Με τη συμμετοχή των συμβιβασμένων ηγεσιών των συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συνεχίζεται ο σικέ διάλογος, με στόχο τη λεηλασία κάθε εργασιακού δικαιώματος και κατάκτησης, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για το ξεπούλημα της "Ολυμπιακής Αεροπορίας". Η κυβέρνηση επιδιώκει με συνοπτικές διαδικασίες να δημιουργήσει τετελεσμένα, τα οποία στη συνέχεια θα επιχειρήσει να εφαρμόσει με πανομοιότυπο τρόπο και στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ, αρχής γενομένης από ΟΑΣΑ και ΟΣΕ. Πρόκειται για εφαρμογή σχεδίου στο πλαίσιο των κατευθύνσεων του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και των δεσμεύσεων που ανέλαβε με την υποτίμηση της δραχμής και την ένταξή της στο σύστημα των νομισματικών συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Η "Ολυμπιακή" επιλέχθηκε για αρχή ως ο πιο "ασθενής κρίκος" των ΔΕΚΟ, καθώς η κυβέρνηση φρόντισε να κατασυκοφαντήσει τους εργαζόμενους στον εθνικό αερομεταφορέα, εμφανίζοντάς τους ως "υψηλόμισθους" και απολαμβάνοντες "ευεργετικά προνόμια". Κι αυτό με τη βοήθεια των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών - μεγαλοεκδοτών, που αποκρύπτουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησαν τον εθνικό αερομεταφορέα στη σημερινή ζοφερή κατάσταση, αλλά και τα βάρη που επωμίστηκαν οι εργαζόμενοι με το τριετές "πρόγραμμα εξυγίανσης".

Η βδομάδα που πέρασε στιγματίστηκε από το σικέ διάλογο μεταξύ της διοίκησης της "Ολυμπιακής" και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Από το "στημένο διάλογο", που λήγει σήμερα ή αύριο, αποχώρησαν οι εκπρόσωποι της ΕΣΚ και της "Διακλαδικής Συνεργασίας", καθώς, ομόφωνη απόφαση του έκτακτου συνεδρίου της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΠΑ) ήταν η απόρριψη των κυβερνητικών μέτρων στο σύνολό τους και η έναρξη διαλόγου με βάση τις προτάσεις των εργαζομένων για την πραγματική εξυγίανση και ανάπτυξη του εθνικού αερομεταφορέα. Την ομόφωνη αυτή απόφαση καταστρατήγησαν οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, με την απόφασή τους να παραμείνουν στο "διάλογο", παζαρεύοντας την παραχώρηση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων!

Επίσης, την βδομάδα που πέρασε το κυβερνητικό συμβούλιο αποφάσισε ότι μετά την "εξυγίανση", όλες οι στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ (ΟΤΕ, ΟΑ, ΔΕΗ κλπ.) θα μετοχοποιηθούν σε ποσοστό μέχρι 49% και ορισμένες θυγατρικές ("Ολυμπιακή Τουριστική", "Μακεδονικές Αερογραμμές", "Κέτερινγκ" κ.ά.) μέχρι 100%. Στο "εξυγιαντικό" αυτό πλαίσιο, τα κυβερνητικά επιτελεία επισπεύδουν τις διαδικασίες για το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων, με την κατάρτιση νέου κανονισμού εργασίας κατά το πρότυπο της ΟΑ, σε αστικές συγκοινωνίες, ΟΣΕ και ΕΛΤΑ.

Για το πώς έφτασαν στη σημερινή κατάσταση οι ΔΕΚΟ, για το ποιοι θα κερδίσουν πολλά και ποιοι θα χάσουν ακόμα περισσότερα από την κυβερνητική πολιτική για το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, καθώς και για τις ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που "βάζουν πλάτη" για να περάσει αυτή την καταστροφική πολιτική, αλλά και για το μοναδικό δρόμο που επιβάλλεται να "βαδίσουν" όσοι πλήττονται απ' αυτή την πολιτική - και είναι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού - μιλά στο "Ρ" ο Παναγιώτης Πάλμος,α' αντιπρόεδρος της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ και γραμματέας της ΕΣΚ - ΔΕΗ.

- Πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση των ΔΕΚΟ;

- Οι ΔΕΚΟ πάντα λειτουργούσαν σε όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Τόσο η πολιτική έργων και προμηθειών, όσο και η τιμολογιακή τους πολιτική, συνολικά η στρατηγική και η ανάπτυξή τους υποτάσσονταν στις ανάγκες ανακατανομής του πλούτου σε όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οταν πριν από πολλές δεκαετίες και μέχρι σχετικά πρόσφατα, ο ιδιωτικός τομέας δεν ήταν σε θέση ν' αναλάβει κάποιες απαραίτητες για την ανάπτυξη της χώρας επενδύσεις, είτε γιατί τα προσδοκώμενα κέρδη δεν ήταν αρκετά, είτε γιατί οι "επενδυτικοί κίνδυνοι" ήταν αυξημένοι, το δημόσιο, δηλαδή το αστικό κράτος, αναλάμβανε να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα. Φυσικά, σε μια τέτοια πορεία συνέβαλε και το παράδειγμα των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και όλου του λαού στην πρώην ΕΣΣΔ και τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες.

Ετσι δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν οι οικονομικοί κολοσσοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ. Ομως η ανάπτυξη των ΔΕΚΟ και του κρατικού τομέα της οικονομίας γενικότερα, γινόταν σε όφελος του μονοπωλιακού κεφαλαίου και γι' αυτό όλη η πορεία τους συνοδευόταν από σκάνδαλα και σκανδαλολογία, ρεμούλες, ρουσφέτια κλπ.

Τα αστικά και μικροαστικά κόμματα στη διαπάλη τους για τη διατήρηση ή την κατάκτηση των κυβερνητικών θώκων είδαν τις ΔΕΚΟ σαν ένα πρώτης τάξης ψηφοθηρικό μηχανισμό. Τις χρησιμοποίησαν για να ασκήσουν τη δική τους πολιτική συμμαχιών, τόσο προς τα πάνω, προς τα διάφορα τμήματα της άρχουσας τάξης, διαμορφώνοντας τα περίφημα "διαπλεκόμενα", όσο και προς τα κάτω, προς τους εργαζόμενους και τη νεολαία, εμπορευόμενα την ανάγκη για μια θέση στον ήλιο της σίγουρης και πλήρους απασχόλησης, της εξασφάλισης των πλέον στοιχειωδών ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Οσο η κρίση που πλήττει τον καπιταλισμό οξύνεται, τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά και η πλέον κακοπληρωμένη θέση δουλιάς στο δημόσιο.

- Ποιος είναι σήμερα ο στόχος της κυβέρνησης με την πολιτική που προωθεί για τις ΔΕΚΟ;

- Η ίδια αιτία που γέννησε το υδροκέφαλο τέρας του κρατικού τομέα της οικονομίας, το άπληστο κυνήγι του μονοπωλιακού υπερκέρδους, γέννησε στις συνθήκες της σημερινής κρίσης και τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του "λιγότερου κράτους", του "περιορισμού της σπατάλης", του "νοικοκυρέματος" κλπ. Η ουσία των νέων μέτρων, όπως αυτά άρχισαν να εφαρμόζονται πριν μερικά χρόνια και παίρνουν σήμερα, ιδιαίτερα μετά την υποτίμηση, μορφή χιονοστιβάδας, δεν είναι άλλη, απ' την άμεση και απροκάλυπτη συμμετοχή του ιδιωτικού κεφαλαίου στην άσκηση της κρατικής εξουσίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η λειτουργία των ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, οι μετοχοποιήσεις, η κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων και η απελευθέρωση των αγορών, θέτουν υπό αμφισβήτηση και οδηγούν στην κατάργηση των όποιων κοινωνικών χαρακτηριστικών και των ελάχιστων όρων διαφάνειας, όπου και εξασφαλίζονταν στη λειτουργία των ΔΕΚΟ.

Τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο, αντί να διευρύνονται προς τον ιδιωτικό τομέα, συρρικνώνονται. Η νέα επίθεση που ξεκίνησε με "πιλότο" την "Ολυμπιακή", τον ΟΣΕ και τον ΟΑΣΑ, στοχεύει στην υλοποίηση των αποτελεσμάτων του "κοινωνικού διαλόγου". Στην υλοποίηση ενός νέου "κοινωνικού συμβολαίου", όπου οι κατακτήσεις δύο τουλάχιστον γενεών εργαζομένων πρέπει να καταργηθούν, προς δόξαν της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας, η κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, συνοδεύουν την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.

