"Ολο πιο ψηλά κι όλο πιο μπροστά". Με αυτό το μήνυμα που το έφερε κατ' ευθείαν από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε χτες στην Κεντρική Εξέδρα τη συναυλία του ο Δημήτρης Ζερβουδάκης.

"Μακριά πολύ μακριά" καλούσε το κοινό σε ένα αλλιώτικο ταξίδι και το κοινό ακολούθησε ακόμα και στην ατυχή στιγμή όπου τα καλώδια "πρόδωσαν", ο ήχος έπαψε χωρίς να πάψουν τα στόματα να τραγουδούν. Οι "νεράιδες" όμως πρότειναν το μαγικό ραβδί και κάπως έτσι "αν και μια ζωή στην ίδια τάξη" περάσαμε από τη "Θεωρία στην Πράξη". Και "της ζωής το καλαμπούρι" έγινε τραγούδι που το τραγούδησαν χιλιάδες φωνές. Κι ήταν εκείνη η βραδιά, η χθεσινή, παγωμένη και φθινοπωρινή, όπου ο "Βαρδάρης" του Καββαδία, ο "Βαρδάρης" της Θεσσαλονίκης φύσηξε στην Αθήνα "κάτω από φώτα κόκκινα".

Επειτα ήρθε ένα τραγούδι για το δικό μας σπίτι, το μικρό και εύθραυστο πλανήτη, τη γη μας και μετά πήραμε τη διαδρομή "Θεσσαλονίκη - Αθήνα - Αυλώνα για μια θέση... ". "Ταξίδι μακρινό, χάνει κανείς τη μέρα... ". Μα το χθεσινό ραντεβού ήταν βραδινό κι "αν σε τραβάει μπροστά η καρδιά πίσω να μην κοιτάζεις". Πονεμένος στίχος κι έτσι γλυκά η ηλεκτρική κιθάρα έκανε τόπο στο μπουζούκι για να "χορέψουν πανέμορφες κυράδες".

Κι αρχίσανε ξανά τα "παραμύθια". Παραμύθια αληθινά με όμορφο τέλος... Η συναυλία έκλεισε με την ευχή του Δημήτρη Ζερβουδάκη "πάντα πιο μπροστά, πάντα πιο ψηλά".

Λίγο πριν βγει στη σκηνή, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης είπε στο "Ρ": "Το 23ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον κόσμο και κυρίως για τους νέους, αυτό το είδαμε στα βλέμματα των ηλικιωμένων. Οι δε πιτσιρικάδες, δεν υπάρχουν λόγια να τους χαρακτηρίσεις, είναι φοβεροί. Το μέρος εδώ στα Ιλίσια είναι καταπληκτικό, πολύ όμορφο, το έχετε στήσει θαυμάσια. Το 23ο Φεστιβάλ είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που γίνονται στον τόπο μας, αναδεικνύοντας πολλά πράγματα. Είναι μια ευκαιρία για μας τους νέους δημιουργούς να παρουσιάσουμε τη δουλιά μας. Είχα και την εμπειρία στην προφεστιβαλική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, στην οποία μου δόθηκε η δυνατότητα να παρουσιάσω τη δουλιά μου, αφού δε συμμετέχω στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα".

Στο "Λαϊκό Στέκι", η χτεσινή νύχτα ήταν μαγευτική. Εχοντας την ευκαιρία της νυχτερινής ακρόασης που μας χάρισε το 23 Φεστιβάλ της ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ συναντηθήκαμε με τρυφερά και ευαίσθητα τραγούδια, με δυνατές μελωδίες. Απηχθήκαμε για λίγο από τα "σκληρά" ακούσματα της καθημερινότητας. Αστέρια, φεγγάρια και ελπίδες για τα χρόνια που έρχονται αναζήτησαν και βρήκαν μαζί μας τα όνειρα και τις ελπίδες ενός καλύτερου κόσμου. Χέρι χέρι με τη μουσική τραγουδήσαμε για το "πικρό τσιγάρο" της ζωής και με τη νύχτα συντροφιά, μπήκαμε στα ανυπότακτα όνειρα αυτών που μένουν "εκτός". Στη χώρα των ασμάτων" μας ταξίδεψαν ο συνθέτης και ενορχηστρωτής Γιάννης Ιωάννου και η μελωδική φωνή της Καλλιόπης Βέττα.Με τραγούδια από τη νέα προσωπική δισκογραφική της δουλιά, αλλά και γνωστά τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου "μεθύσαμε" με "δυο φεγγάρια φως". Συντροφιά με "ένα περιστέρι" αναζητήσαμε "ένα αστέρι σ' έναν κόσμο μακρινό".

Η Καλλιόπη Βέττα ευχαρίστησε την ΚΝΕ για την πρόσκληση και έκανε την ευχή: "Αυξάνεσθε και πληθύνεστε". Στη συνέχεια μας μετέφερε στη "χώρα των ασμάτων", μια χώρα που σέβεται τον ακροατή και τον συντροφεύει στην αναζήτηση της ποιότητας. Μιας ποιότητας αναγκαίας, από τα πιο μικρά πράγματα μέχρι τα πιο σημαντικά. "Στη χώρα των ασμάτων", λοιπόν, αλλά και στη "χώρα των θαυμάτων" θα ταξιδεύουμε. Κι αν το θαύμα δεν υπάρχει, εμείς θα είμαστε εκεί και θα αγωνιζόμαστε για τη "χώρα της αλήθειας".

Να το πούμε κόκκινο καράβι, να το πούμε σεβντά, να το πούμε μνήμη μικρασιατική που θυμήθηκε ως και το γκιακίνι, ζωογόνο ξεροβόρι, σκέτο βαρδάρη, ή απλά το κοινό μας όνειρο, να μην αδικήσουμε κανέναν έτσι που απ' την πληθώρα τους στερεύουν στο γράψιμο οι λέξεις. Ας το πει ο καθένας απ' όσους το 'ζησαν και χτες το βράδυ όπως θέλει, όπως του γεννήθηκε εντός του η λέξη καθώς έβλεπε, άκουγε, ένιωθε, προπαντός ένιωθε, ό,τι, όσα γίνηκαν εκεί, στην Πανεπιστημιούπολη, σ' αυτό που μάθαμε χρόνια τώρα να αποκαλούμε "Φεστιβάλ" και που τελικά μάλλον μας διαψεύδει, γιατί είναι σίγουρα κάτι άλλο. Δεν είναι, δηλαδή, μια γιορτή απλά. Δεν είναι ένα δυο τρία δεκάδες ζεϊμπέκικα, συρτοί και τσάμικα. Οσο κι αν η χαρά πλημμυρίζει, πολλαπλή φέτος απ' την πέρα απ' τις προβλέψεις - είναι αλήθεια - επιτυχία, δεν είναι μόνο αυτό το "Φεστιβάλ". Οταν ξαφνικά απ' την παραλία της Σμύρνης του χτες "βρίσκεσαι" στο Παρίσι του σήμερα να συζητάς για το αύριο της ταξικής πάλης, και "καπάκι" ακούς την "απειλή" - ελπίδα "με τα θαλασσινά πουλιά ποτέ σου μη τα βάζεις" και τη βεβαιότητα πως "κάτι θα γίνει τελικά", όταν περασμένα μεσάνυχτα με τ' αγιάζι να ξυρίζει, εσύ, όλοι, παραμένουν εκεί, λες και το 'χουν βάλει σκοπό να μη ξεχωρίζουν οι τέσσερις μέρες μεταξύ τους, όταν το σύνθημα "έχουμε τα ίδια όνειρα, τον ίδιο εχθρό, μαζί στην αντεπίθεση" νιώθεις πως ψάχνει διέξοδο στο τώρα, τότε ξέρεις, σίγουρα, δεν είναι φιέστα αυτό το "Φεστιβάλ". Κι ακόμα βρισκόμασταν τύποις στη δεύτερη μέρα του. Συνεχίζουμε. Μαζί, παντού. Κάτω απ' τις εξέδρες με αυτούς που είναι πάνω σ' αυτές, απλά ανταμώνουμε στο γλέντι. Εχουμε περισσότερα να κάνουμε. Ο,τι και κάθε 24ωρο. Να οργανώνουμε το όνειρο. Τώρα, πάντα. Κάτι απ' αυτό είναι το Φεστιβάλ.

Το μουσικό καράβι ξεκίνησε απ' την Κωνσταντινούπολη, διέσχισε υπομονετικά τα στενά του Βοσπόρου, πέρασε απ' την Αλικαρνασσό, στάθηκε στη Σμύρνη και μετά άνοιξε τα πανιά του για την Ελλάδα. Τη Θράκη και το Αιγαίο. Και μέσα στο μουσικό ταξίδι του δεν ξέχασε ούτε τον Μάρκο Βαμβακάρη, αλλά ούτε και την Ελλάδα του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Η Κομπανία Κεντέντζογλου τραγούδησε χθες το βράδυ στην κεντρική εξέδρα στο πλαίσιο του αφιερώματος του 23ου Φεστιβάλ για την ελληνοτουρκική φιλία. Το συγκρότημα απ' την Πόλη έφερε στη χώρα μας "τους πιο φιλικούς και ειρηνικούς χαιρετισμούς",αποδεικνύοντας ότι το τραγούδι ενώνει, ότι το ούτι μπορεί να συνδυαστεί υπέροχα με τους ήχους της κιθάρας και του ακορντεόν, όπως μπορεί να συνυπάρξει ο ήχος του μπουζουκιού μ' αυτόν της πολίτικης λύρας. Και επειδή οι δύο λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, οι μουσικοί τους συμβάλλουν στη γνωριμία, στην επαφή, στην ένωση.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ένα τραγούδι απ' τη Σμύρνη, συνέχισε με ένα ζεϊμπέκικο απ' την Αλικαρνασσό, με δύο τραγούδια απ' τη Θράκη. Και μετά έγινε το μουσικό "πάντρεμα". "Εμένα με νανούρισαν ταξίμια και αμανέδες", έλεγε με την καθαρή φωνή του ο Μουαμέρ Κεντέντζογλου για να καταλήξει τη συναυλία του με το σύνθημα: "Ζήτω η φιλία των λαών".

Η κομπανία Κεντέντζογλου δημιουργήθηκε πριν έναν χρόνο περίπου και εκτός από τον Μ. Κεντέντζογλου - απ' τον οποίο πήρε και το όνομα της η κομπανία - συμμετέχουν: Στα φωνητικά η Ηθη Ντερματζή,ο Τζενγκίζ Ονούραλ παίζει μπουζούκι και πολίτικη λύρα ενώ ο Μουράτ Μπουκές έπαιξε ούτι και κιθάρα. Μετά το τέλος της συναυλίας ο Μουαμέρ Κεντέντζογλου δήλωσε στον "Ρ": "Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Ελλάδα νιώθω ιδιαίτερη χαρά. Κι αυτό γιατί αισθάνομαι πως μέσα απ' τη μουσική μου μεταφέρω ένα πολιτικό μήνυμα, ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας. Η μουσική αναμφίβολα ενώνει και φέρνει κοντά όλους τους λαούς του κόσμου. Αυτό κάνουμε και μεις. Μέσα απ' τη μουσική μας στόχο έχουμε να φέρουμε πιο κοντά τους Ελληνες και τους Τούρκους".