Τη "διεύρυνση για την προώθηση των κερδοφόρων συμφερόντων των πολυεθνικών και άλωση υπό τύπο νεοαποικισμού του κεντροευρωπαϊκού και βαλκανικού χώρου, σε βάρος των λαών των 15 κρατών - μελών της Ενωσης και των λαών των υπό ένταξη χωρών" κατήγγειλε, με παρέμβασή του στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Β. Εφραιμίδης κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη στρατηγική της διεύρυνσης.

Ο Β. Εφραιμίδης, επισημαίνοντας ότι η έκθεση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων φέρει τον τίτλο "Στρατηγική για τη διεύρυνση" και η συζήτηση πάνω σ' αυτή έχει κύριο σημείο αναφοράς πάλι τη "Στρατηγική για τη διεύρυνση" παρατήρησε ότι "και στις δύο περιπτώσεις τα περιεχόμενα δεν έχουν σχέση με τη Στρατηγική. Σχεδόν αποκλειστικά προβληματίζονται σε θέματα Τακτικής για τη διεύρυνση. Αν, παραδείγματος χάρη, οι διαπραγματεύσεις θα αρχίσουν, πότε ακριβώς, πρώτα με ποιες χώρες, ύστερα με ποιες σε δεύτερη ή τρίτη φάση, αν αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι μονομερείς ή πολυμερείς, αν θα δημιουργηθούν δυσαρέσκειες σε χώρες που θα μπουν σε επόμενο στάδιο διαπραγματεύσεων ή τι κόστος θα έχει η διεύρυνση, ποιες θα είναι οι προϋποθέσεις και για την έναρξη των διαπραγματεύσεων και για την πορεία και κατάληξή τους στην ένταξη κάποιων χωρών".

"Από όλα αυτά γίνεται ολοφάνερο, τόνισε ο Β. Εφραιμίδης, ότι δε συζητάμε για Στρατηγική, αλλά για τακτικούς τρόπους, ελιγμούς προσέγγισης της διεύρυνσης.Αυτό δεν είναι τυχαίο. Φαίνεται ότι η εισήγηση και η συζήτηση αποφεύγουν και καλύπτουν κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο "στρατηγική της διεύρυνσης" τη θέση και συζήτηση πραγματικά μιας τέτοιας στρατηγικής. Γιατί παρόμοια θέση του ζητήματος θέτει αυτόματα ερωτήματα: "Διεύρυνση γιατί; Διεύρυνση προς όφελος ποιών; Ποιους θα ωφελήσει η Διεύρυνση, ποιους θα βλάψει; - και εννοείται χώρες, λαούς και ιδιαίτερα εργαζόμενες μάζες".

"Στρατηγική για τη διεύρυνση, υπογράμμισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, σημαίνει ότι η ΕΕ επιδιώκει, θέλει, να διευρυνθεί και να συμπεριλάβει το σύνολο ευρωπαϊκών χωρών ή την πιο μεγάλη πλειοψηφία τους. Αλλά τότε, αυτή η πραγματική Στρατηγική θα έθετε τα παραπάνω ερωτήματα και οι απαντήσεις θα ήταν αποκαλυπτικές: Οτι δηλαδή, η διεύρυνση γίνεται, για να προωθηθούν τα κερδοφόρα συμφέροντα πολυεθνικών που κυριαρχούν στον οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό χώρο της Ενωσης, για να αλώσουν αυτά, υπό έναν τύπο νεοαποικισμού, πολιτικά, πολιτικοστρατηγικά, οικονομικά, πολιτιστικά, τον κεντροευρωπαϊκό και βαλκανικό χώρο. Δεν μπορεί κανείς σας να ισχυριστεί ότι αυτό το είδος της διεύρυνσης θα ωφελήσει τους λαούς και των, ήδη, 15 χωρών της Ενωσης και, πολύ περισσότερο, των υποψήφιων υπό διεύρυνση. Μήπως π.χ. θα τολμήσετε να ισχυριστείτε ότι με τη διεύρυνση θα αντιμετωπιστεί, θα εκλείψει η μάστιγα της ανεργίας - ανάμεσα σε άλλες - και δεν είναι βέβαιο ότι θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο;".

"Προσωπικά, επισήμανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, και η πολιτική που εκφράζω στην Επιτροπή μας, δεν είναι εξ ορισμού κατά της διεύρυνσης. Αλλά είμαι ριζικά αντίθετος με τους στόχους, τις μεθοδεύσεις που επιδιώκονται από τη διεύρυνση, στην υπηρεσία του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των εμπλεκομένων με αυτό πολιτικοστρατιωτικών επιδιώξεων".

