Η συστηματική παρουσία επαγγελματικού θεάτρου για παιδιά είναι κάτι καινούριο όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα αρχίζει να εμφανίζεται στις αρχές της δεκαετίας του '60, με την "Παιδική Αυλαία",η ίδρυση της οποίας χρονολογείται από το 1961. Ηταν όταν ο αξέχαστος ηθοποιός Γιώργος Δήμου και η ηθοποιός και συγγραφέας Μαρούλα Ρώτα,δημιούργησαν τον πρώτο επαγγελματικό θίασο για το παιδικό κοινό, που ανέβαζε παραστάσεις με ψυχαγωγικό, αλλά και διδακτικό περιεχόμενο και λειτούργησε μέχρι το 1967, οπότε και η χούντα το έκλεισε. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '70, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι μόνιμοι επαγγελματικοί θίασοι παιδικού θεάτρου, που στη δεκαετία του '80 αυξάνονται αισθητά. Μέχρι τότε υπήρχε μια δυσπιστία, όσον αφορά στο παιδικό θέατρο, γιατί οι περισσότεροι θίασοι λειτουργούσαν χωρίς επαγγελματικές προδιαγραφές και χωρίς καλλιτεχνικούς στόχους, με μόνη ίσως "ιδεολογία" το εύκολο κέρδος.

Σιγά σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Οι μόνιμοι πια σοβαροί θίασοι φέρνουν μια άλλη πνοή στο θέατρο για παιδιά. Τα φτηνά υλικά, η ανυπαρξία μηνύματος και ουσίας αντικαθίστανται με ωραία σκηνικά, πλούσια κοστούμια, καλά έργα, "όπλα" με τα οποία οι καλοί θίασοι δίνουν τη "μάχη" τους κατά της κακογουστιάς. Τι γίνεται, όμως, με τη "μάχη" για τη διαμόρφωση μιας άλλης συνείδησης; Ποιες αξίες, ποια ιδανικά, τι απόψεις για τη ζωή προτείνουν στα παιδιά μας, οι καλές, οι κακές ή οι μέτριες παραστάσεις;

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια κάποιοι θίασοι φροντίζουν να ανεβάζουν έργα που μιλούν στα παιδιά για τις αξίες που φώτισαν την ανθρωπότητα στο δύσκολο δρόμο της. Για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ανθρωπιά, τη συλλογικότητα.Το παιδί έρχεται στον κόσμο αθώο και ανύποπτο. Είναι θύμα κατ' αρχήν των ίδιων των γονιών του, οι οποίοι είτε με την αδιαφορία τους, είτε από μια κακώς εννοούμενη αντίληψη περί πλουραλισμού, "εγκαταλείπουν" τα παιδιά τους στο έλεος όλων αυτών που προβάλλονται. Το παιδί, ό,τι του δώσεις το αφομοιώνει. Εξαρτάται από το χώρο στον οποίο θα βρεθεί για να ανθίσει μέσα του το λουλούδι ή το αγκάθι. Είναι στο χέρι εκείνων που διαθέτουν μια "σκηνή" να αντιπροτείνουν την ποίηση, την κριτική και τον αγώνα που συνεπάγεται μια τέτοια στάση ζωής.Η διάβρωση των αξιών αυτών που λες και γίνεται εσκεμμένα από την τηλεόραση, αλλά και άλλου είδους διασκεδάσεις, αποτελούν το σημαντικότερο "εχθρό" μας, που πρέπει να πολεμήσουμε με τα "όπλα" που η θεατρική τέχνη μας παρέχει. Πολύ δε περισσότερο στα παιδιά μας που είναι οι αυριανοί πολίτες. Το καλό θέατρο για τα παιδιά, είναι ένα διαφορετικό ερέθισμα για τη φαντασία και επομένως και για τη σκέψη. Ακόμη και όσα δεν καταλαβαίνει το παιδί, τα εισπράττει στο ασυνείδητο. Μπορεί να μην είναι σε θέση να το αναλύσει λογικά, αλλά το νιώθει κι αυτό είναι πιο δυνατό.

Τα ερωτηματικά, οι απορίες που δημιουργούνται στο παιδί, του δίνουν την ευκαιρία να βάλει τα πρώτα του ερωτήματα για το όνειρο, την επιθυμία, την αγάπη, την ευθύνη. Το θέατρο παρέχει στο παιδί τις διαδικασίες ομαλής ωρίμανσής του. Και βέβαια, ο γονιός είναι αυτός, που πρέπει μέσα από τις δεδομένες συνθήκες να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, να επικοινωνήσει πρώτα με τον ίδιο και κατά συνέπεια και με τους γύρω του. Το θέατρο μπορεί να αγγίξει τη μικρή φλογίτσα που υπάρχει μέσα τους.

