Από τις πρώτες μέρες του Απρίλη, που ο Κ. Καραμανλής μπήκε στο νοσοκομείο, ως το θάνατό του, βρεθήκαμε μπροστά σ' έναν τέτοιο βομβαρδισμό απ' όλα τα μέσα ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα, κρατικά, ιδιωτικά, αναλύσεις ιστορικών, δημοσιογράφων και πάσης φύσεως πολιτικών και άλλων, μ' έναν και μόνο στόχο, την παραχάραξη και διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, ειδικά της περιόδου 1955 - 1963, για να φτιαχτεί η εικόνα του "εθνάρχη" (για την οποία και ο ίδιος φρόντισε να το κάνει εν ζωή) άσπιλη και αμόλυντη, που πραγματικά μένεις, κυριολεκτικά, άφωνος.

Μα, κύριοι, η ίδια η λέξη "εθνάρχης" προϋποθέτει την αποδοχή από ολόκληρο τον λαό. Κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ δεν έγινε. Ηθελαν ακόμα να περάσουν όλοι αυτοί, για να εδραιώσουν το στόχο τους, ότι "όλοι", και οι αντίπαλοι, τον αναγνώρισαν.

Ποιοι αντίπαλοι, αλήθεια, δε μας τους ονομάζουν; Εκτός αν εννοούν όλους όσοι αποδέχτηκαν την πολιτική Καραμανλή. Μα, αυτοί έπαψαν πλέον να είναι αντίπαλοι. Ενα μεγάλο ποσοστό του λαού ποτέ δεν τον αποδέχτηκε ούτε σαν πολιτικό άνδρα, γιατί ακριβώς από εμφανίσεώς του στην πολιτική σκηνή και μέχρι θανάτου του εφάρμοζε ωμή, ψυχρή, αντιλαϊκή πολιτική, γιατί εξέφραζε τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, με την εντολή των αφεντικών του είτε αυτοί ήταν Αμερικανοί, είτε Ευρωπαίοι και άλλοι.

Δε λαμβάνουν καν υπόψη τους ότι όλα τα ντοκουμέντα και αρχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας βοούν για το ποιος ήταν και τι εξυπηρετούσε έναντι οποιουδήποτε τιμήματος σε βάρος του λαού και της χώρας. Ενταξη στην ΕΟΚ, αμερικανικές βάσεις, υπόθεση Κύπρου κλπ., μια Ελλάδα - αποικία των Αμερικανών. Ομως, είναι γεγονός ότι χιλιάδες αγωνιστές, που πέρασαν αυτήν τη θύελλα και τα παιδιά τους που υπέστησαν τα πάνδεινα, για να επιβληθεί αυτή η αμερικανοκρατία, είναι ζωντανοί και θυμούνται.

Οι κομμουνιστές, αλλά και όσοι καλοπροαίρετοι πολίτες αυτής της χώρας, όπου κι αν ανήκαν, που έζησαν την οχταετία 1955 - 1963 και ζουν ακόμη σήμερα, θα νιώθουν βαθιά αγανάκτηση και προσβολή της μνήμης και της νοημοσύνης τους. Εκτός, αν όλα αυτά τα μέσα και οι κύριοι αυτοί ακολουθούν την γκαιμπελική θεωρία "πες - πες, κάτι μένει". Καιρός να σταματήσετε να στηρίζετε όλη αυτήν την παραχάραξη, για το τι πραγματικά ήταν ο Καραμανλής, σε "συναισθηματικές" και "ανθρωπιστικές" ευαισθησίες. Αρκετά.

Αλήθεια, όλα αυτά τα ΜΜΕ, αναλυτές, ιστορικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί που υποστήριξαν ότι έπρεπε να ξεχαστεί αυτή η δύσκολη και αιματηρή πορεία της χώρας μας και να περάσει στην ομαλότητα, μετά από τον Εμφύλιο που μας επέβαλαν οι Αγγλοαμερικάνοι, αν ήθελαν να είναι αντικειμενικοί, έπρεπε να μιλήσουν για τη δολοφονία Λαμπράκη, για την οποία φέρει ακέραια την ευθύνη σαν πρωθυπουργός της χώρας τότε, αλλά και τη δολοφονία απ' τον Αμερικανό λοχία του αρχηγού του ΕΛΑΣ, στρατηγού Στέφανου Σαράφη, και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της τότε ΕΔΑ, στις 31 Μάη 1957.

Δε διερωτήθηκαν γιατί ποτέ δεν έδωσε λόγο στη Δικαιοσύνη ο γκάνγκστερ λοχίας, που είχε αναλάβει τη δολοφονία του Σαράφη; Πιστεύω ακράδαντα ότι τα ξέρουν, αλλά τα αποσιωπούν. Τους το υπενθυμίζω, λοιπόν. Δεν έδωσε λόγο στην ελληνική Δικαιοσύνη, γιατί υπήρχε η "ετεροδικία". Μπορούσαν να σκοτώνουν, να βιάζουν, να τα σπάνε, όπου βρίσκονταν, οι στρατιώτες των νέων κυριάρχων, τα Αμερικανάκια, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Γιατί ποτέ δεν τους έπιασε όλους αυτούς η ευαισθησία, έστω για μια φορά, ν' ασχοληθούν με τις χιλιάδες των αγωνιστών, που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν; Γιατί, αν είχαν το κουράγιο και το ανάστημα να το κάνουν, τότε οι ίδιοι θα βλέπανε μόνοι τους την πραγματική εικόνα του Καραμανλή. Βέβαια, υπάρχουν και οι "διατεταγμένες υπηρεσίες".