Οι προφάσεις της "παγκοσμιοποίησης" και οι επικλήσεις στην "ανταγωνιστικότητα" είναι το "φύλο συκής" που κρύβει τη γύμνια της ολοένα και μεγαλύτερης συγκέντρωσης του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια, ενώ η εξαθλίωση και η φτώχεια αγκαλιάζουν όλο και περισσότερους εργαζομένους.

- Είναι μονόδρομος η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση;

- Κατηγορηματικά όχι. Η ιδιωτικοποίηση, η φτώχεια, η ανεργία, η "απασχολησιμότητα" δεν είναι μονόδρομος, αρκεί να μπει φραγμός στο ασταμάτητο κυνηγητό των αγορών και του κέρδους. Αρκεί οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν ότι είναι οι παραγωγοί κάθε πλούτου. Οτι η δική τους υποταγή, η "συναίνεση" δίνει τα όπλα στην εξουσία των μονοπωλίων και στους διάφορους συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους υπηρέτες τους.

- Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την εφαρμογή της;

- Στόχος της κυβέρνησης είναι στο όνομα του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης, να εξασφαλιστούν κέρδη στους βιομηχάνους, πρώτον, μέσα από την επενδυτική δραστηριότητα σε κερδοφόρα τμήματα όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές και δεύτερον, με την παροχή φθηνότερων προϊόντων (τιμολόγια κ.ά.).

Ετσι επισπεύδουν και μετά την υποτίμηση της δραχμής το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα για την εξοικονόμηση 300 δισ. κάθε χρόνο, όσο θα διαρκεί αυτό το ξεπούλημα, αφού πρώτα η κυβέρνηση ξεκαθαρίσει το τοπίο με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων μέσα από τους νέους κανονισμούς. Από την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ - τραπεζών, τα βάρη θα πληρώσουν η ίδια η εθνική οικονομία, ο ελληνικός λαός και βέβαια οι εργαζόμενοι σ' αυτές, με την αδυναμία χάραξης από το κράτος οικονομικού προγράμματος συνολικά, από τα ακριβά τιμολόγια και υπηρεσίες, από την κατάργηση των κοινωνικών παροχών, από τη μείωση των θέσεων εργασίας, από την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) και την εφαρμογή των ατομικών ΣΣΕ, από το ελαστικό και διακεκομμένο ωράριο, την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης κλπ. Να σημειωθεί ότι στην προσπάθειά της αυτή, η κυβέρνηση είχε συμπαραστάτες τη ΝΔ, που κριτικάρει την κυβέρνηση για "αργοπορία στο ξεπούλημα των ΔΕΚΟ" και βέβαια τον "ΣΥΝ", ο οποίος είναι βασιλικότερος του βασιλέως για την υλοποίηση των κατευθύνσεων του Μάαστριχτ και της "Λευκής Βίβλου" στα ζητήματα της κατάργησης των κρατικών μονοπωλίων.

- Τι στάση τηρεί απέναντι σ' αυτή την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ το συνδικαλιστικό κίνημα;

