Οι εξελίξεις στην "Ολυμπιακή Αεροπορία" (ΟΑ) δρομολογούν τα λεγόμενα διαρθρωτικά μέτρα της κυβέρνησης που συνόδευσαν την υποτίμηση της δραχμής. Ταυτόχρονα αποτελούν "πιλότο" στην εφαρμογή της κυβερνητικής τακτικής για τη σαρωτική επέλαση ενάντια στους εργαζόμενους μ' αυτά τα στρατηγικού χαρακτήρα αντιδραστικά μέτρα. Και αποτελούν "πιλότο" γιατί έπεται η εφαρμογή τους και σε άλλες ΔΕΚΟ, ή πιο σωστά σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα και όχι μόνο.

Το ερώτημα που πλανιέται είναι ένα και μοναδικό. Υπάρχει δυνατότητα και τρόπος για την αποτροπή της εφαρμογής αυτής της πολιτικής; Η απάντηση στο ερώτημα προϋποθέτει συνειδητοποίηση όλων των παραγόντων και των παραμέτρων που συνθέτουν την ουσία αυτών των μέτρων. Επομένως, το πρώτο ζήτημα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι δεν εφαρμόζονται αποσπασματικά μέτρα για τη λεγόμενη εξυγίανση μίας κρατικής επιχείρησης τεράστιας σημασίας για την οικονομία, που μακροπρόθεσμα θα έχει οφέλη η ίδια άρα κατ' επέκταση και οι εργαζόμενοι σ' αυτήν, αλλά εφαρμόζεται μια πολιτική με μακρόπνοη διάρκεια, που σκοπός της είναι η ισχυροποίηση της δράσης του κεφαλαίου συνολικά. Αυτό δε συνάγεται μόνο από το γεγονός ότι η "μπάλα παίρνει" όλες τις ΔΕΚΟ ή ολόκληρο το δημόσιο τομέα. Ούτε επίσης από το γεγονός ότι είναι πρόκριμα για την επέκτασή τους και στον ιδιωτικό τομέα. Τέτοια μέτρα απαιτεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο για να εξαγοράσει τις προς ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις ώστε να αποκομίζει απ'αυτές περισσότερα κέρδη. Από το βάθος των αναπροσαρμογών που επιδιώκονται στη σχέση μεταξύ επιχείρησης (ΟΑ) - εργαζομένων ειδικά, στη σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας συνολικά, εις βάρος της εργατικής τάξης. Οι αναδιαρθρώσεις δε σημαίνουν απλά την κατάργηση κάποιων εργατικών κατακτήσεων. Σημαίνουν τη βίαιη αφαίρεση από την εργατική τάξη ουσιαστικών δικαιωμάτων που καθορίζουν τους όρους ζωής και ύπαρξής της, τις σχέσεις της συνολικά με την αστική τάξη, δηλαδή αναπροσαρμογή των ταξικών σχέσεων σε βάρος της και υπέρ του κεφαλαίου. Τέτοιες ανατροπές σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, σημαίνουν ένταση μέχρι εξάντλησης της δυνατότητας της εργατικής δύναμης να παράγει. Σημαίνουν μεθόδευση απόσπασης ακόμη μεγαλύτερης υπεραξίας, σημαίνουν πτώση συνολικά της τιμής της εργατικής δύναμης. Σ'αυτά οδηγούν το πάγωμα των μισθών, η αύξηση των ωρών εργασίας, η ευελιξία στον εργάσιμο χρόνο με την κατάργηση του 8ωρου, η μείωση προσωπικού, η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων κτλ.

