Ο καιρός καλός, με ηλιοφάνεια στις πιο πολλές περιοχές της χώρας. Από τα χαμηλά βουνά που αγκαλιάζουν τη Θεσσαλονίκη, κατεβαίνει πότε πότε ένα διακριτικό βορειοανατολικό αεράκι, ενώ στα ελληνικά πελάγη, ιδιαίτερα στα νότια, τα μποφόρ δε λένε να καταλαγιάσουν. Πότε 6 και πότε 7 και καμιά φορά πάνω από 8, αναγκάζουν τις τοπικές λιμενικές αρχές να απαγορεύσουν τον απόπλου των καραβιών, γιατί ποιος τις σώζει ύστερα από τις γνωστές "ένορκες διοικητικές εξετάσεις", που διατάσσει ο αρμόδιος υπουργός κάθε φορά που κάποιο από αυτά τα υπερήφανα ελληνικά σαπιοκάραβα θα αποφασίσει, για λόγους ανώτερης βίας, να αναπαυθεί στον πάτο της αιγαιακής θάλασσας; Μιας θάλασσας που δε λέει να ησυχάσει χειμώνα - καλοκαίρι, στέλνοντας στον ίδιο φιλόξενο πάτο τα παραθεριστικά όνειρα των απανταχού της αιγαίας επικράτειας παραθεριζόντων...
Κι όμως η ζωή, έξω από τα δελτία του καιρού, μακριά από τους αριθμούς των μποφόρ και τις αναγγελίες θυελλωδών ανέμων, όσο πάει και δυσκολεύει. Οι δρόμοι ξαναγεμίζουν με τα ιπτάμενα διεκδικητικά συνθήματα. Οι σηκωμένες γροθιές ξεπερνούν σε αριθμό τα κλαδεμένα δέντρα. Και τα άγρια μάτια των διεκδικητών γεμίζουν απελπισία και οργή. Μόνο οι αρμόδιοι εξακολουθούν να ησυχάζουν, επιμένοντας στο γνωστό τους επιχείρημα πως όλ' αυτά τα "καμώματα" των δρόμων, όλη αυτή η οργή που περισσεύει μέσα στα απελπισμένα μάτια, οι γροθιές, τα συνθήματα δε λένε την αλήθεια. Είναι όλα τους ένα είδος πολιτικής ντρίπλας, που δε σκοπεύει τίποτε άλλο, παρά τα δίχτυα της αντίπαλης εστίας. Ετσι, για να σημειωθεί το πολυπόθητο "γκολ" και να ανατραπεί η κοινωνική γαλήνη...
Ετσι και κείνο το πρωί περιμέναμε με τα καλάθια μας, γεμάτα γιαλαντζί ντολμαδάκια, τις τυλιγμένες κουβέρτες και τις αυτοσχέδιες ρακέτες του παραθαλάσσιου τένις. Ο οδοντίατρος της παρέας, γνωστός στην πόλη για τα σόκιν ανέκδοτα και όχι για τα άγαρμπα σφραγίσματά του, είχε κρεμασμένη στον ώμο του και μια παμπάλαια "Κόντακ" και όλο πλησίαζε την Αρτεμισία, που εκείνο το πρωί μοσκομύριζε σαν φρεσκοκομμένος δυόσμος, ψιθυρίζοντάς της ποιήματα από την τελευταία του συλλογή. Γύρω εκεί στις εννιά όμως, ήρθε ο χοντρός υποκελευστής και μας έσκασε το μυστικό: Το καράβι δεν πρόκειται να αποπλεύσει. Ο λιμενάρχης, επέμενε ο χοντρός υποκελευστής, είναι ανένδοτος. Ο καιρός στα ανοιχτά έφτασε τα 8 και ακόμα να φρεσκάρει. Ο οδοντίατρος βρήκε την ευκαιρία να ψιθυρίσει το τελευταίο στιχάκι του. Η Αρτεμισία έσκασε στα γέλια και χάθηκε στη γωνία του δρόμου με το ροζ καλαθάκι της...
Κ}ι όμως, η παιδεία κατρακυλάει στους λάκκους που της σκάβει ο αρμόδιος υπουργός, με μέτρα γραμμένα στο πόδι, για να τραβάνε πότε από δω και πότε από κει. Το λύκειο να παραμένει απροσανατόλιστο, δοχείο απορριμμάτων,γεμάτο με ανοργάνωτες πληροφορίες, χαμένο ακόμα μέσα σε διαδρόμους σκοτεινών επιδιώξεων. Το πανεπιστήμιο να χάνει όλο και πιο πολύ από τον εκπαιδευτικό του προορισμό και να παίρνει σιγά - σιγά τη μορφή της επιχείρησης, έτσι που το μοναδικό του στήριγμα είναι τα προγράμματα της μόδας, που σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις επανατροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία. Και οι δάσκαλοι, οι μαθητές, οι απελπισμένοι γονείς να κατεβαίνουν στους δρόμους, να γεμίζουν τον ηλιοφανή Φλεβάρη με κόκκινα γράμματα και θυμωμένες φωνές...
Εμείς, αυτό που το θυμάμαι πολύ καλά, με κόπο κρατήσαμε τα καλάθια στο χέρι. Η άγρια φωνή του χοντρού υποκελευστή μας απογοήτεψε. Ητανε τρίτη φορά που επιχειρούσαμε το ταξίδι για τη Σαμοθράκη και βρίσκαμε τον καιρό στα πόδια μας. Οι πιο πεισμωμένοι άρχισαν να μας οργανώνουν. "Θα πάμε να διαμαρτυρηθούμε στο νομάρχη", φώναξε ο συμβολαιογράφος, ο σύζυγος της Αθηνούλας, "δεν μπορεί να μας περιπαίζει ο κάθε λιμενάρχης". Βέβαια, κανείς δεν ακολούθησε τον επαναστάτη συμβολαιογράφο. Οι πιο πολλοί πήραν τα καλάθια και τις κουβέρτες τους και κίνησαν για τα σπίτια τους. Εμείς που μείναμε πίσω αποφασίσαμε να πάμε στο κτήμα του Μαρμαρινού. Ητανε μια μαλακή πλαγιά που κατέβαινε μέχρι τη θάλασσα, γεμάτη ελιές και μαντζουράνες. Στα βράχια, ο Μαρμαρινός είχε στήσει ένα μικρό καλυβάκι και ψάρευε. Εκεί τον βρήκανε ένα πρωί παγωμένο, με την πετονιά τυλιγμένη στο ξύλινο πόδι του. "Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου", γνωμάτεψε ο οδοντίατρος και τράβηξε μια αναμνηστική φωτογραφία το κίτρινο πρόσωπο του Μαρμαρινού...
Από την άλλη γωνία, φάνηκαν οι συνταξιούχοι, οι οικοδόμοι, οι πολύτεκνοι, οι μικροβιοτέχνες, οι μικροαγρότες, οι συνδικαλισμένοι αστυνομικοί. "Πεινάμε", φώναζαν. Δεν μπορούμε να σπουδάσουμε τα παιδιά μας. Κάθε μέρα οι τιμές ανεβαίνουν, τα μονοπώλια θησαυρίζουν, τα λεφτά πάνε για αεροπλάνα και για ντουφέκια. "Δουλιά, παιδεία, ελευθερία", φώναζαν οι πιο τολμηροί. Τα "ματ" έβαλαν μπροστά τις μηχανές τους. Τα γκλοπ των αστυνομικών βούιξαν στον αέρα. Το αίμα άρχισε να τρέχει στο πεζοδρόμιο. Και ο πρωθυπουργός χαχάνιζε βλέποντας από ψηλά τη χαμένη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ο Κυναίγειρος, με κομμένο κεφάλι, έγειρε στην αμμουδιά του Μαραθώνα και δεν πρόλαβε να φωνάξει "ζήτω". Πέθανε εκείνο το πρωί, μόλις 23 χρονών. Οσο για τον χοντρό υποκελευστή, καμαρώνοντας από τη γέφυρα του ferry boat "Η ωραία Θάσος", καταβρόχθιζε ένα τεράστιο σάντουιτς, με γύρο και μπόλικο κρεμμύδι. Ο Ατζακάς πήρε το γνωστό μελαγχολικό του ύφος και άρχισε να απαγγέλλει το αγαπημένο του ποίημα "Πιες στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα το κρασί σου...".
Μη νομίζετε πως μπέρδεψα τα λόγια μου, και πότε γράφω για τη μια εποχή και πότε για την άλλη. Πότε για τους απεργούς και πότε για το Αιγαίο. Δεν μπέρδεψα τίποτα. Η ζωή μας είναι μπερδεμένη. Μας την μπέρδεψαν οι αφιλότιμοι και δε λένε να το καταλάβουν. Μας έκαναν ένα τρελό κουβάρι και δε βρίσκουμε άκρη. Προς τα πού να κοιτάξεις και να μην τα βρεις σκοτεινά και αξεδιάλυτα; Ετσι μου ήρθε σήμερα να τα γράψω, απλά, χωρίς αναλύσεις και βιβλιογραφικά υπονοούμενα. Να τα πω, όπως τα λέγαμε εκείνο το πρωινό στο κτήμα του Μαρμαρινού. Με τη θάλασσα απέναντι να κελαηδάει ντυμένη στα οχτώ μποφόρ της και τον μελαγχολικό Ατζακά να μουρμουρίζει τους στίχους του Προφύρα!
Μη νομίζετε πως μπέρδεψα τα λόγια μου, και πότε γράφω για τη μια εποχή και πότε για την άλλη. Πότε για τους απεργούς και πότε για το Αιγαίο. Δεν μπέρδεψα τίποτα. Η ζωή μας είναι μπερδεμένη. Μας την μπέρδεψαν οι αφιλότιμοι και δε λένε να το καταλάβουν. Μας έκαναν ένα τρελό κουβάρι και δε βρίσκουμε την άκρη. Προς τα πού να κοιτάξεις και να μην τα βρεις σκοτεινά και αξεδιάλυτα; Ετσι μου ήρθε σήμερα να τα γράψω, απλά, χωρίς αναλύσεις και βιβλιογραφικά υπονοούμενα
Βλάπτει σοβαρά την υγεία
Πέρα από τον καπιταλισμό υπάρχει και η ...ανεργία. Για τη μοναξιά δε γίνεται λόγος, δικό του - κατά δικό του - συστατικό είναι! Και η ανεργία, όπως σχεδόν όλοι γνωρίζουμε, δε σε οδηγεί μοναχά στην τρέλα, σε ρίχνει - ανυπεράσπιστο - και στα μικρόβια. Λοιμώξεις, ενδοκρινολογικά, κακώσεις και παθήσεις του νευρικού και του πεπτικού συστήματος... Τρεις φορές πιο κοντά στο θάνατο, από δερματολογικές παθήσεις, είναι οι άνεργοι. Εχουν 60% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από αιματολογικές νόσους, από νόσους του αναπνευστικού, από εγκεφαλικά επεισόδια... Και, φυσικά, να μην ξεχνάμε - για να αποπροσανατολίζουμε - και τη ...μοναξιά!
Το ένα τέταρτο της ευρωπαϊκής - και της ελληνικής, φυσικά - νεολαίας, πάσχει από κατάθλιψη. Κύρια αιτία, λένε οι ειδικοί, είναι η ανεργία. Οχι ο καπιταλισμός που γεννάει την ανεργία. Τέτοιες - επικίνδυνες - έρευνες δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον και γι' αυτό δε γίνονται. Εκτός από τη σχιζοφρένεια, που γι' αυτή "φταίνε" - όπως φαίνεται - και οι βιολογικοί παράγοντες, όλες οι άλλες ψυχικές παθήσεις είναι και της ανεργίας - αν όχι, κύρια, της ανεργίας - αποτέλεσμα.
Ο άνεργος αναγκάζεται - πρώτα - να χάσει την εκτίμηση στον εαυτό του. Να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει "εγώ φταίω, είμαι άχρηστος". Και έτσι ανοίγει την πρώτη πόρτα στην κατάθλιψη και στις άλλες ψυχικές διαταραχές, καθώς τον ζώνουν οι ενοχές. Στη συνέχεια, περνάει σε "μεγαλύτερους" προβληματισμούς. Βλέπει - και δεν έχει άδικο να το βλέπει - ότι δεν έχει καμία συμμετοχή στην παραγωγή, έχει χάσει τον κοινωνικό του ρόλο. Και τότε - όταν φτάσει, πια, σε αυτά τα συμπεράσματα - ανοίγει και τα παράθυρα και τη σκεπή και ξεσπάει στην οικογένεια. Βρίζει, γίνεται βίαιος! Το ρίχνει στο ποτό, στα ναρκωτικά και στην απελπισία.
