Η δράση και η συμμετοχή της ΕΠΟΝ στον αγώνα για απελευθέρωση συνήγειρε σιγά σιγά τη νεολαία, που άρχισε αμέσως να οργανώνεται κατά μάζες. Από την ΕΠΟΝ τροφοδοτούνταν ο ΕΛΑΣ και δημιουργούνταν οι ανταρτοεπονίτικες ομάδες. Οπως μας διηγείται ο Μιχ. Λιαρούτσος, "αρχές του '44, όταν περάσαμε πια στον ένοπλο αγώνα μέσα στην πόλη, ο ρόλος της ΕΠΟΝ ήταν σημαντικός από πλευράς διαφώτισης κυρίως: Ενημέρωση του κόσμου, χωνιά, γραψίματα στους τοίχους, διακίνηση εφημερίδων, έντυπου υλικού, διάδοση ειδήσεων, πράγματα τα οποία αναλάμβανε κατά κύριο λόγο η ΕΠΟΝ. Φυσικά, πέρα από αυτό, είχαμε και άλλες εκδηλώσεις, τις ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, παρεφιτσες, γλεντάκια, τότε τα λέγαμε πάρτι, κάναμε σκετς, τέτοιες εκδηλώσεις, όπως μπορούσαμε, προσπαθούσαμε να κάνουμε. Γίνονταν και εκδρομές, όπου υπήρχε μεγάλη συμμετοχή από νεολαίους".

Η δράση της οργάνωσης δεν περιορίστηκε στον ένοπλο αγώνα στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, αλλά, μετά τον ερχομό των Αγγλων, επεκτάθηκε με μια σημαντική παρέμβαση σε ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα της εποχής: "Μετά από την απελευθέρωση, η ΕΠΟΝ ξεκίνησε και μια καμπάνια ενάντια στις ναρκωτικές ουσίες, γιατί με τον ερχομό τους οι Εγγλέζοι εξαπόλυσαν ποσότητες ναρκωτικών ουσιών, με μοναδικό σκοπό να διαφθείρουν τη νεολαία, να την εθίσουν στα ναρκωτικά για να την αδρανοποιήσουν. Η οργάνωση ξεσήκωσε καμπάνια. Δημοσιεύσαμε στη "Νέα Γενιά" ρεπορτάζ ολόκληρα γύρω από αυτό το ζήτημα και τονίζαμε κυρίως ότι εισάγονται από τους Αγγλους κατακτητές, με μοναδικό σκοπό να τραβήξουν τη νεολαία έξω από τον αγωνιστικό δρόμο. Και το χτύπημα μέσω των ναρκωτικών γι' αυτό έγινε: Προσπάθησαν οι καινούριοι επεμβασίες αυτού του τόπου να τραβήξουν τη νεολαία από το σωστό της δρόμο, το δρόμο τον αγωνιστικό για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία και για μια καλύτερη ζωή και να την εθίσουνε στη χρήση των ναρκωτικών, που θα την αποπροσανατόλιζε πέρα για πέρα από τον αγωνιστικό δρόμο. Και αυτόν ακριβώς τον στόχο των νέων κατακτητών χτυπήσαμε σαν οργάνωση".

"Υπάρχει σήμερα μια τάση που καλλιεργείται ότι η ιστορία της ΕΠΟΝ ξεκινάει στις 23 Φλεβάρη, τονίζει ο Μιχ. Λιαρούτσος. Εχει πραγματικά μεγάλη σημασία γι' αυτό και θεωρείται σημαδιακή ημερομηνία, δε λένε όμως κουβέντα για την προϊστορία της. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι η ΕΠΟΝ προήλθε από παρθενογένεση. Ηταν μια απόφαση, που είχαν πάρει από παλιά η ΟΚΝΕ και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Από το 1935, προσανατολιζόταν σε μια ενιαία οργάνωση νεολαίας. Υπήρχε η άποψη ότι, επειδή ήμασταν δέκα οργανώσεις από τις οποίες η καθεμιά είχε τη δική της κάθετη καθοδήγηση και τα δικά της μέλη, δεν μπορούσε να υπάρξει ευελιξία στη δράση μέσα στη νεολαία. Για το λόγο αυτό, προτιμήθηκε η ενιαία οργάνωση πλέον της νεολαίας με προσανατολισμό αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό. Αυτός ήταν ο ρόλος και του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ στη δημιουργία της ΕΠΟΝ και μπορεί να πει κανείς ότι ήταν οι βασικοί συντελεστές της δημιουργίας της.

