Η κυβέρνηση του ..."επανιδρυόμενου" ΠΑΣΟΚ ακολουθεί με συνέπεια, σε όλο το μέτωπο του αστικού θεσμικού εποικοδομήματος, τον αυταρχικό δρόμο που υπαγορεύει η αντιδραστική πολιτική της στην οικονομία, στα εξωτερικά θέματα, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική. Είναι αυταπόδεικτο ότι η υποταγή στον ευρω-ατλαντισμό και στην "παγκόσμια μπότα" των πολυεθνικών, δεν μπορεί να επιβληθεί, παρά μόνο μέσα από τη θωράκιση του κράτους, με επιπλέον μέτρα και μηχανισμούς καταναγκασμού. Ταυτόχρονα, η εξυπηρέτηση των στόχων αυτής της πολιτικής είναι σύμφυτη με μεθοδεύσεις απογείωσης, είτε της φαιάς, είτε της τρομολαγνικής προπαγάνδας.

Μια από τις "στρατηγικές" επιδιώξεις για την αντιδραστικοποίηση του αστικού θεσμικού οπλοστασίου, ακούει στο όνομα "Καποδίστριας". Η κυβέρνηση, με βασικό της ...επιχείρημα το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", δηλώνει αποφασισμένη να διαλύσει χιλιάδες κοινότητες και δήμους της χώρας. Το γιατί δε σχετίζεται με τα περί "εκσυγχρονισμού" φληναφήματα, που επαναλαμβάνουν οι παρά τον Παπαδόπουλου καθήμενοι, στις καρέκλες του υπουργικού συμβουλίου. Το πόσο ενδιαφέρεται η κυβέρνηση για την ύπαιθρο και για την εξυπηρέτηση του πολίτη, είναι φανερό από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους αγρότες και από το πόσο ...εξυπηρετική είναι απέναντι στα αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Ο "Καποδίστριας" αποτελεί, στην πραγματικότητα, το προστατευτικό "φρούριο", που θέλει να χτίσει η κυβέρνηση σε όλη τη χώρα, ώστε επάνω του να "σκάει το κύμα" της λαϊκής δυσαρέσκειας, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η κεντρική εξουσία. Μια εξουσία που ενώ θα χρησιμοποιεί την Τοπική Αυτοδιοίκηση - με ακόμα μεγαλύτερους ρυθμούς - ως μεταπράτη των αποφάσεών της, για επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, ένταση της φοροαφαίμαξης και επιτάχυνση υλοποίησης των ευρωενωσιακών συνταγών περιθωριοποίησης, η ίδια θα εμφανίζεται σαν ...αμέτοχη. Κάτι σαν το "εγώ απλώς προήδρευα" του Α. Παπανδρέου...

Γι' αυτό το σχεδιασμό της, κάθε άλλο παρά δάφνες πρωτοτυπίας διεκδικεί η κυβέρνηση. Η τελευταία ακολουθεί την πεπατημένη τακτική, όπως εφαρμόστηκε σε μια πλειάδα καπιταλιστικών χωρών, όπου έχει τεθεί σε εφαρμογή η συνταγή της προστασίας του καπιταλιστικού κράτους από τα "τοπικά καπιταλιστικά όργανα" της περιφέρειας. Αυτός ο ιδιότυπος "κοτζαμπασισμός", φυσικά, και δε λαμβάνει υπόψη του ούτε την ιστορία, ούτε τις ιδιαιτερότητες, ούτε τις πραγματικές ανάγκες για συνενώσεις σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, που δε συμπίπτουν με τα συμφέροντα του κεντρικού "δερβέναγα".

