Εκδήλωση με θέμα "τα προβλήματα της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή" διοργάνωσε πρόσφατα το ΔΣ του Συλλόγου Γυναικών Φωκίδας. Στην εκδήλωση εκ μέρους του Τμήματος Ισοτιμίας και Χειραφέτησης των γυναικών της ΚΕ του ΚΚΕ, παραβρέθηκε και μίλησε η Λουκία Κουτσιλέου, η οποία ανάμεσα στα άλλα σημείωσε:

Για να εξετάσει κανείς "τα προβλήματα της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή",είναι ανάγκη να δει και να μιλήσει για τη θέση της γυναίκας σήμερα. Δηλαδή, το γυναικείο ζήτημα όπως συνήθως λέγεται, είναι ζήτημα πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και σαν τέτοιο από τη φύση του έχει να κάνει με το ποιος κυριαρχεί στο συγκεκριμένο οικονομικοπολιτικό σύστημα.

Η γυναίκα από τη φύση έχει βιολογική διαφορά ως προς την αναπαραγωγή του είδους, κι αυτή η διαφορά έγινε στην ανθρώπινη πορεία κοινωνική και εξακολουθεί να υπάρχει σ' όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες μέχρι σήμερα. Κι απ' ό,τι φαίνεται, χρειάζεται να παραμείνει αυτή η διαφορά γιατί εξυπηρετεί ανάλογα με την περίπτωση τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης και βέβαια γίνεται και η κατάλληλη μεταχείριση.

Ετσι, όταν χρειάζονται χέρια στην παραγωγή (όπως στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης του περασμένου αιώνα), οι γυναίκες μπαίνουν αθρόα και φτηνά στην παραγωγική διαδικασία. Οταν όμως υπάρχει οικονομική κρίση, κι αυξανόμενη ανεργία, όπως σήμερα, οι γυναίκες πρέπει να γυρίσουν στους δοσμένους ρόλους τους. Να μείνουν όσο το δυνατόν μέσα στον μικρόκοσμο της οικογενειακής εστίας, ν' αποτελούν το μεγάλο ευκολόπιστο καταναλωτικό κοινό, και το ευέλικτο εργατικό δυναμικό αφού πεισθούν κι οι ίδιες για τον συμπληρωματικό ρόλο τους, στην οικονομία της οικογένειας. Και το κυριότερο να μένουν μακριά απ' τα δύσκολα της πολιτικής και της κοινωνικής διεργασίας.

Αρχική προϋπόθεση για να κρίνουμε τη θέση ενός ανθρώπου γενικά, είναι η οικονομική του ανεξαρτησία. Και οικονομική ανεξαρτησία σημαίνει μόνιμη και σταθερή εργασία.

Ποια η σχέση της γυναίκας σήμερα με την αγορά εργασίας;

Το Σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις κατοχυρώνουν ισότιμα το δικαίωμα αυτό της γυναίκας. Τι γίνεται όμως στην πράξη, στις δοσμένες σήμερα πολιτικές - κοινωνικές συνθήκες;

1. H EE βαδίζοντας προς την καπιταλιστική της ολοκλήρωση προτείνει τη σύγκλιση κάποιων οικονομικών δεικτών, με κυρίαρχο στόχο τη μείωση του εργατικού κόστους, για να γίνουν ανταγωνίσιμα τα προϊόντα. Η πλήρως κατοχυρωμένη εργασία μ' ό,τι προβλέπει το εργατικό δίκαιο, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, η κοινωνική ασφάλιση, οι κοινωνικές παροχές, το κράτος πρόνοιας, αποτελούν "δυσκαμψίες" όπως αποκαλούνται με τις νέες ορολογίες. Αυτές είναι οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, έτσι όπως καταγράφτηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στα Λευκά και Πράσινα Βιβλία.

Αυτή την πραγματικότητα δε δικαιούται να προσποιείται ότι την αγνοεί, κανένας ή καμιά που ασκεί πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνεργοι στην Ε Ε είναι στα 20 εκατ., με πάνω από το 55% των ανέργων, να είναι γυναίκες και μάλιστα μακράς διαρκείας άνεργες. Δεν είναι τυχαίο ότι η φτώχεια παίρνει όλο και δραματικότερες διαστάσεις, μιλούν οι ίδιοι για τον "τέταρτο κόσμο" που είναι οι φτωχοί των "ανεπτυγμένων" καπιταλιστικών κρατών. 50 εκατ. άνθρωποι στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, 3 εκατ. άστεγοι.

