Των Ν. Τσιφόρου - Πολ. Βασιλειάδη. Σκηνοθεσία: Κώστας Αρζόγλου. Σκηνικά- κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη. Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ. Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος.

"Κωμωδία ηθών", η σάτιρα των Ν. Τσιφόρου - Πολ. Βασιλειάδη "Ολίγον παντρεμένοι... ", προσφέρεται για καλοκαιρινή παράσταση που λειτουργεί κάπως και σαν ασπρόμαυρη ελληνική ταινία σε θερινό σινεμά. Οι χαρακτήρες του έργου αρκετά γνωστοί, ακριβώς από τον κινηματογράφο, κινούνται βάσει επίσης γνωστών δομών και σαφούς, διακριτής αισθητικής. Ο Κώστας Αρζόγλου επιστρατεύει, όπως φαίνεται, τις γνώσεις του γύρω από το είδος και δημιουργεί μια ανάλαφρη, δροσερή παράσταση, στην οποία δεσπόζει το απαραίτητο για την περίπτωση νεύρο. Η Δέσποινα Βολίδη σχεδιάζει το σκηνικό της παράστασης έξυπνα και τα κοστούμια με χιούμορ, προκειμένου να σηματοδοτήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των θεατρικών προσώπων. Το θέαμα συμπληρώνει η καλοδιαλεγμένη μουσική από τονΙάκωβο Δρόσο, γνωστό για τις καίριες μουσικές του παρεμβάσεις. Δεν μπορούμε να πούμε τα ίδια για τηνΕλευθερία Ντεκώ με τους φωτισμούς της, η οποία αυτή τη φορά - και δεν είναι η μοναδική - φωτίζει πρωτολειακώς την παράσταση. Ευτυχώς δεν επηρεάζονται οι ηθοποιοί και η παράσταση ολοκληρώνεται αισίως και... "γελαστικώς".

Ξεχωριστός στο παίξιμό του ο Πάνος Μιχαλόπουλος (Ανέστης) δεν αφήνεται στο πληθωρικό που διαφαίνεται τελευταία στις σκηνικές του εμφανίσεις και κατορθώνει να ισορροπεί δίνοντας "πάσα" στους συμπαίκτες του. Η Μίνα Αδαμάκη (Κορίνα) "τσαλακώνεται" για χατίρι του ρόλου περισσότερο από όσο της αξίζει. Πάντως, δεν παρασύρεται και οπωσδήποτε "ζεσταίνει" το κοινό. Εξαιρετικός ο κωμικόςΠαύλος Χαϊκάλης (Ηρακλής) "βγάζει" βέβαια πολύ γέλιο, υποστηρίζοντας το κείμενο των συγγραφέων. Αρκετά συμπαθής και επιτελικός οΜαρίνος Δεσύλλας (Αρης) μπορεί να κάνει περισσότερα, όπως και ηΗρώ Μουκίου (Μαίρη). Χαρακτηριστικές φιγούρες της παράστασης η Νικολέττα Βλαβιανού (Μόνα) και ηΒάσω Γουλιελμάκη (Φιφή) ολοκληρώνουν τους ρόλους τους επιδέξια, αντίθετα από τηνΜαρί Κωνσταντάτου (Ζανέτ) και τον Νίκο Σιδέρη (Πέδρο), οι οποίοι δεν αγγίζουν με κανέναn τρόπο το κοινό.

Των Λ. Μιχαηλίδη, Γ. Σκούρτη, Μ. Ευθυμιάδη. Σκηνοθεσία - Χορογραφίες: Φώτης Μεταξόπουλος. Μουσική: Μίμης Πλέσσας. Σκηνικά - κοστούμια: Λαλούλα Χρυσικοπούλου. Φωτισμοί: Αριστείδης Μεταλλινός. Παίζουν: Θανάσης Βέγγος, Τάσος Χαλκιάς, Ηλίας Λογοθέτης, Γιώργος Παρτσαλάκης, Τάκης Παπαματθαίου, κ. ά.

Αριστοφανικής εμπνεύσεως ο "Ελλην εξασθενής" του Λάκη Μιχαηλίδη, σε συνεργασία Γιώργου Σκούρτη και Μήτσου Ευθυμιάδη, δεν αποτελεί εν τούτοις συρραφή κειμένων του Αριστοφάνη, αλλά σκηνική παρουσίαση χαρακτηριστικών επεισοδίων από κωμωδίες του αρχαίου δραματουργού, οργανικά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Το όλο θέαμα στο "Μενάνδρειο" μπορεί επομένως να θεωρηθεί νέο έργο με αρχή και τέλος, στο οποίο βέβαια τα έντονα επιθεωρησιακά στοιχεία προσδίδουν χαρακτήρα άδουσας κοινωνικοπολιτικής σάτιρας. Αλλωστε, ο πολιτικός λόγος, που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παράσταση, αποδίδει αποτελεσματικότατα τη διαχρονία των αριστοφανικών θεματικών, καθώς και ορισμένων γλωσσικών πρακτικών που αναδεικνύουν την ουσία στη σύλληψη συγκεκριμένης αισθητικής. Ο "Ελλην εξασθενής", ως συνεργασία τριών συγγραφέων διαφορετικής "σχολής", σε κανένα σημείο δε δημιουργεί δυσάρεστα ξαφνιάσματα στον θεατή, αντίθετα, τον οδηγεί ευχάριστα στο σημείο συναντήσεως του αρχαίου κόσμου με τον σύγχρονο.

Ο Θανάσης Βέγγος συναντάται και ταυτίζεται απολαυστικά και τρυφερά με τον παππού Αριστοφάνη, τον οποίο υποδύεται συγκινητικά, αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο να προσεγγίσει διαισθητικά το ρόλο του. Ο Θ. Βέγγος καθορίζει το θέαμα στο μεγαλύτερό του μέρος παίζοντας με το γνωστό του νεύρο, αλλά και σε κάποια πικρή κλίμακα αναγνωρίσιμη σε ξεχωριστές του ερμηνείες.

ΟΤάκης Παπαματθαίου ξαναθυμίζει εδώ στο κοινό στιγμές της επιτυχημένης του πορείας, πλάθοντας από το ελλειπτικό άρτιες φιγούρες. ΟΤάσος Χαλκιάς και οΓιώργος Παρτσαλάκης χαράσσουν στα στιγμιότυπα των ρόλων τους το ειδικό στίγμα της εν γένει υποκριτικής τους υφολογίας, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις ως προς τους χρωματισμούς των χθεσινών και των σημερινών προσώπων που ενσαρκώνουν.

Ο Ηλίας Λογοθέτης απωθεί κάποια αμηχανία του χάρη στις φωνητικές του δυνατότητες και στο φυσικό στόμφο της ομιλίας του. ΗΝατάσα Μανίσαλη επιστρατεύει επίσης τη φυσική της υπερβολή και επιτυγχάνει να παρουσιάσει εύστοχα την εκχυδαϊσμένη κυβέρνηση, σύμφωνα με τη σύλληψη των συγγραφέων. Αρμοί της παράστασης αναδεικνύονται η Ντόρα Σιμοπούλου, ευέλικτη και ακριβής ως μητέρα, οΒασίλης Πολίτης, "τσιγκούνικα" πληθωρικός, οΚώστας Αποστολάκης και οΓιώργος Σταυρόπουλος, ευεργετικά "επίπεδοι" σχολιαστές.

Τόσο η σκηνοθεσία όσο και η χορογραφική πλευρά της παράστασης υπηρετήθηκαν με σεβασμό από τονΦώτη Μεταξόπουλο, ο οποίος προσάρμοσε το στιλ του στο πνεύμα της έμπνευσης του έργου, με αποτέλεσμα μια ολοκληρωμένη ποιοτικά παράσταση, την οποία ενθέρμως συνιστούμε στο κοινό. Εξάλλου, συνυπεύθυνοι του αποτελέσματος είναι οΜίμης Πλέσσας με την ευαίσθητη μουσική του, η σκηνογράφος - ενδυματολόγοςΛαλούλα Χρυσικοπούλου, που "έντυσε" την παράσταση με ευστροφία και φροντίδα, αλλά και ο Αριστείδης Μεταλλινός που φωτίζει με κέφι όλες τις πτυχές του υπερθεάματος.