Η αντίληψη για τη στιβαρή "ανασυγκρότηση" του καπιταλισμού στην Ελλάδα, ώστε να "συγκλίνει" με τα κριτήρια της ...Μπούντεσμπανκ, διαπνέει όλη τη φιλοσοφία της κυβερνητικής διαχείρισης. Βέβαια, εδώ δε φτάσαμε ακόμα σε νόμους που απαγορεύουν στους κομμουνιστές να προσλαμβάνονται στο δημόσιο, όπως συμβαίνει στη χώρα του κ. Κολ. Ομως, πού ξέρεις από τον "εκσυγχρονισμό" του "κοινωνικού φραγγελίου" και της δολιοφθοράς κατά των τρακτέρ... Τα δείγματα "δημοκρατικότητας", που έχει παράσχει μέχρι τώρα, βεβαιώνουν ότι ακόμα είμαστε στην αρχή. Ο κατάλογος είναι μακρύς:

• Ο ίδιος ο Σημίτης, λίγα 24ωρα μετά την απόφαση να συνεχιστεί η ομηρία των Αλβανών λαθρομεταναστών και την απόφαση για απαλλαγή των εφοπλιστών από την υποχρέωση ασφάλισης των αλλοδαπών στα καράβια τους, κατηγόρησε το ΚΚΕ ότι ακολουθεί "παράλληλη πορεία" με τον Λεπέν! Είχε προηγηθεί ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, που απειλούσε ότι μπορεί να ξανάρθει κανένας "κεντρώος" Βενιζέλος και να επαναφέρει το αντικομμουνιστικό "ιδιώνυμο" και το νόμο 509!

Προς το παρόν, έχουμε περιοριστεί σε αποστολή εξωδίκων προς τον "Ριζοσπάστη", με τα οποία του ζητήθηκε από τον Γιαννόπουλο να κάνει δήλωση αποκήρυξης των λαϊκών κινητοποιήσεων (!), σε υποδείξεις από τον ίδιο προς εισαγγελείς να επέμβουν κατά δημοσιογράφων που τάσσονταν υπέρ των αγροτών (!) και σε διώξεις κατά δημοσιογράφων με την κατηγορία της "κατασκοπίας" (!), επειδή κάνουν τη δουλιά τους.

• Ομως η κυβέρνηση, εκτός από λόγια, προχωρά και σε πράξεις. Ετσι, έφτασε στο σημείο να ανασύρει χουντικούς νόμους (!) για να απαγορεύσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Εφτασε στο έσχατο όριο της ποινικοποίησης της κοινωνικής ζωής, μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντο αγροτοδικείο. Εφτασε σε αυταρχική επίδειξη "Ολυμπιακών" προδιαγραφών, συλλαμβάνοντας και καταδικάζοντας πολίτες, επειδή διαφωνούν με την ανάληψη της Ολυμπιάδας! Και όλα αυτά, σε μια εποχή που έχει εισάγει την επιχειρηματολογία του "εσείς δε δικαιούστε να ομιλείτε"... Οποιος, δε, μιλά - είτε εντός είτε εκτός ΠΑΣΟΚ - "φωτογραφίζεται" με τόσο κολακευτικούς χαρακτηρισμούς, που, από τα "είστε αντικοινωνικά στοιχεία"..., περνούν από τα "είστε μπαταχτσήδες" και καταλήγουν στα υπονοούμενα περί ...αντεθνικής δράσης!
• Στα παραπάνω, θα ήταν λάθος να μην μνημονεύονταν οι νόμοι της κυβέρνησης, σύμφωνα με τους οποίους όποιος απεργός δε συμμορφώνεται "προς τας υποδείξεις", θα αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης μέχρι και ενός έτους! Εκεί, δε, που η κυβέρνηση ξεπέρασε και τον εαυτό της, ήταν το κοινοβουλευτική πραξικόπημα κύρωσης της Σένγκεν. Η κυβέρνηση του "νέου" ύφους και ήθους κατακύρωσε μια συνθήκη, που άπτεται κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, χωρίς η τελευταία να έχει λάβει τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων στη Βουλή!

Θα το επαναλάβουμε: Οταν μια κυβέρνηση επιλέγει την τακτική του "κοινωνικού εμφυλίου" για να επιβάλει την πολιτική της, μπορεί να φτάσει ακόμα χαμηλότερα στον κατήφορο του αυταρχισμού.

