Γράμμα διαμαρτυρίας απευθύνει αγωνιστής από το Κιλκίς ενάντια στους Φαράκο, Ανδρουλάκη, Δαμανάκη, Δραγασάκη κλπ. Γράφει: Εγώ όλους αυτούς τους ονομάζω συνωμότες και διασπαστές. Ητανε άραγε ποτέ κομμουνιστές;

Στο 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ ήμουνα στο Κιλκίς και ένας φίλος μου πρότεινε να πάμε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Εκεί γινότανε η συνεστίαση του ΚΚΕ Κιλκίς. Ησουν εκεί, κύριε Φαράκο. Σε είδα που κάπνιζες την πίπα σου. Τα στελέχη του Νομού Κιλκίς, η γραμματεία και οι υπόλοιποι συνωμότες ήταν γύρω σου. Τους κατηύθυνες.

Οι απλοί, οι καθαροί κομμουνιστές δε φαντάζονταν τον ύπουλο ρόλο σου και τις επιλογές σου και έτσι ψήφισαν αντιπροσώπους, που ήταν κατευθυνόμενοι για να διασπάσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν τα καταφέρατε.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν εκεί. Σας πήρανε χαμπάρι που θέλατε να διαλύσετε όλα εκείνα τα ενθύμια, τους αγώνες μιας ολόκληρης ζωής των κομμουνιστών.

Θέλατε να διαλύσετε και τα δικά μου όνειρα, τους αγώνες μου το 1943-1944, τους αγώνες μου το 1947, κύριοι συνωμότες. Το λέω σε όλους σας. Πέρασα το 1947 στρατοδικείο στη Δράμα. Ο συχωρεμένος ο πατέρας μου και η μάνα μου λαχτάρησαν, έκλαψαν, ήμουν ο μοναχογιός του μπαρμπα - Ηλία.

Μετά το Στρατοδικείο στάλθηκα στο Μακρονήσι. Τους 28 μήνες παραμονής μου στο κολαστήριο αυτό, ήμουν στο στόχαστρο της Ασφάλειας. Δε λύγισα όμως, και αυτό το γνωρίζουν εδώ στο Κιλκίς. Πεινούσε η οικογένειά μου, ήμουν άνεργος, αλλά δε λύγισα, κύριε Φαράκο.

Ξέρεις πότε έγινα μέλος του ΚΚΕ; Οταν όλοι εσείς αυτοκαταστραφήκατε, τότε κατάλαβα ότι καθάρισε και απαλλάχτηκε το Κόμμα από τους Γιέλτσιν και Γκορμπατσοφικούς.

Γράφεις βιβλία, για να εξακολουθήσεις τον βρώμικο αγώνα σου. Γελούν, κύριε Φαράκο, κρυφά οι αντίπαλοί μας και ξέρεις τι λένε μεταξύ τους για σένα και τους λοιπούς; Σας θεωρούν ό,τι απομένει από ένα θολό ποτήρι νερού. Αυτοί είστε και αυτοί θα μείνετε. Το ΚΚΕ δε θα πεθάνει ποτέ.

Ζήτω ο ΕΛΑΣ, ο ΔΣΕ και το ΚΚΕ.

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ

Κιλκίς

Κάποιο περιστατικό υγείας, με οδήγησε απρόσμενα σε νοσοκομείο της Αθήνας, εφημέρευε το "Λαϊκό" τη μέρα εκείνη.

Από την παραμονή μου εκεί των λίγων ημερών, μου δόθηκε η ευκαιρία να βγάλω πολλά συμπεράσματα, όσον αφορά την τεράστια προσφορά των γιατρών στον άρρωστο άνθρωπο που θα βρεθεί σ' ένα κρεβάτι του νοσοκομείου. Γιατί ο περισσότερος κόσμος έχει μεγάλη άγνοια και συσκότιση, γύρω από αυτό το θέμα, λόγω της παραπληροφόρησης που του γίνεται από τα ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά.