Αυτή ήταν η Ελλάδα του Καραμανλή, η Ελλάδα της οχταετίας, η οποία συνεχίστηκε και μετά το '74, με άλλους "εκσυγχρονιστικούς" τρόπους και μορφές και, δυστυχώς, συνεχίζεται και σήμερα. Αλλά η αντίσταση άρχισε και θα μεγαλώνει. Θα μπορούσε κανένας να αναφερθεί σε πολλά συγκλονιστικά γεγονότα της οχταετίας, για να αποδείξει ποιος ήταν και τι εξυπηρέτησε ο Καραμανλής. Υπάρχει, επίσης, ένα ακόμα γεγονός, που δυστυχώς δεν έχει προβληθεί, όπως θα άξιζε. Είναι οι μάνες, οι οικογένειες, τα παιδιά των χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων και εξορίστων. Η αναφορά ας θεωρηθεί σαν ελάχιστος φόρος τιμής σ' αυτές τις ηρωικές μορφές της νεότερης ελληνικής τραγωδίας. Τις έβρισκες καθημερινά στους δρόμους, έξω από τα σίδερα των φυλακών, τα υπουργεία, τα πολιτικά γραφεία, την ελληνική Βουλή, την εκκλησία και όπου αλλού, νηστικές, ταλαιπωρημένες, άρρωστες, ζητώντας τη δίκαιη απόλυση των παιδιών τους, αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, που ήταν, ήδη, στις φυλακές δεκαεφτά και δεκαοχτώ χρόνια. Στην προσπάθειά τους να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για το δίκαιο αίτημα της απόλυσης και της αμνήστευσης των παιδιών τους, πολιτικών κρατουμένων, βγαίνανε ομαδικά στους δρόμους και τότε δέχονταν, χωρίς καμία διάκριση, γριές μανάδες, νέες σύζυγοι, παιδιά, τα κλομπ των αστυνομικών, με τέτοιο ζήλο, που κυριολεκτικά τις αιματοκυλούσαν. Σε μια τέτοια διαδήλωση, που έγινε το Πάσχα του 1963, όπως πάντα, συμπαραστεκόταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ. Τον χτύπησαν τόσο, που τον πήγαμε στο νοσοκομείο, ευτυχώς τότε μ' ελαφριά εγκεφαλική κάκωση. Φαίνεται ότι ήταν η προειδοποίηση για τη δολοφονία του κι αυτός, όπως πάντα, την αψήφησε παλικαρίσια και όπως δείχνει η φωτογραφία δυο μέρες πριν τη δολοφονία του βρισκόταν πάλι στο πλάι μας, στη μεγάλη συγκέντρωση στο θέατρο "Χατζηχρήστου", στις 20 Μάη 1963.

Την πενταετία 1958 - 1963, ο Αθηναϊκός Σύλλογος Οικογενειών Πολιτικών Εξορίστων και Φυλακισμένων (ΑΣΟΠΕΦ), σε μια υπεράνθρωπη προσπάθεια και με πολύμορφους τρόπους κινητοποιήσεων για την αμνηστία, επισκεπτόταν ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές, προσωπικότητες και άλλους ακόμα, με αιτήσεις ακρόασης, ακόμη και με το παλάτι, όχι βέβαια με τη Γερμανίδα βασίλισσα Φρειδερίκη, που είχε περάσει από τη χιτλερική νεολαία, αλλά με την κυρία επί των τιμών, καθώς και τον υπασπιστή του Παύλου. Ο ΜΟΝΟΣ σ' αυτά τα χρόνια που ΠΟΤΕ, παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις, δε δέχτηκε επιτροπή ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ετσι έδειχνε, όχι μόνο τον αντικομμουνισμό και τον αυταρχισμό, αλλά και τη σατράπικη συμπεριφορά του, για την οποία πολλές φορές είχαν γράψει οι τότε εφημερίδες.

Τηρούσε πιστά τις συμφωνίες με τα αφεντικά του, τους Αμερικανούς και την ΕΟΚ. Αλλωστε, το "ανήκομεν εις την Δύσιν" καραμανλικό απόφθεγμα είναι. Αυτός ήταν ο Καραμανλής, σε όλη την πορεία του στην πολιτική σκηνή. Συσσώρευσε στη χώρα πολλά δεινά, αυτήν την αποστολή ανέλαβε και αυτήν πραγματοποίησε απαρέγκλιτα μέχρι το θάνατό του, δεν το έκρυψε ποτέ. Σταματήστε, λοιπόν, κύριοι, όλοι εσείς, που με κάθε τρόπο θέλετε ν' ανατρέψετε και να παραχαράξετε την ιστορία, για να περάσετε την εικόνα του "εθνάρχη και άξιου τέκνου της πατρίδας", γιατί η ιστορία του έχει γραφτεί σε πολύ μαύρες σελίδες. Οι γενιές που τη ζήσανε θυμούνται και οι νέοι θα τη μάθουν. Πάψτε να προκαλείτε τη μνήμη αυτών των γενεών.

