Η οικονομία δεν αντέχει για παροχές στους εργαζόμενους ή ακόμη και για την εκτέλεση μεγάλων έργων από κρατικές επιχειρήσεις, αντέχει όμως όταν πρόκειται να ενισχύσει τα θησαυροφυλάκια των "βαρόνων" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Το δόγμα αυτό, στο οποίο πιστεύει ο "εκσυγχρονιστής" πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και οι στενοί συνεργάτες του, αποτυπώνεται ανάγλυφα στον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ τη σύμβαση για την κατασκευή των αρματαγωγών πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Ενδεικτικά από αυτή την άποψη, είναι και τα εξής στοιχεία, που αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ". Ενώ το 1996, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου ΕΘνικής Αμυνας καλούσε την κυβέρνηση να μη δεχτεί την αναθεώρηση της σύμβασης που ζητούσε η διοίκηση των υπό δημόσιο έλεγχο Ναυπηγείων Ελευσίνας (πρότεινε την αύξηση του τιμήματος από το συμβατικό τίμημα των 9,5 δισ. δραχμών σε 20,7 δισ. δραχμές), μόλις παραχωρήθηκαν τα Ναυπηγεία στον ιδιώτη επιχειρηματία Ν. Ταβουλάρη, η κυβέρνηση υπέγραψε νέα σύμβαση με βάση την οποία το Πολεμικό Ναυτικό θα πληρώσει τουλάχιστον 22,5 δισ. δραχμές για να παραλάβει τα 3 αρματαγωγά!

Τα παραπάνω δείχνουν από μια ακόμη σκοπιά το μέγεθος της κυβερνητικής υποβάθμισης της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας, του ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα, σε βάρος όχι μόνο της εθνικής οικονομίας αλλά και της ενίσχυσης της εθνικής άμυνας. Ενδεικτικό στοιχείο, που τεκμηριώνει τα προαναφερόμενα, αποτελεί και η επίσημη αλληλογραφία των υπουργών Εθνικής Αμύνης και Βιομηχανίας εν έτει 1996 (σχετικά με την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με τα νέα αρματαγωγά πλοία. Σημειώνεται πως το 1996, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας είχαν περάσει για δεύτερη φορά στον έλεγχο του δημοσίου, αφού η πρώτη ιδιωτικοποίηση είχε ως αποτέλεσμα την εκ νέου υπερχρέωσή τους από τον Περατικό, οποίος το πρωί της 15ης Αυγούστου 1995 τα παράτησε στο έλεός τους...

Πρόκειται για ένα νέο σκάνδαλο διασπάθισης δημόσιου χρήματος, που τεκμηριώνεται με την εξέλιξη της σύμβασης του Πολεμικού Ναυτικού με τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Η ιστορία του σκανδάλου αυτού, έχει ως εξής:

• Με βάση σύμβαση του 1986, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας ανέλαβαν την υποχρέωση κατασκευής και παράδοσης στο Πολεμικό Ναυτικό 5 αρματαγωγών πλοίων, μέχρι τις 31 Δεκέμβρη 1995.
• Μέχρι το Μάη του 1996 είχαν παραδοθεί μόνο τα 2 αρματαγωγά και καθυστερούσε η αποπεράτωση των άλλων 3, για πολλούς και διάφορους λόγους. (Το 1992 τα Ναυπηγεία Ελευσίνας πουλήθηκαν στον Περατικό και στο τέλος του 1993 ο ίδιος αφού τα φέσωσε τα επέστρεψε στο δημόσιο).
• Εξαιτίας της καθυστέρησης της αποπεράτωσης των αρματαγωγών ανέκυψε θέμα αναπροσαρμογής του κόστους και ως εκ τούτου της σύμβασης και το αίτημα αυτό είχε διατυπωθεί από τη διοίκηση των Ναυπηγείων, η οποία ελεγχόταν από το δημόσιο.
• Οσο το ναυπηγείο ήταν δημόσιο, η κυβέρνηση αρνούνταν αναθεώρηση της σύμβασης με αύξηση του τιμήματος και αλλαγή του χρονοδιαγράμματος παράδοσης των αρματαγωγών.
• Οταν όμως τα ναυπηγεία πέρασαν και πάλι στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στον ιδιώτη Ν. Ταβουλάρη, ο οποίος αγόρασε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας αντί "πινακίου φακής", η κυβέρνηση δέχτηκε να αλλάξει τους όρους της αρχικής σύμβασης. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι από 9,450 δισ. δρχ. που ήταν το κόστος της αποπεράτωσης των 3 αρματαγωγών, η κυβέρνηση συμφώνησε να καταβληθούν από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας και το Πολεμικό Ναυτικό 22,5 δισ. δραχμές το 1997.

Κι αυτό, ενώ το 1996 - που τα Ναυπηγεία ήταν υπό δημόσιο έλεγχο - η κυβέρνηση είχε αρνηθεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους για αναπροσαρμογή της σύμβασης στα 20,671 δισ. δρχ. Ο επικεφαλής τότε υπουργός στο Εθνικής Αμύνης, Γερ. Αρσένης,με μια σειρά επιχειρήματα, σε επιστολή του προς την αρμόδια υπουργό Β. Παπανδρέου, τεκμηρίωνε ότι το κόστος της καθυστέρησης δε θα πρέπει να το χρεωθεί το Πολεμικό Ναυτικό. "... Θεωρεί ότι οι χρηματικές και χρονικές υπερβάσεις που αιτούνται από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας είναι αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ιδιαιτερότητας και αστάθειάς τους (κακή οργανωτική και οικονομική κατάσταση, καθεστώς λειτουργίας υπό εκκαθάριση, αβεβαιότητα για το μέλλον κλπ. ).

Το επιχείρημα αυτό είναι ενδεικτικό της πολιτικής που η κυβέρνηση εφάρμοσε όχι μόνο στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, αλλά συνολικά στα ναυπηγεία της χώρας. Ο στόχος απ' ό,τι αποδείχτηκε ήταν ένας. Να παραδοθούν με τους χειρότερους όρους, όπως και έγινε, στους ιδιώτες, αδιαφορώντας για τη βιωσιμότητά τους, το μέλλον των εργαζομένων, αλλά και για την ασφάλεια της χώρας, για την οποία κατά τα άλλα κόπτονται. Η υποχώρηση στις απαιτήσεις του Ταβουλάρη σχετικά με τις συμβάσεις του Πολεμικού Ναυτικού δεν ήταν όμως η μόνη. Στην ίδια αλληλογραφία, ο Γερ. Αρσένης θέτει μια σειρά όρους στη Β. Παπανδρέου τους οποίους θα πρέπει να υπερασπιστεί υπέρ του Πολεμικού Ναυτικού ενόψει των διαπραγματεύσεων που ήδη έχουν αρχίσει στο παρασκήνιο με τον υποψήφιο τότε αγοραστή. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές:

• Ρητή δέσμευση και αποδοχή εκ μέρους του αγοραστή των υπαρχουσών συμβάσεων κατασκευής των αρματαγωγών.
• Τακτοποίηση διαφόρων εκκρεμοτήτων με υπεργολάβους και προμηθευτές που αφορούν τα αρματαγωγά.
• Ευρύτερη ρύθμιση των χρεών προς φορείς του δημοσίου, για να μην υπάρξει πρόβλημα στην εκτέλεση των εργασιών των αρματαγωγών. Εξασφάλιση διαφόρων εγγυήσεων και εγγυητικών επιστολών.

Το αποτέλεσμα ήταν η διαπραγμάτευση να γίνει απ' ευθείας με τον αγοραστή πριν καν του δοθούν τα Ναυπηγεία, το κόστος να υπερδιπλασιαστεί, τη στιγμή μάλιστα που σύμφωνα με το Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1996 είχε αποπερατωθεί κατά μέσο όρο το 40% των αρματαγωγών, ενώ είχε εξασφαλιστεί και σε ποσοστό 85% το υλικό για την αποπεράτωση της κατασκευής τους, ενώ κανένας από τους υπόλοιπους όρους δεν τηρήθηκε. Ετσι βλέπει η κυβέρνηση την ανάπτυξη της χώρας και την προστασία της εθνικής της ανεξαρτησίας.