Η ΟΚΝΕ ήταν η μοναδική οργάνωση νεολαίας τότε, η οποία είχε πανελλαδική οργανωτική δομή, με οργανώσεις ακόμα και σε χωριά. Υπήρχε, όπως είναι γνωστό και πριν τον πόλεμο, στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και υπήρξαν στελέχη της παντού. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσαν ευκολότατα να δημιουργήσουν την ΕΠΟΝ σε πανελλαδική κλίμακα. Με το που ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ, αγόρια και κορίτσια οργανώθηκαν στους κόλπους της, και έγινε μια οργάνωση, η οποία μπορούσε πια να δουλεύει με ευχέρεια, με μία καθοδήγηση, τα στελέχη δεν ήταν διασπασμένα εδώ κι εκεί και μπορούσε να αναπτυχθεί γρήγορα. Οπως κι έγινε". Οπως τονίζει ο Μιχ. Λιαρούτσος, "καμιά οργάνωση νεολαίας δεν κατάφερε να αποκτήσει τη μαζικότητα της ΕΠΟΝ".

Το χαμηλό σπιτάκι, στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στους Αμπελόκηπους, σε τίποτα δε θυμίζει τα μεγαλόπρεπα μνημεία της ελληνικής εποποιίας. Η χάλκινη πλάκα, που έχει τοποθετηθεί στην είσοδο, είναι το μόνο που θυμίζει ότι το λιτό σπίτι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας μας: Είναι το μέρος που στις 22 Φλεβάρη, πενήντα δύο χρόνια πριν, συγκεντρώθηκαν οι αντιπρόσωποι των οργανώσεων που θα αυτοδιαλύονταν για να δημιουργηθεί την επόμενη μέρα η μεγαλύτερη ίσως οργάνωση της ελληνικής νεολαίας, η ΕΠΟΝ.

Ο Μιχάλης Λιαρούτσος, μέλος τότε του ΕΑΜ Νέων, διηγείται πώς κινήθηκε η νέα οργάνωση μέσα στη νεολαία από την πρώτη στιγμή που συστήθηκε: "Από το βράδυ της 22 του Φλεβάρη, άρχισαν να μαζεύονται λίγοι λίγοι οι αντιπρόσωποι από τις διάφορες οργανώσεις, που θα αυτοδιαλύονταν τότε και θα απάρτιζαν την ενιαία οργάνωση. Την επόμενη μέρα, υπογράφτηκε το Ιδρυτικό της οργάνωσης, εγκρίθηκε το Καταστατικό και μια διακήρυξη, η οποία κυκλοφόρησε τις επόμενες μέρες με το περιοδικό της ΕΠΟΝ πλέον, τη "Νέα Γενιά". Στη συνέχεια έγινε η μεταφορά, η ένταξη όλων των οργανωμένων μελών των οργανώσεων, βασικά της ΟΚΝΕ και του ΕΑΜ Νέων, έγιναν συνδιασκέψεις, όπου και εγκρίθηκε η ίδρυση της ΕΠΟΝ και το Καταστατικό της και από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισε η ανάπτυξη.