Από αυτές τις εκτιμήσεις προκύπτουν δυο σπουδαία συμπεράσματα. Το πρώτο ότι απαιτούνται σκληροί αγώνες ενάντια σ' αυτή την πολιτική, όχι μόνο από τα τμήματα των εργαζομένων που πλήττονται τώρα και άμεσα, δηλαδή της ΟΑ, αλλά από όλη την εργατική τάξη. Και το δεύτερο είναι ότι οι διεκδικήσεις αυτών των αγώνων δεν μπορούν να περιορίζονται στη διαπραγμάτευση αυτών των μέτρων, αλλά στην πολιτική τους απόρριψη και στη διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής που πραγματικά θα δίνει διέξοδο σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της εργατικής τάξης. Απ' αυτά τα δυο συμπεράσματα προκύπτουν και μια σειρά καθήκοντα για το εργατικό κίνημα, που η πραγματοποίησή τους μπορεί να αναδείξει στην πράξη τις δυνατότητες αποτροπής αυτής της πολιτικής, παρά τα εμπόδια και τα προβλήματα στην ανάπτυξη της πάλης, γεγονός που συμβάλλει και στο ξεκαθάρισμα ποια είναι η ταξική πολιτική μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η αντίδραση των εργαζομένων, όχι μόνο στην ΟΑ αλλά στο σύνολό τους, θα 'πρεπε να 'ναι άμεση, καθολική και χωρίς αναστολές και ταλαντεύσεις. Αλλωστε είναι ένα από τα ζητήματα που η άρχουσα τάξη, και η κυβέρνησή της, το υπολογίζει και το σταθμίζει, για να καθορίσει στη συνέχεια την τακτική της απέναντι στους εργαζόμενους των άλλων ΔΕΚΟ, αλλά και στους υπόλοιπους. Πολύ περισσότερο που η επιλογή της τακτικής του διαβόητου πλέον "διαλόγου" και στην ΟΑ έχει αποδειχθεί όχι μόνο απάτη, όχι μόνο παγίδα, αλλά μέσο καθυπόταξης. Αυτό στην περίπτωση της ΟΑ έγινε πασιφανές. Η κυβέρνηση απειλώντας και εκβιάζοντας με το "ή κάθεστε στο τραπέζι με τους δικούς μου όρους, δηλαδή τους όρους του κεφαλαίου, ή κλείνω την επιχείρηση",προχώρησε στην κατάθεση του συγκεκριμένου καταστροφικού για τους εργαζόμενους νομοσχεδίου. Το ζήτημα που εμφανίζεται εδώ είναι ποιος καθορίζει τους όρους. Βεβαίως, η κυβέρνηση, η πολιτική εξουσία, έχει "και το μαχαίρι και το πεπόνι". Αλλά οι όροι, αν και προκαθορίζονται απ' αυτήν, καθόλου δε σημαίνει ότι πάντοτε επιβάλλονται. Με μια όμως προϋπόθεση. Οτι απέναντί της έχει ένα ρωμαλέο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, πολιτικοποιημένο, έτοιμο να υπερασπιστεί τα ταξικά του συμφέροντα με κάθε μέσο. Στην περίπτωσή μας όμως έχουμε το εντελώς αντίθετο φαινόμενο. Η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ υπηρετεί το κατεστημένο και την πολιτική του συστήματος και δεν είναι διατεθημένη να οργανώσει αντίστοιχους με την καθολική επίθεση αγώνες.