Τι σατανικά μυαλά γέννησαν αυτό το - "απαραίτητο" - 5% των ανέργων για να τρέχει το σύστημα! Και τι σατανικότερα μυαλά έκαναν αυτό το 5% δεκαπέντε, είκοσι πέντε... Τι είδους καθηγητές είναι αυτοί; Και τι είδους πειράματα κάνουν; Οι φούρνοι του Χίτλερ - τουλάχιστον - σε τέλειωναν μια και καλή. Ετούτοι είναι σαδιστές. Δράκουλες που πίνουν - με το καλαμάκι - το αίμα του κόσμου. Σπρώχνουν το 20% - το παραγωγικότερο κομμάτι της κοινωνίας - στα νοσοκομεία και στα ψυχιατρεία. Οδηγούνε - άγρια εξασθενισμένη - τη νεολαία στα μικρόβια και την κατάθλιψη για να την εξοντώσουν.
Και ελάτε, τώρα, όλοι εσείς οι απολογητές, όλων των αποχρώσεων, να διαπραγματευτούμε - χωρίς ντροπή και χωρίς σεβασμό - την ψυχική υγεία των συνανθρώπων μας. Πιστεύετε, τελικά, πως ο άνεργος πατάει - μόνος του - τη σκανδάλη και αυτοκτονεί; Ξυπνάει ένα πρωί και έτσι για πλάκα, κυνηγώντας συγκινήσεις, δοκιμάζει τη ρώσικη ρουλέτα απάνω του; Τρυπάει τις φλέβες του, χτυπάει τη γυναίκα του;.. Τίνος αποτέλεσμα είναι η τρέλα του; Ποιος γέμισε το πιστόλι; Ποιος άδειασε τις σφαίρες στον κρόταφο; Κουβέντα, λοιπόν, για τον ένοχο. Φτάνουν οι διαπιστώσεις; Ξοφλήσατε, λέτε, μες τη συγκέντρωση των αριθμών; Καθαρίσατε με τις επερωτήσεις;
Και ελάτε, επίσης, και εσείς, που συγκεντρώνετε - από επιστημονικό ενδιαφέρον, υποθέτω - όλα τα "στατιστικά στοιχεία", τους "αριθμούς" που καταγράφουν το πρόβλημα. Φτάνουν, λέτε, οι διαπιστώσεις; Είναι ολοκληρωμένη, λέτε, η "έρευνα", αν, τελικά, δε φτάσει στις πηγές της; Εκεί που αποφασίζονται οι ανθρωποθυσίες; Εκεί που τα άτομα γίνονται πειραματόζωα; Εκεί που τεράστια σύνολα του πληθυσμού μεταβάλλονται σε πιόνια, για να τα κινούνε τα Χρηματιστήρια ανάλογα με τα κέρδη τους και τις επιθυμίες τους;
Και εσύ μελλοντικέ ...μελλοθάνατε, πιστεύεις - τελικά - να τη γλιτώσεις; Πιστεύεις πως εσύ θα σταθείς τυχερός και δε θα μουντζώσεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη; Δε θα πεις - και συ - "εγώ φταίω"! Δε θα είσαι ανάμεσα στις 30.000 ανέργους που "προσβάλλονται από ψυχικές διαταραχές" κάθε χρόνο; Δε θα είσαι ανάμεσα σε αυτούς που οι στατιστικές θα γράψουν: "Οι άνεργοι εμφανίζουν κατά 100% έκπτωση της ψυχικής τους υγείας;.."!
Ελάτε λοιπόν, όλοι εσείς, που σφυρίζετε κλέφτικα, όλοι εσείς που καμώνεστε τον προοδευτικό, ελάτε να κουβεντιάσουμε - σοβαρά, όμως - το "στατιστικό συμπέρασμα", ότι ..."εκείνοι που πλήττονται, από το "πένθος της απώλειας εργασίας" - όπως βεβαιώνουν οι ψυχίατροι - είναι, κυρίως, οι άντρες 25 - 40 χρονών". Η πραγματική εργατική δύναμη, δηλαδή! Βάλτε το λοιπόν, αυτό το συμπέρασμα, θέμα για συζήτηση σε όλες αυτές τις αλλοπρόσαλλες "ημερίδες", που διοργανώνετε. Εκεί που χύνετε τα κροκοδείλια δάκρυά σας. Εκεί που συζητάτε, δήθεν, για το "αριστερό μέλλον του κόσμου". Ποιου κόσμου, κύριοι ψεύτες; Αυτού που με την ανεργία τον οδηγείτε στην "απώλεια της αυτοεκτίμησης"; Αυτόν που τον οδηγείται στην τρέλα;
Feeds