Απ' τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που εναλλάσσονται στην εξουσία εφαρμόζονται χωρίς καμιά παρέκκλιση οι προδιαγραμμένες πολιτικές της ΕΕ.2. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος ανατρέπουν το μέχρι τώρα ισχύον εργασιακό καθεστώς (στ' όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας), λανσάρουν τις ευέλικτες μορφές δηλ. τη λιγότερη δουλιά, τη λιγότερη αμοιβή. Ετσι η μερική απασχόληση, το φασόν, εξαπλώνεται, στις εργατογειτονιές της Αθήνας και των άλλων πόλεων και στα χωριά της υπαίθρου. 300.000 χιλιάδες υπολογίζονται σήμερα τ' άτομα που μετρούν τη ζωή τους με το κομμάτι και στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γυναίκες. Δούρειος ίππος το φασόν για την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.

3. Αντιασφαλιστικοί νόμοι, ο ένας μετά τον άλλο που στο όνομα της ισονομίας, μεγαλώνουν περισσότερο την ανισοτιμία, καταργούν τηναπαγόρευση της νυχτερινής εργασίας.

Μειώνονται προνοιακά ποσά των συντάξεων, επιδόματα κόβονται. Παιδικοί σταθμοί κλείνουν ή υπολειτουργούν. Η κοινωνική πολιτική που έχει να κάνει με την παιδεία, την υγεία, την 3η ηλικία ή άτομα με ειδικές ανάγκες κοστίζει, μειώνουν τα κέρδη της εργοδοσίας, θεωρούνται βάρος για τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, οι γυναίκες:

Μ' αυτούς τους νόμους και τις ευέλικτες μορφές εργασίας, θα παίρνουν μικρή ή καθόλου σύνταξη, και μοιραία θα αναγκάζονται να στρέφονται στην ιδιωτική ασφάλιση, στην οποία άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει οικονομικά μια οικογένεια στις αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες, τη στιγμή που το εισόδημα ελαττώνεται και το Κράτος Πρόνοιας συρρικνώνεται;

Η ιδιαίτερη προστασία της υγείας της γυναίκας κατά την αναπαραγωγική της ηλικία, οι υπηρεσίες του οικογενειακού προγραμματισμού, η υγιεινή κι ασφάλεια στους χώρους δουλιάς, η στέγη, τα κέντρα φύλαξης των νηπίων και των παιδιών, τα ωράρια των σχολείων, τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης των νέων, μάλιστα σε καιρούς που η εγκληματικότητα αυξάνεται επικίνδυνα και η διάδοση των ναρκωτικών στη νεολαία καλπάζει με ευρωπαϊκούς ρυθμούς. Ολα αυτά δε χωρούν μέσα στο κυνήγι κάποιων οικονομικών δεικτών.

Και η τρίτη ηλικία; Ποιοι θα υπολογίσουν το κόστος φροντίδας της που σηκώνουν εξ ολοκλήρου οι γυναίκες, κόστος που αφαιρείται σιωπηρά από τις περικοπές του Κράτους Πρόνοιας; Ακόμη οι ανασφάλιστες, οι νοικοκυρές, τα συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη σε πληθώρα μικροεπιχειρήσεων και στις αγροτικές δουλιές, τι θα απογίνουν όταν γεράσουν; Επαίτες στα παιδιά τους, αν έχουν. Κι αν ακόμη έχουν μια σύνταξη, είναι αυτή των 15 χιλιάδων της αγρότισσας.

Ποια είναι η προστασία της πολιτείας για την οικογένεια συνολικά και την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας μέσα σ' αυτήν;

Ολόκληροι τομείς της παραοικονομίας θησαυρίζουν απ' την κοινωνική εγκατάλειψη της οικογένειας.

Ποιος είναι ο ελεύθερος χρόνος τελικά των γυναικών, ώστε να επιλέξουν δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τον συνδικαλισμό, την πολιτική, τα κόμματα ή την κοινωνική ζωή; Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι απ' τις πρώτες προϋποθέσεις για να προχωρήσει η ισότητα, είναι η οικονομική ανεξαρτησία, που εξασφαλίζεται μόνο με την πλήρη μόνιμη και σταθερή απασχόληση, και με την ταυτόχρονη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα απ' την κοινωνική πολιτική και τις προστατευτικές νομοθεσίες.