Κινηθήκαμε με μεγάλη ευελιξία μέσα στον κόσμο, μπορώ να πω ότι έγιναν μέσα στο 1943 ανοιχτές στρατολογίες. Μέσα στην Αθήνα, θυμάμαι, στο δρόμο πιάναμε παιδιά, τους μιλούσαμε για την ΕΠΟΝ και τους οργανώναμε. Και σιγά σιγά, όλοι οι νέοι περνούσανε στις γραμμές της ΕΠΟΝ. Είχαμε μεγάλη δράση στην προσπάθεια κυρίως διαφώτισης και ειδικά μέσα στην Αθήνα είχαμε μεγάλη συμμετοχή σε διάφορες εκδηλώσεις. Ενδεικτικό είναι ότι τις επόμενες μέρες από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, στις 5 του Μάρτη, είχαμε τη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην επιστράτευση. Μετά ακολούθησε η μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην τρομοκρατία στις 25 Ιούνη και η μεγάλη διαδήλωση στις 22 Ιούλη για την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στη Δυτική Μακεδονία, όπου υπήρχαν και θύματα: Η Παναγιώτα η Σταθοπούλου που την πάτησε το τανκ, η Λίλη, ο Θώμης ο Χατζηθωμάς και άλλοι".

Σήμερα, το κτίριο όπου ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ ανήκει στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, που πρόκειται να το διαθέσει για μουσείο της ΕΠΟΝ και θα αξιοποιηθεί από ένα σωματείο που ιδρύθηκε πρόσφατα. Οπως μας είπε ο Μιχ. Λιαρούτσος, "θα δοθεί και κάποια χρηματική επιδότηση γιατί υπάρχουν προβλήματα στήριξης του κτιρίου και θα γίνουν κάποιες εκδηλώσεις στις 23 του Φλεβάρη, που συμπληρώνονται 52 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ. Οπωσδήποτε, θα διαμορφωθεί ο εσωτερικός χώρος για να το επισκεφτούν σχολεία και κόσμος σαν ένα χώρο ιστορικής μνήμης μιας οργάνωσης που οργάνωσε το σύνολο της ελληνικής νεολαίας με 600.000 μέλη μαζί με τα "αετόπουλα"".

Τα λόγια του ποιητή μιλούν με τον καλύτερο τρόπο για το σπιτάκι στον Υμηττό όπου, στις 29 Απρίλη του 1944, μετά από άνιση μάχη εφτά ωρών με διακόσιους περίπου Γερμανούς και ταγματασφαλίτες, σκοτώθηκαν οι τρεις ΕΠΟΝίτες Κώστας Φολτόπουλος, Μήτσος Αυγέρης και Θάνος Κιοκμενίδης.Ο Μιχάλης Λιαρούτσος μας μιλάει για εκείνη τη μάχη και τι επακολούθησε:

"Τα τρία παιδιά ήταν ΕΠΟΝίτες, που είχαν περάσει στον ΕΛΑΣ και είχαν το σπίτι αυτό σαν στέκι για να έρχονται να μένουνε και για να φυλάνε κάποιο μικρό οπλισμό. Εκείνο το πρωί πέρασαν από δω, κάποιος τους είδε και ειδοποίησε τους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί που σήμερα είναι η ΠΥΡΚΑΛ, την οποία τότε οι Γερμανοί την είχαν σαν πολεμικό εργοστάσιο. Αρχισε μια συμπλοκή, μια μάχη που κράτησε μέχρι το απόγευμα. Τότε ήρθαν και ταγματασφαλίτες, οι οποίοι περικύκλωσαν το μέρος, δώσανε τη μάχη και σκότωσαν και τα τρία τα παιδιά.

Το βράδυ, μόλις έφυγαν, ήρθε κόσμος και όλο αυτό το μέρος το γέμισε λουλούδια. Τα μεσάνυχτα, κάποιος ΕΠΟΝίτης, που λεγόταν Νίκος Παπαδόπουλος και ήταν τότε δεύτερος γραμματέας του τομέα του τμηματικού συμβουλίου του Υμηττού, πήρε μια σκάλα και με μαύρα γράμματα έγραψε το σύνθημα: "Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου και ορκίσου εκδίκηση".Την άλλη μέρα, η ΕΠΟΝ έβγαλε χωνιά και μάλιστα, όπως αφηγείται ο Παπαδόπουλος, άρχιζε πάντα και επί μέρες με την επίκληση "Ε! αδικοχαμένοι αγωνιστές". Για ορισμένο διάστημα, το σπιτάκι του Υμηττού έμεινε σαν τόπος προσκυνήματος και η μετεμφυλιακή εποχή το κατάστρεψε, σβήστηκαν τα συνθήματα και έμεινε σαν ερείπιο. Καταστράφηκε μετά την εγγλέζικη επέμβαση και έμεινε μισοερειπωμένο αυτό το κτίριο, το οποίο τώρα το έχει απαλλοτριώσει ο δήμος και είναι στην ιδιοκτησία του. Κάθε χρόνο γίνονται εκδηλώσεις και έχει παραχωρηθεί στην ΠΕΑΕΑ του Υμηττού που το επιμελείται και το έχει σαν μουσείο".

Πρώτος σταθμός της περιήγησης το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου εκτελέστηκαν εκατοντάδες αγωνιστές, ανάμεσά τους πολλοί ΕΠΟΝίτες, με κορυφαία μορφή την 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Ο Μιχ. Λιαρούτσος μιλάει για το χώρο του Σκοπευτηρίου και μεταφέρει την προσωπική εμπειρία του από τη σημαντική δράση που είχε αναπτύξει η ΕΠΟΝ στην περιοχή πριν ακόμα από την απελευθέρωση.

"Από το 1942 ακόμα οι Γερμανοί έκαναν το Σκοπευτήριο της Καισαριανής τόπο εκτελέσεων, με αποκορύφωμα την εκτέλεση των 200 τη μέρα της Πρωτομαγιάς. Ακόμα, ο συνολικός αριθμός εκείνων που εκτελέστηκαν είναι ακαθόριστος γιατί δεν υπήρξαν αρχεία, μιλάνε όμως για 800 - 1.000 ανθρώπους. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και πολλοί ΕΠΟΝίτες. Μια φυσιογνωμία που ξεχώρισε ήταν η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, την οποία εκτέλεσαν στις 5 του Σεπτέμβρη, τέσσερις μόλις μέρες πριν την απελευθέρωση. Την περιοχή την είχαμε ονομάσει τότε "Θυσιαστήριο της λευτεριάς"".

Γραμματέας τότε του 6ου τομέα της ΕΠΟΝ που περιλάμβανε τις περιοχές από την Καισαριανή μέχρι και την Ανω Νέα Σμύρνη ο Μ. Λιαρούτσος, περιγράφει τη δράση της ΕΠΟΝ στην περιοχή: "Ολες αυτές οι γειτονιές, Καισαριανή, Ζωγράφου, Δάφνη, από τις 9 του Σεπτέμβρη του 1944, ελευθερώθηκαν και δεν πατούσε πια ούτε Γερμανός, ούτε ταγματασφαλίτης. Και σημειώνω την ημερομηνία αυτή γιατί έγιναν επί τρεις μέρες μάχες στα γύρω υψώματα με τους ταγματασφαλίτες και τους Γερμανούς και κατάφερε ο ΕΛΑΣ να τους αποκρούσει. Εδώ είχαμε ανοίξει πια γραφεία, κινούμασταν ελεύθερα, διακινούσαμε το "Ριζοσπάστη" και τις εφημερίδες της νεολαίας ελεύθερα, είχαμε τυπογραφεία ανοιχτά, στο Βύρωνα κλπ., και όλα αυτά ένα μήνα πριν γλιτώσει η Αθήνα εντελώς από την Κατοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι στις γειτονιές αυτές, ειδικά η ΕΠΟΝ είχε μεγάλη δύναμη, είχε οργανώσει σχεδόν το σύνολο της νεολαίας, έκανε διάφορες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την εκδήλωση που έγινε στις 27 Σεπτέμβρη για τα τρίχρονα του ΕΑΜ, δηλαδή 12 - 14 μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Εγιναν ανοιχτές γιορτές εδώ, με ομιλητές, εξέδρες, με σημαιοστολισμό, πλακάτ, ήταν ένα πανηγύρι μεγάλο. Και όλα αυτά γίναν πριν φύγουν ακόμα οι Γερμανοί. Και σε όλη αυτή τη διαδικασία η ΕΠΟΝ πρωτοπορούσε. Ηταν οι νέοι, οι οποίοι κάνανε εκδηλώσεις, παίζαν θέατρο, τραγουδούσαν και κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο".

