Θα πιστεύατε αν σας έλεγαν ότι κάποιοι κέρδισαν μέσα σε μια νύχτα - τη νύχτα που η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να υποτιμήσει τη δραχμή 14% - το αστρονομικό ποσό των 1,4 τρισ. δραχμών. Μάλιστα, καλά διαβάσατε 1,4 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΡΑΧΜΕΣ. Το ποσό φαντάζει εξωπραγματικό. Είναι, όμως, απόλυτα πραγματικό. Θα αναρωτηθείτε, ίσως - και λογικά - ποιοι είναι αυτοί που κέρδισαν αυτό το, ιλιγγιώδες, ποσό. Για όσους, δεν το σκέφτηκαν, είναι εκείνοι που είχαν ή φρόντισαν την τελευταία στιγμή να αποκτήσουν, καταθέσεις σε συνάλλαγμα. Καταθέσεις που αυτόματα αυξήθηκαν κατά 14%!

Οπως αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ", το σύνολο των καταθέσεων σε συνάλλαγμα, είχε φτάσει στο τέλος Φλεβάρη 1998 στο αστρονομικό ποσό των 10 τρισεκατομμυρίων δραχμών. Το μεγάλο φαγοπότι από όλους εκείνους, που έπαιξαν με τη δραχμή και κέρδισαν μυθικά ποσά σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, κάνει επίκαιρο όσο ποτέ, τον τίτλο "Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία", που έγραψε ο μακρονησιώτης αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Θέμος Κορνάρος. Πριν περάσουμε στο σχολιασμό των επίσημων στοιχείων, που αποκαλύπτουμε σήμερα για τους μεγάλους κερδισμένους από την υποτίμηση της δραχμής, να σημειώσουμε ότι με τη συγκεκριμένη απόφασή της η κυβέρνηση Σημίτη, από τη μια πλευρά ικανοποίησε τις "επιθυμίες" του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών (που ήθελαν και θέλουν να προχωρήσει πάση θυσία η "ΟΝΕ") και από την άλλη υπέκυψε στις πιέσεων των κάθε είδους κερδοσκόπων, που έπαιζαν με τη δραχμή (τώρα τους αποκαλούν "θεσμικούς επενδυτές").

Εννοείται, ότι τη λεόντεια μερίδα από τα 1,4 τρισ. δραχμές, που απέδωσε η υποτίμηση της δραχμής σε όσους είχαν καταθέσεις σε συνάλλαγμα, την κέρδισαν οι φορείς της αστικής τάξης, οι οποίοι διατηρούν κατά κύριο λόγο λογαριασμούς συναλλάγματος. Και είναι ευνόητο ότι αν μέσα σε λίγα μόνο λεπτά ορισμένες ομάδες μεγαλοκεφαλαιούχων κέρδισαν 1,4 τρισ. δραχμές, κάποιοι άλλοι ζημιώνονται ισόποσα. Και αυτοί που ζημιώνονται είναι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι πληρώνουν πολλαπλά την υποτίμηση.

Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, τα υπόλοιπα των λογαριασμών σε ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ (δολάρια, μάρκα, γιεν κλπ.), ανέρχονταν στο τέλος του προηγούμενου Φλεβάρη στα 10 τρισ. δραχμές.Ηταν, δηλαδή, ισόποσα του Κρατικού Προϋπολογισμού της χώρας.Μάλιστα, η πορεία των καταθέσεων σε συνάλλαγμα τους τελευταίους ειδικά μήνες, κάθε άλλο παρά αιφνιδιασμό δείχνει από την κυβερνητική απόφαση να υποτιμήσει τη δραχμή. Αντίθετα, καταρρίπτει τη μύθο της "απόλυτης μυστικότητας".

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι καταθέσεις σε συνάλλαγμα - μεταφρασμένες σε δραχμές - ακολούθησαν το τελευταίο διάστημα, την παρακάτω πορεία, από 5,7 τρισ. δραχμές που ήταν τον Ιούλη του 1997. Ανέβηκε:

• ε 7,54 τρισ. δραχμές τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου (στα μέσα του οποίου ξεκίνησε η νομισματική κρίση στην Ασία και έφτασε γρήγορα και στην Ελλάδα).
• ε 8 τρισ. δραχμές το Νοέμβρη.
• Σε 8,3 τρισ. δραχμές το Δεκέμβρη.
• Σε 9,1 τρισ. δραχμές τον Γενάρη του 1998.
• Σε πάνω από 10 τρισ. δραχμές, στο τέλος Φλεβάρη 1998.