Στη συνέχεια ο Β. Εφραιμίδης επισήμανε ότι "και η έκθεση και η συζήτηση πάσχει από πρωθύστερο. Γίνεται συζήτηση για τη διεύρυνση, σε όσα για αυτήν αναφέρθηκαν πριν με το Μάαστριχτ, μετά από αυτό και πρόσφατα, με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ. Αυτή η τελευταία όμως εκκρεμεί μπροστά στα δεκαπέντε κοινοβούλια των χωρών - μελών της ΕΕ. Θα την επικυρώσουν αυτά; Οταν με την πίεση των εργαζομένων στις χώρες τους προβληματίζονται για την επικύρωση ή προωθούν την οργάνωση εθνικών δημοψηφισμάτων για το σύνολο του Αμστερνταμ και του Μάαστριχτ ή και καίριων σημείων του π.χ. για την οικονομική και νομισματική ένωση κ. ά. Εκκρεμούν ακόμα οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησαν, για λόγους αντιθέσεων ανάμεσα σε κυρίαρχες δυνάμεις της Ενωσης, να τις προωθήσουν, όταν είναι βεβαιωμένο ότι το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο είναι στραγγαλιστικό για την Ενωση των "15" και, επόμενα, θα είναι εκρηκτικό όταν γίνουν 20 - 25 ή και 30 με τις διευρύνσεις. Εκκρεμεί επίσης η διακηρυσσόμενη πρόθεση για Κοινή Εξωτερική Αμυντική Πολιτική και, τέλος - πολύ σημαντικό - το 1999 τερματίζεται το καθεστώς, το ύψος της χρηματοδότησης της ΕΕ με το γνωστό ποσοστό 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ. Με κάθετη άρνηση, όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και κάποιων άλλων χωρών για την αύξηση αυτού του ποσοστού, τι θα γίνει μετά το 1999; Τι θα γίνει με τις προηγούμενες εκκρεμότητες που σημείωσα; Οποια και αν είναι η αντιμετώπισή τους, είναι φανερό ότι θα υπάρξει νέα κατάσταση. Πώς από τώρα, λοιπόν, με απροσδιόριστη αυτή τη νέα κατάσταση, γίνεται συζήτηση για διεύρυνση κατά κύματα; Αυτό ήθελα να υπογραμμίσω με την παρατήρηση ότι υπάρχει σχήμα πρωθύστερου στη συζήτηση που κάνουμε. Εκτός εάν, συγκεκριμένα, επιδιώκοντας να βάλουν προ τετελεσμένων γεγονότων και αποφάσεων τις υποψήφιες χώρες και τους λαούς τους για ασύδοτη εκμετάλλευση".

"Τρίτο, σημείωσε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, και η έκθεση και η συζήτηση επισήμαναν σαν προβληματικές τις περιπτώσεις της Σλοβακίας. Κατάλαβα ότι απαράδεκτη, ψυχροπολεμικού τύπου νοοτροπία εξαιρεί αυτή τη χώρα, από τον κύκλο των υποψηφίων για διαπραγμάτευση - ένταξη. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο επαναλαμβάνεται πολύτροπα ότι αυτή, όπως είπε ο αρμόδιος επίτροπος Βαν ντε Μπρουκ δεν μπορεί να είναι αιχμάλωτη του Ντενκτάς και της Τουρκίας. Η αλήθεια είναι ότι αιχμάλωτη των δύο αυτών παραγόντων είναι η ΕΕ και η πολιτική της. Γιατί, ενώ αυτή έχει τη δυνατότητα να επιδράσει αποτελεσματικά για την ειρηνική, σύμφωνα με τις επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, λύση του Κυπριακού, αποφεύγει να το κάνει επειδή, ακριβώς, είναι αιχμάλωτη οικονομικών, στρατηγικοπολιτικών επιδράσεων και συμφερόντων - και του αμερικάνικου παράγοντα - στην Τουρκία. Στο όνομα αυτών η ΕΕ αποφεύγει να παρέμβει - δεν εννοώ ούτε με τον τύπο του πολέμου στον Κόλπο, στη Βοσνία ή και πρόσφατα στην Αλβανία - με άλλους τρόπους και μέσα αποτελεσματικά που διαθέτει".

Τέλος, επισήμανε ο Β. Εφραιμίδης, για την Τουρκία θα σας φανεί παράξενο ότι ένας Ελληνας, με όσα υφίσταται η χώρα του από την επεκτατική, επιθετική συμπεριφορά των ιθυνόντων στην Αγκυρα, δε θα είχε δυσκολία να υποστηρίξει τη διαπραγμάτευση ακόμα και τον όχι εξ ορισμού αποκλεισμό της ένταξής της στην ΕΕ. Το ζήτημα είναι όροι, προϋποθέσεις σεβασμού από το τουρκικό καθεστώς των διεθνών νομίμων, των δημοκρατικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για αλλαγή στάσης, θέσης τους στο καθεστώς κατοχής στην Κύπρο και του γενοκτονικού πολέμου κατά του κουρδικού λαού".

"Οι τρεις αυτές περιπτώσεις, επισήμανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, με τη γενική πολιτική που διέπει την ΕΕ, την επέκτασή της και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο, εμείς πιστεύουμε ότι θα είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο να βρουν τη σωστή λύση τους".

Από το Γενάρη του 1996 μέχρι σήμερα η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε ένα προπέτασμα καπνού και ψευδαισθήσεων, προκειμένου να αποκρύψει την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε, τόσο επί του πεδίου των στρατιωτικών επιχειρήσεων, όσο και κατά τη διάρκεια των διπλωματικών - τηλεφωνικών διαβουλεύσεων μεταξύ Ουάσιγκτον - Αθήνας - Αγκυρας το βράδυ της κρίσης της Ιμιας. Και η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άλλη από την αποδοχή, από μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, να συζητήσει τις τουρκικές διεκδικήσεις.

Η πραγματικότητα, προφανώς, είναι διαφορετική και έχει επισημανθεί από το Γενάρη του 1996 από το ΚΚΕ. Ο "διεθνής παράγων", στην προκειμένη περίπτωση οι ΗΠΑ, έχει τα δικά του συμφέροντα στην περιοχή και αξιοποιεί την ελληνοτουρκική ένταση προκειμένου να τα διασφαλίσει.

Απάντηση, προφανώς, δεν είναι σε θέση να δώσει η ελληνική κυβέρνηση, καθώς η πρόσδεσή της στο άρμα του ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι σαφέστατη επιλογή της. Η υποτέλεια, όπως πολλές φορές έχει αποδείξει η ιστορία, μπορεί να προσφέρει πρόσκαιρα οφέλη στους υποτελείς, συνεπάγεται όμως και τεράστιο κόστος. Το κόστος αυτό φαίνεται πως ήρθε η ώρα να καταβληθεί από τη χώρα, καθώς οι Αμερικανοί ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση το λογαριασμό.