Παρά τις προσπάθειες, όμως, κάποιων θιάσων, εξακολουθούν να γίνονται δέκτες περιφρόνησης. Από καλλιτέχνες (αρκετοί ηθοποιοί θεωρούν υποτιμητικό της καριέρας τους να παίξουν σε παράσταση για παιδιά), δημοσιογράφους, κριτικούς (σπάνια έως ποτέ ασχολούνται με κριτική παραστάσεων για παιδιά) και κυρίως από το ΥΠΠΟ. Η περιφρόνηση του ΥΠΠΟ εκφράζεται μέσα από τη λογική της επιχορήγησης, που είναι πάντα χαμηλότερη από άλλους επιχορηγούμενους θιάσους.Σε όλες τις προηγμένες χώρες υπάρχει η αναγνώριση του θεάτρου για παιδιά, με σημαντική οικονομική ενίσχυση που φτάνει στο 50%, πολλές φορές και στο 75% του προϋπολογισμού του κόστους της παράστασης. Εδώ δυστυχώς υπάρχει ακόμη η αντίληψη ότι το κόστος μια παιδικής παράστασης είναι χαμηλότερο από εκείνο μιας παράστασης για μεγάλους. Αντίληψη εσφαλμένη, αν αναλογιστεί κανείς ότι πέρα από τα έξοδα, που μπορεί να είναι και μεγαλύτερα πολλές φορές, τα έσοδα είναι ασφαλώς μικρότερα, αφού οι παραστάσεις περιορίζονται στο Σαββατοκύριακο και με φθηνότερο εισιτήριο. Η πολιτεία οφείλει να σταθεί δίπλα στο καλό παιδικό θέατρο, στηρίζοντας και αξιοποιώντας ό,τι σημαντικό παρουσιάζεται.

Οσον αφορά στη διαδικασία έγκρισης των παραστάσεων που θα μπορούν να παρακολουθούν ομαδικά οι μαθητές, περνούσε από μια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας που όμως δε λειτούργησε ικανοποιητικά. Η Επιτροπή Θεάτρου του ΥΠΠΟ για το σκοπό αυτό προτείνει ως λύση: Να μη χρειάζονται έγκριση της Επιτροπής οι παραστάσεις των δύο Κρατικών θεάτρων, των ΔΗΠΕΘΕ και των επιχορηγούμενων θιάσων, γιατί θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι αυτά τα θέατρα δεν παράγουν παραστάσεις χαμηλού αισθητικού επιπέδου. Για να εξασφαλιστεί, όμως και κάποιος έλεγχος για το παιδαγωγικό περιεχόμενο, απαραίτητη προϋπόθεση θα είναι να συνεργάζεται ο θίασος με έναν παιδαγωγικό σύμβουλο της επιλογής του με πανεπιστημιακό πτυχίο. Η Επιτροπή που θα κρίνει τα υπόλοιπα θεάματα να είναι μεικτή. Να διορίζεται από τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας.

Πέρα από την επιχορήγηση, η Επιτροπή προτείνει και άλλες μορφές επιδότησης: Τη συμμετοχή της πολιτείας στην αγορά μαθητικών εισιτηρίων για επιλεγμένες παραστάσεις. Να καλύπτεται ένα σημαντικό ποσοστό της τιμής του εισιτηρίου και το υπόλοιπο να συμπληρώνεται από το μαθητή. Την επιδότηση της μεταφοράς των μαθητών από υποβαθμισμένες περιοχές στα θέατρα της πρωτεύουσας ή της Θεσσαλονίκης και από μικρές πόλεις και χωριά στα ΔΗΠΕΘΕ, ή την επιδότηση θιάσων να δώσουν παραστάσεις σε παραμεθόριες περιοχές, σε πόλεις όπου υπάρχουν κατάλληλες αίθουσες.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ

Μ Ο Υ Σ Ε Ι ΟΕ Θ Ν Ι Κ Η Σ

Α Ν Τ Ι Σ Τ Α Σ Η Σ

Ανεκπλήρωτο χρέος

της πολιτείας

Αποτελεί ένα πολύχρονο αίτημα. Μία λαμπρή σελίδα της ιστορίας μας αναζητά, χρόνια τώρα, τη θέση που της αρμόζει. Η ίδρυση Μουσείου Εθνικής Αντίστασης είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής απέναντι στον ηρωικό λαό μας, στους αγώνες και τις προσδοκίες του για ένα καλύτερο αύριο. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Σελίδα 3

Α Π Ο Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ

Υ Π Π Ο

Πλήρης λόγων...

κενός έργων

Πέρασε ένας χρόνος, η Κυβερνητική Επιτροπή την προηγούμενη βδομάδα ασχολήθηκε, για πρώτη φορά, με θέματα πολιτισμού. Ο υπουργός στη σχετική συνέντευξη Τύπου είπε το αμίμητο "το πρόβλημα του πολιτισμού δεν είναι οι δημόσιες δαπάνες. Είναι η μικρή ιδιωτική δαπάνη"!

Σελίδα 4

Κ Α Μ Π Α Ν Ι Α

Τ Η ΣΕ Ε Δ Υ Ε

Οι λαοί δε θέλουν

προστάτες

Σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο "Ρ", ο Θανάσης Παφίλης δίνει επίκαιρες απαντήσεις για τη στρατηγική του φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και τον κόσμο και για την ανάγκη να ανοιχτεί πιο πλατιά, ενημερώνοντας τους λαούς και οργανώνοντας την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές δολοφόνους των λαών

Σελίδες 8 - 9

Α Θ Λ Η Τ Ι Σ Μ Ο Σ

Σερβίς σε

θολό τοπίο

Μπλοκ στις ελπίδες για αναβαθμισμένο πρωτάθλημα στο βόλεϊ κάνουν διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Αποδυναμωμένες πολλές ομάδες. Εξαίρεση Ορεστιάδα και ΑΕΚ.

Επίσης ένα αφιέρωμα στην ομάδα του ΠΑΟΚ

Σελίδες 14 - 15