Πενήντα δύο χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της θρυλικής ΕΠΟΝ. Ηταν η νεολαία που "πολεμούσε και τραγουδούσε", που κατόρθωσε να συσπειρώσει σχεδόν το σύνολο των νέων της εποχής, συμβάλλοντας με όλες τις δυνάμεις της στον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς φασίστες.

Πενήντα δύο χρόνια πριν, στις 23 Φλεβάρη του 1943 και ενώ η Αθήνα βρισκόταν κάτω από Γερμανική κατοχή, σε ένα χαμηλό σπιτάκι στους Αμπελόκηπους συγκεντρώθηκαν οι αντιπρόσωποι των τότε οργανώσεων της νεολαίας που θα αυτοδιαλύονταν και θα συνιστούσαν την ΕΠΟΝ. Οι οργανώσεις που παραβρέθηκαν στη συνάντηση εκείνη ήταν η Αγροτική Νεολαία Ελλάδας, η Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία, η Ενιαία Μαθητική Νεολαία, η Ενωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης, ο Θεσσαλικός Ιερός Λόχος, η Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία, η Λεύτερη Νέα, η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας - ΟΚΝΕ, η Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδας, η Φιλική Εταιρεία Νέων, αντιπροσωπεία του ΕΑΜ Νέων Μακεδονίας - Πελοποννήσου και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ Νέων καθώς και αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των Φίλων της Νέας Γενιάς.

Η ανάγκη για σύσταση μιας ενιαίας οργάνωσης νεολαίας είχε ήδη επισημανθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας από το 1935 και η ΟΚΝΕ ήταν ο βασικός πυρήνας δημιουργίας της ΕΠΟΝ.

Σήμερα ο "Ρ" κάνει μια περιήγηση στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, το θρυλικό σπιτάκι του Υμηττού και το σπίτι όπου ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ, στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας στους Αμπελόκηπους, μερικά μόνο από τα μέρη της Αθήνας που υπήρξαν σταθμοί στην ιστορία της ΕΠΟΝ. Συνοδός και "ξεναγός" μας ο Μιχάλης Λιαρούτσος,γραμματέας τότε του 6ου Τομέα της ΕΠΟΝ και σήμερα Β' Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αντιστασιακών Φίλων της ΕΠΟΝ, ο οποίος μας ξεναγεί και μας περιγράφει τη δράση της Οργάνωσης αλλά και την καθημερινή ζωή των ΕΠΟΝιτών.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Η γενιά του "Πολεμάμε και τραγουδάμε" ξανασυναντήθηκε χτες το απόγευμα, για να τιμήσει την επέτειο των 52 χρόνων από την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της ηρωικής ΕΠΟΝ.

Εκατοντάδες ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες, με το ίδιο κέφι και την ίδια αγωνιστικότητα, όπως εδώ και μισόν αιώνα, μαζεύτηκαν χτες στο ξενοδοχείο "Τιτάνια", τραγούδησαν, χόρεψαν και ένωσαν τις μνήμες τους, σε μια εκδήλωση τιμής στην ΕΠΟΝ, που οργάνωσε, όπως κάθε χρόνο, η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Φίλων της ΕΠΟΝ.