Μια συνεπής με την αντιλαϊκότητά της κυβέρνηση επιβάλλεται να επιδεικνύει "εργατικότητα" και στον τομέα του αποπροσανατολισμού. Τούτη, δε, η κυβέρνηση πλασάρει στη συσκευασία του "δυο σε ένα", τόσο την απάτη, όσο και την ιδεολογική χειραγώγηση της συνενοχής. Εμβλημά της είναι ο διαβόητος "κοινωνικός διάλογος".

Οι εξουσιαστές που απειλούν και τρομοκρατούν το λαό με διατάγματα του τύπου "υποταγή στην ΟΝΕ ή θα καταστραφείτε", αυτοπροσδιορίζονται ως "δημοκράτες" και "λάτρεις του διαλόγου"... Είναι οι ίδιοι που διά στόματος πρωθυπουργού, στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, ...αποφάσισαν ότι"ο αντίθετος λόγος, από όπου κι αν προέρχεται, είναι λόγος χωρίς πρόταση, χωρίς προοπτική".

Αφού, λοιπόν, έχουν προαποφασίσει την κατάργηση του 8ώρου και την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, αφού έχουν διακηρύξει την πρόθεσή τους για ανατροπή κάθε έννοιας κράτους πρόνοιας, αφού ρίχνουν την κοινωνική ασφάλιση στον Προκρούστη της Κομισιόν, αφού προωθούν τη χαμοζωή του "απασχολήσιμου", μετά προσκαλούν τα θύματά τους να συμπράξουν στον αφανισμό τους!

Αυτός είναι ο "κοινωνικός διάλογος" του "εκσυγχρονισμού", με τον οποίο οι κυβερνώντες, σε αγαστή συνεργασία με τους βιομηχάνους και τις μαριονέτες τους, θέλουν να σύρουν τους εργάτες, τους συνταξιούχους, τους άνεργους. Πρόκειται για τον άθλιο μονόλογο μιας πολιτικής που έχει ανάγκη από άλλοθι και συνενόχους, που αναζητά τη συγκατάβαση, και τη συναίνεση των "εξανδραποδίσιμων" για τον εξανδραποδισμό τους!

Μια από τις "στρατηγικές" επιδιώξεις, για την αντιδραστικοποίηση του αστικού θεσμικού οπλοστασίου, ακούει στο όνομα "Καποδίστριας". Η κυβέρνηση, με βασικό της ...επιχείρημα το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", δηλώνει αποφασισμένη να διαλύσει χιλιάδες κοινότητες και δήμους της χώρας

Η "εκσυγχρονιστική" αντίληψη και πρακτική, που έφερε η κυβέρνηση Σημίτη, στην εξωτερική πολιτική δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η απροκάλυπτη και απροσχημάτιστη ανάθεση της επίλυσης του συνόλου των προβλημάτων στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, πιστή στην αρχή ότι τα πάντα είναι θέμα διαπραγμάτευσης, περιφρονεί επιδεικτικά μια συνεπή πολιτική αρχών στην εξωτερική πολιτική και τα πάντα για τους αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής είναι θέμα "δούναι και λαβείν" - στην πραγματικότητα μόνο "δούναι" στο πλαίσιο της "νέας τάξης".

Η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" είναι αλήθεια ότι υπήρξε πρωτοπόρα σε σχέση με τους προκατόχους της στην επίδειξη υποτέλειας, φτάνοντας στο σημείο να δημιουργήσει αμηχανία ακόμα και στην ηγεσία της ΝΔ. Πέρα από τη γνωστή τακτική των δημοσίων "ευχαριστών, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε την τακτική των δημοσίων ικεσιών προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ για επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Χαρακτηριστική, για να αναφερθεί ένα παράδειγμα, είναι η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Δ. Ρέππα ότι η κυβέρνηση Σημίτη "θα κάνει τα πάντα, ώστε να υπάρξει το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθεί η πρωτοβουλία των ΗΠΑ για το Κυπριακό".

Αυτή η υποτελής στάση επιχειρείται να εξωραϊστεί και να εμφανιστεί ως η μοναδικά επωφελής και συμφέρουσα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι οδηγίες, επιθυμίες και τα σχέδια των ΗΠΑ εμφανίζονταν ως "εθνικές θέσεις" και "εθνική στρατηγική". Παράλληλα, στην καθημερινή κυβερνητική προπαγάνδα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγορεύεται σε θεματοφύλακας και εγγυητής του Διεθνούς Δικαίου (!), εννοείται έτσι όπως αυτό εφαρμόζεται στις μέρες της "νέας τάξης".

Με τη συμπεριφορά του "καλού παιδιού", καλύτερα του "αγκιστρωμένου ψαριού" η κυβέρνηση Σημίτη προσδοκούσε και προσδοκά - απηχώντας τις αντίστοιχες επιθυμίες της εγχώριας άρχουσας τάξης - να της αναγνωριστεί κάποιος ρόλος στην ευρύτερη περιοχή και κυρίως στα Βαλκάνια. Με τη λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία, την άνοιξη, νόμισε ότι βρήκε την ευκαιρία να αποδείξει έμπρακτα τον "ηγεμονικό" ρόλο στα Βαλκάνια και πρωτοστάτησε στην επιχείρηση της στρατιωτικής επέμβασης, εμπλεκόμενη στη διαμάχη για τις ζώνες επιρροής στην περιοχή, χωρίς βέβαια να επιτύχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Το πρώτο έμπρακτο δείγμα η κυβέρνηση το έδωσε με το χειρισμό της κρίσης στα Ιμια, όπου αποδέχτηκε, με την προτροπή των ΗΠΑ, να θέσει υπό την κρίση του "ελεγχόμενου" Δικαστηρίου της Χάγης, αναμφισβήτητα, βάσει των υπαρχουσών διεθνών συμφωνιών, κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ταυτόχρονα, παραδέχτηκε, εμμέσως πλην σαφώς, την ύπαρξη "γκρίζων ζωνών" στο Αιγαίο και άρα την ανάγκη διευθέτησης του καθεστώτος στο Αιγαίο, όπως διακαώς επιθυμούν οι Αμερικανοί, για να θέσουν το πέλαγος υπό την επικυριαρχία τους. Ο χειρισμός της κρίσης στα Ιμια σημαδεύει και τη μετέπειτα πρακτική της κυβέρνησης. Μέσα από πολλαπλούς διαύλους και σε κάθε ευκαιρία έρχεται και επανέρχεται το θέμα του Αιγαίου, σε συνδυασμό μάλιστα με το Κυπριακό, εν είδει πακέτου.

Οι ΗΠΑ είτε μέσω της συγκρότησης της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, είτε μέσω των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, είτε μέσω του ελληνοτουρκικού διαλόγου που προκάλεσαν και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο(αλλεπάλληλες συναντήσεις Πάγκαλου - Τσιλέρ, Γ. Παπανδρέου - Ο. Οϊμέν, αλλά και Σημίτη - Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη) διαρκώς πιέζουν για να υπάρξει ρύθμιση των ελληνοτουρκικών "διαφορών" προς όφελος βέβαια πρώτα και κύρια των αμερικανικών συμφερόντων. Εμφανής στόχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ να αποκτήσει την επικυριαρχία στο Αιγαίο για να προστατεύσει τα στρατηγικά της συμφέροντα, στα οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται και οι αγωγοί πετρελαίου που "εκβάλλουν" στο Αιγαίο. Αποκορύφωμα αυτής της πορείας υπήρξε η συμφωνία Σημίτη - Ντεμιρέλ - Ολμπράιτ στη Μαδρίτη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο τα αμερικανικά σχέδια εξυπηρετούν τις επιθετικές βλέψεις της Αγκυρας για το Αιγαίο. Γι' αυτό αναγνωρίστηκε και ο "ζωτικός χώρος" της Αγκυρας στο Αιγαίο στη συμφωνία της Μαδρίτης.