Μέσα απ' αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές, η θέση των γυναικών χειροτερεύει, προορίζεται να παίξει το ρόλο της φθηνής εργατικής δύναμης, ν' αντικαταστήσει τις ελλείψεις του Κράτους Πρόνοιας.

Γι' αυτό προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα:

Αν δεν αρθούν αυτά τα προβλήματα που τις κρατούν μακριά απ' την κοινωνική δράση, ποιες είναι εκείνες οι γυναίκες που θα φτάσουν στα νευραλγικά σημεία της λήψης αποφάσεων, όταν ασθμαίνοντας οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων χάνονται σ' έναν αγώνα επιβίωσης;

Η όποια αύξηση της εκπροσώπησης των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, θα γίνεται σε μεγάλο βαθμό από γυναίκες που έχουν λυμένα οικονομικά προβλήματα. Εμείς θέλουμε οι πολλές γυναίκες να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, να μπουν στο κίνημα.

Με το να μην καταπολεμήσεις τις αιτίες που γεννούν ανισότητες, ουσιαστικά τις στηρίζεις, δουλεύεις για τη διατήρηση του μηχανισμού δημιουργίας τους. Η σύμπλευση, η συναίνεση και μια εντελώς ταξική ειρήνη, δεν είναι τίποτα άλλο από το να παλεύεις για τη διατήρηση του παλιού.

Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, είναι επιτακτική η ανάγκη ύπαρξης ενός πλατιού - λαϊκού και ενωτικού γυναικείου κινήματος. Ενός κινήματος που για να είναι αποτελεσματικό και δυνατό, πρέπει να εμπεριέχει την απειθαρχία, την αντίσταση. Να συσπειρώνει αγωνιστικά τις πολλές γυναίκες της βάσης, ώστε οι ίδιες οι γυναίκες, ο ίδιος ο λαός να διαμορφώσει τα δικά του δίκαια.

Είναι αδύνατη η αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων δίχως τη διεκδίκηση λύσεων που έρχονται σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές επιλογές, που συγκρούονται με το πολυεθνικό κεφάλαιο. Βέβαια υπάρχουν τα τετελεσμένα, που επιβάλλουν κυβέρνηση και κόμματα. Αλλά ποιοι είναι αυτοί που διαπραγματεύονται και αποφασίζουν στα διεθνή διακρατικά όργανα; Μήπως οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ή οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί που αντιπροσωπεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, ώστε να χρειάζεται να πειθαρχούμε σ' αυτές τις αποφάσεις;

Για μας δεν υπάρχουν τετελεσμένα στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Γιατί το ίδιο το λαϊκό κίνημα έχει τα δικά του τετελεσμένα. Και δεσμεύσεις ανατρέπονται και συμβόλαια ακυρώνονται, όλα μπορεί ν' αλλάξουν απ' τη στιγμή που οι λαοί αποφασίσουν να επιβάλουν και να κατακτήσουν αλλαγές.

Κλείνοντας την παρεμβολή, εκτιμάμε ακόμη ότι διακηρύξεις, συνέδρια, ειδικές επιτροπές, ειδικά κοινοτικά προγράμματα και άλλα ηχηρά της ΕΕ, δε συμβάλλουν στην άρση της ανισότιμης θέσης των γυναικών. Οσα προγράμματα κι αν γίνουν επιμόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης, όσο δε δημιουργούνται θέσεις εργασίας, είναι κενό γράμμα.

Οσο υπάρχουν ο πληθωρισμός, η ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, το ξερίζωμα της βιομηχανικής παραγωγής (ολόκληροι κλάδοι που παραδοσιακά αποτελούν τον κορμό της βιομηχανίας μας αφανίζονται, π. χ. κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κλπ. ), η συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής με ταυτόχρονο αφανισμό των μικροκαλλιεργητών (καπνοπαραγωγοί, βαμβακοπαραγωγοί, ελαιοπαραγωγοί κλπ. ), τόσο θα απειλούνται οι κατακτήσεις μας και τ' ανθρώπινα δικαιώματα.

Και οι νέες τεχνολογίες, που φέρνουν αλλαγές όπως λένε, πάλι δε θα αλλάξουν την κατάσταση, γιατί δεν αλλάζει το καθεστώς ιδιοκτησίας τους, δεν αλλάζουν οι εργασιακές σχέσεις, δεν αλλάζει η εξάρτηση εκείνων που τα δουλεύουν απ' εκείνους που τα έχουν.