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο παλιός ΕΠΟΝίτης Ν. Καραντηνός."Είναι βαθιά η συγκίνησή μας, τόνισε, που μπορούμε να είμαστε σήμερα εδώ, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να λέμε ότι η ΕΠΟΝ ήταν γέννημα της αντιφασιστικής μας παράδοσης και συνέχεια της ιστορικής ΟΚΝΕ. Η ΕΠΟΝ αποτέλεσε σχολείο Λευτεριάς, Θυσίας και Αρετής και είμαστε χαρούμενοι γιατί αυτή η κληρονομιά που άφησε η ΕΠΟΝ δεν μπήκε στο μουσείο, αλλά βρήκε συνεχιστή: Την ΚΝΕ".

Μιλώντας στο "Ρ", ο πρόεδρος της ΠΕΑΦΕ Θ. Λιακόπουλος τόνισε: "Τα ιδανικά που οραματιζόμασταν τότε πιστεύουμε ότι είναι ιδανικά της σημερινής νεολαίας και ιδιαίτερα της ΚΝΕ. Πρόκειται για τα ιδανικά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Για να έχει η νεολαία ανοιχτό το δρόμο, για κάθε δημιουργική της πρωτοβουλία και να μην την πολεμάνε με τα συνθήματα της οπισθοδρόμησης, της αποστασιοποίησης, του ατομικισμού και όλα αυτά που η νέα τάξη θέλει να διοχετεύσει στη νεολαία για να σπάσει την αγωνιστικότητά της και να την κάνει υποχείριό της".

Οι αντιστασιακοί, όμως, δεν ξέχασαν το ΚΚΕ, που είναι το κόμμα που δούλεψε για την ΕΠΟΝ και έδωσε σ' αυτήν τα καλύτερα στελέχη του. Τα έσοδα από τη λαχειοφόρο αγορά που έγινε στην εκδήλωση πρόκειται να διατεθούν για τη διάσωση του ιστορικού αρχείου του ΚΚΕ, αφού ένα μεγάλο μέρος του περιλαμβάνει την ιστορία της ΕΠΟΝ.

Η εκδήλωση έκλεισε με γλέντι, αντάξιο της γενιάς των ΕΠΟΝιτών.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,οΘ. Τζιατζής,μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, ο Γραμματέας της ΚΝΕ Ν. Σοφιανός,ο πρόεδρος της ΠΕΑΦΕ Θ. Λιακόπουλος,ο αντιπρόεδρος Μ. Λιαρούτσος,αντιπροσωπεία της ΠΕΑΕΑ, με επικεφαλής τον πρόεδρο Ν. Τερζόγλου,και πλήθος από ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες.

Οι βασικοί σκοποί της ΕΠΟΝ, όπως ορίστηκαν στο καταστατικό της Οργάνωσης στις 23 Φλεβάρη 1943, ήταν:

α) Η εθνική απελευθέρωση, η πλήρης ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας με καθημερινό και αδιάκοπο αγώνα.

β) Η υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό.

γ) Η εξολόθρευση του φασισμού τώρα και στο μέλλον και με οποιαδήποτε μορφή κι αν παρουσιαστεί. Αυτό σημαίνει ότι το εσωτερικό μας καθεστώς θα πηγάζει από τη λεύτερη εκδήλωση της κυριαρχικής θέλησης του λαού και της νέας γενιάς. Επιπρόσθετα, για τη νέα γενιά αυτό σημαίνει ίσα πολιτικά δικαιώματα για τους νέους και νέες που είναι πάνω από 18 χρόνων, αφού έχουν ενεργητική συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

δ) Ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου για την κατοχύρωση της ειρήνης με βάση την αυτοδιάθεση των λαών και νεολαιών και την αδερφική συνεργασία τους.

ε) Η ανοικοδόμηση της χώρας μας από τα ερείπια του πολέμου και της αξονικής κατοχής προς το συμφέρον και την ευημερία ολόκληρου του πληθυσμού.

Οδός Δουκίσσης Πλακεντίας 3: Το σπιτάκι, όπου έγινε η Ιδρυτική Σύσκεψη της ΕΠΟΝ. Ο Μιχάλης Λιαρούτσος στην είσοδό του

Το σπιτάκι του Υμηττού τότε και τώρα