Μέσα στους 3,5 μήνες που η Ελλάδα δοκιμαζόταν από τη νομισματική κρίση, οι καταθέσεις συναλλάγματος σχεδόν διπλασιάστηκαν.Από τη συνεχή ανοδική πορεία των καταθέσεων σε συνάλλαγμα, προκύπτει εμφανώς το συμπέρασμα ότι η αστική τάξη της χώρας, είχε πάρει "το μήνυμα των αγορών" και όταν στις 13 του τρέχοντος μήνα η κυβέρνηση υποτίμησε τη δραχμή, βρέθηκε πανέτοιμη να πλιατσικολογήσει σε βάρος της δραχμής. Και η συγκομιδή δεν ήταν και ευκαταφρόνητη. Η "αναπροσαρμογή" της ισοτιμίας από τις 313 δραχμές ανά ECU στα 357 δραχμές ανά ECU, τους βρήκε να έχουν κερδίσει 1,4 τρισ. δραχμές.

Καθόλου ευκαταφρόνητη δουλιά. Ας μη βγαίνουν και μας λένε, λοιπόν, ότι όσα έγιναν από πλευράςκυβέρνησης για την υποτίμηση της δραχμής έγιναν με απόλυτη μυστικότητα, γιατί υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Τα στοιχεία αυτά αποκαλύπτουν το μέγεθος της υποκρισίας και του θράσους, στο οποίο έχουν επιδοθεί από κοινού κυβέρνηση και φορείς της αστικής τάξης της χώρας, σχετικά με την υποτίμηση της δραχμής. Γιατί χρειάζεται μεγάλο θράσος, ώστε οι χθεσινοί κερδοσκόποι και πλιαστικολόγοι των αξιών που παράγουν οι εργαζόμενοι, να βγαίνουν σήμερα τιμητές τηςκατάστασης. Και βλέπουμε τη μεν κυβέρνηση να θριαμβολογεί, γιατί συμφώνησε να οδηγήσει σιδεροδέσμιους τους εργαζόμενους στις κρεατομηχανές της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), ο δε Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) την προηγούμενη Τετάρτη να υποστηρίζει ότι η απόφαση για την υποτίμηση της χώρας "ήταν απόλυτα αναγκαία".

Είναι εμφανές ότι κυβέρνηση και φορείς της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας, επιδιώκουν να συγκαλύψουν το όργιο κερδοσκοπίας που συνόδεψε την υποτίμηση της δραχμής. Οι άμεσες επιπτώσεις από την υποτίμηση είναι ότι το όργιο κερδοσκοπίας αγγίζει τα 1,7 τρισ. δραχμές.Πρόκειται για τα 1,4 τρισ. δραχμές αφορούν τις καταθέσεις συναλλάγματος, αλλά και τα 300 δισ. δραχμές που εκτιμάται ότι την Παρασκευή 13 Μάρτη μετατράπηκαν σε συνάλλαγμα στη χαμηλή τιμή των 313 δραχμών ανά ECU,για να γυρίσουν την επόμενη Δευτέρα κερδίζοντας τη διαφορά μεταξύ της παλιάς και της νέας ισοτιμίας.

Η κερδοσκοπία, βέβαια, συνεχίζεται αμείωτη όλη την προηγούμενη βδομάδα καθώς όλοι τρέχουν πλέον να αγοράσουν τις υποτιμημένες μετοχές και τα ομόλογα της ελληνικής αγοράς που υπόσχονται πλέον νέα υψηλά κέρδη. Οι χτεσινοί κερδοσκόποι γυρίζουν σήμερα σαν "επενδυτές", το Χρηματιστήριο ανεβαίνει πυρετωδώς, η κερδοσκοπική φούσκα μεγαλώνει, μέχρι να σκάσει και πάλι, οπότε τα κορόιδα της υπόθεσης θα μετράνε και πάλι τα λεφτά που έχασαν.