Του Μποστ. Σκηνοθεσία: Γιάννης Μποσταντζόγλου. Σκηνικά - κοστούμια: Κώστας Μποσταντζόγλου. Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης. Χορογραφία - κίνηση: Ρεγγίνα Καπετανάκη. Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης. Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Μιχάλης Μητρούσης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Καλλιόπη Ταχτσόγλου, Κώστας Φλωκατούλας, Χάρης Γρηγορόπουλος, Μαρία Καντιφέ, Μαρία Φιλίππου.

Η καλοκαιρινή παράσταση της "Φαύστας" του Μποστ στο θέατρο "Σμαρούλα", σε σκηνοθεσία Γιάννη Μποσταντζόγλου έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ισως να είναι η μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη που διαχέει μελωδικά κύματα νοσταλγίας ακόμα και σε εκείνους που μόνο από διηγήσεις γνώρισαν την Αθήνα και το Φάληρο μιας άλλης εποχής. Ισως να είναι το προσεγμένο στη λεπτομέρεια σκηνικό του Κώστα Μποσταντζόγλου, μπορεί και τα κοστούμια του ίδιου που "γράφουν" πάνω στην ιδιάζουσα γραφή του συγγραφέα. Ενα είναι βέβαιο: Η παράσταση φέρνει το θεατή πολύ κοντά στη γοητεία του παρελθόντος που αναβιώνει για λίγο, έτοιμο να σαλπάρει μολαταύτα στο εφήμερο της σκηνικής πράξεως που λήγει μόλις πέσει η αυλαία. Ετσι μόνο, έχω την εντύπωση, μπορείς να δεις και να χαρείς τη"Φαύστα" με πρωταγωνίστρια στον ομώνυμο ρόλο τηνΣοφία Φιλιππίδου, ηθοποιό με πλούσιο κωμικό πηγαίο ταλέντο. ΗΦιλιππίδου ενσαρκώνει κυριολεκτικά τη Φαύστα σύμφωνα με τις κειμενικές επιταγές και τις ζωγραφικές(οπτικές) συνήθειες του Μποστ. Η "Φαύστα" τηςΦιλιππίδου είναι αληθινή απόλαυση.

Στο ύψος του συζύγου, ως Γιάννης οΜιχάλης Μητρούσης αποδίδει "αποστασιοποιητικά" το ρόλο του, σε επίπεδη έκφανση των πτυχών του και, ως δίδυμο με την Σ. Φιλιππίδου, μπαίνει στην καρδιά ενός αφοπλιστικού κωμικού. Το ντουέτο συμπληρώνει εξίσου αφοπλιστικά ηΙφιγένεια Αστεριάδη (Ριτσάκι), ενώ τη γλωσσική και παραγλωσσική επιστρωμάτωση, στο αισθητικό και εννοιολογικό επίπεδο, συνεχίζουν οι ηθοποιοίΚαλλιόπη Ταχτσόγλου, σπαρταριστική φιγούρα της υπηρέτριας, ηΜαρία Καντιφέ (Ελένη και αφηγήτρια) καθώς και η οικογένεια Ιατρού, που εισβάλλει στο σαλόνι της Φαύστας: ΗΜαρία Φιλίππου, ως Κα Ιατρού, αποκαλύπτει εξαιρετικής ποιότητα υποκριτικές ικανότητες, παίζοντας έντεχνα μεταξύ παράλογου ρεαλισμού και καρικατούρας αλά Μποστ. Στο ίδιο μέτρο κινείται ο Κώστας Φλωκατούλας (κ. Ιατρού) μαζί με τονΧάρη Γρηγορόπουλο (υιός Ιατρού) ο οποίος προωθείται περισσότερο προς το μπουφόνικο ύφος. Στο πιάνο ο Τάκης Χαρίτος σταματάει το χρόνο...

Μαρίνα ΘΩΜΑΪΔΟΥ