Μαρία ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ

Μια γνήσια αγωνίστρια του γυναικείου και λαϊκού κινήματος, την Τζένη Φάμπα, αποχαιρέτησε χτες στις 4 το μεσημέρι στο Α Νεκροταφείο, η οικογένεια του μαχόμενου γυναικείου κινήματος και του ΚΚΕ. Το τελευταίο "αντίο" στην ξεχωριστή συντρόφισσα, είπαν εκατοντάδες αγωνιστές και φίλοι, που εναλλάσσονταν στην τιμητική φρουρά, στη σορό της συντρόφισσας, αλλά και εκπρόσωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, με το γυναικείο στοιχείο να "χρωματίζει" τον χώρο. Δίπλα στην οικογένεια και τα παιδιά της αγωνίστριας βρέθηκε επίσης η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,επικεφαλής μεγάλης αντιπροσωπείας του Κόμματος, επίσης μεγάλη αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας με επικεφαλής την πρόεδρό της Κ. Μπουντούρογλου,ο Κώστας Κάππος, πολλοί αγωνιστές και πολλές αγωνίστριες της ΠΕΑΕΑ.

Η Τζένη Φάμπα, που "έφυγε" στα 67 της χρόνια, την περίοδο της Κατοχής πήρε μέρος στους αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Μετά το 1974 έγινε μέλος του ΚΚΕ και δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στο γυναικείο κίνημα, αναδείχτηκε στο προεδρείο της ΟΓΕ και για χρόνια ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δάφνης.

Αποχαιρετώντας τη συντρόφισσα εκ μέρους της Κομματικής της Οργάνωσης, ο Χρ. Νταβαντζής ανάμεσα σε άλλα τόνισε:

"Συντρόφισσα, οι λέξεις μάς φαίνονται φτωχές για να μιλήσουμε για το σύνολο της δράσης σου, για να περιγράψουμε το κομμουνιστικό ήθος και τον χαρακτήρα σου, ιδιότητες που δεν τις πρόδωσες ούτε μια στιγμή. Ξεπερνώντας τη θλίψη και τη συγκίνησή μας σε αποχαιρετούμε με αυτά τα λόγια: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν "περνούν" στα βιβλία της επίσημης ιστορίας, δεν παίζουν με τις τύχες των ανθρώπων, δεν αναγορεύουν τη βούλησή τους σε βούληση εθνών, δεν είναι "σημαντικοί" με την αγοραία έννοια του όρου, είναι όμως σημαντικοί για τη δράση τους στην καθημερινή ζωή, για το ήθος της ζωής τους, που εμπνέουν με το παράδειγμά τους και οι περισσότεροι είναι κομμουνιστές. Μια από αυτούς ήσουν εσύ".

Και καταλήγοντας σημείωσε: "Σε αποχαιρετούμε και σε συνοδεύουν οι ευχές όλων μας για καλό ταξίδι και εμείς μένουμε να συλλογιόμαστε τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ: "Ο Θάνατος λέει ένας Πέρσης ποιητής, δίκαιος είναι, άδικα νευριάζεις. Ξέρω τι θες να πεις. Για να 'ναι δίκαιος ο θάνατος, θα πρέπει να είναι δίκαια η ζωή". Εμείς σου υποσχόμαστε συντρόφισσα, ότι θα εντείνουμε τον αγώνα για να είναι η ζωή όλων, δίκαια".

Στο σύντομο χαιρετισμό της η πρόεδρος της ΟΓΕ, Κ. Μπουντούρογλου, αφού αναφέρθηκε στην πλούσια σε αγώνες και προσφορά, ζωή της σεμνής και ασυμβίβαστης αγωνίστριας, Τζ. Φάμπα, λέγοντας ότι "όλη η δεύτερη φαμίλια σου είναι εδώ", υπογράμμισε: "Η απλότητα, η σεμνότητα, η ανθρωπιά, η συνέπεια, η αισιοδοξία, η προθυμία και πίστη σου στις αξίες και στα ιδανικά που πιστά υπηρέτησες, είναι η σπορά που αφήνεις στις νεότερες γυναίκες".

Στεφάνια κατέθεσαν, εκτός από τους συγγενείς της, η ΚΕ του ΚΚΕ, η ΟΓΕ, ο πρόεδρος του Εθνικού Ωδείου, οι Σύλλογοι Δημοκρατικών γυναικών Γούβας και Αγ. Δημητρίου, το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ Γούβας και ο Πολιτιστικός εξωραϊστικός Σύλλογος "Ορφέας".