Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Κάρντιφ φαίνεται ότι ξεκινά με την προσπάθεια προσαρμογής μιας σειράς τακτικών επιλογών στα δεδομένα της στρατηγικής της ΟΝΕ, μετά βεβαίως από τη Σύνοδο του Μάη για το κοινό νόμισμα, αλλά και στην πορεία που απαιτείται για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, (ΕΕ), στα πλαίσια της "Ατζέντας 2000". Το συμβούλιο θα ασχοληθεί επίσης με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι γεγονός ότι κάθε τέτοια σύνοδος των αρχηγών των κρατών - μελών της ΕΕ είναι ενταγμένη στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που ανακύπτουν από την πορεία εφαρμογής της πολιτικής που είναι προδιαγεγραμμένη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και του Αμστερνταμ, τόσο σε επίπεδο ΕΕ, όσο και σε επίπεδο κρατών - μελών, αλλά πάντα στις εξελισσόμενες συνθήκες οικονομικής κρίσης και του διεθνούς ανταγωνισμού ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνίας. Επομένως, κάθε τέτοια σύνοδος προμηνύει νέα μέτρα και αποφάσεις ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Ανεξάρτητα από το αν παρθούν αποφάσεις για όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, οι όποιες κατευθύνσεις και αποφάσεις με δεδομένη την επιστολή στον προεδρεύοντα Τ. Μπλερ από τους Κολ - Σιράκ, δηλαδή το γαλλογερμανικό άξονα για την πορεία της ΟΝΕ και τις αναγκαίες αναπροσαρμογές της οικονομικής πολιτικής σε κάθε κράτος - μέλος, το βασικό ζήτημα, που, έτσι κι αλλιώς, απασχολεί τους ιθύνοντες στην ΕΕ, είναι η ένταση της αντιδραστικής πολιτικής αφαίμαξης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ένταση της εκμετάλλευσης μέσω των αναγκαίων για το κεφάλαιο προσαρμογών των σχέσεών του με την εργατική τάξη, όπως η πλήρης ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων και η ενίσχυση της εξουσίας του. Αλλωστε, δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή των εργαζομένων το γεγονός ότι η πολιτική εξυπηρέτησης της ΟΝΕ είναι πολιτική ισχυροποίησης του ευρωπαϊκού, κυρίως του γερμανικού, αλλά και του γαλλικού πολυεθνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, γεγονός που συνεπάγεται χτύπημα της εργατικής τάξης.
* * *
Δεν είναι δυνατό στο πλαίσιο δράσης των διαβόητων τεσσάρων ελευθεριών,(κίνησης κεφαλαίου, κυρίως αυτή, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων), να μην επιτελούνται οι αναγκαίες κάθε φορά προσαρμογές, με βάση τις διεθνείς οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στα πλαίσια της εξασφάλισης νέων πεδίων δράσης, κυρίως εδαφικά νέων αγορών και επενδύσεων, ώστε να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις και τις ανάγκες του ανταγωνισμού, ο οποίος οξύνεται. Μόνο που αυτό απαιτεί εργατικό δυναμικό, προσαρμοσμένο στις ανάλογες συνθήκες ξεζουμίσματος, ώστε να γιγαντώνονται τα διεθνικά μονοπώλια. Και βεβαίως ο προσανατολισμός στην αναγκαία δράση της κάθε κυβέρνησης σε κάθε κράτος - μέλος, ώστε η οικονομική πολιτική που ασκείται να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των τεσσάρων ελευθεριών, σημαίνει ότι τα δεινά για τους λαούς μεγαλώνουν, ενώ για χώρες όπως η Ελλάδα αυτή η προοπτική γίνεται αντικειμενικά, λόγω ενδιάμεσης θέσης, ακόμη πιο οδυνηρή.
* * *
Βεβαίως, δεν είναι αυτό το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που περιμένει κανένας για να μάθει τι μέτρα σε βάρος των Ελλήνων εργαζομένων εξυφαίνονται, αφού μετά την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και την υποτίμησή της, τα λεγόμενα διαρθρωτικά κυβερνητικά μέτρα, που εφαρμόζονται με ρυθμούς και μέθοδο "καταιγίδας", φέρνουν καθημερινά στην ημερήσια διάταξη την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στην Ελλάδα, από τις αναπροσαρμογές σε μια σειρά τομείς που καταργούν δικαιώματα, ενώ δυσχεραίνουν τη θέση της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Οι ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, συνοδευόμενες από την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των κοινωνικοασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων, σημαίνει αφ' ενός τεράστια ενίσχυση του κεφαλαίου σ' αυτές τις συνθήκες, αφ' ετέρου αποδυνάμωση της εργατικής τάξης.