Η μια έκπληξη διαδεχόταν την άλλη, κατά την παραμονή μου στο Νοσοκομείο. Κατ' αρχήν η διαπίστωση του πόσο βαρύ και δύσκολο είναι το επάγγελμα του γιατρού και συγκεκριμένα του νοσοκομειακού.

Με τα μάτια του απλού νοσηλευόμενου, όπως ήμουν εγώ, είδα την υπευθυνότητα, το ενδιαφέρον, τη φροντίδα, την τρυφερότητα των γιατρών για τον κάθε έναν άρρωστο ξεχωριστά.

Χωρίς το λεγόμενο "φακελάκι", χωρίς συστάσεις ή κάτι σχετικό, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουνα στο κέντρο της προσοχής, από τον διευθυντή - καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών - της καρδιολογικής κλινικής, τους επιμελητές, τους απλούς γιατρούς, τους άλλους βοηθούς, τους ασκούμενους.

Ακόμα και από τις κατ' ανάγκη επαφές μου με τα εξωτερικά ιατρεία, τη χειρουργική κλινική, το αντιαλλεργικό τμήμα, έχω τις καλύτερες εντυπώσεις.

Δε θα αναφερθώ σε ονόματα. Δεν είναι αυτό που έχει πραγματική αξία. Αυτό που είναι σκόπιμο, και από την πλευρά μου σαν πολίτης θεωρώ επιβεβλημένο και αναγκαίο, είναι να γίνει συστηματική δημοσιογραφική ενημέρωση, αποκατάσταση, θα μπορούσα να πω, του κύρους του ιατρικού κόσμου στις συνειδήσεις μας.

Οπως σ' όλα τα επαγγέλματα, έτσι και στο ιατρικό, θα υπάρχουν άτομα χωρίς συνείδηση που παραβιάζουν το γενικό κανόνα και πάνω από τον όρκο τους, βάζουν το προσωπικό, στενό οικονομικό συμφέρον. Αυτοί πρέπει να καταγγέλλονται, αλλά όχι με τρόπο ισοπεδωτικό, που μόνο την κατευθυνόμενη κατασυκοφάντηση του Δημόσιου Τομέα Υγείας εξυπηρετούν.

Από κει και πέρα, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα η συναντίληψη των γιατρών με τούτη ή εκείνη τη διάγνωση, τη θεραπευτική αγωγή κλπ. Ακόμα και την κάθετη διαφωνία ομάδας γιατρών υγιεινιστών και άλλων ειδικών που συγκρούονται με το "ιατρικό κατεστημένο", όπως το αποκαλούν, και τις θεραπευτικές μεθόδους που ακολουθεί.

Αξίζει λοιπόν, κάθε έπαινος, αγάπη, εκτίμηση και θαυμασμός στα παιδιά μας, τους γιατρούς, από τον επικεφαλής, μέχρι το νέο ασκούμενο, για την ανεκτίμητη προσφορά τους στον πάσχοντα και μάλιστα κάτω από συνθήκες εργασίας κάθε άλλο παρά ιδανικές, ίσως πολλές φορές και σκληρές.

ΑΝΘΟΥΛΑ ΚΑΚΟΥΛΙΔΟΥ

Αθήνα

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΣΗΣ,Λαμία. Προ ημερών δόθηκε στη δημοσιότητα μια απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Διοίκησης (πρώην Εσωτερικών) σχετικά με προσλήψεις τόσο με διαγωνισμό, όσο και με κοινωνικά κριτήρια. Εσείς γράψατε μόνο δέκα αράδες. Γιατί αφήνετε να τρέχουν να αγοράσουν άλλες εφημερίδες για περισσότερες πληροφορίες; Υπάρχουν νέοι, αλλά και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και ανάπηροι, που έχουν υποβάλει δικαιολογητικά στον ΟΑΕΔ για διορισμό των παιδιών τους, μια και προστατεύονται από τον νόμο.