Πώς μπορούν να οργανωθούν αγώνες με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων και τη συγκεκριμένη πραγματικότητα; Και αφού τελικά η κυβέρνηση μπορεί να πετύχει στο σκοπό της ανεξάρτητα από το πώς και με πόσο βαριές συνέπειες, ποιο το νόημα της οργάνωσης αγώνων; Οι αγώνες δεν μπορούν να αναπτύσσονται όταν και μόνο εκ των προτέρων έχουν εξασφαλίσει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Αν ήταν έτσι, τότε δε θα είχε κατακτήσεις η εργατική τάξη. Από τον αιματηρό αγώνα του Σικάγου για το 8ωρο, ως την κοινωνική ασφάλιση, τις συλλογικές συμβάσεις και όλα τα άλλα δικαιώματα. Γενικά οι αγώνες δεν μπορούν να προεξοφλήσουν τη σιγουριά στις κατακτήσεις και το δείχνει όλη η νεότερη ιστορία μας, η ιστορία συνολικά του εργατικού κινήματος. Αλλά δεν πάνε χαμένοι. Αλλωστε οι συγκρούσεις για τις κάθε φορά διεκδικήσεις δεν μπορούν να προσδοκούν μόνο στις άμεσες κατακτήσεις, αλλά πρώτ' απ' όλα στη δημιουργία των όρων για να υπάρξουν κατακτήσεις. Ετσι κι αλλιώς υπάρχουν και πισωγυρίσματα. Αν σήμερα η κυβέρνηση, αλλά και πάντα και κάθε κυβέρνηση, βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα γερό, ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα, θα σκεφτόταν πολύ αν θα επέβαλε μια τέτοια πολιτική.

Είναι ζήτημα επίσης αν αρκούν μόνο ξεχωριστοί από τα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης αγώνες, για την αντιμετώπιση της σύγχρονης αντιδραστικής λαίλαπας. Και εδώ μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι αφού τα μέτρα είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, απαιτούν και την ανάλογη πολιτική για την εφαρμογή τους, πολιτική καθολικής επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη. Επομένως η εργατική τάξη πρέπει να οργανώνει αγώνες, προβάλλοντας διεκδικήσεις που να έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ουσία της πολιτικής της άρχουσας τάξης, να πολιτικοποιούνται δηλαδή οι αγώνες της. Ανεξάρτητα αν η συγκυρία φέρνει στο προσκήνιο ένα τμήμα της ή έναν κλάδο, απαιτείται συσπείρωση αν είναι δυνατό όλης της τάξης, ενότητα δράσης και αλληλεγγύη ταξική. Να διεκδικεί μέσα από κάθε μέτωπο πάλης πολιτική υπέρ των συμφερόντων της. Αντικειμενικά οι λύσεις στα προβλήματα είναι πολιτικές. Να αναδεικνύεται η αντίθεση των συμφερόντων της με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και να κατανοεί ότι χωρίς σύγκρουση δε θα 'χουν αποτελέσματα. Με τέτοιες προϋποθέσεις οι αγώνες θα μπορούν να ματαιώσουν τέτοιου είδους επιλογές ή αν δεν το επιτύχουν, να κάνουν το επόμενο βήμα της πιο σκληρής αντιπαράθεσης. Διαφορετικά μένει το έδαφος ελεύθερο στην άρχουσα τάξη να επιτίθεται χωρίς σταματημό.