Πάντα θέτουμε το ερώτημα: Ποιος έχει τι, στα χέρια του; Και ποιος είναι ο εξαρτημένος σ' αυτή τη σχέση;

Ομως, όσοι φωνάζουν για τ' ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, φαίνεται πως δεν ασχολούνται με τον αναλφαβητισμό που πλήττει ακόμη και σήμερα τον γυναικείο πληθυσμό και ιδιαίτερα τις αγροτικές περιοχές. Καθόλου σχολείο ή μερικές τάξεις του δημοτικού. Πώς όμως θ' αντιμετωπιστεί ο αναλφαβητισμός που αναπαράγεται; Με τις δοσμένες πολιτικές στο χώρο της εκπαίδευσης που κόβονται κονδύλια απ' τον προϋπολογισμό αντί ν' αυξάνονται;

Η ισοτιμία της γυναίκας είναι κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο κοστίζει. Δε χωράει σε απάνθρωπες ανταγωνιστικές κοινωνίες. Η ισοτιμία των γυναικών δε θα χαριστεί. Θα κατακτηθεί. Αυτό το χρέος έχουμε όλες οι γυναίκες. Να δημιουργήσουμε καλύτερες προϋποθέσεις ισότιμης ζωής. Δεν πρέπει να μένουμε θεατές της ζωής. Ν' αφήνουμε τους άλλους ν' αποφασίζουν για μας, και τα κανάλια να διαμορφώνουν τα πρότυπα των δύο φύλων στη νέα γενιά. Ετσι θέλουν να μείνει το γυναικείο φύλο. Μια γυναίκα κούκλα, όμορφη, καλοντυμένη, σεξουαλική, άμυαλη, αδιάφορη για τα δύσκολα, υπομονετική και προπαντός νοικοκυρά, να μαγειρεύει και να καθαρίζει με αστραφτερά προϊόντα και βέβαια ποτέ δεν προβάλλεται η σημερινή γυναίκα, η άνεργη, η ευέλικτη, η ανασφάλιστη, η απολυμένη.

Η βία, το σεξ κι ο τζόγος, έχουν στο επίκεντρο τη γυναίκα σεξουαλικό αντικείμενο. Προάγεται με έμμεσο και με άμεσο τρόπο η εκπόρνευση των γυναικών. Κι αυτό πρέπει ν' αποτελέσει καθολική κοινωνική διαμαρτυρία. Η εμπορευματοποίηση των πάντων μέσα στους όρους της ελεύθερης αγοράς, δεν αφήνει τίποτα όρθιο στον κοινωνικό ιστό. Παρεμβαίνει στις συνειδήσεις, τις εκμαυλίζει μετατρέποντας προοδευτικές συνειδήσεις σε συντηρητικές. Πλασάροντας και προάγοντας όλα τα πρότυπα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Οφείλουμε ν' αντισταθούμε σ' όλα αυτά.

Κλείνοντας, παραθέτουμε τις άμεσα επείγουσες προτάσεις για υλοποίηση που θέτει το ΚΚΕ.

1. Εναντίωση σε κάθε οδηγία - πολιτική της ΕΕ που υπονομεύει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών.

2. Ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής και οικονομίας.

3. Θεσμοθέτηση ως κύριας εργασιακής μορφής, της πλήρους απασχόλησης.

4. Μείωση των ωρών εργασίας, με αύξηση των αποδοχών και κοινωνικών παροχών.

5. Θεσμική κατοχύρωση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ευέλικτες μορφές εργασίας. Ελεγχο και κυρώσεις στους εργοδότες.

6. Μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, 55 στις γυναίκες και 60 στους άνδρες. Κοινωνικό επίδομα (ίσο με το 70% των αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη) για όλες τις γυναίκες που δε δικαιούνται σύνταξη.

7. Ενίσχυση Θεσμική - οικονομική της δημόσιας κοινωνικής πολιτικής, και περιορισμό της ιδιωτικής σ' αυτό τον τομέα.

8. Η νομοθεσία να μη λειτουργεί εξισωτικά με αυτή των δικαιωμάτων των ανδρών, αλλά να περιλαμβάνει θετικές διακρίσεις υπέρ των γυναικών λόγω των ιδιαίτερων αναγκών - προβλημάτων που δημιουργεί η αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας.

9. Κώδικα δεοντολογίας για τα ΜΜΕ που θα προωθεί την ισότητα των δύο φύλων. Συμμετοχή - έλεγχος του γυναικείου κινήματος.