Χωρίς να μασάνε τα λόγια τους και με τη θρασύτητα που τους χαρακτηρίζει διαλαλούν όπου βρεθούν και όπου σταθούν ότι τις συνέπειες της υποτίμησης θα πρέπει να τις πληρώσουν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, υπερασπιζόμενος τα καπιταλιστικά κέρδη "υποδεικνύει" στους εργαζόμενους να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις που θα προβλέπουν ονομαστικές αυξήσεις 2,5% (!), απειλώντας μάλιστα ότι αν οι εργαζόμενοι πάρουν μεγάλες αυξήσεις θα πυροδοτήσουν νέο κύκλο αυξήσεων στα εμπορεύματα, που θα οδηγήσει με τη σειρά του σε αναζωπύρωση του πληθωρισμού. Πρώτα τους ληστεύουν και μετά τους λένε "βουλώστε το", γιατί αν φωνάξετε θα πυροδοτήσεις τον πληθωρισμό και δε θα μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ.

Με τη δέσμη των πέντε μέτρων που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Κυριακή, σέρνουν σιδεροδέσμιους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη δικτατορία της ΟΝΕ και του κοινού νομίσματος. Η πρόωρα γηρασμένη αστική τάξη της Ελλάδας, διεκδικεί το ρόλο του ουραγού της αυριανής Ευρώπης, με αντάλλαγμα τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος καθώς και ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ και τραπεζών.

Είναι άξια παρατήρησης η συμπεριφορά των εμποροβιομηχάνων. Οι τελευταίοι, αν και θησαύρισαν από την υποτίμηση, φορούν τη θλιμμένη τους μάσκα και παρουσιάζονται σήμερα... οι χαμένοι της ιστορίας. Κλαίγονται, λοιπόν, για τις επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί σε συνάλλαγμα (το υπόλοιπο υπολογίζεται σε 2,6 τρισ. δραχμές περίπου) οι οποίες ζημιώθηκαν - όπως λένε - από την υποτίμηση. Είναι αδίστακτοι οι άνθρωποι στο να παραχαράσσουν την πραγματικότητα, δεδομένου ότι είναι ευρύτερα γνωστό ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις που συνάπτουν δάνεια σε συνάλλαγμα, χρησιμοποιούν παράλληλα και τους μηχανισμούς προστασίας από τους συναλλαγματικούς κινδύνους, καθώς και τους κινδύνους ανόδου των επιτοκίων. Ασε που επί τόσα χρόνια μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες κερδοσκοπούσαν ασύστολα, εκμεταλλευόμενες τις διαφορές των επιτοκίων μεταξύ Ελλάδας και υπολοίπων χωρών, όταν έπαιρναν δάνεια σε συνάλλαγμα (με χαμηλά επιτόκια) και τα τοποθετούσαν στην ελληνική αγορά (με υψηλά επιτόκια), για να καρπωθούν τη διαφορά επιτοκίων.

Μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Ι. Στράτος αποκάλυψε στους δημοσιογράφους ότι βρίσκεται σε επαφή με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, προκειμένου να βρουν κοινή λύση για τις επιχειρήσεις που έχουν συνάψει δραχμικές συμβάσεις με το ελληνικό δημόσιο και πληγήκανε - λένε - από την υποτίμηση της δραχμής. Συζητούν, δηλαδή, την αναθεώρηση του τιμήματος των έργων και τη διαφορά θα κληθεί να την πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός απ' τους φόρους που εισπράττουν από τους εργαζόμενους.

Οσο για τη συμμετοχή των βιομηχάνων στην αντιπληθωριστική προσπάθεια που εξαγγέλλει η κυβέρνηση, ώστε να εισέλθει η Ελλάδα στη βασιλεία της ΟΝΕ το θράσος και ο κυνισμός των πατέρων της βιομηχανίας είναι ενδεικτικά. Δεν μπορούμε να δεσμεύσουμε τα μέλη μας να μην κάνουν αυξήσεις είπε ο ΣΕΒ την προηγούμενη Τετάρτη. Και για να δικαιολογήσουν το όργιο κερδοσκοπίας που έχει ήδη ξεκινήσει στα ράφια των καταστημάτων το έριξαν στη φιλοσοφία, προβάλλοντας επιχειρήματα του τύπου "ο ανταγωνισμός θα κρίνει τι θα κάνει κάθε επιχείρηση στις νέες συνθήκες", ανέφεραν με στόμφο ή - το άλλο το αμίμητο - ότι "αναμφίβολα ο κάθε επιχειρηματίας - παραγωγός επιδιώκει να μεγιστοποιήσει το αποτέλεσμα".

