Από όλα έχει το πανέρι της ελληνικής συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου. Χαρές, πίκρες, ελπίδες για το μέλλον, αλλά και απογοητεύσεις την τελευταία στιγμή.

Τα πρόσωπα που έλαμψαν από ελληνικής πλευράς ήταν περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Οπως άλλωστε και τα μετάλλια, αφού μετά από 14 χρόνια δυο Ελληνες αθλητές ανέβηκαν σε βάθρο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Ο ακοντισμός ήταν το αγώνισμα που έφερε ξανά μετάλλιο στην Ελλάδα μετά από αυτό της Αννας Βερούλη στο Ελσίνκι το 1983. Ο Κώστας Γκατσιούδης επιβεβαίωσε τα προγνωστικά που τον έφερναν ως από τις μεγαλύτερες ελπίδες της χώρας για διάκριση και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Παρ' όλα αυτά έτσι όπως κύλησαν τα πράγματα, με δεδομένο και την παταγώδη αποτυχία του παγκόσμιου πρωταθλητή Γιαν Ζελέζνι, ο Ελληνας πρωταθλητής θα μπορούσε να είχε πάει ακόμα καλύτερα. Ο τραυματισμός του στην προτελευταία προσπάθεια του στέρησε το δικαίωμα για το κάτι παραπάνω.

Τη ρεβάνς για την αδικία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα πήρε η Νίκη Ξάνθου, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο μήκος, ανεβάζοντας για δεύτερη φορά σε αυτούς τους αγώνες την Ελλάδα στο βάθρο των νικητών.

Το κορίτσι από τη Ρόδο απέδειξε περίτρανα ότι δικαίως συγκαταλέγεται στις καλύτερες αθλήτριες του κόσμου αυτή τη στιγμή.

Μπορεί να μην κατέκτησαν μετάλλια, όμως η παρουσία τους και οι εμφανίσεις σκόρπισαν χαμόγελα και ελπίδες για το μέλλον. Ο λόγος για τον σπρίντερ Γιώργο Παναγιωτόπουλο, την άλτρια Ολγα Βασδέκη και τον τριπλουνίστα Γιώργο Μελέτογλου.

Ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος, που συμμετείχε στα 200μ, κατάφερε να προκριθεί στον τελικό και έστω και εάν είχε να αντιμετωπίσει θηρία, κατάφερε να τερματίσει στην πέμπτη θέση. Οπως έδειξε ο Πατρινός αθλητής αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις του και να παλέψει για το μετάλλιο μέχρι την τελευταία στιγμή, παρά τις τρεις κούρσες (προημιτελικά - ημιτελικά) που είχαν προηγηθεί.

Η Ολγα Βασδέκη στο τριπλούν κατάφερε να ανέβει μια θέση σε σχέση με την Ολυμπιάδα της Ατλάντα, αφού κατετάγη τέταρτη. Παρ' όλα αυτά και πάλι όμως έμεινε χωρίς μετάλλιο. Βέβαια αυτό δε μειώνει καθόλου τις τιτάνιες προσπάθειες της Βολιώτισσας αθλήτριας, αφού έχασε το χάλκινο μόλις για πέντε εκατοστά. Το νέο πανελλήνιο ρεκόρ, που σημείωσε με 14.62, δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα για σημαντικές διακρίσεις στο μέλλον, που σίγουρα της ανήκει... Το τριπλούν είχε την τιμητική του και στους άνδρες, αφού ο Χρήστος Μελέτογλου κατάφερε να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, να σπάσει το ρεκόρ του Μίχα που κράταγε από το 1981 με άλμα στα 17.12. Παράλληλα η πρόκρισή του στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος γεμίζει όλους ελπίδες για τη συνέχεια.

Από την κατά γενικά επιτυχημένη αποστολή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα δεν έλειψαν και αποτυχίες από αθλητές που συγκέντρωναν ελπίδες για διάκριση.

Η Νίκη Μπακογιάννη στο ύψος, η Κατερίνα Κόφφα στα 200μ, η Τασούλα Κελεσίδου στη δισκοβολία και ο Κώστας Κουκοδήμος δεν μπόρεσαν να δικαιώσουν τις προσδοκίες μας, αλλά ούτε και τις δικές τους...

Tο 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου ανήκει πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έστω και εάν κάποιοι άσπονδοι φίλοι μας, φεύγοντας από την Ελλάδα, μας έδωσαν θέματα για να ασχολούμαστε για πολύ ακόμα.

