Το ερώτημα αν τα εργατικά συνδικάτα είναι ανεξάρτητα από πολιτικές επιρροές και δεσμεύσεις, είναι τόσο παλιό, όσο και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Ερχεται όμως και ξανάρχεται στην επικαιρότητα, ανανεωμένο ή λίγο παραλλαγμένο και προσαρμοσμένο κάθε φορά στις επικρατούσες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, το στάδιο ανάπτυξης και αποτελεσματικότητας του συνδικαλιστικού και γενικά του εργατικού κινήματος και τις τρέχουσες σκοπιμότητες της καθεστηκυίας τάξης.

Οταν βέβαια προβάλλεται η μόνιμη επιδίωξη των αστών και των παρατρεχάμενών τους για "ανεξάρτητα" συνδικάτα, δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια, ανεξάρτητα από τι και από ποιον πρέπει να είναι τα εργατικά συνδικάτα. Τις περισσότερες φορές η επιχειρηματολογία σχετικά με το σοβαρό αυτό θέμα στρέφεται γύρω από τη λεγόμενη "κομματικοποίηση" των συνδικάτων.

* * *

Στην ουσία η αστική τάξη στην καθημερινή της πολιτική πρακτική δεν παραδέχεται και δεν εφαρμόζει το σύνθημα για "ανεξάρτητα" συνδικάτα. Αντίθετα, προσπαθεί μ' όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, που δεν είναι λίγα, να καθυποτάξει ιδεολογικά και πολιτικά το συνδικαλιστικό κίνημα, να το καναλιζάρει σε ανώδυνους γι' αυτήν δρόμους οικονομίστικης πολιτικής, να το μετατρέψει σε "κοινωνικό εταίρο", χειροκροτητή των πολιτικών επιλογών της και σε όργανο ταξικής συνεργασίας για την πιο εύρυθμη λειτουργία και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Οταν, για παράδειγμα, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - οι σημερινοί διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού - δίνει εντολή στις υποτακτικές ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων να μην εναντιώνονται στην αντιλαϊκή της πολιτική, όταν με απειλές, εκβιασμούς και άλλες μορφές πειθαναγκασμού, προσπαθεί να επιβάλλει στα συνδικαλιστικά της στελέχη ν' αποδεχτούν τα αντεργατικά της μέτρα, όταν τους σέρνει στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου - απάτη, όταν τους εξαναγκάζει να γίνουν υπονομευτές των διεκδικητικών ταξικών αγώνων των εργαζομένων, το κάνει σε γνώση της ότι παραβιάζει την ανεξαρτησία και αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος, στην οποία άλλωστε δεν πιστεύει.

Οταν η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη μιλούν παραπλανητικά για την ανεξαρτησία των συνδικάτων εννοούν τα συνδικάτα να είναι απαλλαγμένα από την ταξική πολιτική, την υπεράσπιση των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και "ανεξάρτητα", δηλ. εχθρικά, απέναντι στον πολιτικό φορέα που εκφράζει την ιδεολογία για την επαναστατική ανατροπή του σημερινού κοινωνικού συστήματος και τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Μ' άλλα λόγια το σλόγκαν για την ανεξαρτησία των συνδικάτων σημαίνει τα εργατικά συνδικάτα δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με την ιδεολογία και την πολιτική του ΚΚΕ, να διέπονται από τις αρχές της ταξικής πάλης, να είναι απαλλαγμένα από το "μικρόβιο" της σύγκρουσης με το καθεστώς. Να είναι δηλαδή φορείς της ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής του αστικού κατεστημένου.

Πέρα όμως από τον καιροσκοπισμό και τις πολιτικές σκοπιμότητες των κρατούντων, το απατηλό σύνθημα περί ανεξαρτησίας των συνδικάτων είναι αντιφατικό, έρχεται σε αντίθεση με την ίδια τη φύση των συνδικαλιστικών οργανισμών και τις επιταγές της ζωής.

* * *

Αφού λοιπόν τα συνδικάτα από τη φύση τους υπερασπίζονται δικαιώματα της εργατικής τάξης, είναι φανερό ότι η μόνη πολιτική απ' την οποία πρέπει να διέπονται και να έχουν σαν μπούσουλα στη δραστηριότητά τους δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανειρήνευτη ταξική πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές και στην κρατική εξουσία που τους στηρίζει.

Συνεπώς, το μόνο πράγμα που απ' αυτό τα συνδικάτα πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητα, να μην δέχονται οποιαδήποτε επιρροή, είναι η ιδεολογία και η πολιτική της αστικής τάξης και η πρακτική του καπιταλιστικού κατεστημένου, κρατικού και παρακρατικού, που στηρίζει αυτή την αντεργατική πολιτική.

Οποιαδήποτε άλλη "ανεξαρτησία" των συνδικάτων και κυρίως η πολυδιαφημισμένη "ανεξαρτησία" απέναντι στην ιδεολογία και τους πολιτικούς φορείς της εργατικής τάξης, εξυπηρετεί σκοπούς άλλους από αυτούς του συνδικαλιστικού κινήματος.

* * *

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να διατηρεί την οργανωτική του αυτοτέλεια και να έχει τη δυνατότητα της απρόσκοπτης λειτουργίας των οργάνων του, που είναι υπεύθυνα για τη λήψη των αποφάσεων και τον καθορισμό της δραστηριότητάς του.

Φυσικά αυτή η δραστηριότητα προσδιορίζεται όχι στο κενό, αλλά μέσα σε ορισμένα ιδεολογικά - πολιτικά πλαίσια, που τα καθορίζει, όπως τονίστηκε πιο πάνω, η ίδια η φύση και οι σκοποί του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι κάποιο πολιτικό κόμμα - μπαμπούλας, δηλ. το ΚΚΕ.

Αλλωστε οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει ότι σέβονται την οργανωτική αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτοί που δεν τη σέβονται και προσπαθούν με διάφορες παρεμβάσεις - δικαστικές, νομοθετικές, διοικητικές αλλά και ανοιχτούς εκβιασμούς - να μετατρέψουν το συνδικαλιστικό κίνημα, από όργανο ταξικής πάλης για μια πιο δίκαιη κοινωνία, σε χειροκροτητή του καπιταλιστικού κατεστημένου, είναι η κυβέρνηση και οι λοιποί μηχανισμοί της αστικής καταπίεσης.

Είναι οι ίδιοι κύκλοι που προβάλλουν με τον ένα ή άλλο τρόπο το σύνθημα για "ανεξάρτητα" συνδικάτα, ενώ με τις καθημερινές τους μεθοδεύσεις κουρελιάζουν το κύρος του συνδικαλιστικού κινήματος και μετατρέπουν τους ομοϊδεάτες τους συνδικαλιστές σε υποτακτικούς της κυβερνητικής πολιτικής.

Μεγάλη συνεπώς είναι η ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ που δέχονται το ρόλο του υποτακτικού της κυβέρνησης, δεν εκπροσωπούν την εργατική τάξη, γιατί αυτό δρα ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τη φύση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στράτος ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΗΣ