Ολα έγιναν έτσι απλά. Την Κυριακή το πρωί ο σύντροφος Χρήστος Μπόμπος άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του, χάνοντας την τελευταία άνιση μάχη που έδινε εδώ και καιρό με τον καρκίνο. Εφυγε έτσι, απλά κι αθόρυβα, όπως έζησε σ' όλη του την αγωνιστική ζωή σαν πρωτοπόρος κομμουνιστής, που έδινε καθημερινά τις δικές του μάχες απ' όποιο μετερίζι κι αν βρέθηκε ή κομματικό πόστο τού ανατέθηκε και, τα τελευταία χρόνια, από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, μετά τη νόμιμη επανέκδοσή του.

Οι σύντροφοι του "Ριζοσπάστη", οι κομμουνιστές που τον γνώρισαν στις εξορίες και τις φυλακές, στα μετερίζια του αντιφασιστικού αγώνα και της Εθνικής Αντίστασης, στα έκτακτα στρατοδικεία της εμφυλιοπολεμικής εξουσίας που τον καταδίκασαν... εννιά φορές σε θάνατο για να περάσει 19 χρόνια στις φυλακές - κι απ' αυτά τα 11 σαν μελλοθάνατος - αποχαιρετήσαμε χτες το μεσημέρι από το Νεκροταφείο Καισαριανής τον ακριβό σύντροφο Χρήστο Μπόμπο. Τον Χρήστο που, πολλά χρόνια τώρα, εμάς που βρισκόμαστε στο "Ριζοσπάστη" μας γέμιζε με το χαμόγελο και την αισιοδοξία του για το καλύτερο μέλλον που θα 'ρθει με το δικό μας αγώνα, με τον αγώνα των εργαζομένων και του λαού. Τον αποχαιρετήσαμε και τον συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία με την κόκκινη σημαία του ΚΚΕ στο φέρετρό του και με θερμά χειροκροτήματα. Στην κηδεία παραβρέθηκαν, εκτός των άλλων, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα,ο Σπύρος Χαλβατζής,μέλος του ΠΓ, μέλη της ΚΕ, άλλα στελέχη του Κόμματος και πολλοί εργαζόμενοι στο "Ρ". Τιμητική φρουρά μπροστά στο φέρετρο στάθηκαν η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα και ο Δ. Κουτσούμπας,μέλος του ΠΓ της ΚΕ και διευθυντής του "Ρ", τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής του "Ρ", οι σύντροφοί του της ΚΟΒ του "Ρ" και οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα. Στεφάνια, εκτός των άλλων, έστειλαν: Η ΚΕ του ΚΚΕ και ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, το Πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου και ο Οργανισμός Δημοσιογραφικού Χάρτου κλπ.

Αποχαιρετώντας τον Χρήστο Μπόμπο ο Στέφανος Λουκάς,μέλος της ΚΕ και εκδότης του "Ρ" σημείωσε:

"Είναι δύσκολο τούτη την ώρα να εκφραστεί με λόγια η ιστορία ενός σεμνού, ανιδιοτελούς, αφοσιωμένου κομμουνιστή, του συντρόφου Χρήστου Μπόμπου. Ενός ανθρώπου που ταύτισε τη ζωή του, ως την ύστατη στιγμή της, με την πορεία του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Που ζούσε κάνοντας πράξη καθημερινά και ακούραστα τις αρχές και τις ιδέες του αγώνα για μια δίκαιη κοινωνία, για να ζήσουν οι απλοί άνθρωποι του μόχθου το δικό τους μέλλον. Που αντλούσε δυνάμεις και μαχητικότητα από την πίστη στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

Μα ακόμη πιο δύσκολο για μας, τους συντρόφους του στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, είναι να συνηθίσουμε στην ιδέα πως δε θα ξανακούσουμε τη φωνή του να μας προτρέπει στην όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι, να συμβάλουμε στο ανέβασμα της δουλιάς και του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, και του Κόμματος. Να αποδεχτούμε πως η εφημερίδα, κομμάτι της ζωής του και της δικής μας, δε θα ξαναδεί το ζωντανό του χαμόγελο, θα λείψει η μοναδική του ευαισθησία απέναντι στους συντρόφους, αλλά και η ανεξάντλητη αισιοδοξία που μας γέμιζε καθημερινά, ακόμη και στις πιο μεγάλες δυσκολίες μας.

Αγαπημένε μας σύντροφε Χρήστο,

Είμαστε εδώ μαζί σου, η ΚΕ του Κόμματος, ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, το Κόμμα όχι για να σου απευθύνουμε λόγια τελευταίου αποχαιρετισμού, αλλά για να τιμήσουμε το παράδειγμά σου, την ανεξάντλητη αφοσίωση, την ανιδιοτέλεια και την αντοχή με την οποία υπηρέτησες το ΚΚΕ και τον κοινό μας αγώνα, τον ίδιο το λαό, απ' όποιο μετερίζι κι αν βρέθηκες. Είμαστε εδώ μαζί σου, όπως είμαστε καθημερινά στον αγαπημένο σου ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, γιατί ξέρουμε καλά από τη δική σου ζωή και μαθαίναμε και θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε αυτό που έλεγες πολύ απλά, ανθρώπινα, συντροφικά, σαν την πιο αληθινή, αλλά και πιο μεγάλη κουβέντα: "Δώσαμε τον εαυτό μας για ένα καλύτερο αύριο του λαού μας, όχι στον άλλο κόσμο όπως οι χριστιανοί, αλλά σ' αυτόν που ζούμε". Αυτή την απλή ζωντανή και αναλλοίωτη αλήθεια μας έδινες με τον πιο φυσικό τρόπο, σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και το 'δινες μέσα από την εξιστόρηση της ίδιας της πορείας του κινήματος, του Κόμματος, της δύσβατης μα όμορφης πορείας που την πορεύτηκες ως το τέλος, ορθοστατών και ορθοβαδίζων. Αυτή σου τη δύναμη και τις πηγές της κρατάμε σαν παρακαταθήκη, για να συνεχίζουμε στο δρόμο που μας έδειχνες.