Εκδήλωση με θέμα "τα προβλήματα της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή" διοργάνωσε πρόσφατα το ΔΣ του Συλλόγου Γυναικών Φωκίδας. Στην εκδήλωση εκ μέρους του Τμήματος Ισοτιμίας και Χειραφέτησης των γυναικών της ΚΕ του ΚΚΕ, παραβρέθηκε και μίλησε η Λουκία Κουτσιλέου, η οποία ανάμεσα στα άλλα σημείωσε:

Για να εξετάσει κανείς "τα προβλήματα της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή",είναι ανάγκη να δει και να μιλήσει για τη θέση της γυναίκας σήμερα. Δηλαδή, το γυναικείο ζήτημα όπως συνήθως λέγεται, είναι ζήτημα πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και σαν τέτοιο από τη φύση του έχει να κάνει με το ποιος κυριαρχεί στο συγκεκριμένο οικονομικοπολιτικό σύστημα.

Η γυναίκα από τη φύση έχει βιολογική διαφορά ως προς την αναπαραγωγή του είδους, κι αυτή η διαφορά έγινε στην ανθρώπινη πορεία κοινωνική και εξακολουθεί να υπάρχει σ' όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες μέχρι σήμερα. Κι απ' ό,τι φαίνεται, χρειάζεται να παραμείνει αυτή η διαφορά γιατί εξυπηρετεί ανάλογα με την περίπτωση τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης και βέβαια γίνεται και η κατάλληλη μεταχείριση.

Ετσι, όταν χρειάζονται χέρια στην παραγωγή (όπως στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης του περασμένου αιώνα), οι γυναίκες μπαίνουν αθρόα και φτηνά στην παραγωγική διαδικασία. Οταν όμως υπάρχει οικονομική κρίση, κι αυξανόμενη ανεργία, όπως σήμερα, οι γυναίκες πρέπει να γυρίσουν στους δοσμένους ρόλους τους. Να μείνουν όσο το δυνατόν μέσα στον μικρόκοσμο της οικογενειακής εστίας, ν' αποτελούν το μεγάλο ευκολόπιστο καταναλωτικό κοινό, και το ευέλικτο εργατικό δυναμικό αφού πεισθούν κι οι ίδιες για τον συμπληρωματικό ρόλο τους, στην οικονομία της οικογένειας. Και το κυριότερο να μένουν μακριά απ' τα δύσκολα της πολιτικής και της κοινωνικής διεργασίας.

Αρχική προϋπόθεση για να κρίνουμε τη θέση ενός ανθρώπου γενικά, είναι η οικονομική του ανεξαρτησία. Και οικονομική ανεξαρτησία σημαίνει μόνιμη και σταθερή εργασία.

Ποια η σχέση της γυναίκας σήμερα με την αγορά εργασίας;

Το Σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις κατοχυρώνουν ισότιμα το δικαίωμα αυτό της γυναίκας. Τι γίνεται όμως στην πράξη, στις δοσμένες σήμερα πολιτικές - κοινωνικές συνθήκες;

1. H EE βαδίζοντας προς την καπιταλιστική της ολοκλήρωση προτείνει τη σύγκλιση κάποιων οικονομικών δεικτών, με κυρίαρχο στόχο τη μείωση του εργατικού κόστους, για να γίνουν ανταγωνίσιμα τα προϊόντα. Η πλήρως κατοχυρωμένη εργασία μ' ό,τι προβλέπει το εργατικό δίκαιο, η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, η κοινωνική ασφάλιση, οι κοινωνικές παροχές, το κράτος πρόνοιας, αποτελούν "δυσκαμψίες" όπως αποκαλούνται με τις νέες ορολογίες. Αυτές είναι οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, έτσι όπως καταγράφτηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στα Λευκά και Πράσινα Βιβλία.

Αυτή την πραγματικότητα δε δικαιούται να προσποιείται ότι την αγνοεί, κανένας ή καμιά που ασκεί πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνεργοι στην Ε Ε είναι στα 20 εκατ., με πάνω από το 55% των ανέργων, να είναι γυναίκες και μάλιστα μακράς διαρκείας άνεργες. Δεν είναι τυχαίο ότι η φτώχεια παίρνει όλο και δραματικότερες διαστάσεις, μιλούν οι ίδιοι για τον "τέταρτο κόσμο" που είναι οι φτωχοί των "ανεπτυγμένων" καπιταλιστικών κρατών. 50 εκατ. άνθρωποι στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης, 3 εκατ. άστεγοι.

