• Οι Κ. Α. και Δ. Κ. προσφέρουν μέσω ΚΟΒ Γκύζη και του Α. Γ. 300.000 δρχ.
• Οι πολιτικοί πρόσφυγες της Πολίχνης προσφέρουν 10.000 δρχ.
• Μέλη του Παραρτήματος Αγίας Παρασκευής - Γέρακα της ΠΕΑΕΑ προσφέρουν 57.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ "Αγ. Παρασκευής".
• Ο Βασίλης Στεργίου προσφέρει, μέσω ΝΕ Καρδίτσας, 50.000 δρχ. στη μνήμη των νεκρών αγωνιστών του ΚΚΕ και του ΔΣΕ.
• Η Ε. Β. προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Κυπριάδου - Πατησίων, 50.000 δρχ. στη μνήμη του πατέρα της.
• Η Λίτσα Ζαγγανά - Κοκκινοπούλου προσφέρει 15.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών της Χρήστου και Παναγιώτας Ζαγγανά, οι οποίοι είχαν πέντε παιδιά μαχητές του ΔΣΕ και πέθαναν το 1979, καθώς και στη μνήμη των αδελφών της Κούλας και Ελένης, μαχητριών του ΔΣΕ, οι οποίες σκοτώθηκαν το 1949.
• Ο Χρήστος Μπόσμης προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Κολιάτσου, 50.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών του και των συμπατριωτών του, που έπεσαν στον αγώνα για τα ιδανικά του σοσιαλισμού.
• Η Κική Κέφη προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Υμηττού, 50.000 δρχ. στη μνήμη της μητέρας της, η οποία αγωνίστηκε για τα ιδανικά του ΚΚΕ.
• Ο Μανόλης και η Ρίκα Βουνάτσου από το Παλαιοχώρι Λέσβου πρόσφεραν 10.000 δρχ. στη μνήμη των συγχωριανών τους, που έπεσαν πολεμώντας για τη λευτεριά της πατρίδας: Ιωάννη Βουνάτσου, Δημήτριου Αγρίτη, Γεωργίου Κατλή, Μαθιού Πρωτόγερου, και Δημήτριου Ζαφειράκη.
• Στη μνήμη του Ελευθέριου Θεοδώρου,η σύζυγός του Ευαγγελία και η κόρη του Φαίδρα πρόσφεραν 10.000 δρχ.
• Η Μαρία Ρηγινού προσφέρει 3.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Πυλαίας Θεσσαλονίκης, στη μνήμη και αντί για στεφάνι στον τάφο της μητέρας της Χρυσής Ψαρά, που πέθανε πρόσφατα.
• Ο Π. Χ. προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Δροσάτου Κιλκίς, 20.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών του.
• Η Μαρία Ζηκουρίδου προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Καλαμαριάς, 50.000 δρχ. στη μνήμη του συζύγου της Κωνσταντίνου Ζηκουρίδη.
• Ο Θεόδωρος Παπαπαναγιώτου από τον Πειραιά προσφέρει 10.000 δρχ. στη μνήμη όσων έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για τα ιδανικά του ΚΚΕ.
• Ο Ανδρέας Γιαννίρης προσφέρει 5.000 δρχ. στη μνήμη του συνεργάτη του στα γραφεία της ΠΕΑΕΑ Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου, που πέθανε στις 18 Δεκέμβρη 1997.
• Η Μαρίνα Ζαφειρίου προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Ριζούπολης - Λαμπρινής, 20.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών της, της αδελφής της Ρίτσας και των νεκρών επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών.
• Ο Παν. Παν. προσφέρει 10.000 δρχ., μέσω της Επιτροπής Ηλείων του ΚΚΕ Αθήνας, στη μνήμη των ΕΠΟΝιτών φοιτητών και μαχητών του ΔΣΕ Αργύρη Δαλιάνη και Φώτη Παγουλάτου από την Αμαλιάδα, οι οποίοι έπεσαν στη μάχη της Αμαλιάδας στις 24 Νοέμβρη 1947.
• Ο Λάμπης Αλεξανδρόπουλος προσφέρει 15.000 δρχ. στη ΝΕ Ηλείας, 5.000 δρχ. στο "Ριζοσπάστη" και 10.000 δρχ. στο Παράρτημα Πύργου Ηλείας της ΠΕΑΕΑ στη μνήμη των συντρόφων και συναγωνιστών του, που θυσιάστηκαν από το 1941 ως το 1949 στον αγώνα για τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας.
• Ο Ζήσης Λάμπρου προσφέρει 15.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Πετρούπολης, στη μνήμη των αδελφών του Λεωνίδα και Σπύρου Λάμπρου, του κουνιάδου του Θανάση Νταλιάνη και του πεθερού του Αλέκου Νταλιάνη.
• Ο Νίκος Διασάκος και η Γιάννα Μπαλτουμά προσφέρουν, μέσω ΚΟΒ Κεντροανατολικής Καλαμάτας, 20.000 δρχ. στη μνήμη του Κώστα Λαγού, που χάθηκε στο πρόσφατο δυστύχημα με το ουκρανικό αεροπλάνο.
• Ο Γιώργος Βαγγελάκος προσφέρει 7.000 δρχ. στη μνήμη της μητέρας του, του αδελφού του Μιχάλη, αγωνιστή και Μακρονησιώτη, του κουμπάρου του Γεωργίου Δημητριάδη και του πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη.
• Ο Γιώργος Πελαγίδης από την Πτολεμαϊδα προσφέρει, μέσω ΚΟ ΔΕΗ, 100.000 δρχ. για τα 80χρονα του ΚΚΕ και την επέτειο της Οχτωβριανής Επανάστασης.
• Ο Κώστας και η Ελευθερία Μαναζή προσφέρουν 50.000 δρχ. προς τιμήν των μεγάλων αρχηγών του κομμουνιστικού κινήματος Λένιν, Στάλιν και Νίκου Ζαχαριάδη.
• Ο Γιώργος και η Ευτέρπη Κουτσαρίδη προσφέρουν 10.000 δρχ., μέσω της ΚΟΒ Κολιάτσου, στη μνήμη της αγωνίστριας Ευρυδίκης Θωμαϊδου - Σωτηροπούλου.
• Ο Γ. Λιάκος από το Ιλιον (Λιόσια) προσφέρει 40.000 δρχ. στη μνήμη των αδελφών του Γιώργου και Μανόλη, καθώς και στη μνήμη των αγωνιστών από τα Λιόσια, που εκτελέστηκαν.

Το κείμενο είναι, όπως φαίνεται, γραμμένο από ειδικούς πολεοδόμους κ.ά. και οι θέσεις που προβάλλει φαίνονται κατ' αρχήν ως "προοδευτικές" και σύγχρονες. Το αυτό ισχύει και για τις επισημάνσεις των προβλημάτων που κάνει. Ομως αυτό δεν ισχύει ως προς την ανάλυση των αιτίων, που κατά κανόνα η "Ανακοίνωση" αποκρύπτει, ούτε και ως προς τους στόχους που προκύπτουν.

Αυτό ισχύει για πολλά κείμενα επιτροπών της ΕΕ, και το θέμα είναι ακριβώς εκεί, να αποκαλύψουμε δηλαδή, από τη μια, τη διάσταση λόγων και έργων της ΕΕ και, από την άλλη, τους πραγματικούς στόχους της, όπως, άλλωστε, και των αστικών κυβερνήσεων που εμφανίζονται με "σοσιαλιστικό" μανδύα.

Στη σελίδα 3 λέει ότι "...απαιτείται σαφέστερη αναγνώριση της σημασίας των τοπικών δημοκρατιών..." (εννοεί προφανώς την Τοπική Αυτοδιοίκηση). Γνωρίζουμε, όμως, τι γίνεται με τον "Καποδίστρια", που δεν είναι μόνο ελληνικό εφεύρημα, αλλά εφαρμόζεται σε όλη την ΕΕ με στόχο να πληγεί ακριβώς η όποια "τοπική" δυνατότητα υπήρχε για αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων και να περιοριστεί η εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων στα δύο μεγάλα κόμματα του δικομματισμού και τους συμμάχους τους και η λήψη των αποφάσεων στα κέντρα διεύθυνσης της αστικής τάξης, τις μεγάλες πόλεις.

Αμέσως πιο κάτω, λέει ότι "...οι πόλεις διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο, υποστηρίζοντας ένα ευρωπαϊκό πρότυπο κοινωνίας, το οποίο βασίζεται στην ισότητα των ευκαιριών, ανεξαρτήτως φύλου ή εθνικής προέλευσης...". Και εδώ γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, με τις μειονότητες, τους μετανάστες και τις άλλες "μη αποδεκτές" κοινωνικές ομάδες, στη Γαλλία με τους Αλγερινούς και τους Σενεγαλέζους, στη Γερμανία με τους Κούρδους, τους Τούρκους, αλλά και τους Ελληνες Fremdarbeiter, στην Ελλάδα με τους μουσουλμάνους, τους Τσιγγάνους και τους Σλαβόφωνους, τους Αλβανούς, τους Πολωνούς, τους Ινδούς και τους Πακιστανούς κ.ά.