"Ο σύντροφος Χρήστος γεννήθηκε στη Μικρομάνη Μεσσηνίας το 1913. Από νεαρή ηλικία, στα 22 του χρόνια εντάσσεται στο ΚΚΕ. Αντιπαλεύει τη δικτατορία του Μεταξά και με την κήρυξη της ιταλοφασιστικής επίθεσης πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο. Με την εισβολή των χιτλερικών γυρίζει στη Μικρομάνη, όπου μαζί με άλλους συναγωνιστές του ιδρύει την αντιστασιακή οργάνωση "Νέα Φιλική Εταιρεία". Με την ίδρυση του ΕΑΜ ολόκληρη η οργάνωση εντάσσεται στις γραμμές του. Στη διάρκεια της Αντίστασης ενάντια στον φασίστα κατακτητή πολεμά σαν καπετάνιος του χωριού του αρχικά και αργότερα σαν καπετάνιος Διμοιρίας του 7ου Λόχου του 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Στα Δεκεμβριανά πολέμησε στην Αθήνα. Μετά τη Βάρκιζα δούλεψε στην Αχτιδική Επιτροπή Αρη - Μικρομάνης σαν καθοδηγητής των γύρω χωριών. Πέρασε γρήγορα στην παρανομία κυνηγημένος και ξαναβγήκε στο Βουνό με ένοπλη ομάδα. Πιάστηκε και καταδικάστηκε στο Ναύπλιο σε 20 χρόνια φυλακή. Το 1946 ξαναδικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Μετά την πρώτη σε θάνατο καταδίκη περνά από αλλεπάλληλες δίκες, όπου καταδικάζεται συνολικά 15 φορές σε θάνατο.

Εμεινε συνολικά 19 χρόνια φυλακή, από τα οποία τα 11 σαν μελλοθάνατος. Το 1964 αποφυλακίζεται και συνεχίζει με μεγαλύτερη δύναμη και πίστη τον αγώνα από τις γραμμές της ΕΔΑ σαν οργανωτικό στέλεχος και αργότερα στη διαχείριση του περιοδικού "Δρόμοι της Ειρήνης" και στην εφημερίδα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1966 με εντολή του Κόμματος περνά στην οργανωτική δουλιά του ίδιου του Κόμματος για τη σύσταση παράνομου μηχανισμού. Με το χουντικό πραξικόπημα πιάνεται και περνά άλλα 3 χρόνια εξορία, απ' όπου απολύεται το 1970 και συνεχίζει την ακούραστη δράση του στην Αθήνα. Με την πτώση της χούντας και τη νόμιμη πια επανέκδοση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ δουλεύει ως την τελευταία στιγμή της ζωής του στη διαχείριση της εφημερίδας.

Ο σύντροφος Χρήστος θα μας συντροφεύει, όπως συντρόφευε τους συναγωνιστές του και τους συντρόφους του, με το θάρρος και τη δύναμη που μεταλαμπάδευε στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του λαϊκού κινήματος, γιατί αντλούσε δύναμη και πίστη από την πρωτοπόρα υπερεξηντάχρονη αγωνιστική δράση του, από τις ίδιες τις δοκιμασίες που πέρασε σαν Κομμουνιστής. Αλλά θα μας συντροφεύει και με τη φήμη του ακριβοδίκαιου ανιδιοτελούς συντρόφου, του αδέκαστου διαχειριστή στις φυλακές και τις εξορίες, αλλά και στα καθήκοντα και τις αποστολές που του εμπιστευόταν το Κόμμα. Είναι χαρακτηριστική η συμβολή του στα χρόνια της φυλακής και της εξορίας, στο να εμψυχώνει τους συγκρατούμενούς του, στο να φροντίζει να δυναμώνει τις αντιστάσεις τους ενάντια στον αντίπαλο. Τον αντίπαλο που με όποια μορφή και αν έπαιρνε όχι μόνο δεν τον φοβήθηκε ποτέ, αλλά τον πολέμησε επάξια, με την ακαταμάχητη αντοχή του και όλη τη δύναμη του νου και της ψυχής, τη δύναμη των ιδεών μας. Θα μας συντροφεύει το παράδειγμά του, η ευαισθησία και η ατσαλοσύνη του ανθρώπου, που κάνοντας κτήμα του τα ιδανικά του λαού μας, αφιέρωσε τη ζωή του σ' αυτά, διαπαιδαγωγώντας μας στο δικό του δρόμο, στη ζωή του Κόμματος. Πέρασε μπόρες και θύελλες, μα στάθηκε όρθιος, δυνατός και πρωτοπόρος, έτσι που όταν μας ρωτάνε γιατί το ΚΚΕ παραμένει ζωντανό, μαχητικό και αντέχει στην ιστορία, να μπορούμε να απαντάμε αβίαστα, γιατί έχει στις γραμμές του χιλιάδες συντρόφους αγωνιστές σαν τον Χρήστο Μπόμπο.

Να 'σαι σίγουρος πως το παράδειγμα και οι παρακαταθήκες σου θα μας δείχνουν τη συνέχεια μέσα από την πορεία που χαράζει το Κόμμα, αγαπημένε μας, αξέχαστε, σύντροφε Χρήστο".