Παρ' όλα αυτά όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε το αγωνιστικό μέρος της υπόθεσης. Τι έγινε λοιπόν σε αυτές τις 10 μέρες που η Αθήνα φιλοξένησε τη μεγαλύτερη διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896; Τι περιμέναμε και τι είδαμε;

Στο σημερινό μας αφιέρωμα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα φλας μπακ στα μεγαλύτερα αγωνιστικά γεγονότα που συγκέντρωσαν το περισσότερο ενδιαφέρον στο 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου.

Οσον αφορά το διεθνή τομέα το "Αθήνα '97" θα μείνει στην ιστορία, κυρίως για τρεις λόγους. Για την έλλειψη παγκόσμιου ρεκόρ, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, την άνοδο των αθλητών από την Κούβα και για τον Ουκρανό "κυρίαρχο" των αιθέρων Σεργκέι Μπούμπκα.

Η εντυπωσιακή παρουσία των αθλητών από την πατρίδα της ελευθερίας οδήγησε την Κούβα να αναδειχθεί η τρίτη δύναμη στον κόσμο στον πίνακα των μεταλλίων.

"Τα παιδιά του Κάστρο" κέντρισαν το ενδιαφέρον του κόσμου όχι μόνο για τις επιδόσεις τους, αλλά και για τη μεγάλη αγάπη που έδειξαν για το λαό και τον ηγέτη της Επανάστασης, αφιερώνοντας σε αυτούς την κάθε επιτυχία που σημείωναν.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις της νικήτριας στα 800μ των γυναικών Αννα Φιντέλια Κιρό, αμέσως μετά την επιτυχία της: "Μετά τις νίκες των Σοτομαγιόρ και Κεσάδα, που τις αφιέρωσαν στο μεγάλο ηγέτη μας και στο λαό μας, δεν ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να φτάσω και εγώ σε αυτό το σημείο. Το μεγάλο καθήκον που είχα με είχε αγχώσει στην αρχή, αλλά μου έδωσε και δύναμη για να τα καταφέρω".

Η Αννα Φιντέλιο Κιρό, που πριν από λίγα χρόνια έδωσε μάχη για τη ζωή εξαιτίας ενός ατυχήματος που τις προκάλεσε σοβαρά εγκαύματα, κατάφερε στα 34 χρόνια της να αποδείξει ότι το πάθος και η θέληση μπορούν να καταφέρουν πολλά.

Ο δρόμος για τις επιτυχίες των Κουβανών είχε ανοίξει νωρίς νωρίς και για αυτό είχε φροντίσει ο Ιβάν Πεντρόσο, που πρώτευσε στο μήκος με άλμα στα 8.42.

Ακολούθησε η τυπική διαδικασία του ύψους, το μεγάλο φαβορί, ο Χαβιέ Σοτομαγιόρ, δικαίωσε τον τίτλο του και δε δυσκολεύτηκε να επικρατήσει στα 2.37. Στο τριπλούν ο Γιοέλβις Κεσάδα χάρισε στην Κούβα το τέταρτο χρυσό μετάλλιο, αφού πρώτευσε με 17.85, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον παγκόσμιο πρωταθλητή και κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ Βρετανό Τζόναθαν Εντουαρντ, ενώ η τρίτη θέση του επίσης Κουβανού Αλισες Ουρούτια επιβεβαιώνει πλήρως την κυριαρχία σε αυτό το αγώνισμα.

Στα αξιοσημείωτα και η δεύτερη θέση του Νορμπέρτο Τέλεζ, που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στα 800μ πίσω από το παγκόσμιο πρωταθλητή Νουρεντίν Μορσελί.

Εκτός όμως από τους Κουβανούς, σε αυτό το πρωτάθλημα έλαμψε για... έκτη φορά και το "άστρο" του Σεργκέι Μπούμπκα. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, αν και δε βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, αν και ξεκίνησε άσχημα τον τελικό (με τη δεύτερη τα 5.70), στη συνέχεια βρήκε τον εαυτό του και κατάφερε να πάρει τον έκτο του παγκόσμιο τίτλο. Πέρασε με χαρακτηριστική άνεση τα 6.01, ενώ προσπάθησε και για παγκόσμιο ρεκόρ στα 6.14, αλλά τελικά δεν το επιχείρησε. Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι μπορεί να το κάνει έστω και στα 34 χρόνια του;

Κατά τα άλλα οι Αμερικανοί ξαναγύρισαν στην κυριαρχία τους στα σπριντ, με κορυφαία στιγμή τη νίκη του Μορίς Γκριν στα 100μ, που άφησε πίσω του τα μεγάλα φαβορί Μπέιλι (Καναδάς), Μπόλτον (Τρινιντάντ), Φρέντρικς (Τζαμάικα).

