Οι "γυναίκες στα κέντρα λήψης αποφάσεων" είναι ένα θέμα που προβληματίζει αρκετά και δημιουργεί ερωτηματικά. Ετσι, στην εκδήλωση που οργάνωσε ο Σύλλογος Γυναικών Νίκαιας πριν λίγες μέρες, με ομιλία γι' αυτό το ζήτημα, η συμμετοχή ήταν μεγάλη. Ομιλήτρια η αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας Μαρί Πρίφτη, που έκανε μια εμπεριστατωμένη εισήγηση για το "καυτό" αυτό θέμα.

Μερικά ενδιαφέροντα σημεία από την ομιλία της, όπου η συμμετοχή των γυναικών υποψηφίων χαρακτηρίζεται σαν "κερασάκι στην τούρτα" ή "μαϊντανός" πριν τις εκλογές:

Οι περισσότερες από τις κατά καιρούς υποψήφιες είναι άγνωστες, αφού τα ΜΜΕ δε μπαίνουν στον κόπο να τις κάνουν γνωστές, προβάλλοντας συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους.

• Παρατηρείται το φαινόμενο, γυναίκες που έχουν εκλεγεί από τα κόμματα εξουσίας, εκφράζοντας την πολιτική του κόμματος με το οποίο εκλέγονται, να ξεχνούν ακόμα και τη γυναικεία τους ταυτότητα, εγκαταλείποντας στη μοίρα τους τις χιλιάδες γυναίκες που καθημερινά αγωνίζονται για την κατάκτηση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Δε συμπαρίστανται στο γυναικείο κίνημα, δεν προωθούν αλλά και δεν προβάλλουν το γυναικείο ζήτημα, σε όλες τις διαστάσεις του.
• Ακόμα, οι περισσότερες γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική θεωρούν τις νόρμες της ΕΕ ως πανάκεια, ενστερνίζονται τις "ίσες ευκαιρίες" που καταργούν την έννοια "δικαίωμα", υποτάσσονται στις ευρωπαϊκές και διεθνείς εντολές για "επιδοτούμενο φεμινισμό", ένα νέο φρούτο που προέκυψε τώρα τελευταία. Αυτός ο φεμινισμός υποτίθεται ότι δίνει τα οικονομικά κίνητρα για να ασχοληθούν οι γυναίκες με τα θέματα που τις απασχολούν. Αφού λοιπόν σήμερα τα πάντα εξουσιάζονται από το κεφάλαιο και τους εκφραστές του και αφού η αδυσώπητη καθημερινότητα, η στρεβλή ενημέρωση, η παραπληροφόρηση, η ανεργία και η φτώχεια απομακρύνουν κατά κάποιο τρόπο τις γυναίκες από τη συλλογική δράση, πληρώνουμε εκείνες που μπορούν, που έχουν δηλαδή χρόνο να ασχοληθούν, να κάνουν γνωστές και να προωθήσουν τις αποφάσεις που παίρνουν όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι ασχολούνται με τις ίσες ευκαιρίες ανδρών και γυναικών - όταν ακόμα δεν έχουν κατακτηθεί οι ίσες ευκαιρίες στον ανδρικό πληθυσμό.
• Η όποια συμμετοχή όμως των γυναικών στα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα των κομμάτων, του συνδικαλισμού, της ΤΑ, δε θα ξεφυτρώσει από παρθενογένεση. Για να φτάσει μέχρι εκεί μια γυναίκα, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε καλά ότι δε θα φτάσουν όλες, πρέπει να αρχίσει από το σύλλογο, από την τοπική οργάνωση, από τον συνεταιρισμό, από τη γειτονιά και τα κόμματα να έχουν μια πάγια συνειδητή πολιτική ανάδειξης γυναικών - στελεχών. Να καλλιεργήσει με τον δικό της τρόπο τη συνείδηση ότι συνυπάρχει με τον άντρα, ότι μαζί του προσπαθεί να ανατρέψει στάσεις ζωής και πολιτικής χρόνων. Οτι δε ζητάει αλλαγή εξουσίας, αλλά συμπόρευση προς την εξουσία.