- Για να προχωρήσει αυτή η πολιτική χρειάζεται να εξασφαλιστεί "η κοινωνική συναίνεση". Γι' αυτό και η πολιτική αυτή παρουσιάζεται σαν ταξικά ουδέτερη, σαν "αναγκαίος εκσυγχρονισμός" για την εξυπηρέτηση των "καταναλωτών" και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα. Η αντικατάσταση των παλαιότερων κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων με νέες, εμφανίζεται σαν πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία, στα κρατικά ελλείμματα, στην αναποτελεσματικότητα του κρατικού τομέα, στην αναχρονιστική δυσκαμψία των κρατικών μονοπωλίων, στην ανικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του ανταγωνισμού και διάφορα άλλα. Στην προσπάθεια αυτή αποκρύπτουν την ταξική ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κρατικός τομέας της οικονομίας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των ΔΕΚΟ, ελέγχεται κύρια από την ΠΑΣΚΕ, έχοντας συμπαραστάτες τη ΔΑΚΕ και την παράταξη του "ΣΥΝ". Πρόκειται για μια "τρικέφαλη παράταξη", που τα τελευταία χρόνια είναι συμπαραστάτης και φερέφωνο των κυβερνητικών επιλογών, αφού επέλεξε το δρόμο του "κοινωνικού διαλόγου". Ετσι, όταν ψηφιζόταν ο νόμος 2414/96 για το λεγόμενο "εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ", που στην ουσία τις μετατρέπει σε Ανώνυμες Εταιρίες, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "ΣΥΝ", όχι μόνο δεν εκδήλωσαν την παραμικρή αντίδραση, αλλά αντίθετα, θεώρησαν θετικό το νόμο. Επίσης, όταν η κυβέρνηση κατάργησε πριν από 40 ημέρες τη διάταξη 4 του άρθρου 10 για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, οι εκπρόσωποι των παρατάξεων αυτών στη ΓΣΕΕ και τις Ομοσπονδίες, προσπάθησαν να συγκρατήσουν την αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων με σπασμωδικές στάσεις εργασίας.

- Τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα;

- Κατ' αρχάς, πρέπει να γίνει κατανοητό απ' όλους, τι δημόσιο τομέα θέλουμε. Τι στόχο έχουμε. Μπορεί ο δημόσιος τομέας να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως ισχυρίζονται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "ΣΥΝ"; Μπορεί να γίνονται ρουσφετολογικές προσλήψεις, αδιαφανείς προμήθειες, σκάνδαλα τύπου μονάδας παραγωγής στη Φλώρινα κλπ.; Είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο και τρεις κατηγορίες στις ΔΕΚΟ τραπεζών, με διαφορετικά μισθολόγια, διαφορετικά ωράρια και γενικά διαφορετικές εργασιακές σχέσεις; Η δική μας πρόταση έρχεται σε ρήξη με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, ακριβώς γιατί αντιπαρατίθεται σε κάθε κρατικομονοπωλιακή ρύθμιση "παλιά" ή "νέα". Εμείς λέμε ότι οι ΔΕΚΟ τραπεζών πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά 100% στο κράτος, να λειτουργούν με κοινωνικά κριτήρια, να είναι μοχλός ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στο ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος των εργαζομένων, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Για την υλοποίηση αυτού του στόχου χρειάζεται να πάρουν το πάνω χέρι στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΔΕΚΟ οι ταξικές δυνάμεις. Συνεπώς, είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση αλλαγή των συσχετισμών στα συνδικάτα. Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, με πρωτοβουλία των Ομοσπονδιών να συντονίσουν τον αγώνα τους με διάφορες μορφές κινητοποιήσεων μακράς διάρκειας, καλά προετοιμασμένες μέσα από Γενικές Συνελεύσεις. Οι εργαζόμενοι με μπροστάρηδες τους ΕΣΑΚίτες, να δημιουργήσουν αγωνιστικό κλίμα από τα κάτω, με επιτροπές αγώνα κατά χώρο. Χρειάζεται αλληλεγγύη και συμπαράσταση απ' όλους τους φορείς του κινήματος (με υπογραφές, ψηφίσματα κλπ.). Χρειάζεται να παρθούν πρωτοβουλίες ενημέρωσης του λαού για τις συνέπειες από τις ιδιωτικοποιήσεις. Σ' αυτές τις πρωτοβουλίες πρέπει να πρωτοστατήσουν και οι δημοτικές - νομαρχιακές κινήσεις. Βέβαια, αναγκαίος όσο ποτέ, είναι ο συντονισμός όλων των εργαζομένων που πλήττονται απ' αυτή την πολιτική, ώστε να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μετώπου σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική βάση και κατεύθυνση, με στόχο την ανατροπή των σχεδίων και αποφάσεων της άρχουσας τάξης.

Οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας πρέπει να παραμείνουν στο κράτος και για την υλοποίηση αυτού του στόχου χρειάζεται να πάρουν το πάνω χέρι στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΔΕΚΟ οι ταξικές δυνάμεις