* * *
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, παρά την υποδεέστερη θέση της στα πλαίσια και της ΕΕ, παρά το γεγονός των αντιθέσεων στους κόλπους της ΕΕ, έχει από τη συμμετοχή της στο κοινό νόμισμα, πολιτικά και οικονομικά κέρδη περισσότερα απ' ό,τι οι δυσκολίες προσαρμογής. Τα οικονομικά κέρδη, σύμφωνα με αστούς αναλυτές, επικεντρώνονται στην οικονομία που θα προκύψει από τις συναλλαγές, στη σταθερότητα που θα προσφέρει ένα ισχυρό νόμισμα, στα πλεονεκτήματα που δίνει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό έναντι του δολαρίου και του γιεν. Βεβαίως, ενισχύεται και η δυνατότητα εξαγωγής κεφαλαίων από την Ελλάδα, κυρίως στα Βαλκάνια και τις παρευξείνιες περιοχές. Ταυτόχρονα, δεν είναι έξω από τον προσανατολισμό της άρχουσας τάξης η αξιοποίηση της ένταξης στην ΟΝΕ, με την ισχυροποίησή της έναντι της τούρκικης αστικής τάξης στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αυτές οι τάσεις ήδη προδιαγράφονται με τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης μέσα στην ΕΕ, για τις σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ, αλλά και με την προθυμία διείσδυσης ακόμη και στρατιωτικής στα Βαλκάνια, (Βοσνία, Αλβανία), αλλά και με την πρόσφατη θέση στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης για το Κοσσυφοπέδιο, αφού συνέβαλε στην ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση της Γιουγκοσλαβίας με το "αιτιολογικό" ότι η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο δεν μπορεί να θεωρείται εσωτερική υπόθεση της Σερβίας.
* * *
Οπως δείχνουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, από τις κινητοποιήσεις στην Ιονική, την πάλη των αδιόριστων εκπαιδευτικών και όχι μόνο, η κυβέρνηση προωθεί μεθόδους τσακίσματος του εργατικού κινήματος. Η πορεία προσαρμογών στην ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα, οξύνοντας την ταξική πάλη, απαιτεί πολιτικό δυνάμωμα της εξουσίας και του κράτους. Που με τη σειρά του απαιτεί και συμβάλλει στο τσάκισμα του εργατικού κινήματος, προκειμένου να μην εμποδίζεται η εφαρμογή της πολιτικής της υπέρ του κεφαλαίου, αλλά και να αδυνατίζει η προοπτική αμφισβήτησης όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της εξουσίας που την ασκεί.
Πέρα από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό ενάντια στους αγωνιζόμενους στα διάφορα μέτωπα πάλης, η έξαρση του αντικομμουνισμού, η επιλογή μεθόδων προβοκάτσιας, στοχεύουν στο να παρεμποδίσει την πολιτική ενίσχυση του εργατικού κινήματος, στο πολύπλευρο χτύπημά του. Είναι άλλωστε αναγκαίο συνοδευτικό συστατικό της πολιτικής προσαρμογής στην ΟΝΕ.
Το θέμα της διεύρυνσης της ΕΕ, το οποίο βρίσκεται προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Κάρντιφ, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την Κοινή Αγροτική Πολιτική, την αναθεώρησή της, αναγκαία για το ευρωπαϊκό πολυεθνικό κεφάλαιο, προκειμένου να ωφεληθεί από την προσαρμογή της αγροτικής οικονομίας των κρατών - μελών, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, αλλά και τις συνθήκες της διεθνούς αγοράς και τους όρους ανταγωνισμού κυρίως με τις ΗΠΑ. Είναι, επίσης, ένας δρόμος, μέσω του οποίου θα επιχειρηθεί η πορεία ξεκληρίσματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών, η δημιουργία των μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών. Διαδικασία, η οποία αναμένεται εξίσου οδυνηρή, αφού ήδη προβάλλει το ποιος θα επωμιστεί το κόστος της διεύρυνσης, τη στιγμή που είναι προαποφασισμένο να θιγεί η αγροτική οικονομία κρατών του επιπέδου της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ, με δεδομένο ότι στην πορεία αυτή ηγούνται τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη. Ηδη αυτές οι επιλογές έχουν γίνει αποδεκτές από την ελληνική κυβέρνηση και δεν πρέπει οι αγρότες και ο ελληνικός λαός να έχουν αυταπάτες ως προς αυτό, από τις δήθεν προβαλλόμενες διεκδικήσεις της κυβέρνησης και του υπουργού Γεωργίας, υπέρ των ελληνικών αγροτικών προϊόντων.
Τι μπορεί να περιμένει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα από ένα ακόμη Ευρωπαϊκό Συμβούλιο; Δε χρειάζεται να περιμένουν, αλλά να οργανώνουν την κοινή πάλη τους ενάντια στην πολιτική που έχει ήδη προδιαγραφεί και εφαρμόζεται, ενάντια σ' αυτούς που την εφαρμόζουν ή συμφωνούν με την πορεία προς την ΟΝΕ, ενάντια στην ίδια την ΕΕ, να επιδιώκουν την κοινή πάλη με τους άλλους λαούς των χωρών - μελών της ΕΕ, για τα κοινά τους συμφέροντα.
Σ. Λ.
Feeds
