Απλά και παραστατικά η ακροάτρια έδωσε με έναν τρόπο το στίγμα της αναμέτρησης του Οκτώβρη. Το στίγμα μιας μάχης καθαρά πολιτικής, όπως είναι η μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, σε μια πόλη, την Αθήνα, όπου η μάχη ήταν και είναι κατ' εξοχήν πολιτική, ιδιαίτερα σήμερα. Σε μια πόλη, όπου, οι οξυμένες αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, βρίσκουν εδώ την οξύτερη έκφρασή τους. Και όπου του κράτους και της κυβερνητικής πολιτικής φαίνεται πιο χοντροκομμένα, πιο ωμά ο βαθιά αντιλαϊκός χαρακτήρας.

Η προσπάθεια, που επιχειρείται από τα περισσότερα Μέσα Δημοσιότητας, είναι, να εμφανιστεί η μάχη της Αθήνας ως μία αναμέτρηση, στην οποία ο Δ. Αβραμόπουλος και η Μ. Δαμανάκη, παρενοχλούμενη ή και απειλούμενη από τον Δ. Μπέη, τον εκλεκτό του ΔΗΚΚΙ και του "καλού" ΠΑΣΟΚ, κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της Αθήνας του 21ου αιώνα! Από εκεί και πέρα το χάος...

Είναι σαφές, για όσους μπορούν και διακρίνουν κάτω από την επιφάνεια, ότι η παραπάνω τεχνητή εικόνα και σοβαρότητας στερείται και συμφέρει ορισμένους να εμπεδώνεται ως πραγματική. Και συμφέρει, επειδή και οι τρεις υποψήφιοι δήμαρχοι (και οι συνδυασμοί τους) δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα εκείνων των δημάρχων, για τους οποίους η άρχουσα τάξη και η ΕΕ δε θα χολόσκαγαν, όποιος κι αν κατάφερνε να κερδίσει στις εκλογές του Οκτώβρη.

Από τους τρεις επίδοξους μνηστήρες του δημαρχιακού θώκου της Αθήνας ακούει κανείς διάφορα, εκτός από: Τις ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών και υπηρεσιών (και της Αυτοδιοίκησης), την επιβολή χαρατσιών στους δημότες, τις εργασιακές σχέσεις, που επιστρέφουν στο 1880, την ανεργία, την κατάσταση και τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων γυναικών, ιδιαίτερα των εργοστασίων, τους αγώνες των εργαζομένων, την κατεδάφιση και ιδιωτικοποίηση και της στοιχειώδους κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης και άλλα ανάλογα. Για όλα μπορεί να ακούσει ο ψηφοφόρος, εκτός από τα παραπάνω.

Το υπογραμμίζουμε αυτό, όχι γιατί εκείνα που ακούει να λένε οι τρεις υποψήφιοι έχουν καμιά σχέση με ρεαλιστικές και φιλολαϊκές λύσεις, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν. Αλλά για να καταδειχτεί, ότι από τον προσανατολισμό τους και από όσα επαναλαμβάνουν, απουσιάζει ακόμη και η παραμικρή νύξη στα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης. Και απουσιάζει, όχι βέβαια από αβλεψία, αλλά γιατί και οι ίδιοι είναι φορείς υλοποίησης της πολιτικής της κυβέρνησης.Το απέδειξαν και στα 4 τελευταία χρόνια που βρίσκονται (Δαμανάκη - Αβραμόπουλος) στο Δήμο της Αθήνας.

Για παράδειγμα, ο Δ. Αβραμόπουλος υπήρξε στην πράξη, επί 4 χρόνια, από τους κατεξοχήν φιλοκυβερνητικούς δημάρχους. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε δεν έλειψαν και εκείνοι που πριν από καιρό αναρωτήθηκαν, αν το ΠΑΣΟΚ θα υποστηρίξει δικό του υποψήφιο ή τον Δ. Αβραμόπουλο...