Η κυβέρνηση Σημίτη οδηγείται χωρίς σοβαρές αντιστάσεις σε προκαθορισμένες λύσεις, εξόφθαλμα επιζήμιες για την ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή. Ολες οι προσπάθειες της κυβέρνησης "προς το εσωτερικό" επικεντρώθηκαν να πείσουν- και να υπερκεράσουν τις εσωκομματικές αντιδράσεις των "υπερπατριωτών" βουλευτών - ότι ο διάλογος με την Τουρκία γίνεται για να αποκαλυφθεί η τουρκική αδιαλλαξία, αποκρύπτοντας ότι αυτά που πραγματικά διακυβεύονται, που δεν είναι άλλα παρά η ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή, αλλά και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η κυβέρνηση Σημίτη κυριολεκτικά περιμένει το "μάγο" Ρ. Χόλμπρουκ να κάνει το "θαύμα" του και σε αυτή την κατεύθυνση στήριζε από την αρχή με κάθε τρόπο την αμερικανική πρωτοβουλία. Παρ' όλο που γνωρίζει πολύ καλά ότι αμετακίνητος στόχος των ΗΠΑ είναι η μετατροπή του νησιού σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο, η "νομιμοποίηση των τετελεσμένων" και ΝΑΤΟποίησή του. Δε δίστασε μάλιστα να αποκηρύξει ουσιαστικά την εγκατάσταση των ρωσικών πυραύλων S-300, μήπως, όπως ειπώθηκε στην Αθήνα "αποτελέσει πρόσχημα για την ανακοπή της αμερικανικής πρωτοβουλίας". Παράλληλα, προωθεί την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, παρά το γεγονός ότι επανειλημμένα οι ισχυροί "κοινοτικοί εταίροι" έχουν καταστήσει σαφές ότι η ένταξη θα αποτελέσει ένα μέσο για να εκβιάσουν "λύση" στο Κυπριακό.

Η περιοχή των Βαλκανίων θεωρείται από την κυβέρνηση Σημίτη - και όχι μόνο- ως "ζωτικός χώρος" για τα ελληνικά συμφέροντα - διάβαζε τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας - και με κάθε μέσο επιχειρείται να τεθούν οι βάσεις για τη στήριξη ενός "ηγεμονικού ρόλου". Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την επιβολή αυτού του ρόλου φάνηκε πεντακάθαρα απέναντι στην Αλβανία, με αφορμή τη λαϊκή εξέγερση. Από την αρχή υποστήριξε με πάθος την ιδέα της στρατιωτικής επέμβασης από "πολυεθνική δύναμη", στο όνομα της αποκατάστασης της τάξης και της διανομής της ανθρωπιστικής βοήθειας. Στόχος, η επιβολή ενός καθεστώτος με ή χωρίς τον Σ. Μπερίσα, τον οποίο στήριξε μέχρι την τελευταία στιγμή ενώ δεν έκρυψε τις εχθρικές διαθέσεις της στον εξεγερμένο λαό της γειτονικής χώρας. Η επιβολή αρεστών κυβερνήσεων στις βαλκανικές χώρες αποτελεί βασικό στοιχείο της στρατηγικής της κυβέρνησης για την περιοχή, ενώ υποστηρίζει την "οικονομική σταθεροποίησή" τους μέσα από τις οδηγίες του ΔΝΤ, καθώς και την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Το ταξίδι του Κ. Σημίτη στο Βουκουρέστι, την περασμένη Ανοιξη, τα συνέδρια και τα γεύματα του Θ. Πάγκαλου με τους μεγαλοεπιχειρηματίες (Κόκκαλης, Κοπελούζος, Βαρδινογιάννης, Δασκαλόπουλος, κ. ά.), έδωσαν χειροπιαστή απάντηση στο ερώτημα "πού το πάει και για ποιους δουλεύει" η κυβέρνηση στα Βαλκάνια, σε αγαστή συνεργασία πάντα με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Επιστέγασμα των κυβερνητικών σχεδιασμών για τα Βαλκάνια, κυρίως όμως απόρροια της στήριξης της δομής και του νέου ρόλου του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιου χωροφύλακα, - όπως αυτός επικυρώθηκε στη σύνοδο της Μαδρίτης - αποτέλεσε το"νέο" αμυντικό - επιθετικό - δόγμα, το οποίο ονομάστηκε κατ' ευφημισμόν από τον Α. Τσοχατζόπουλο ως δόγμα της "ευέλικτης ανταπόδοσης" ή του "ισοδύναμου τετελεσμένου". Οι αποφάσεις του ΚΥΣΕΑ τον περασμένο Ιούλιο, δρομολογούν την πλήρη παράδοση των Ενόπλων Δυνάμεων στο ΝΑΤΟ, μετά την αναγκαία αναδιάρθρωση της δομής τους καθώς και των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Βασική επιδίωξη των ελληνικών ΕΔ γίνεται η "αντιμετώπιση των κρίσεων" στην ευρύτερη περιοχή, στο πρότυπο των επεμβάσεων στη Βοσνία και την Αλβανία. Στο πλαίσιο αυτό το Β Σώμα Στρατού, με την κατάλληλη διάρθρωση και εξοπλισμό, προορίζεται για αποστολές εκτός της χώρας (!), αλλά και για αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων.

Τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν και οι υπόλοιπες αλλαγές στη διάταξη του Στρατού Ξηράς, όπως η κατάργηση των Μεραρχιών και των Συνταγμάτων και η καθιέρωση των Ταξιαρχιών και Ταγμάτων ως βασικών επιχειρηματικών σχηματισμών, καθώς επίσης η αναδιοργάνωση των μάχιμων μονάδων σε "μικρούς ταχυκίνητους σχηματισμούς".

Ανάλογες είναι και οι αλλαγές στο Πολεμικό Ναυτικό, όπου αγοράζονται νέες φρεγάτες (!) και υποβρύχια, ενώ η Πολεμική Αεροπορία θα ενισχυθεί με αεροσκάφη 3ης και 4ης γενιάς (F - 16), αεροσκάφη καταστολής αεράμυνας και ανεφοδιασμού εν πτήσει (ιπτάμενα τάνκερ), "ΑΒΑΚΣ" και επιπλέον αγοράζονται 60 νέα μαχητικά αεροσκάφη.

Εκεί που η κυβέρνηση Σημίτη ξεπέρασε τον εαυτό της σε δουλοπρέπεια και ραγιαδισμό ήταν η στάση της απέναντι στο "διευθυντήριο" των Βρυξελλών και τις πολυεθνικές. Η νεοφιλελεύθερη επέλαση που κλιμακώνεται κατά των εργαζομένων και των κατακτήσεών τους, αναγορεύεται σε "νέα μεγάλη ιδέα", στο όνομα της συμμετοχής στο κέντρο λήψης των αποφάσεων που θα αποτελέσουν οι χώρες του ΕΥΡΩ. Τη στρατηγική αυτή επιλογή της η κυβέρνηση Σημίτη επιχειρεί να την επιβάλει βάζοντας σε εφαρμογή μια τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής τρομοκρατίας που έχει ως επίκεντρό της όσους αντιστέκονται και κυρίως το ΚΚΕ, αποδίδοντάς του κατηγορίες για "απομονωτισμό" και "καταστροφική" πολιτική. Ο Κ. Σημίτης πρωτοστάτησε για την επιβολή επιλογών του γαλλογερμανικού άξονα, εξόφθαλμα επιζήμιων για τη θέση της χώρας και κυρίως για τους εργαζόμενους. Ετσι, υπερψήφισε το Σύμφωνο Σταθερότητας, που εγγυάται την αιώνια λιτότητα, αφού απαγορεύει την υπέρβαση του δημόσιου ελλείμματος πάνω από το 3%, επικύρωσε τη συνθήκη Σένγκεν στη Βουλή και συμφώνησε να ενσωματωθεί στη νέα συνθήκη, συμφώνησε στην κατάργηση του "βέτο" στα θέματα της ΚΕΠΠΑ, αποδέχτηκε την αρχή της ευλυγισίας που είναι κομμένη στα μέτρα των "ισχυρών εταίρων", κοκ. Παράλληλα κινείται δραστήρια για την υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ για δημιουργία "ευπροσάρμοστου εργατικού δυναμικού και ευέλικτων ομάδων εργασίας", πλασάροντας το πρότυπο του "απασχολήσιμου" και "αυτοασφαλιζόμενου".