Αναμφίβολα η αθλιότητα, η ξετσιπωσιά, η υποκρισία και η ανηθικότητα της παρακμασμένης μεγαλοαστικής τάξης και της υποτακτικής της κυβέρνησης έχουν βάθος απύθμενο.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας μετά την εξαγγελία των πρόσφατων κυβερνητικών μέτρων ήταν αναμενόμενη απ' τα πολιτικά επιτελεία της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας της χώρας μας. Γι' αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη η εκστρατεία αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης της δυσαρέσκειας αυτής, με την πρόταξη απ' τους αστούς αναλυτές και πολιτικούς, μιας σειράς ψεύτικων διλημμάτων και άσφαιρων αντιπαραθέσεων, που συμβάλλουν αντικειμενικά στη συγκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα της κυβερνητικής επίθεσης.

Ετσι, τις τελευταίες μέρες απ' τον Μιλτιάδη Εβερτ ως τον Δημήτρη Τσοβόλα ακούμε να διατυπώνονται με το κατάλληλο έντονο και "μαχητικό" ύφος τα ακόλουθα ερωτήματα και οι ανάλογες απαντήσεις:

• Εγινε έγκαιρα η υποτίμηση της δραχμής ή μήπως καθυστερεί η κυβέρνηση; Μήπως είναι πιο "προοδευτική" η πολιτική της σκληρής δραχμής που συγκρατεί την άνοδο του πληθωρισμού, σε σχέση με τη σημερινή επιλογή της κυβέρνησης; Θα αναβαθμιστεί ή όχι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με τα νέα μέτρα;

Το σύνολο των παραπάνω ερωτημάτων οδηγεί αντικειμενικά τον προβληματισμό σε μια άχρωμη, αταξική, ουδέτερη θεώρηση, όπου δεσπόζει το κριτήριο του υποτιθέμενου οφέλους της λεγόμενης "εθνικής οικονομίας". Αποπροσανατολίζει δηλαδή απ' το πραγματικό ερώτημα: ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΧΑΝΕΙ απ' την υλοποίηση των κυβερνητικών μέτρων;

Αν κάποιος υιοθετήσει αυτό το ερώτημα σαν βασικό, δε θα δυσκολευτεί να διατυπώσει ότι η εργατική τάξη καλείται να πληρώσει όποια απ' τις παραπάνω επιλογές κι αν υιοθετηθεί. Στην αφαίμαξη των εργαζομένων και των συνταξιούχων στηρίχτηκε μέχρι τώρα η ατιπληθωριστική πολιτική της λεγόμενης"σκληρής δραχμής". Ενώ νέα σημαντική επιδείνωση το βιοτικό επίπεδο του λαού θα υπάρξει με την αναζωπύρωση του πληθωρισμού και την επιβολή των μέτρων ισοπέδωσης των εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων. Στην αντίπερα όχθη οι εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές ωφελούν σε διαφορετικό βαθμό τα διάφορα τμήματα της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας. Π. χ. με την επιλογή της υποτίμησης βγήκαν ιδιαίτερα κερδισμένοι αυτή τη φορά ορισμένοι μεγαλοεξαγωγείς.

Ομως, ανεξάρτητα απ' τα μέσα και τις μορφές που επιλέγονται κάθε φορά απ' την κυβέρνηση το κύριο είναι ότι η συνολική κατεύθυνση της πολιτικής της εξυπηρετεί σταθερά τα στρατηγικά συμφέροντα των μονοπωλίων και κινείται αποφασιστικά στο δρόμο της ΟΝΕ.

Ετσι δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι οι διάφορες τακτικές κινήσεις της κυβέρνησης επιχειρούνται να αιτιολογηθούν με τα ίδια ψευδεπίγραφα επιχειρήματα και κυρίως με τη θέση για αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Σημίτης επικαλέστηκε το συγκεκριμένο επιχείρημα και για να στηρίξει την πολιτική της "σκληρής δραχμής" και για να στηρίξει την επιλογή της υποτίμησης.

Λησμόνησε όμως να απαντήσει στο ερώτημα: ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ: Λησμόνησε να εξηγήσει ποιο όφελος θα έχει τάχα ο εργαζόμενος απ' τη βελτίωση της θέσης της επιχείρησης που εργάζεται, η οποία θα έχει επιτευχθεί με την κατάργηση του οχτάωρου, την παραβίαση της συλλογικής σύμβασης, την περικοπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ. Λησμόνησε επίσης να αναφερθεί στον παραγωγικό ρόλο της χώρας μας στα πλαίσια του κοινοτικού καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας, που εδραιώνεται όσο βαδίζουμε στο μονόδρομο της ΟΝΕ.