Αλλά και η Μ. Δαμανάκη, πώς να έχει στη γραμμή της το χτύπημα της κυβερνητικής πολιτικής, τη στιγμή που αποδέχεται την κυβερνητική πολιτική, που η ίδια είναι υποψήφια δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ; Πώς να θέσει τέτοιο ζήτημα, τη στιγμή που και το άλλο κόμμα της, ο ΣΥΝ, συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στη βάση κοινού προγράμματος;

* * *

Η Μ. Δαμανάκη αποκρύβει έτσι, ότι αν υπερψηφιζόταν αυτή στην Αθήνα, ο Κ. Σημίτης θα εμφάνιζε τη νίκη της ως ψήφο έγκρισης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και ως επιτυχημένο πείραμα ενσάρκωσης της "κεντροαριστεράς".

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, πως η Μ. Δαμανάκη θεωρεί, "ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας θεσμός που οφείλει σε μια σύγχρονη Ελλάδα να βαθύνει το δικό της ιδιαίτερο ρόλο και περιεχόμενο, να αναδείξει την αυτοτέλειά της έναντι της κρατικής και κομματικής εξουσίας, να αναπτύξει τα δικά της συλλογικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά"!

Τα παραπάνω λέγονται και γράφονται σε μια στιγμή που η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει χάσει, σχεδόν πλήρως, τα όποια λαϊκά χαρακτηριστικά είχαν διαμορφωθεί στη λειτουργία της, και έχει μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε ακρόχειρα του αστικού κράτους, στα πλαίσια της προσαρμογής του τελευταίου στις ανάγκες της λειτουργίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτός ο χαρακτήρας της δεν αλλάζει, ακόμη και στην περίπτωση που στο Δήμο της Αθήνας, βρίσκονταν κομμουνιστές στην πλειοψηφία του.

Κι ωστόσο, αυτή την πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η Μ. Δαμανάκη τη συγκαλύπτει συνειδητά. Οπως συγκαλύπτει, επίσης, το γεγονός ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση (κυρίως η Α βάθμια σήμερα, αλλά και η Νομαρχιακή), είναι ο αγωγός υλοποίησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι ο (μεταξύ άλλων) θεσμός ενσωμάτωσης των λαϊκών δυνάμεων στις λειτουργίες του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και ειδικότερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η Μ. Δαμανάκη κατηγορεί τον Δ. Αβραμόπουλο για σπατάλη στα της διαχείρισης του δήμου.

Κανένας δε θα αντιδρούσε στην ανάγκη να υπάρχει και αντιμετώπιση της σπατάλης, όπου αυτή γίνεται.

Ομως, αυτό το επιχείρημα της Μ. Δαμανάκη θυμίζει έντονα την κριτική της ΝΔ προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Επειδή η ΝΔ συμφωνεί με την κυβερνητική πολιτική, αναγκαστικά περιορίζει την αντιπολιτευτική στάση της στο σπάταλο (!) κράτος και σ' ορισμένα ακόμη δευτερεύοντα. Ετσι και η Μ. Δαμανάκη. Βάζοντας στο απυρόβλητο την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δεν της απομένει παρά να του "επιτεθεί" αποκλειστικά για τη σπατάλη, τα παρκόμετρα, το γκαζόν, τις σκουπιδοσακούλες και άλλα επάξια μιας διαχειρίστριας του συστήματος.

Ταυτόχρονα, μεγάλο μέρος της υλοποίησης του προγράμματός της η Μ. Δαμανάκη το στηρίζει στα "ευρωπαϊκά προγράμματα". Τα οποία, όπως είναι γνωστό, αποτελούν μοχλούς προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων, διαφθοράς και εξαγοράς συνειδήσεων, ενώ προορίζονται για τομείς που δεν έχουν καμιά σχέση με τα τεράστια προβλήματα των εργαζομένων.

Η Μ. Δαμανάκη έχει τονίσει, ότι ο συνδυασμός της εκφράζει το χώρο συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων, κατά (!) της συντηρητικής αρχής του Δ. Αβραμόπουλου... Ψεύδεται! Γιατί η στρατηγική της κινείται στη λογική των προοδευτικών δυνάμεων (ΣΥΝ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΚΚΙ) που στρέφονται κατά της "Δεξιάς" (ΝΔ)! Είναι τόσο... φιλολαϊκή αυτή η στρατηγική, όσο φιλολαϊκή είναι και η "κεντροαριστερά". Της οποίας, η συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ στον πρώτο δήμο της Ελλάδας, καθώς και οι διάλογοι μέσω ΟΠΕΚ, "Δικτύου", "Πολιτείας" κλπ., σηματοδοτούν και το δρόμο υλοποίησης αυτών των αντιλαϊκών σεναρίων, αλλά δίνουν και μια γεύση για το ποιόν της "κεντροαριστεράς" και στην περίπτωση που η συμμαχία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ γινόταν και σε κυβερνητικό επίπεδο.