Απ' τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που εναλλάσσονται στην εξουσία εφαρμόζονται χωρίς καμιά παρέκκλιση οι προδιαγραμμένες πολιτικές της ΕΕ.2. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος ανατρέπουν το μέχρι τώρα ισχύον εργασιακό καθεστώς (στ' όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας), λανσάρουν τις ευέλικτες μορφές δηλ. τη λιγότερη δουλιά, τη λιγότερη αμοιβή. Ετσι η μερική απασχόληση, το φασόν, εξαπλώνεται, στις εργατογειτονιές της Αθήνας και των άλλων πόλεων και στα χωριά της υπαίθρου. 300.000 χιλιάδες υπολογίζονται σήμερα τ' άτομα που μετρούν τη ζωή τους με το κομμάτι και στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γυναίκες. Δούρειος ίππος το φασόν για την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.

3. Αντιασφαλιστικοί νόμοι, ο ένας μετά τον άλλο που στο όνομα της ισονομίας, μεγαλώνουν περισσότερο την ανισοτιμία, καταργούν τηναπαγόρευση της νυχτερινής εργασίας.

Μειώνονται προνοιακά ποσά των συντάξεων, επιδόματα κόβονται. Παιδικοί σταθμοί κλείνουν ή υπολειτουργούν. Η κοινωνική πολιτική που έχει να κάνει με την παιδεία, την υγεία, την 3η ηλικία ή άτομα με ειδικές ανάγκες κοστίζει, μειώνουν τα κέρδη της εργοδοσίας, θεωρούνται βάρος για τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, οι γυναίκες:

Μ' αυτούς τους νόμους και τις ευέλικτες μορφές εργασίας, θα παίρνουν μικρή ή καθόλου σύνταξη, και μοιραία θα αναγκάζονται να στρέφονται στην ιδιωτική ασφάλιση, στην οποία άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει οικονομικά μια οικογένεια στις αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες, τη στιγμή που το εισόδημα ελαττώνεται και το Κράτος Πρόνοιας συρρικνώνεται;

Η ιδιαίτερη προστασία της υγείας της γυναίκας κατά την αναπαραγωγική της ηλικία, οι υπηρεσίες του οικογενειακού προγραμματισμού, η υγιεινή κι ασφάλεια στους χώρους δουλιάς, η στέγη, τα κέντρα φύλαξης των νηπίων και των παιδιών, τα ωράρια των σχολείων, τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης των νέων, μάλιστα σε καιρούς που η εγκληματικότητα αυξάνεται επικίνδυνα και η διάδοση των ναρκωτικών στη νεολαία καλπάζει με ευρωπαϊκούς ρυθμούς. Ολα αυτά δε χωρούν μέσα στο κυνήγι κάποιων οικονομικών δεικτών.

Και η τρίτη ηλικία; Ποιοι θα υπολογίσουν το κόστος φροντίδας της που σηκώνουν εξ ολοκλήρου οι γυναίκες, κόστος που αφαιρείται σιωπηρά από τις περικοπές του Κράτους Πρόνοιας; Ακόμη οι ανασφάλιστες, οι νοικοκυρές, τα συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη σε πληθώρα μικροεπιχειρήσεων και στις αγροτικές δουλιές, τι θα απογίνουν όταν γεράσουν; Επαίτες στα παιδιά τους, αν έχουν. Κι αν ακόμη έχουν μια σύνταξη, είναι αυτή των 15 χιλιάδων της αγρότισσας.

Ποια είναι η προστασία της πολιτείας για την οικογένεια συνολικά και την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας μέσα σ' αυτήν;

Ολόκληροι τομείς της παραοικονομίας θησαυρίζουν απ' την κοινωνική εγκατάλειψη της οικογένειας.

Ποιος είναι ο ελεύθερος χρόνος τελικά των γυναικών, ώστε να επιλέξουν δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τον συνδικαλισμό, την πολιτική, τα κόμματα ή την κοινωνική ζωή; Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι απ' τις πρώτες προϋποθέσεις για να προχωρήσει η ισότητα, είναι η οικονομική ανεξαρτησία, που εξασφαλίζεται μόνο με την πλήρη μόνιμη και σταθερή απασχόληση, και με την ταυτόχρονη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα απ' την κοινωνική πολιτική και τις προστατευτικές νομοθεσίες.

