***

Κάνοντας χρήση, λοιπόν, του δικαιώματος να μην αφήνουμε τη σχέση μας με την ιστορία στις διαθέσεις των άλλων, θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον χαρακτηρισμό "εθνάρχης", που αποδίδεται στον Κ. Καραμανλή. Μόνο που θα συμπληρώσουμε: "Ποιου έθνους;". Το ερώτημα και ο διαχωρισμός των... εθνών είναι παλιός. Τόσο παλιός, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους, στους εκμεταλλευόμενους και στους εκμεταλλευτές, στους "έχοντες" και στους "μη έχοντες", στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους, στους αστούς και στους προλετάριους.

***

Πράγματι, ο Κ. Καραμανλής είναι εθνάρχης, αλλά του δικού του έθνους. Του έθνους των αστών κεφαλαιοκρατών. Είναι αλήθεια ότι τα συμφέροντα αυτού του έθνους τα εξυπηρέτησε με επάρκεια. Οσο για τους άλλους, για το άλλο έθνος, την εποχή που συντελούνταν το "θαύμα" της πρώτης καραμανλικής οχταετίας, της "οκταετίας της δημιουργίας" κατά την "Καθημερινή", εκείνο το άλλο έθνος είτε βρισκόταν στις φυλακές και τις εξορίες, είτε μετανάστευε στις στοές του Βελγίου, είτε δούλευε για... τρεις και εξήντα.

Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία Καραμανλή, και πάλι το έθνος των πλουτοκρατών βρήκε στο πρόσωπό του έναν άξιο διαχειριστή των συμφερόντων του. Δίπλα, όμως, στις τότε διακηρύξεις για την "κατάργηση της πάλης των τάξεων", δίπλα στις τελετές για την είσοδο στην ΕΟΚ, δίπλα στα στεντόρεια "ανήκομεν εις την Δύσιν" και στον "εγκαινιασμό" των σύγχρονων θεμελίων του δικομματισμού - για τα οποία η άρχουσα τάξη έχει κάθε λόγο να υμνεί τον εθνάρχη της - το άλλο έθνος, το έθνος των εκμεταλλευόμενων, έζησε την αστυνομοκρατία, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με το "λιτότης".

***

Προφανώς, η παραπάνω θεωρία δεν ισχύει. Οσο κι αν είναι βολική. Βέβαια, οι κάτοχοι των ΜΜΕ, οι αφεντάδες και κυρίαρχοι της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που ανήκουν στο έθνος που τίμησε ο Κ. Καραμανλής, την αξιοποιούν για να γράψουν την Ιστορία στα μέτρα τους.

***

Θα το επαναλάβουμε: Για το έθνος τους, τέτοιοι εθνάρχες σαν τον Κ. Καραμανλή, είναι πράγματι άξιοι.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

"Ο νεκρός δεδικαίωται", λένε. Ρωτάμε: Ο Λαμπράκης δικαιώθηκε επειδή πέθανε ή επειδή πέθανε όπως πέθανε, και πέθανε όπως πέθανε, επειδή έζησε όπως έζησε; Κι αν δικαιώθηκε επειδή πέθανε, το ίδιο δικαιωμένοι είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του, επειδή κι αυτοί πέθαναν ή κάποτε θα πεθάνουν;

- Σήμερα το απόγευμα, η "Δημοτική Αγωνιστική Συσπείρωση" διοργανώνει εκδήλωση - συγκέντρωση, στα πλαίσια της Εργατικής Πρωτομαγιάς, με θέμα την ανεργία. Ποιο είναι το μήνυμα αυτής της πρωτοβουλίας;

- Το μήνυμα έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Απευθύνουμε μήνυμα στη σημερινή Δημοτική Αρχή της πόλης, θέλοντας να τονίσουμε πως είναι δική της κύρια υποχρέωση να κινητοποιηθεί για ένα τόσο σοβαρό θέμα και να μην αρκείται μόνο σε λεκτικά ευχολόγια. Απευθύνουμε μήνυμα στους εργαζόμενους και στους άνεργους, στους νέους και στις νέες, σε όλους τους δημότες της πόλης μας, καλώντας τους να ενεργοποιηθούν ενάντια στη διάλυση θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Να αντισταθούν στην κατάργηση του 8ωρου, της κοινωνικής ασφάλισης, των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που με αγώνες, κόπους και θυσίες δεκαετιών, απέκτησαν οι εργαζόμενοι. Και να συνειδητοποιήσουν πως μοναδικό συμπαραστάτη σ' αυτόν τον αγώνα τους θα έχουν τη "Δημοτική Αγωνιστική Συσπείρωση" και αυτή πρέπει να εμπιστευτούν στις εκλογές του Οκτώβρη.

- Ο φετινός εορτασμός της Πρωτομαγιάς, όπως εντοπίσατε, συνοδεύεται από μία ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα. Αυτή η επίθεση εκδηλώνεται και στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

- Η Τοπική Αυτοδιοίκηση τα τελευταία χρόνια έχασε εκείνα τα κύρια λαϊκά χαρακτηριστικά της, της διεκδίκησης και της μαχητικότητας για τη λύση των προβλημάτων, της ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας από την κεντρική εξουσία και μετατράπηκε σε πιστό υπηρέτη και διαχειριστή του ίδιου του συστήματος. Ετσι, φορολογούν δεύτερη και τρίτη φορά τους δημότες, ιδιωτικοποιούν υπηρεσίες του Δήμου, μιλούν για κυλιόμενα ωράρια των εργαζομένων, καταργώντας Κυριακές και αργίες. Με την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης κοροϊδεύουν από τη μια τους άνεργους και μεταφέρουν από την άλλη τα βάρη στις πλάτες των χρηστών για τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Καταργούν τις κοινωνικές παροχές του Δήμου προς τους δημότες.

- Πώς πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι, αλλά και οι αιρετοί σ' αυτή την επίθεση; Ποιος ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο θεσμός, ώστε να επιτελέσει τον πραγματικό του ρόλο, αυτόν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του εργαζόμενου ανθρώπου;

- Οι εργαζόμενοι έχουν ένα όπλο και μ' αυτό πρέπει να απαντήσουν. Αυτό είναι ο ενωμένος ταξικός τους αγώνας και η απομόνωση, έτσι, των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, αναλαμβάνοντας τις δικές της ευθύνες, πρέπει να είναι δίπλα και μπροστά σ' αυτούς τους αγώνες, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι αυτά που επιβάλλουν κυβέρνηση, βιομήχανοι και Ευρωπαϊκή Ενωση. Σ' αυτόν τον κοινό αγώνα, εργαζομένων, συνδικάτων και Τοπικής Αυτοδιοίκησης βρίσκεται η ελπίδα για το αύριο. Οι εργαζόμενοι έχουν άλλο ένα όπλο στα χέρια τους κι αυτό είναι η ψήφος στις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Σ' αυτές μπορούν και πρέπει να αναδείξουν δημοτικές και νομαρχιακές αρχές, που δεν είναι υποταγμένες στα κυβερνητικά κελεύσματα. Που δε συμβιβάζονται με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική. Που θα μπούνε μπροστά στις λαϊκές κινητοποιήσεις και θα ενεργοποιήσουν το μαζικό κίνημα των Δήμων τους. Που θα είναι συμπαραστάτες στους αγώνες των δημοτών και των εργαζομένων για επίλυση των προβλημάτων τους.

Χ. Δ.