* * *

Ο Δ. Μπέης δε θα είχε (δεν έχει) καμιά αντίρρηση - το αντίθετο - να ηγούνταν του ίδιου συνδυασμού αυτός και όχι η Μ. Δαμανάκη. Προφανώς, επειδή θεωρεί, ότι και σ' αυτή την περίπτωση θα επρόκειτο για συνδυασμό των... προοδευτικών δυνάμεων! Τότε, γιατί τσακώνεται μέχρι γελοιοποίησης με την υποψήφια δήμαρχο; Προφανώς, επειδή δεν είναι αυτός ο επικεφαλής... Ενώ η Μ. Δαμανάκη δε θα είχε καμιά αντίρρηση να συνεργαστεί με τον Δ. Μπέη, αρκεί να είναι αυτή η επικεφαλής... Ενώ ο Δ. Μπέης δε θα ερχόταν σε ρήξη με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αν είχε χρίσει αυτόν υποψήφιο δήμαρχο...

* * *

Τα προβλήματα του λαού της Αθήνας - μιλάμε για τις λαϊκές γειτονιές της και όχι για τους χώρους που ζει η πλουτοκρατία και οι παρατρεχάμενοί της - όπως και όλων των περιοχών, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν δίχως τη ριζική αλλαγή της κεντρικής πολιτικής, δίχως, δηλαδή, να λυθεί το πολιτικό ζήτημα του ποιος εξουσιάζει, του ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, κοροϊδεύει τον κόσμο.

Ομως, ο καθημερινός αγώνας, η καθημερινή και σε όλα αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική, η οργάνωση της πάλης, μπορούν να βάζουν φρένο, να αποκρούουν το μέγεθος της επίθεσης. Είναι κι αυτό ένα σημαντικό κέρδος, που δίνει νόημα και στην καθημερινή πάλη, στην ανάγκη να δίνεται αυτή σε όλα τα μέτωπα.

Οι εργαζόμενοι υποφέρουν από την κατάσταση των χώρων της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, της κατοικίας. Υποφέρουν από την επίθεση της εργοδοσίας. Αλήθεια, πότε και σε ποιους αγώνες, βρέθηκαν δίπλα στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους οι παραπάνω τρεις υποψήφιοι; Στους εκπαιδευτικούς; Στους αγρότες; Στα εργοστάσια που κλείνουν; Στους εργάτες της "Σόφτεξ"; Κι ας μην ισχυριστούν, ότι δεν μπορούσαν να βρίσκονται παντού, γιατί δεν τους είδαμε πουθενά! Ενώ οι περιοδείες στις γειτονιές, για να δοθούν υποσχέσεις για παρτέρια και για να κοροϊδεύουν τον κόσμο, περισσεύουν...

Στην ερχόμενη εκλογική μάχη της Αθήνας, όπως και παντού, δύο στρατόπεδα συγκρούονται: Το στρατόπεδο που εκφράζει τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα και που έχει όφελος από την αποφασιστική και με την ψήφο καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής. Και το στρατόπεδο, από την άλλη, που στηρίζει αυτή την πολιτική και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας.

Η υπερψήφιση του συνδυασμού που ηγείται ο Λ. Αυδής είναι εγγύηση ότι ο αθηναϊκός λαός θα αποκτήσει έναν ισχυρό συμπαραστάτη και συμπρωταγωνιστή στον αγώνα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και του μεγάλου κεφαλαίου. Θα μπορεί έτσι να δίνει τις καθημερινές μικρές και μεγάλες μάχες από καλύτερες θέσεις. Θα μπορεί έτσι να αποσπά επιμέρους κέρδη, αλλά κυρίως να συμβάλει στην προετοιμασία των προϋποθέσεων που θα φέρουν αύριο τις μεγάλες αλλαγές.

Θα πρόκειται, άραγε, για μικρή κατάκτηση;

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