Ομως, η προκλητικότατη αυτή στήριξη που παρέχει η πλουτοκρατία στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσω των ελεγχόμενων από αυτή μέσων ενημέρωσης, δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Στην Ευρώπη παρατηρείται η ίδια κατάσταση. Αρκετά είναι τα ΜΜΕ, που ενώ παραδοσιακά στήριζαν χριστιανοδημοκρατικά και αντίστοιχα κόμματα, έχουν αλλάξει "ρότα". Στηρίζουν, είτε έμμεσα, είτε άμεσα, σοσιαλδημοκρατικές ή "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις, τη σοσιαλδημοκρατία, γενικότερα.

- Στην Αγγλία, το περιοδικό "Economist", προπύργιο της βρετανικής ολιγαρχίας, όχι μόνο στηρίζει τον Τ. Μπλερ, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στη νίκη των Νέων Εργατικών στις εκλογές.

Η εφημερίδα "Time's", παραδοσιακός εκφραστής του κόμματος των Συντηρητικών, του μεγάλου κεφαλαίου και του θατσερισμού, στηρίζει τις επιλογές, την πολιτική της κυβέρνησης των Εργατικών.

- Στη Γαλλία, η εφημερίδα "Le Monde", o "έγκυρος" εκφραστής σημαντικού τμήματος του γαλλικού κεφαλαίου, γνωστή και για την ικανότητά της ν' ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις (κάτι σαν το "Βήμα" του συγκροτήματος Λαμπράκη), δίνει "γην και ύδωρ" στην προβολή και στήριξη της κυβέρνησης Ζοσπέν. Είναι η εφημερίδα, που δε δίστασε να δώσει για μια περίοδο αποφασιστικά χτυπήματα στον Μιτεράν, στον Μ. Ροκάρ, στους Σοσιαλιστές γενικότερα, όταν τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου απαιτούσαν, για μια ορισμένη περίοδο, την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον "κεντροδεξιό" συνασπισμό. Είναι η εφημερίδα, που, όπως αναγνωρίζουν πολλοί, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της "κεντροαριστεράς" στη Γαλλία.

Η αποφασιστική στροφή σημαντικού τμήματος του γαλλικού Τύπου και της πλουτοκρατίας, όσον αφορά την υποστήριξη των Σοσιαλιστών, φαίνεται και από την ανοχή που δείχνει στην κυβέρνηση Ζοσπέν ακόμα και η συντηρητικότατη "Figaro".

- Στη Γερμανία, είναι χαρακτηριστικό το πώς μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, η "Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ", "επενδύει" στους σοσιαλδημοκράτες. Σε άρθρο της, η "έγκυρη" του γερμανικού κεφαλαίου, αφού εκθειάζει την ξέφρενη δεξιά πορεία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), που μεταξύ άλλων υποστηρίζει "την (κλασικά θατσερική) ενθάρρυνση προς το άτομο να αναλάβει μόνο του την ευθύνη της ευημερίας του", στη συνέχεια, πανηγυρίζει, τονίζοντας ότι διαψεύδονται οι ελπίδες των Χριστιανοδημοκρατών να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας από τους σοσιαλδημοκράτες, "καθώς το SPD παραμένει ενωμένο και υιοθετεί την οικονομική σκέψη του Σρέντερ" (σ.σ. ο Γκέραρντ Σρέντερ, ηγετικό στέλεχος του SPD, εκφράζει τις θέσεις του σκληρού πυρήνα του γερμανικού πολυεθνικού κεφαλαίου και προτείνει τέτοια αντιδραστικά μέτρα, μπροστά στα οποία αυτά της Θάτσερ ωχριούν).