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα 400μ, όπου ο Μάικλ Τζόνσον όταν σοβαρεύτηκε στο τελικό, πήρε άνετα το χρυσό μετάλλιο.

Το ενδιαφέρον όμως κέντρισε και η Τζαμαϊκανή Μέρλιν Οτεϊ, όμως όχι για κάποια επιτυχία της, αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Την πλήρη αποτυχία της να επιβεβαιώσει (έστω και ελάχιστα) τον τίτλο του φαβορί στα αγωνίσματα που συμμετείχε. Το μόνο που αποκόμισε η όμορφη αθλήτρια ήταν ένα χάλκινο στα 200.

Αντίθετα στα 100μ έμεινε 7η, αλλά στα 200μ ενώ φαινόταν να παίρνει το αίμα της πίσω, τελικά είδε στα τελευταία μέτρα την πλάτη της Ουκρανής Πιντούσεβιτς και της Σουζανκίνα Γιαγιανίσκε από τη Σρι Λάνκα.

Το ίδιο ισχύει και για την ομάδα των 4Χ100 των ΗΠΑ, που ενώ παρουσιαζόταν φαβορί για το χρυσό, τους έπεσε η σκυτάλη στον ημιτελικό.

Το πλάνο της αθλήτριας από την Ερυθραία Αμπτμεμαριάμ, που έτρεχε φορώντας μια φανέλα πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος από ό,τι κανονικά, με αποτέλεσμα να φαίνονται τα στήθη της έκανε το γύρο του κόσμου, προκαλώντας ποικιλία σχολίων. Αργότερα όμως έγινε γνωστό ότι η φανέλα ήταν δανεική και την πήρε η αθλήτρια προκειμένου να συμμετάσχει στους αγώνες αφού δεν είχε την οικονομική βοήθεια για να αγοράσει στολή. Βλέπεται τα εκατομμύρια της ΙΑΑΦ ήταν μόνο για αυτούς που θα σημείωναν παγκόσμιο ρεκόρ ή θα έπαιρναν το χρυσό...

Μπ. ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Μεγάλη αμαρτία το "Αθήνα '97". Η εκ των υστέρων και κάτω από την πίεση της εξέδρας αντιπαράθεση με τον Πρίμο Νεμπιόλο δεν μπορεί να συγκαλύψει την ουσία των πραγμάτων. Στην εποχή της άκρατης εμπορευματοποίησης, ο ισολογισμός της διοργάνωσης είναι το ζητούμενο.

Απ' την αρχή είχε διαφανεί ότι στην όλη υπόθεση δεν έφταιγε ο στραβός γιαλός. Η προχειρότητα της ανάληψης και η αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση, που υπέγραψε η αθλητική ηγεσία, προδιέγραφε και το μέγεθος της ζημιάς. Σε μια περίοδο σκληρής και παρατεταμένης οικονομικής λιτότητας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε να πληρώσει με χρυσάφι τη φιέστα του Πρίμο Νεμπιόλο. Η ευκολία με την οποία έμπαινε το χέρι στον κρατικό κορβανά, δικαιολογήθηκε με την ανάγκη διαφήμισης της χώρας. Το τροπάριο εφεύρε πρώτος ο πρόεδρος της ΙΑΑΦ. Το επανέλαβε κατά κόρον ο υφυπουργός Αθλητισμού Ανδρ. Φούρας. Ηταν το μοναδικό επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Καμιά αντίρρηση. Για να αντεπεξέλθει η Ελλάδα στο ρόλο που της επιφυλάσσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, πρέπει να διαφημίσει ό,τι της απέμεινε. Τη γαλάζια θάλασσα και τον καθαρό ουρανό της. Αλλά διάολε, με ποιους όρους; Με ποια κριτήρια; Με ποιο κόστος; Οταν το σύνολο των υπουργών και προσωπικά ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, μας έχουν τρυπήσει τα τύμπανα, στην προσπάθεια να μας πείσουν ότι δεν μπορούμε να ζούμε όπως στο παρελθόν, ότι το Μάαστριχτ επιβάλλει να καταναλώνουμε λιγότερα και να πληρώνουμε περισσότερα, έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε από τους πολιτικούς μας να διοργανώσουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου με το μεγαλύτερο δυνατό οικονομικό και πολιτιστικό κέρδος. Αυτό λέει η κοινή λογική. Αυτό στο κάτω κάτω επιβάλλει το σύστημα που υπηρετούν.