Λ. ΤΖΑΒΕΛΛΑ,Νέο Ψυχικό. Παρόλο ότι δεν ανήκω ιδεολογικά στην παράταξή σας, ελπίζω να δημοσιεύσεις το γράμμα μου. Διάβασα στον "Αδέσμευτο" της Κυριακής τη συνέντευξη του κ. Σπράου, όπου τον ρωτούν εάν ένας οικοδόμος σε ηλικία 60 ετών μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σκάλες. "Γιατί όχι - απαντά - ο ελληνικός λαός είναι υγιέστατος". Μπορεί ο κ. Σπράος να είναι σπουδαίος οικονομολόγος - κατά τα λεγόμενα των εφημερίδων - όμως στα θέματα των απλών ανθρώπων είναι εκτός πραγματικότητας. Οποιοσδήποτε πιστεύει ότι ένας οικοδόμος 60 ετών μπορεί να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, σημαίνει ότι δεν έχει καμιά επαφή με αυτόν τον κόσμο. Ο καθένας έχει βέβαια το δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, όμως δε δικαιολογείται ένας άνθρωπος που πληρώνεται από το μόχθο του ελληνικού λαού, για να μπορεί κάθε Σαββατοκύριακο να πηγαίνει αεροπορικώς στο Λονδίνο στη γυναίκα του, να έχει τέτοια άγνοια και να εκφράζεται με τόση αναλγησία. Πιστεύω ότι οι συμπολίτες μας που δουλεύουν στην οικοδομή έχουν ένα πραγματικά σκληρό, επίπονο, επικίνδυνο και ανθυγιεινό επάγγελμα και πρέπει γι' αυτό να βγουν στη σύνταξη νωρίς. Πολλοί άλλωστε δεν προλαβαίνουν καν να πάρουν σύνταξη και οι υπόλοιποι όταν φθάσουν στην ηλικία της σύνταξης είναι σωματικά εξουθενωμένοι. Αξίζουν λοιπόν το σεβασμό όλων, όσοι εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΔΡΑΝΟΣ,Αθήνα. Η Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία ήταν γεγονός πρωτοφανούς ιστορικής σημασίας, γι' αυτό και δεν επιδέχεται συγκρίσεις με άλλες επαναστάσεις.

Τον Βλαδίμηρο Λένιν, εμπνευστή, δημιουργό και βραχίονα της Οχτωβριανής Επανάστασης, θεωρώ ως την καταπληκτικότερη φυσιογνωμία απ' όσες γέννησε το ανθρώπινο γένος. Με τις αστραπές της μεγαλοφυίας του στον ουρανό της υδρογείου μας και με τη λάβα του κοχλάζοντος κρατήρα της ηφαιστειογενούς σκέψης του, εχάραξε ανεξίτηλα το πέρασμά του στην ιστορία. Πράγματι ο Οχτωβριανός σεισμός, συγκλόνισε τον κόσμο και κανείς δεν αγνοεί το γεγονός αυτό.

Μαζί με την προσφορά του 5.000 δρχ. για τα 80χρονα του ΚΚΕ, στην ΚΟΒ Ναυπηγοεπισκευαστικής Πειραιά, ο Μπ. Διπλαρός έστειλε στο "Ριζοσπάστη" το ποίημα που δημοσιεύουμε αφιερωμένο στους συντρόφους του.

ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ

Μέσα στη ζώνη του Περάματος που σβήνει

που από τ' άδικο ανάβει σαν καμίνι

κάποιοι εργάτες απ' την πύλη ξεκινάνε

με αγωνία για το αύριο πού θα 'ναι.

Πήγαν και πιάσανε δουλιά σ' ένα βαπόρι

τους είχε στείλει η ανάγκη με το ζόρι

αμέσως στήσαν σκαλωσιά πάνω απ' τ' αμπάρι

γιατί από κίνδυνο δεν παίρνουνε χαμπάρι.

Σαν νυχτερίδες στα μαδέρια κρεμασμένοι

σαν ακροβάτες που δεν είναι όμως δεμένοι

κόβουν και ράβουν λαμαρίνες παλικάρια

στο καφενείο της δουλιάς αντί για ζάρια.