- Στην Ιταλία, επίσης, παρατηρείται σαφής μεταστροφή των μέσων ενημέρωσης υπέρ της κυβέρνησης Πρόντι.

Πέρα από τις εφημερίδες, που παραδοσιακά στήριξαν τους Σοσιαλιστές, μεγάλο μέρος των παραδοσιακών υποστηρικτών της Χριστιανοδημοκρατίας, στηρίζουν πλέον αποφασιστικά την "κεντροαριστερή" κυβέρνηση Πρόντι. Είναι χαρακτηριστική η στροφή της "Corriere della Sera", αλλά και της "La Stampa" του Ανιέλι.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι τα μέσα ενημέρωσης, ως επιχειρήσεις, υποστηρίζουν οποιοδήποτε κόμμα είναι στην κυβέρνηση, για να έχουν πρόσβαση στην εξουσία και σε αυτή τη βάση δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει ότι το κεφάλαιο, με μοχλό τα ΜΜΕ που κατέχει, δεν αρκείται να στηρίζει τη σοσιαλδημοκρατία μόνο όταν είναι στην κυβέρνηση, αλλά δείχνει ιδιαίτερο ζήλο στην προετοιμασία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για να αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα σε Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, όπου για αρκετό διάστημα πριν τις εκλογές, που ανέδειξαν νικητές τους σοσιαλδημοκράτες, τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης δούλευαν γι' αυτούς. Αλλωστε, όπου η σοσιαλδημοκρατία είναι στην αντιπολίτευση, η στήριξη σημαντικής μερίδας μέσων ενημέρωσης συνεχίζεται. Οπως στην Ισπανία, όπου ο τεράστιος όμιλος που ελέγχει τη μεγαλύτερη εφημερίδα της Ευρώπης, την "El Pais", όχι μόνο συνεχίζει, αλλά και εντείνει την υποστήριξή του στους Σοσιαλιστές του Γκονζάλες και με την "El Pais", αλλά και με τα άλλα μέσα ενημέρωσης που κατέχει.

Είναι σαφές ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (είτε αμιγής, είτε με "κεντροαριστερό" προσωπείο) αποτελεί πλέον το προκεχωρημένο φυλάκιο του πολυεθνικού κεφαλαίου στην Ευρώπη. Αυτή η επιλογή της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας δεν οφείλεται μόνο στην αδιάκοπη μετακίνηση των σοσιαλδημοκρατών σε όλο και πιο αντιδραστικές θέσεις. Το κεφάλαιο γνωρίζει πολύ καλά ότι προϋπόθεση για τη γρήγορη και την αποτελεσματική υλοποίηση της πολιτικής που το εξυπηρετεί, αναγκαίος, είναι ο ευνουχισμός του λαϊκού κινήματος, η αφυδάτωσή του από την όποια αμφισβήτηση του συστήματος. Η σοσιαλδημοκρατία έχει αναλάβει την υλοποίηση και αυτού του στόχου.

Πίσω από την ηχηρή προπαγάνδα των σοσιαλδημοκρατών ότι εξασφαλίζουν "ελευθερία στην πληροφόρηση", "πολυφωνία", "δημοκρατία στην ενημέρωση" κ.ά., δε βρίσκεται τίποτε άλλο παρά η υλοποίηση των αντιδραστικών επιλογών της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας.

Μάκης ΚΟΨΙΔΗΣ

Πίσω από την ηχηρή προπαγάνδα των σοσιαλδημοκρατών ότι εξασφαλίζουν "ελευθερία στην πληροφόρηση", "πολυφωνία", "δημοκρατία στην ενημέρωση", δε βρίσκεται τίποτε άλλο παρά η υλοποίηση των αντιδραστικών επιλογών της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας

Τα κείμενα έγραψαν οι:

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Γεράσιμος ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