Ενα παράδειγμα ακόμη από την Εισαγωγή, όπου λέει ότι το κύριο πρόβλημα είναι η ανεργία που προκύπτει από τη μεταβολή της σύνθεσης της απασχόλησης (από βιομηχανία σε υπηρεσίες) και φέρνει σαν παράδειγμα τις πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας (σελ. 5), αλλά δε μας λέει ότι αυτή η μεταβολή προέρχεται από τη βίαιη αποβιομηχάνιση, που προκαλείται, όχι τόσο από τη μεταβολή της σύνθεσης της απασχόλησης (αυτή πραγματοποιείται σχετικά ομαλά στην ιστορία), αλλά από τη μεταφορά βιομηχανιών σε χώρες με φθηνότερο εργατικό δυναμικό (αφροασιατικές και πρώην Ανατολικής Ευρώπης) σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και μόνον.Η κλασική αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, η "Wartburg", έκλεισε και λέγεται ότι θα μεταφερθεί στην Αίγυπτο, ενώ η τσεχοσλοβακική "Skoda" πουλήθηκε στην "Volkswagen" και, φυσικά, τα παραδείγματα από την Ελλάδα είναι άπειρα.

Ετσι, προδίδει τους στόχους της με θράσος, σημειώνοντας ότι "...η κοινωνικά αποκλίνουσα συμπεριφορά, που προκύπτει από τον (κοινωνικό) διαχωρισμό, βλάπτει τη γενική οικονομική ελκυστικότητα των πόλεων..." (σελ. 6). Και για να μην φανεί "θεωρητικό" αυτό, θυμίζουμε τα σχέδια του Δήμου Αθηναίων για τέτοιες περιοχές, όπως του Ψυρρή και το Μεταξουργείο, που τις "αναπλάθει", διώχνοντας τις μικροβιοτεχνίες, τους χαμηλών εισοδημάτων κατοίκους της, τους ξένους εργάτες και τις μειονότητες και μετατρέποντας τις περιοχές αυτές σε "τουριστικές", με μπαρ, ταβέρνες πολυτελείας, καταστήματα τουριστικών ειδών, χρυσοχοεία και γουνοπωλεία κ.ά., μια νέα "επιχείρηση - αρετή" του '65 (θυμάστε τον υπουργό Αποστολάκο με την μπέρτα;) ή αυτή της Ομόνοιας, σε παναθηναϊκή κλίμακα.

Επισημαίνει ακόμη τη ραγδαία επιδείνωση του περιβάλλοντος στις πόλεις, και σωστά το αποδίδει στην υπερβολική χρήση του ΙΧ (σελ. 7), αλλά δε μας λέει αν προτίθεται η ΕΕ να θεσπίσει κανονισμούς που να επιβάλουν στις πόλεις τα μέσα σταθερής τροχιάς (τραμ και μετρό), στρέφοντας ανάλογα και τις χρηματοδοτήσεις της,ούτε ότι πίσω από την πριμοδότηση του ΙΧ και των οδικών μεταφορών είναι τα κολοσσιαία συμφέροντα των αυτοκινητοβιομηχανιών και των "Επτά Αδελφών". Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι στην Αθήνα το μεγαλύτερο μέρος του πακέτου Ντελόρ δαπανήθηκε για άχρηστα και επιζήμια για την πόλη οδικά έργα και για το τραμ δε δόθηκε ούτε δεκάρα.

Αναφέρει για το πρόβλημα του όζοντος (σελ. 7), αλλά δε λέει λέξη για το μπλοκάρισμα των αναιμικών Συμφωνιών του Ρίο και του Βερολίνου από το lobby των αυτοκινητοβιομηχανιών (βλέπε άρθρα στο New York Times: Keith Bradsher, "Auto makers lobby to stop new air quality regulations" (29.6.97) κ.ά.

Αυτή η κριτική μπορεί να γίνει σε κάθε σημείο της "Ανακοίνωσης". Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για έναν απροκάλυπτο ταξικό σχεδιασμό, με στόχο την άμβλυνση των κοινωνικών αναταραχών σε όφελος του συστήματος και, μάλιστα, όχι αναταραχών που υπάρχουν τώρα, αλλά που προβλέπονται να ξεσπάσουν από τα εντεινόμενα πράγματι αστικά (και, φυσικά, κοινωνικά στη βάση τους) προβλήματα. Και αυτό δείχνει την προβλεπτικότητα και προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, πράγμα που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν, εφ' όσον είμαστε επαναστατικό κόμμα ανατροπής του συστήματος.

Γεώργιος Μ. ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