Οι γυναίκες σήμερα συνθλίβονται καθημερινά κάτω από το βάρος των πολλαπλών ρόλων τους μένοντας στο περιθώριο. Η κοινωνική πολιτική συρρικνώνεται. Οι εργαζόμενες/οι μετατρέπονται σε απασχολήσιμες/ους. Η παιδεία ακροβατεί, θεσμοί και αξίες καταρρέουν. Ο σεξισμός μας κατακλύζει μέσα από τα ΜΜΕ.

Η συμμετοχή των γυναικών στα Κοινοβούλια έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια αντί να αυξηθεί. Από 14,6% το 1988, το 1995 το ποσοστό τους κατέβηκε στο 10,5%. Αυτό σημαίνει ότι ένας στους δέκα βουλευτές ανά τον κόσμο είναι γυναίκα, ενώ στην Ενωμένη Ευρώπη μόνο δύο στους δέκα. Την καλύτερη θέση έχει η Νορβηγία (36,4%), ενώ στις τελευταίες θέσεις έρχονται η Ελλάδα και η Γαλλία με ποσοστό ίδιο με αυτό της Αλβανίας, δηλαδή 5,6%.

Να είμαστε απαισιόδοξες λοιπόν; κατέληξε η ομιλήτρια. Ασφαλώς και όχι. Γιατί υπάρχει και ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα. Γιατί εμείς γνωρίζουμε ότι η λαίλαπα της νέας τάξης αν δεν αγωνιστούμε δε θα μας αφήσει να σηκώσουμε κεφάλι.

Στις Κύπριες αγωνίστριες Τιτίνα Λοϊζίδου και Χαρίτα Μάντολες απένειμε φέτος ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας το "Βραβείο Γυναικείας Κοινωνικής Προσφοράς" με την ευκαιρία του γιορτασμού της Ημέρας της Γυναίκας.

Συγκλονιστική η μαρτυρία της Χαρίτα Μάντολες, μιας απλής γυναίκας με έξι αγνοούμενους στην οικογένειά της: Είκοσι επτά χρόνων ήταν όταν έχασε τον άντρα της και μόλις τρία χρόνια παντρεμένη, με δυο μωρά παιδιά... Από τότε μέχρι σήμερα δεν έπαψε να αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, μέσα από όλες τις κυπριακές οργανώσεις για τους 1.618 αγνοούμενους και τα συμφέροντα του κυπριακού λαού: Μετέχοντας σε πορείες, κάνοντας διαβήματα στην Αθήνα και το Λονδίνο, έξω από το "Λήδρα Παλλάς" στην Κύπρο, υπενθυμίζοντας με τη ζωντανή παρουσία της σε τουρίστες και χιλιάδες περαστικούς το δράμα του τόπου της, μοιράζοντας φυλλάδια με συνθήματα: "Ούτε δραχμή στην Τουρκία", "Οχι τουρισμό στους δολοφόνους", ξυπνώντας κοιμισμένες συνειδήσεις...

Αιχμάλωτη, μαζί με όλη την οικογένειά της, των εισβολέων, είδε μπροστά της βιασμούς και εν ψυχρώ δολοφονίες συγχωριανών της και σήμερα ακόμα δε γνωρίζει την τύχη του άντρα της που πυροβολήθηκε. Διώχτηκε από την Αμμόχωστο μαζί με τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα και μετά από πολλές δυσκολίες έφτασε στη Λεμεσό, όπου ζει μέχρι σήμερα. Μεγάλωσε τα παιδιά της με πολλές στερήσεις, κάνοντας διάφορες δουλιές και τελικά κατέληξε σε ένα κρατικό νηπιαγωγείο ως καθαρίστρια.