Μέσα απ' αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές, η θέση των γυναικών χειροτερεύει, προορίζεται να παίξει το ρόλο της φθηνής εργατικής δύναμης, ν' αντικαταστήσει τις ελλείψεις του Κράτους Πρόνοιας.

Γι' αυτό προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα:

Αν δεν αρθούν αυτά τα προβλήματα που τις κρατούν μακριά απ' την κοινωνική δράση, ποιες είναι εκείνες οι γυναίκες που θα φτάσουν στα νευραλγικά σημεία της λήψης αποφάσεων, όταν ασθμαίνοντας οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων χάνονται σ' έναν αγώνα επιβίωσης;

Η όποια αύξηση της εκπροσώπησης των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, θα γίνεται σε μεγάλο βαθμό από γυναίκες που έχουν λυμένα οικονομικά προβλήματα. Εμείς θέλουμε οι πολλές γυναίκες να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους, να μπουν στο κίνημα.

Με το να μην καταπολεμήσεις τις αιτίες που γεννούν ανισότητες, ουσιαστικά τις στηρίζεις, δουλεύεις για τη διατήρηση του μηχανισμού δημιουργίας τους. Η σύμπλευση, η συναίνεση και μια εντελώς ταξική ειρήνη, δεν είναι τίποτα άλλο από το να παλεύεις για τη διατήρηση του παλιού.

Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, είναι επιτακτική η ανάγκη ύπαρξης ενός πλατιού - λαϊκού και ενωτικού γυναικείου κινήματος. Ενός κινήματος που για να είναι αποτελεσματικό και δυνατό, πρέπει να εμπεριέχει την απειθαρχία, την αντίσταση. Να συσπειρώνει αγωνιστικά τις πολλές γυναίκες της βάσης, ώστε οι ίδιες οι γυναίκες, ο ίδιος ο λαός να διαμορφώσει τα δικά του δίκαια.

Είναι αδύνατη η αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων δίχως τη διεκδίκηση λύσεων που έρχονται σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές επιλογές, που συγκρούονται με το πολυεθνικό κεφάλαιο. Βέβαια υπάρχουν τα τετελεσμένα, που επιβάλλουν κυβέρνηση και κόμματα. Αλλά ποιοι είναι αυτοί που διαπραγματεύονται και αποφασίζουν στα διεθνή διακρατικά όργανα; Μήπως οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ή οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί που αντιπροσωπεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, ώστε να χρειάζεται να πειθαρχούμε σ' αυτές τις αποφάσεις;

Για μας δεν υπάρχουν τετελεσμένα στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Γιατί το ίδιο το λαϊκό κίνημα έχει τα δικά του τετελεσμένα. Και δεσμεύσεις ανατρέπονται και συμβόλαια ακυρώνονται, όλα μπορεί ν' αλλάξουν απ' τη στιγμή που οι λαοί αποφασίσουν να επιβάλουν και να κατακτήσουν αλλαγές.

Κλείνοντας την παρεμβολή, εκτιμάμε ακόμη ότι διακηρύξεις, συνέδρια, ειδικές επιτροπές, ειδικά κοινοτικά προγράμματα και άλλα ηχηρά της ΕΕ, δε συμβάλλουν στην άρση της ανισότιμης θέσης των γυναικών. Οσα προγράμματα κι αν γίνουν επιμόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης, όσο δε δημιουργούνται θέσεις εργασίας, είναι κενό γράμμα.

Οσο υπάρχουν ο πληθωρισμός, η ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, το ξερίζωμα της βιομηχανικής παραγωγής (ολόκληροι κλάδοι που παραδοσιακά αποτελούν τον κορμό της βιομηχανίας μας αφανίζονται, π. χ. κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κλπ. ), η συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής με ταυτόχρονο αφανισμό των μικροκαλλιεργητών (καπνοπαραγωγοί, βαμβακοπαραγωγοί, ελαιοπαραγωγοί κλπ. ), τόσο θα απειλούνται οι κατακτήσεις μας και τ' ανθρώπινα δικαιώματα.

Και οι νέες τεχνολογίες, που φέρνουν αλλαγές όπως λένε, πάλι δε θα αλλάξουν την κατάσταση, γιατί δεν αλλάζει το καθεστώς ιδιοκτησίας τους, δεν αλλάζουν οι εργασιακές σχέσεις, δεν αλλάζει η εξάρτηση εκείνων που τα δουλεύουν απ' εκείνους που τα έχουν.