Σαχλό και για υπανάπτυκτους το επιχείρημα, ότι μας έφερε προ τετελεσμένων γεγονότων ο Στράτος Μολυβάς. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ δεν είναι τυχαίος. Κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στο χώρο του αθλητισμού ήταν. Στη Χαριλάου Τρικούπη ζούσε και ανέπνεε. Από το περιβάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου άντλησε δύναμη να υπογράψει συμβάσεις προσβλητικές για την αξιοπρέπεια του Ελληνα πολίτη. Ο υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Λιάνης συνυπέγραψε, χωρίς να τα διαβάσει, όπως ισχυρίζεται, τα συμβόλαια με την ΙΑΑΦ. Δε γνώριζαν αλήθεια το πραγματικό κόστος της διοργάνωσης; Σε τόσο χαμηλά επίπεδα κινείται η εξυπνάδα των κυβερνώντων; Δεν αντιλήφθηκαν ότι παραχωρούσαν όλα τα έσοδα της διοργάνωσης στον Πρίμο Νεμπιόλο και στο λογαριασμό των Ελλήνων φορολογουμένων χρέωναν μόνο τα έξοδα; Τυχαία άραγε, λίγο μετά τις υπογραφές, ο Ιταλός παράγοντας ήρθε στην Αθήνα προκειμένου να παρασημοφορήσει έναν άνθρωπο άσχετο με τον αθλητισμό, όπως ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου; Γιατί δεν περίμενε να τον τιμήσει στη διάρκεια των αγώνων.

Ο ρόλος του ασθενούντος τότε πρωθυπουργού υπήρξε καταλυτικός ως προς την ανάληψη του "Αθήνα '97", αλλά και τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μέσω αυτού ο Στρ. Μολυβάς ανέλαβε με κάθε κόστος τη διοργάνωση χωρίς να έχει προηγηθεί καμία σοβαρή λογιστική μελέτη και τη "δεσποτική" του παρουσία στο χώρο του ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Λιάνης... καταργώντας ή παρακάμπτοντας αρμόδια θεσμικά όργανα, όπως η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων και η Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να διεκδικήσει η Αθήνα τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο πόλεμος που ξέσπασε στη συνέχεια ως προς το ποιος θα εκτελούσε την αποικιοκρατική σύμβαση Νεμπιόλο, αν δηλαδή θα ήταν επικεφαλής ο Μολυβάς ή ο Λιάνης, ο Φούρας ή κάποιο άλλο κυβερνητικό στέλεχος, δεν έχει να κάνει παρά μόνο με τα αντικρουόμενα συμφέροντα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και τους φόβους που υπήρχαν εκατέρωθεν... μήπως κάνουν φτερά τα τεράστια ποσά που θα διακινούνταν.

Σε μια εποχή που όλες οι χώρες, από την πλουσιότερη έως τη φτωχότερη, αναλαμβάνουν τις όποιες αθλητικές διοργανώσεις με κίνητρο αποκλειστικά και μόνο το κέρδος, ή, στην έσχατη περίπτωση, όπως έκανε η Βαρκελώνη με την Ολυμπιάδα του 1992, την εκτέλεση αναγκαίων έργων εκσυγχρονισμού με το μικρότερο δυνατό κόστος, η Ελλάδα πλήρωσε με το παραπάνω και από το υστέρημά της, για να υποδεχτεί με τιμές αυτοκρατόρων όλους εκείνους, που με λόγια και έργα δυσφημούν και αμφισβητούν την πολιτιστική της κληρονομιά.