Στο μεροκάματο του τρόμου στη μιζέρια

βλέπουν το χάρο να κουνάει τα μαδέρια

μ' αυτοί δε νοιάζονται και σκάνε απ' τα γέλια

κι όλοι τους ξύνονται ανάμεσα στα σκέλια...

Το καλοκαίρι ψήνει αβγό η λαμαρίνα

και το χειμώνα το κορμί τους για κουρτίνα

όλοι δουλεύουνε σαν να 'ναι σε γραφείο

γιατί αντέχουνε στη ζέστη και στο κρύο.

Μηχανικοί κι εφαρμοστές μια φιγούρα

μοιάζουν σκιές μέσα στο φως απ' τη μουντζούρα

μα η ψυχή τους καθαρή σαν την αλήθεια

γιατί κι αυτοί έχουν καρδιά μέσα στα στήθια.

Υπάρχουν κι αλλά παλικάρια με γραβάτες

γιατί ξεκίνησαν κι αυτοί από εργάτες

κι αν τώρα δίνουνε δουλιά μέσ' στα καράβια

νιώθουν το μόχθο του εργάτη μέσ' στ' αμπάρια.

Μα εσύ που στέκεις με κουστούμι και τους βλέπεις

που δε σκοτίζεσαι γι' αυτούς, μα πόσα έχεις

που τα λεφτά τους τα νομίζεις για λεφτά σου

όλοι αυτοί έχουνε φτιάξει τ' όνομά σου.

Ο Συνάδελφός σας

ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΙΠΛΑΡΟΣ

Σ' αυτόν τον τόπο που ζούμε, λες και δεν υπάρχουν άλλα σοβαρότερα προβλήματα που μας απασχολούν, εξόν όλων εκείνων που αφορούν τη χήρα Παπανδρέου, τα οποία μεγιστοποιούν, προβάλλουν κατά κόρον και διατηρούν στην επικαιρότητα τα "κίτρινα" ΜΜΕ. Ενας απερίγραπτος λαϊκισμός που γέννησε και έθρεψε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Είναι γνωστό ότι οι ανθρώπινες σχέσεις στον καιρό μας περνάν μεγάλη κρίση με την πτώση των αξιών και ιδανικών, θέσεις που προβάλλει και εκτρέφει η"νέα τάξη πραγμάτων". Και αυτό μεγιστοποιείται διότι στον καπιταλισμό έτσι και αλλιώς είναι διαβρωμένες, από τις σχέσεις εκμετάλλευσης, ανθρώπου από άνθρωπο.

Την εμπορευματοποίηση του γάμου, στην καπιταλιστική κοινωνία - πολύ πετυχημένα περιγράφει ο Μπέρναρντ Σω με το παρακάτω επεισόδιο:

Σε πολυτελές εστιατόριο μπαίνει μια νεαρή Αμερικανίδα. Στο διπλανό της τραπέζι, κάθεται ένας ηλικιωμένος άντρας. "Βλέπετε εκείνον τον κύριο;" ρωτά ο Σω τη νεαρή. "Είναι γύρω στα 80 και πολύ δύστροπος άνθρωπος. Ομως είναι πολύ πλούσιος, "βασιλιάς" του πετρελαίου στο Τέξας. Θα μπορούσατε να παντρευτείτε έναν τέτοιο άνδρα;" "Για μερικά εκατομμύρια δολάρια - απάντησε εκείνη - θα το σκεπτόμουν σίγουρα". "Θα περνούσατε αυτή τη νύχτα μαζί μου;", ξαναρώτησε ο συγγραφέας τη νεαρά. "Μα για ποια με περάσατε;" απάντησε με αγανάκτηση εκείνη. "Αυτό είναι ήδη γνωστό - είπε ο Σω - τώρα διαπραγματευόμαστε μόνο την τιμή". Ετσι με την αφήγηση αυτή, ο Αγγλος συγγραφέας, χαρακτήρισε με ακρίβεια τη θέση της γυναίκας στην καπιταλιστική κοινωνία.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΙΒΑΝΟΥΔΗΣ

Βόλος