο που όταν γινόταν λόγος για το ποιος άλλος, εκτός από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, θα είχε λόγο να κόψει, 24 ώρες πριν το κρούσμα στον ΑΝΤΕΝΝΑ, την εκπομπή στο "STAR" (του επίσης γνωστού Γ. Τράγκα), η οποία αναφερόταν αποκλειστικά στον πρωθυπουργό και τη σύζυγό του, τα επιχειρήματα περί "μη παρέμβασης" στέρευαν.

Νέα δεδομένα

λόγω όξυνσης

Επιστρέφοντας από το θέμα της λογοκρισίας - που, σημειωτέον, για ευνόητους λόγους επιχειρήθηκε και επιχειρείται να υποβαθμιστεί - στο ζήτημα της όξυνσης και του τρόπου που εκδηλώθηκε, ανακύπτουν νέα δεδομένα και προκύπτουν κάποιες πρώτες εκτιμήσεις:

ΠΡΩΤΟΝ,βλέπουμε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ να ανασύρονται - προκαλώντας χαμόγελα συγκατάβασης - εκείνα τα περί "βρόμικου '89"... Από τη μεριά της ΝΔ, ο Μ. Εβερτ ανάγεται σε "σταυροφόρο" της ηθικής στην πολιτική ζωή και σε"πολέμιο της διαφθοράς"... Οσο για τους "δελφίνους" του ΠΑΣΟΚ, θεώρησαν σκόπιμο, με επικεφαλής τον Θ. Πάγκαλο, να εγγράψουν τις νέες υποθήκες τους στην κούρσα της διαδοχής πίσω από το οπισθόφυλλο της δήλωσης "πόθεν έσχες" του Α. Παπανδρέου. Αν δημιουργούνται ερωτηματικά για το τι "προβλήματα" δημιουργούν τα παραπάνω στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι ενδεικτική μια αναφορά στο ότι, την ίδια ώρα: Ο ΟΟΣΑ απευθύνει νέες εντολές για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Η κυβέρνηση και οι συνεργάτες της εκτελούν τις οδηγίες των Βρυξελλών για την εκποίηση του Σκαραμαγκά. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης απαιτεί κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Οι αυξήσεις τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης και υπηρεσίες "τρέχουν". Ο τζόγος νομιμοποιείται. Ο Λάτσης ετοιμάζεται να επεκτείνει τις ανθρωποφάγες δραστηριότητές του, και ο κατάλογος συνεχίζεται.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ,και με βάση τα όσα αναφέρθηκαν σχετικά με τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι στην πορεία ανασύνθεσης του πολιτικού τοπίου, όλοι ρίχνουν με τις "τουφεκιές τους", όλα τα "πυρομαχικά τους", παλιά και νέα, "ανανεωτικά" και "παλαιοκομματικά". Είτε για να επιβάλουν τους δικούς τους όρους, είτε γιατί φιλοδοξούν να είναι μεταξύ αυτών που θα θέσουν όρους στο "εκσυγχρονισμένο" και συναινετικό λίφτινγκ του αστικού πολιτικού τοπίου.

ΤΡΙΤΟΝ,φαίνεται, σήμερα πλέον, να αμφισβητείται ανοιχτά η κυριαρχία του Α. Παπανδρέου και το "δικαίωμά του" να επιβάλει τους κανόνες στο παιχνίδι του συναινετικού μέλλοντος. Κάποιοι υποστηρίζουν, ήδη, ότι "η κατάσταση τού ξεφεύγει". Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να έχει πειστεί και ο ίδιος πως οι"μαγικές κινήσεις" και τα πυροτεχνήματα έχουν πλέον τραγικά σύντομη ημερομηνία λήξης. Από το περιβάλλον του επιμένουν, ιδίως μετά την προχτεσινή επίθεση Πάγκαλου, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εσωκομματικός πόλεμος, αλλά πυρά μόνο από τη μια μεριά. Λένε, μάλιστα, ότι "πόλεμος θα υπάρξει από τη στιγμή που θα ανταποδοθούν τα πυρά" και αρέσκονται να υποστηρίζουν ότι τότε πολλοί θα καταλάβουν την αξία του αποφθέγματος "λαγός τη πτέριν έσειε, κακό της κεφαλής του"... Επίδειξη δύναμης ή λεονταρισμοί άνευ ουσίας; Πάντως, την ίδια ώρα αρκετοί, όπως μέλη του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν ότι ή ο Α. Παπανδρέου θα οδηγηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας - και αυτό, όπως ισχυρίζονται, δεν μπορεί να γίνει παρά μέσω εκλογών που θα πρέπει να προκύψουν προγενέστερα της άνοιξης και άρα να μην έχουν σαν αφορμή τη μη εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή - ή οποιαδήποτε άλλη αποχώρησή του από την πολιτική ζωή θα σημαίνει "πολιτική ήττα".

ΤΕΤΑΡΤΟΝ,οι κόντρες και το κλίμα των τελευταίων ημερών μπορεί να ανοίγουν πεδίο δράσης σε ορισμένους, όπως στην εσωκομματική "αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ, αλλά πρέπει να μην ξεφύγουν από τον έλεγχο. Τότε ίσως θα έθεταν σε κίνδυνο το κύριο, δηλαδή το δικομματισμό της συναίνεσης, που θέλει να διαδεχτεί το δικομματισμό της "αντιπαράθεσης".Ισως μάλιστα και το σχόλιο στενών συνεργατών του πρωθυπουργού για την προχτεσινή στάση του Μ. Εβερτ ("τόσο καταλαβαίνει, τόσο κάνει", έλεγαν), που σήκωσε τους τόνους με αφορμή το "πόθεν έσχες", είναι ενδεικτικό. Στελέχη, μάλιστα, της κομματικής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ δε διστάζουν να λένε ότι η τακτική Παπανδρέου στις αναστολές αποτελεί δώρο στα εσωκομματικά προβλήματα Εβερτ. Συνέχιζαν δε παραπέρα, κάνοντας λόγο για "κατανόηση εκ μέρους της ΝΔ ότι είναι προς το συμφέρον της να κυβερνά σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να εφαρμόσει αυτή την πολιτική όλο το επόμενο διάστημα, με τους λιγότερους δυνατούς κοινωνικούς κραδασμούς"!! Ομως, παρά τα πικρόχολα σχόλια, υπάρχει "κατανόηση" και από την πλευρά του Α. Παπανδρέου, αφού από το περιβάλλον του αναγνώριζαν την υποχρέωση Εβερτ να σηκώνει τους τόνους για να αντεπεξέλθει στις εσωκομματικές του πιέσεις...

Ολα τα παραπάνω αποτελούν ικανούς λόγους, ώστε να μιλήσει κανείς για αρκετές ενδείξεις επιτάχυνσης των πολιτικών εξελίξεων. Παράλληλα, δεν μπορεί να αποκλειστεί, κατά την αυριανή διαδικασία της συζήτησης και της ψηφοφορίας στη Βουλή, να δοθούν κάποια δείγματα της μορφής, με την οποία θα εκδηλωθούν και επίσημα αυτές οι εξελίξεις.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η συναίνεση αποτελεί "ένα το κρατούμενο" για την αστική τάξη και τους πολιτικούς φορείς της. Οσο για την όξυνση των ημερών, απλώς επιβεβαιώνει ότι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης δε θα πάψουν, βέβαια, ούτε να υπάρχουν, ούτε να εκδηλώνονται. Ταυτόχρονα, αποδεικνύει ότι η διαπλοκή συμφερόντων της ολιγαρχίας είναι τέτοια που διασφαλίζει ότι δεν τίθεται σε αμφισβήτηση το κύριο. Η εξυπηρέτηση των συνολικών της συμφερόντων, παρά τις επιμέρους κόντρες