Στο δεκαήμερο του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, βλέποντας θρόνους να στήνονται και δρόμους να κλείνουν προκειμένου να περάσει η αυτού μεγαλειότης Πρίμο Νεμπιόλο, η εντύπωση που δημιουργήθηκε είναι ότι στη χώρα μας επέστρεψε το μοναρχικό πολίτευμα. Τα 2,5 - 3 δισεκατομμύρια δρχ. που ήταν ο αρχικός προϋπολογισμός της διοργάνωσης, δεν... έφτασαν τελικά ούτε για τα προσωπικά έξοδα του Πρίμο και της κουστωδίας του. Από πότε, άραγε, τα αφεντικά του παγκόσμιου αθλητισμού απέκτησαν το δικαίωμα να επιβάλουν με συμβόλαιο, για λογαριασμό τους, πολυτελείς σουίτες, προσωπικές λιμουζίνες και τιμές ανώτατου άρχοντα; Από ποιους εκλέγονται; Από ποιους ελέγχονται; Τι σόι αθλητισμός είναι αυτός που πρεσβεύουν και ποιες ιδέες υπηρετούν;

Ποτέ στο παρελθόν Ελληνας ρεπόρτερ δεν έτυχε στο εξωτερικό των... τιμών που προσέφερε το "Αθήνα 2004" στους ξένους δημοσιογράφους, με έξοδα του δημοσίου φυσικά. Φάτε, πιείτε, διασκεδάστε, όλα τζάμπα, στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί μόνο στη Ρώμη το 1991, στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ. Η διαφορά ήταν ότι εκεί πλήρωνε ο κ. Γκαρντίνι. Το φαγοπότι στον περιβάλλοντα χώρο του "Παλαέουρ", στο κλείσιμο των αγώνων, ήταν ανεπανάληπτο. "Ο βασιλιάς της ιταλικής χημικής βιομηχανίας", όπως αποκαλούσαν τον Γκαρντίνι, για ευνόητους λόγους ήθελε εκείνη την περίοδο να είναι με κάθε κόστος στο προσκήνιο. Οταν όμως λίγους μήνες αργότερα έσκασε στη γείτονα χώρα η υπόθεση "καθαρά χέρια", ο Γκαρντίνι έγινε αυτόχειρας προκειμένου να αποφύγει τη διαπόμπευση και τη φυλακή.

Στην Ελλάδα κανείς δεν κινδυνεύει. Μια διοργάνωση με αρχικό προϋπολογισμό 3 δισ., ξεπέρασε τα 12 - 15 και κανείς δεν κουνιέται από τη θέση του. "Αυξήσαμε τις μετοχές της Αθήνας στη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004", καμαρώνουν. Κι ας γράφουν οι FINANSIAL TIMES, ότι η οικονομική ζημιά της Αθήνας και το έλλειμμα των 50 εκατομμυρίων δολαρίων που άφησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, "αποτελεί πλήγμα για τις ολυμπιακές της φιλοδοξίες".

Αν οι αθλητές αξιολογούνται από τις επιδόσεις τους, οι παράγοντες κρίνονται από το οικονομικό και οργανωτικό αποτέλεσμα. Οργανωτικά η Αθήνα δεν τα πήγε κι άσχημα. Απέτυχε όμως παταγωδώς οικονομικά. Ακόμα και τα έσοδα από τα εισιτήρια δεν έφτασαν ούτε στο 1/5 των προβλεπομένων.

Οι τουρίστες που υποσχόταν ο Νεμπιόλο δεν έφτασαν ποτέ στη χώρα μας. Οι Αθηναίοι μετά και το "σκυλοκαυγά" που είχε προηγηθεί για το πάπλωμα, αρνήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα. Την αγάπη τους για τον κλασικό αθλητισμό την έδειξαν μόνο όταν άνοιξαν οι πόρτες του σταδίου. Μια ακόμα απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι, ο νέος και η νέα, που πηγαίνουν κατά το πλείστον στα γήπεδα, δεν αντέχουν επιπλέον έξοδα για θεάματα. Αυτό ας το πάρει υπόψη της η κυβέρνηση, λίγο πριν οι "Αθάνατοι" αποφασίσουν για την Ολυμπιάδα του 2004. Αν είναι να πληρώσουμε και πάλι τα σπασμένα, ας λείπει το βύσσινο.

Γ. Γ.

Ολα μέλι - γάλα, μέχρι που τα τσούγκρισαν για τα καλά

Η Νίκη Ξάνθου είχε την καλύτερη ελληνική παρουσία στο 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα

Το μέλλον ανήκει στον Κώστα Γκατσιούδη

Ο Χαβιέ Σοτομαγιόρ, "μπροστάρης" των μεγάλων Κουβανών αθλητών