Η πολιτικοποίηση των αγώνων ενδιαφέρει άμεσα το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε στο ίδιο το συνέδριο της ΓΣΕΕ συζητήθηκε ουσιαστικά και μάλιστα από δυο εντελώς αντίθετες προσεγγίσεις η πολιτική που εφαρμόζεται και ποια πρέπει να είναι η στάση της εργατικής τάξης και των οργάνων της, απέναντί της, από τη σκοπιά των συμφερόντων της. Πάνω στα συμφέροντα αναπτύσσονται και προβάλλονται οι πολιτικές, επομένως η πολιτική του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος έχει άμεση σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Τι πρέπει να γίνει στην προκειμένη περίπτωση; Απ' αφορμή την ΟΑ να ξεκινήσουν προσπάθειες, ο αγώνας να γίνει καθολικός πανεργατικός, να μπουν οι πιο διαφορετικές λαϊκές δυνάμεις στη μάχη, αλλά πρώτ' απ' όλα να γίνει αρχή για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης ανεξάρτητα αν θίγονται άμεσα όλα τα τμήματά της ή όχι. Θα 'ρθει όλων η σειρά. Η πρόταση της ΕΣΑΚ στη ΓΣΣΕ,για υπεράσπιση των κατακτήσεων, ΔΕΚΟ 100% στο Δημόσιο,αποχώρηση απο κάθε μορφής "κοινωνικό διάλογο" και καταδίκη του, αποτελεί το πλαίσιο που το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να οργανώσει τη δική του επίθεση. Η προσπάθεια να ξεκινήσει από τα κάτω, από την οργανωμένη δράση των ταξικών συνδικάτων, από το συντονισμό τους, ανά πόλη και πανελλαδικά, από τη δημιουργία επιτροπών αγώνα ενάντια σ' αυτά τα μέτρα παντού, στους κλάδους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλιάς κι ας είναι αρχικά μικρά τα αποτελέσματα. Να δημιουργηθούν πυρήνες αντίστασης παντού, που στη συνέχεια θα δυναμώνουν μέσα από τη δράση τους, θα συμβάλουν στη δημιουργία συνειδήσεων αντίστασης στις λαϊκές μάζες. Θα προωθείται στην πράξη η ιδέα του παλλαϊκού κοινού αγώνα, γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτή καθεαυτή η ΟΑ, αλλά η πολιτική της άρχουσας τάξης, που επιτίθεται στα συνολικά συμφέροντα των εργαζομένων. Αν δεν οργανωθεί έστω και μια ελάχιστη αντιπαράθεση, η κυβέρνηση έχοντας μια πρώτη επιτυχία θα σαρώνει παντού. Αυτό θέλει, τη βολεύει η αδράνεια. Ας μην ξεχνάμε ότι στη συνέχεια υπάρχει και η δεύτερη φάση του διαβόητου "κοινωνικού διαλόγου", για την κατεδάφιση σ'ότι απέμεινε απο την κοινωνική ασφάλιση, ενάντια στον οποίο πρέπει να αναπτυχθεί ένα ευρύ κίνημα απόρριψής του. Επίσης,μεσα απ'αυτή τη διαδικασία θα ξεπερνιέται η λογική της ταξικής συνεργασίας που επιβάλλει η υποταγμένη στο σύστημα πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η οποία και πρέπει να απομονωθεί στην πράξη από την εργατική τάξη. Ακόμη κι αν τα αποτελέσματα θα είναι, σε σχέση με τις απαιτήσεις, δυσανάλογα μικρά τώρα, θα έχει δημιουργηθεί μια σταθερή υποδομή για τη συνέχεια της πάλης και συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την ταξική πολιτική στο συγκεκριμένο μέτωπο πάλης, που δημιουργεί προϋποθέσεις και αλλαγής συσχετισμού και ανάπτυξης αγώνων, με άλλες διεκδικήσεις, που έτσι κι αλλιώς θα ενταθούν στην πορεία.

Σ' αυτή την προοπτική οι ταξικές δυνάμεις με πρώτους απ' όλους τους κομμουνιστές πρέπει να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, σηματοδοτώντας την έναρξη της δικής τους επίθεσης σ' έναν πόλεμο ανάμεσα στις λαϊκές δυνάμεις και την άρχουσα τάξη που θα 'ναι μακράς διάρκειας, αλλά σίγουρα νικηφόρος για το λαό, ανεξάρτητα από μικρές ή μεγάλες επιμέρους νίκες ή ήττες, γιατί αυτή η διαδικασία θα συμβάλει στην τελική αναμέτρηση υπέρ των εργαζομένων.

Σ. Κ.

Η εργατική τάξη πρέπει να οργανώνει αγώνες, προβάλλοντας διεκδικήσεις που να έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ουσία της πολιτικής της άρχουσας τάξης, να πολιτικοποιούνται οι αγώνες της. Ανεξάρτητα αν η συγκυρία φέρνει στο προσκήνιο ένα τμήμα της, ή έναν κλάδο, απαιτείται συσπείρωση αν είναι δυνατό όλης της τάξης, ενότητα δράσης και αλληλεγγύη ταξική.