Αρχαία σοφία

και νέα σκουριά

"

Φαίνεται πως το αρχαίο αυτό γνωμικό του Δημοσθένη είναι ξένο για τους σημερινούς Ελληνες πολιτικούς. Αλλιώς, δεν εξηγείται η απόκρυφη επιμονή τους στο θέμα των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία, που αγγίζει τα όρια μιας κραυγαλέας πολιτικής απάτης. Ως αιχμή των αιτιάσεων των αλληλοκατηγοριών τους κι ως μείζονα τακτική αναδεικνύουν την επιβολή ή απόσυρση της αρνησικυρίας (veto) της Ελλάδας στην τελωνειακή σύνδεση Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας. Πόσο ουσιώδες ή πραγματικό είναι αυτό και τι κρύβει η έντονη προβολή του; Σ' αυτό θα σταθεί η στήλη για την εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων από τους αναγνώστες της.

Από εδώ, αρχίζουν οι αντιφάσεις και τα ερωτηματικά. Η Ελλάδα, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων της πλήρους ένταξής της στην τότε ΕΟΚ που, τελικά, έγινε την 1 - 1 - 1981, προσυπέγραψε, τύποις και ουσία, όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις και συμφωνίες. Προσυπέγραψε, δηλαδή, και τη συμφωνία πρωτοκόλλου για την τελωνειακή σύνδεση της τότε ΕΟΚ και σημερινής ΕΕ με την Τουρκία. Προς τι, λοιπόν, όλη η τρέχουσα παρα-φιλολογία περί ελληνικού "veto"; Η σημασία της ερώτησης μεγεθύνεται και από το γεγονός ότι η τελωνειακή σύνδεση προβλέπει, όπως λέγεται, τη χρηματοδότηση με 1,2 δισ. ECU προς την Τουρκία για την οικονομική της προσαρμογή. Αυτή η χρηματοδότηση - πάντα όπως λέγεται - ουδεμία σχέση έχει με το Τέταρτο Χρηματοδοτικό Πρωτόκολλο της ΕΕ προς την Τουρκία. Η Ελλάδα, δηλαδή, μπορεί να επιμένει να αρνείται την εφαρμογή του, αλλά, ο πακτωλός των χρημάτων της ΕΕ προς την Τουρκία θα ρέει.

Εύλογα, λοιπόν, ερωτάται: Πόση ειλικρίνεια υπάρχει στις αλληλο - κατηγορίες μεταξύ των κομμάτων, που υπερψήφισαν άνευ όρων τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Μάαστριχτ) που, πρακτικά, επικυρώνει, μεταξύ πολλών άλλων, ακριβώς την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας; Πόσο αυτή η οξύτητα είναι μία προσχηματική συγκάλυψη της αλήθειας, που αγγίζει τα όρια μιας πολιτικής απάτης;

την επικύρωση της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης(Μάαστριχτ) ήταν το ΚΚΕ. Είναι αξιοπερίεργο ότι, αυτό ακριβώς το κόμμα, τον Αύγουστο του '92 στη Βουλή ζητούσε, τουλάχιστον κι ανεξαρτήτως των διαφωνιών του με όλα τα άλλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, "ΣΥΝ"), να συμφωνηθεί ο αποκλεισμός όρων της Συνθήκης, που ήταν αρνητικοί σε καίρια και άμεσα ελληνικά συμφέροντα. Ενας από τους όρους αυτούς ήταν κι η προστασία των ελληνικών συνόρων από την Τουρκία. Σε πείσμα, όμως, αυτών των εύλογων (και αλίμονο, βάσιμων) αιτιάσεων, οι κοινοβουλευτικοί "ναινέδες" της Συνθήκης έλεγαν το γνωστό "ναι σε όλα", υπό την ευφορία της αυταπάτης ότι η Συνθήκη αποτελούσε το προοίμιο της εγγύησης των ελληνικών συνόρων από το στρατιωτικό συνασπισμό της Δυτικο - Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι γνωστή η μετέπειτα θεαματική διάψευση αυτών των προσδοκιών από τους εταίρους. Υπό το φως των σημερινών γεγονότων στο τρίγωνο Ελλάδας - Τουρκίας - Ευρωπαϊκής Ενωσης, επισημαίνεται πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η θέση της Ελλάδας, αν στην κοινοβουλευτική συζήτηση τον Αύγουστο του '92, είχε συμφωνηθεί μια ενιαία άρνηση βασικών, τουλάχιστον, όρων της Συνθήκης, βλαπτικών για την Ελλάδα.

Ασφαλώς, το οξύτατο πρόβλημα του τριγώνου Αθήνας - Αγκυρας - Βρυξελλών έχει πολλές πλευρές, που θα απασχολήσουν τη στήλη. Ομως, πρέπει να επισημανθεί ότι όλες οι πλευρές διαπερνώνται από το νήμα μιας πολιτικής αυθάδειας, που αγγίζει το όριο του πολιτικού αμοραλισμού. Το αρχαίο γνωμικό του Δημοσθένη είναι ξένο στους ανεπαρκείς κοινοβουλευτικούς "ναινέδες".

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Γενικός Γραμματέας της Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ)