ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ζωή γεμάτη ήττες

Ενα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα, το "Πεθαίνω σα χώρα",του Δημήτρη Δημητριάδη,για πρώτη φορά θεατροποιημένο ανεβαίνει σήμερα από τη Β Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας και είναι μια συμπαραγωγή της Θεατρικής Εταιρείας "Πράξη" και του Θεάτρου του "Νότου".Η διασκευή - θεατροποίηση και σκηνοθεσία είναι του Στάθη Λιβαθινού,τα σκηνικά του Νίκου Αλεξίου και τα κοστούμια της Χρυσάννας Διαμαντή.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Λάγγος, Αννα Μάσχα και Γιάννης Νταλιάνης.

"Η παράσταση" - είπε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Στάθης Λιβαθινός - "θα μπορούσε να ονομαστεί "μαρτυρίες από τα χρόνια της μεγάλης ήττας", μια φράση που υπάρχει μέσα στο έργο. Πραγματικά, η ζωή μας είναι γεμάτη ήττες. Ηττες προσωπικές, ήττες πολιτικές, ήττες της επιστήμης. Τρεις άνθρωποι που κατάγονται από το ίδιο χωριό, την ίδια πόλη, την ίδια χώρα, τον ίδιο πλανήτη, προσπαθούν να ξεχάσουν, χωρίς να το καταφέρνουν, ό,τι συνέβη στη ζωή τους τα τελευταία 2.000 χρόνια".

"Χρυσή Αάρκτος" στον Ταβερνιέ

Η ευρωπαϊκή απάντηση στον οδοστρωτήρα του Χόλιγουντ ήταν η προχτεσινή βράβευση με "Χρυσή Αρκτο" της γαλλικής ταινίας "Δόλωμα" του Μπερτράν Ταβερνιέ,στο 45ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου. Με Αργυρή Αρκτο έφυγαν από το Φεστιβάλ Βερολίνου οι ταινίες "Καπνός" του Γουέιν Γουάνγκ και "Πριν να ξημερώσει" του Αμερικανού σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Ρινκλέιτερ. Ο Πολ Νιούμαν κέρδισε το βραβείο καλύτερου ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία "Δεν είμαι το κορόιδο κανενός" του Ρόμπερ Μπέντον. Το αντίστοιχο βραβείο γυναικείου ρόλου κέρδισε η Ζοσεφίν Σιάο για το "Καλοκαιρινό χιόνι" της Αν Χιούι. Ειδική Αργυρή Αρκτο δόθηκε στις ταινίες Χόνγκφεν" και "Θεατρικό για έναν επιβάτη".Χρυσή Αρκτο για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους απέσπασε η ταινία "Ριπέιτ" της Τσέχας Μιχαέλα Παβλάτοβα.

Ελληνική οθόνη στο Τορόντο

Στο Τορόντο του Καναδά εγκαινιάστηκε την περασμένη Παρασκευή, η "Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου" με την ταινία του Ζυλ Ντασσέν "Ποτέ την Κυριακή" και με εκτενές αφιέρωμα στην Μελίνα Μερκούρη. Στο αφιέρωμα, που θα λήξει στις 25 του Φλεβάρη, περιλαμβάνονται συνολικά 13 ταινίες, του παλιού και νέου ελληνικού κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων: "Η αναπαράσταση" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, "Οι ακατανίκητοι εραστές" του Σταύρου Τσιώλη, "1922" του Νίκου Κούνδουρου, "Το δέντρο που πληγώναμε" του Δήμου Αβδελιώδη, "Το ρεμπέτικο" του Κ. Φέρρη κ.ά.

Η "Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου" πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας, σε συνεργασία με την οργάνωση "Σινεματίκ" του Διεθνούς Καναδικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

"Ομπρέλα" γεμάτη όνειρα

"Οι μεγάλοι και τα παιδιά. Δύο κόσμοι μακρινοί, σχεδόν απλησίαστοι. Με τους δικούς τους νόμους και τις δικές τους αλήθειες ο καθένας. Πώς να καταλάβουν οι μεγάλοι ότι μια μοβ ομπρέλα μπορεί να κάνει τη φαντασία των παιδιών να καλπάζει αχαλίνωτη";Εύλογο ερώτημα, όχι, όμως, για όσους μπορούν ή τουλάχιστον προσπαθούν να παραμένουν νέοι παρότι μεγαλώνουν. Ετσι είναι η Αλκη Ζέη.Η συγγραφέας "επιστρέφει" με το μυθιστόρημα για παιδιά "Η μοβ ομπρέλα" (εκδόσεις Κέδρος). Ο Μάριος Πλωρίτης,αχώριστος φίλος της από τα χρόνια του πολέμου, ήταν στη χτεσινή παρουσία του βιβλίου της και μίλησε για κείνη γεμίζοντας την αίθουσα με μνήμες. "Η Αλκη έδινε πάντα την αίσθηση της αέναης παρουσίας και της αδιάκοπης φυγής... ".Και απευθυνόμενος στο πρόσωπό της είπε: "Δε σου ζητάμε απλώς, σου επιτάσσουμε να μας δίνεις κι άλλες "Αρραβωνιαστικές", κι άλλες "Ομπρέλες... ".

Γα το μυθιστόρημά της μίλησε, επίσης, η συγγραφέας Μάρω Δούκα: "Δεν υποδύεται ότι γράφει για παιδιά. Αφηγείται σαν γιαγιά, αφού πρώτα έχει γίνει η ίδια παιδί. Κεντρίζει την περιέργειά μας με τα πιο κοινότυπα συμβάντα. Και πάνω απ' όλα, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την ιστορία".

Αποκηρύσσει ο Μάτεσις...

Ξάφνιασμα, αλλά και ερωτηματικά προκάλεσε η δήλωση του Παύλου Μάτεσι,με την οποία αποκηρύσσει την παράσταση του έργου του "Προς Ελευσίνα",που ανεβάστηκε από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου,γιατί όπως θεωρεί, "παραποιεί" το έργο του, "παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ηθοποιών, τεχνικών και λοιπών συντελεστών". Ο Π. Μάτεσις, επιπλέον, δήλωσε ότι "δεν επιθυμεί στο εξής οποιασδήποτε μορφής συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο".

Το ξάφνιασμα αυτό, που ήρθε δέκα μέρες μετά την πρεμιέρα του σημαντικότατου έργου, προκαλεί, βέβαια, λύπη για όλους, ενώ παράλληλα δημιουργεί κάποια ερωτηματικά. Για παράδειγμα, γιατί αυτή η δήλωσή του δεν έγινε πριν ανέβει η παράσταση. Δεν είχε δει πρόβα ο συγγραφέας; Οι συντελεστές της παράστασης λένε πως παρακολούθησε αρκετές πρόβες. Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Κοραής Δαμάτης,μιλά και για σημειώματα του Μάτεσι με παρατηρήσεις του, που μεταβιβάζονταν στους ηθοποιούς. Μήπως κάτι άλλο επηρέασε ή πίκρανε το συγγραφέα. Αραγε, η απορριπτική άποψη του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή για το έργο, ή η δημοσίευση μιας επικριτικής κριτικής, στάθηκε η αφορμή; Η μήπως το μικρό χρονικό διάστημα διάρκειας της παράστασης; Ο μικρός αριθμός παραστάσεων ενός έργου, πράγμα που συμβαίνει κατά κόρον στο ΕΘ, μπορεί να πικράνει κάθε συγγραφέα. Οπως και τους συντελεστές της παράστασης όποιου έργου. Και βέβαια, με είκοσι παραστάσεις δε δικαιώνεται ένα έργο και οι συντελεστές της παρουσίασής του. Να είναι, άραγε, αυτό η αιτία της αποκήρυξης της παράστασης, ή κάτι περισσότερο και σχετικό με το ιδιωτικού δικαίου σήμερα Εθνικό Θέατρο;