"Εχουν περάσει 24 χρόνια και η ταινία εκείνου του καλοκαιριού, τον Ιούλη του 1974, γυρίζει ακόμα στο μυαλό μου" είπε. "Τι έγιναν τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Ανάμεσα στους αγνοούμενους ήταν και 116 γυναίκες...".

Η Τιτίνα Λοϊζίδου, πρόεδρος σήμερα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ξεναγών, υπέβαλε το 1989 αίτηση στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, διεκδικώντας τα δικαιώματά της στο σπίτι της στην κατεχόμενη Κυρήνεια. Η οριστική απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, που εκδόθηκε το 1996, τη δικαίωσε πιστοποιώντας την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιβεβαιώνοντας ότι το ψευδοκράτος είναι παράνομο και οι πράξεις του χωρίς νομικό αποτέλεσμα. Ετσι καταρρίπτεται ο μύθος που προβάλλεται στις σχετικές διαπραγματεύσεις από τις μεγάλες δυνάμεις, ότι το κυπριακό είναι δήθεν "σύγκρουση δύο κοινοτήτων", αφού αναγνωρίζεται ότι είναι απλώς θέμα σύγκρουσης με την Τουρκία. Αναγνωρίζει την ιδιοκτησία των προσφύγων στην περιουσία τους που βρίσκεται στα κατεχόμενα και αναμένεται ότι σύντομα θα επιδικαστούν αποζημιώσεις, που όμως με κανέναν τρόπο δεν επηρεάζουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας για χιλιάδες πρόσφυγες.

"Η έξαρση της φυματίωσης και του έιτζ στις μητέρες και στα παιδιά είναι συμπτώματα κοινωνικού κινδύνου, αφού μάλιστα πλήττουν σήμερα δέκα φορές περισσότερο πρόσφυγες από τον τρίτο κόσμο που πριν δεν ήταν άρρωστες. Τα παιδιά των φτωχών συνοικιών είναι επίσης πολύ πιο ευάλωτα". Τα παραπάνω επισήμανε ο γιατρός Ζαν Μπενουά, καθηγητής Πανεπιστημίου, στο πρόσφατο διήμερο που οργάνωσαν οι "Μαχόμενες μητέρες της Μεσογείου" με θέμα τις αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του βρέφους λόγω βεβαρημένης υγείας της μητέρες. "Η φυματίωση ξανάρχεται με καινούριες μορφές, ανθεκτική απέναντι στα αντιβιοτικά", τόνισε ο ομιλητής, που είπε ότι το μωρό μπορεί να κολλήσει από τη μητέρα του και φυματίωση αλλά και έιτζ ενώ ακόμα δεν έχει γεννηθεί. Το έιτζ μπορεί επίσης να μεταδοθεί με το θηλασμό. Γι' αυτό μια πρόταση που ακούστηκε στη διήμερο είναι να προστεθεί στα γάλατα - σκόνη που μ' αυτά πρέπει να τραφούν όσα βρέφη κινδυνεύουν από το γάλα της μητέρας τους, φάρμακα που θα απολυμαίνουν το νερό του μπιμπερού (όπως είναι γνωστό το πόσιμο νερό σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου είναι μολυσμένο).

Στο ίδιο διήμερο διαβάστηκε έκκληση της Ενωσης Ρωσίδων Γυναικών από την εκπρόσωπό της Αλμπινα Ντατσένκο που καλεί τους γονείς να ενώσουν τις φωνές τους ενάντια στην "ανηθικότητα, τη βία και τα πνευματικά υποπροϊόντα που πλήττουν τον πολιτισμό μέσα από την τηλεόραση".