Πάντα θέτουμε το ερώτημα: Ποιος έχει τι, στα χέρια του; Και ποιος είναι ο εξαρτημένος σ' αυτή τη σχέση;

Ομως, όσοι φωνάζουν για τ' ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, φαίνεται πως δεν ασχολούνται με τον αναλφαβητισμό που πλήττει ακόμη και σήμερα τον γυναικείο πληθυσμό και ιδιαίτερα τις αγροτικές περιοχές. Καθόλου σχολείο ή μερικές τάξεις του δημοτικού. Πώς όμως θ' αντιμετωπιστεί ο αναλφαβητισμός που αναπαράγεται; Με τις δοσμένες πολιτικές στο χώρο της εκπαίδευσης που κόβονται κονδύλια απ' τον προϋπολογισμό αντί ν' αυξάνονται;

Η ισοτιμία της γυναίκας είναι κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο κοστίζει. Δε χωράει σε απάνθρωπες ανταγωνιστικές κοινωνίες. Η ισοτιμία των γυναικών δε θα χαριστεί. Θα κατακτηθεί. Αυτό το χρέος έχουμε όλες οι γυναίκες. Να δημιουργήσουμε καλύτερες προϋποθέσεις ισότιμης ζωής. Δεν πρέπει να μένουμε θεατές της ζωής. Ν' αφήνουμε τους άλλους ν' αποφασίζουν για μας, και τα κανάλια να διαμορφώνουν τα πρότυπα των δύο φύλων στη νέα γενιά. Ετσι θέλουν να μείνει το γυναικείο φύλο. Μια γυναίκα κούκλα, όμορφη, καλοντυμένη, σεξουαλική, άμυαλη, αδιάφορη για τα δύσκολα, υπομονετική και προπαντός νοικοκυρά, να μαγειρεύει και να καθαρίζει με αστραφτερά προϊόντα και βέβαια ποτέ δεν προβάλλεται η σημερινή γυναίκα, η άνεργη, η ευέλικτη, η ανασφάλιστη, η απολυμένη.

Η βία, το σεξ κι ο τζόγος, έχουν στο επίκεντρο τη γυναίκα σεξουαλικό αντικείμενο. Προάγεται με έμμεσο και με άμεσο τρόπο η εκπόρνευση των γυναικών. Κι αυτό πρέπει ν' αποτελέσει καθολική κοινωνική διαμαρτυρία. Η εμπορευματοποίηση των πάντων μέσα στους όρους της ελεύθερης αγοράς, δεν αφήνει τίποτα όρθιο στον κοινωνικό ιστό. Παρεμβαίνει στις συνειδήσεις, τις εκμαυλίζει μετατρέποντας προοδευτικές συνειδήσεις σε συντηρητικές. Πλασάροντας και προάγοντας όλα τα πρότυπα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Οφείλουμε ν' αντισταθούμε σ' όλα αυτά.

Κλείνοντας, παραθέτουμε τις άμεσα επείγουσες προτάσεις για υλοποίηση που θέτει το ΚΚΕ.

1. Εναντίωση σε κάθε οδηγία - πολιτική της ΕΕ που υπονομεύει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών.

2. Ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής και οικονομίας.

3. Θεσμοθέτηση ως κύριας εργασιακής μορφής, της πλήρους απασχόλησης.

4. Μείωση των ωρών εργασίας, με αύξηση των αποδοχών και κοινωνικών παροχών.

5. Θεσμική κατοχύρωση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ευέλικτες μορφές εργασίας. Ελεγχο και κυρώσεις στους εργοδότες.

6. Μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, 55 στις γυναίκες και 60 στους άνδρες. Κοινωνικό επίδομα (ίσο με το 70% των αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη) για όλες τις γυναίκες που δε δικαιούνται σύνταξη.

7. Ενίσχυση Θεσμική - οικονομική της δημόσιας κοινωνικής πολιτικής, και περιορισμό της ιδιωτικής σ' αυτό τον τομέα.

8. Η νομοθεσία να μη λειτουργεί εξισωτικά με αυτή των δικαιωμάτων των ανδρών, αλλά να περιλαμβάνει θετικές διακρίσεις υπέρ των γυναικών λόγω των ιδιαίτερων αναγκών - προβλημάτων που δημιουργεί η αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας.

9. Κώδικα δεοντολογίας για τα ΜΜΕ που θα προωθεί την ισότητα των δύο φύλων. Συμμετοχή - έλεγχος του γυναικείου κινήματος.