Μ' όλα τα παραπάνω δεν υπονοούμε φυσικά ότι τίποτα δεν αλλάζει με την εξαγγελία και δρομολόγηση των νέων κυβερνητικών μέτρων. Μπορεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός να παραμένει ίδιος, όμως αξίζει να σημειωθούν κάποια νέα στοιχεία.

Πρώτα απ' όλα κανείς δεν μπορεί να μην εστιάσει στην ένταση και στην έκταση των συγκεκριμένων μέτρων. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που είναι έτοιμη να ξεπουλήσει ακόμα και τα λιμάνια και την πολεμική βιομηχανία της χώρας μας. Μια κυβέρνηση που εκχωρεί τους κρίσιμους στρατηγικούς τομείς των τηλεπικοινωνιών και της ενέργειας.

Η εφαρμογή του συνόλου των συγκεκριμένων μέτρων το επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει πλατιές μάζες εργαζόμενων στην εξαθλίωση και θα αυξήσει τις ουρές των ανέργων.

Την ίδια στιγμή αυξάνουν τα σημάδια τυχοδιωκτικής πολιτικής της ελληνικής ολιγαρχίας στο χώρο των Βαλκανίων, ιδιαίτερα μετά τη γνωστή αναταραχή στο Κοσσυφοπέδιο. Η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής πρωτοβουλίας στην κατεύθυνση της διατήρησης του αμετάβλητου των συνόρων είναι χαρακτηριστική.

Παράλληλα, απ' τα ελληνικά ΜΜΕ εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα μια ενορχηστρωμένη ρατσιστική φασίζουσα εκστρατεία με άξονες την άνοδο της εγκληματικότητας, που αποδίδεται κυρίως στους Αλβανούς μετανάστες και την προβολή της ανάγκης ενίσχυσης της κατασταλτικής λειτουργίας του κράτους και της εκδίωξης των ξένων εργατών σαν αναγκαίας απάντησης.

Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει αναφέροντας αρκετές ακόμα παρόμοιες πλευρές. Ομως αυτό που έχει σημασία να αναδείξουμε απ' το σύνολο των εξελίξεων είναι η αύξηση της επιθετικότητας της χρηματιστικής ολιγαρχίας που δρα στη χώρα μας. Η ένταση της συντηρητικής επίθεσης αποτελεί μονόδρομο για το μονοπωλιακό κεφάλαιο στη σημερινή συγκυρία. Υπαγορεύεται απ' τους δικούς του στρατηγικούς στόχους, που αποσαφηνίζονται με την ενεργή υιοθέτηση των κατευθύνσεων του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα κατάσταση ανόδου της ταξικής πάλης, που ξεκινά με πρωτοβουλία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Μια κατάσταση που υπογραμμίζει τα αυξημένα καθήκοντα που έχουμε σαν κομμουνιστές.

Καθήκοντα για την οργάνωση και το συντονισμό του αγώνα των διάφορων τμημάτων των εργαζόμενων που πλήττονται άμεσα και έμμεσα απ' τη συντηρητική επίθεση, καθώς και για την κατάκτηση και εδραίωση του προσανατολισμού των αγωνιστικών διαθέσεων, σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.Γιατί μόνο έτσι η όποια λαϊκή αγανάκτηση δε θα αποπροσανατολιστεί και δε θα εγκλωβιστεί στα άσφαιρα και αδιέξοδα κανάλια του λεγόμενου "αντισημιτικού" ή "αντινεοφιλελεύθερου" μετώπου, που λανσάρει η ολιγαρχία για τη δημιουργία αναχωμάτων, απέναντι στο ταξικό ρεύμα του εργατικού κινήματος (π. χ. σοσιαλιστικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ, "αριστερό" ρεύμα του ΣΥΝ) και στο ΚΚΕ.

Τη σημερινή συγκυρία παρά τη δυσκολία της, οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε αισιόδοξα. Η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας υπογραμμίζει τις νέες δυνατότητες που υπάρχουν για τη δημιουργία προϋποθέσεων οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης. Αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη της ρεαλιστικότητας του δικού μας δρόμου, της αποφασιστικής σύγκρουσης με το μεγάλο κεφάλαιο για το σοσιαλισμό.

Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