Ηλικίας τεσσάρων χρόνων η οργάνωση "Μαχόμενες μητέρες της Μεσογείου", έχει κύριο στόχο να κάνει γνωστή την τρομερή κατάσταση που υφίστανται οι μητέρες και τα βρέφη σ' όλη τη Μεσόγειο και ιδιαίτερα στις χώρες που πλήττονται από τον πόλεμο ή εμφύλιες συρράξεις, τη φτώχεια και την πείνα.

Πρόεδρος της οργάνωσης "Μαχόμενες Μητέρες της Μεσογείου" η Ελένη Ζωγράφου, που είναι επίσης η μοναδική επιζώσα από τα ιδρυτικά μέλη της Διεθνούς Ενωσης Οικογενειακών Οργανισμών. Μια ευχάριστη έκπληξη την περίμενε τελευταία, όταν πήγε στη Βραζιλία να συμμετάσχει στο επετειακό συνέδριο για τα πενήντα χρόνια από την ίδρυση της Διεθνούς Ενωσης και την τίμησαν για τη δράση της.

Μια εικόνα της οικτρής κατάστασης μέσα στην οποία ζουν μητέρες και μεγαλώνουν εκατομμύρια παιδιά είχε η ίδια η συνομιλήτριά μας στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής της στη Βραζιλία. Πήρε ένα ταξί και με τη συνοδεία ενός διερμηνέα επισκέφθηκε τις "φαβέλα" στις άθλιες συνοικίες που περιβάλλουν την Κόπα Καμπάνα - μεγάλο τουριστικό θέρετρο διεθνούς φήμης. Η Κόπα Καμπάνα βρίσκεται στην παραλία με πολυτελέστατες βίλες που φρουρούνται δρακόντεια και έχουν κάγκελα πάχους 4 - 5 πόντων. Ομως στις πλαγιές του βουνού, γύρω γύρω από την πλούσια αυτή περιοχή ζουν γύρω στα 14 εκατομμύρια άνθρωποι, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, σε ντενεκεδουπόλεις που δέρνονται από τη βροχή και φονικές κατολισθήσεις.

Κάθε φορά που γίνεται κατολίσθηση χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται.

"Ζουν εκεί, μας λέει η Ελένη Ζωγράφου, έχοντας σκάψει κάποια χαντάκια, χωρίς αποχέτευση, χωρίς τα στοιχειώδη για την επιβίωση. Τα παιδιά έχουν τέσσερις πέντε διαφορετικούς πατέρες και οι μητέρες για να ζήσουν είτε δουλεύουν όπου βρουν, είτε εκπορνεύονται, είτε εκπορνεύουν τα ίδια τα παιδιά τους...

Μικρά παιδιά δολοφονούνται στους δρόμους σαν τα σκυλιά και δεν είναι σπάνιο να βλέπει κανείς να τα πυροβολούν, ακόμα και μέσα από σπίτια! Σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Γουατεμάλα και η Κολομβία, υπάρχουν μητέρες που για να θρέψουν τα υπόλοιπα παιδιά τους γεννάνε βρέφη για να πουλήσουν τα όργανά τους και να πάρουν λεφτά. Εννοείται ότι τα βρέφη αυτά δεν επιζούν...".

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ

"Η γυναίκα μέσα από το έργο του Διον. Σολομού" είναι το πολύ ενδιαφέρον θέμα που μπορούμε να ακούσουμε αύριο Δευτέρα, στις 4 μ.μ., από την εκπομπή "Γυναίκα, το άλλο μισό του ουρανού", που μεταδίδεται από τον "902 Αριστερά στα FM". Η Κάλια Παπαδοπούλου που επιμελείται την εκπομπή θα συζητήσει αυτή τη φορά με την ιστορικό Δώρα Μόσχου. Να σημειώσουμε ότι η εκπομπή απευθύνεται όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και στα δύο φύλα - αφού τα προβλήματα είναι αλληλένδετα. Αλλωστε, όπως φαίνεται από τα τηλεφωνήματα, "το άλλο μισό του ουρανού" ακούγεται ήδη από πολλούς άντρες...