Η ΠΡΩΤΗ βδομάδα του Αυγούστου σφραγίστηκε ασφαλώς με τη συζήτηση του νομοσχεδίου - τέρατος για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. "... Σήμερα όλη η φιλοσοφία του νομοσχεδίου είναι ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν, αρκεί να συμφωνούν οι εργαζόμενοι. Και ξέρουμε πώς θα συμφωνήσουν αρκετοί εργαζόμενοι και με ποιους όρους. Με όρους καθαρά υποταγής και βίας ανοιχτής ή συγκαλυμμένης. Και αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα τα άλλα που φέρνει το νομοσχέδιο. Το εμφανίζει σαν προϊόν εθελοντικής συμφωνίας των εργαζομένων. Δεν υπάρχει εθελοντισμός σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει το κνούτο του εργοδότη που κυριαρχεί", υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά την παρέμβασή της στη συζήτηση στη Βουλή, την περασμένη Τετάρτη. Ο "Ρ" δημοσιεύει, σήμερα, ολόκληρη την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα (σελίδες 4 - 5)

ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ των συνεπειών του νομοσχεδίου - τέρατος, όσα συμβαίνουν στον κλάδο του τουρισμού. Εργαζόμενοι πέφτουν λιπόθυμοι από την εντατικοποίηση. Αλλοδαποί πετιούνται ακόμα και στις πισίνες, για να μην γίνουν αντιληπτοί κατά τη διάρκεια ελέγχων για "μαύρη" εργασία. Συνδικαλιστές διώκονται. Απλήρωτη εργασία, καταπάτηση κάθε δικαιώματος... Ολα αυτά συμβαίνουν, όχι σε κάποια τριτοκοσμική χώρα, αλλά στην Ελλάδα, στις τουριστικές επιχειρήσεις, εκεί όπου ο εργασιακός μεσαίωνας γνωρίζει μέρες δόξας. Τα στοιχεία που φέρνει στο φως ο "Ρ", το επιβεβαιώνουν περίτρανα και είναι όλα όσα έρχεται να νομιμοποιήσει και να επεκτείνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το αντεργατικό νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις (σελίδες 14,27)

ΤΟΝ "εκσυγχρονιστικό" στόχο της κατάργησης του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) μέχρι στο τέλος του 1998, που συνάδει με τη γενικότερη πολιτική του... "λιγότερου κράτους", έχει βαλθεί να υλοποιήσει η κυβέρνηση. Στα πλαίσια αυτά, τρεις εναπομείνασες βιομηχανίες από τον μακρύ κατάλογο των επιχειρήσεων, που τη δεκαετία του '80 πέρασαν στον έλεγχο του Οργανισμού σέρνοντας μαζί τους δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρέη των προηγούμενων διοικήσεών τους, βρίσκονται προ των πυλών για ιδιωτικοποίηση. Πρόκειται για τους Βωξίτες Ελευσίνας, τη ΣΟΦΤΕΞ και τη ΛΑΡΚΟ (σελίδες 12 - 13)

ΧΩΡΙΣ ευχάριστες εκπλήξεις κυλάει και η φετινή περίοδος των θερινών εκπτώσεων για τη συντριπτική πλειοψηφία του εμπορικού κόσμου. Το εισόδημα των καταναλωτών αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ανεπαρκές ώστε να ανατρέψει τη συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια πτώση του τζίρου στην αγορά, παρ' όλο που σε κάποιες περιοχές και σε συγκεκριμένα είδη το ποσοστό των εκπτώσεων φτάνει, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), μέχρι και 70% (σελίδες 12 - 13)

ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ: Η επόμενη μέρα; Κόλαση! Κατεστραμμένα σπίτια, μαγαζιά, καμένα δάση, καμένοι άνθρωποι, όλα θυσία στο βωμό της κυβερνητικής πολιτικής των εμπρηστών και των καταπατητών... (σελίδες 19, 20 - 21)

Η ΕΥΡΩΠΗ δεν... παίζεται. Εντός των αγωνιστικών χώρων, υπερτερεί εμφανώς του υπολοίπου κόσμου. Εχει επιβάλει τους κανόνες της σε διοικητικό επίπεδο και με όπλο την οικονομική της υπεροχή, κρατάει σταθερά τα σκήπτρα του παγκόσμιου μπάσκετ, εκτός NBA. Χάνει, όμως, καθημερινά τις εντυπώσεις. Ο άκρατος επαγγελματισμός έκανε άπληστους τους Ευρωπαίους. Η ήπειρος που φιλοξένησε δύο παγκόσμιους πολέμους και επέβαλε με τη βία την πολιτικοοικονομική της εξουσία στον υπόλοιπο κόσμο, συνεχίζει να βιώνει καθημερινά, αθλητικές διενέξεις (σελίδες 32 - 33)

ΑΡΓΑ,αλλά σταθερά αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο της αξιοποίησης και γενικότερα της διαχείρισης του χώρου του "Ελληνικού", που θα προκύψει μετά τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα. Το κύριο, που προωθείται, είναι να βγάλει έσοδα ο χώρος, να χαριστούν χιλιάδες στρέμματα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, πολυεθνικές, μεγαλοεργολάβους, με στόχο το κέρδος, γιατί βέβαια δε θα επενδύσουν τα χρήματά τους ερχόμενοι ως δωρητές ή φιλανθρωπικά ιδρύματα (σελίδα 28)

Από τότε και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές του Οκτώβρη, το σύνολο των αστών αναλυτών και πολιτικών, μας βομβαρδίζει όλο και περισσότερο με τις μαγικές λέξεις της "αποτελεσματικότητας" και της "αποκέντρωσης". Αν τους πιστέψει κανείς, η λύση φαίνεται απλή... Αρκεί η μεταφορά πολλών αρμοδιοτήτων και λίγων πόρων στις Περιφέρειες, στους Νομούς και στους Δήμους και ο εργαζόμενος θα γευτεί πολύ σύντομα τα αγαθά της τοπικής ανάπτυξης, που βρίσκεται τάχα προ των θυρών.

Φυσικά απ' το νέο γλυκανάλατο, απολιτικό φαινομενικά παραμύθι της κυβερνητικής προπαγάνδας απουσιάζει η απάντηση στο πραγματικό ερώτημα: ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ; Η ταξική θεώρηση στο ζήτημα αυτό έρχεται να διαλύσει την αυταπάτη μιας ουδέτερης, τεχνοκρατικής απάντησης.

* * *

Το είδος και το πλήθος των αρμοδιοτήτων που σταδιακά εκχωρούνται στα διάφορα επίπεδα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (με τους Νόμους 2218/94, 2240/94, 2469/97, την Οδηγία 50/92, καθώς και με το πρόσφατο νομοσχέδιο που κατατέθηκε) είναι κομμένες και ραμμένες σύμφωνα με την κατεύθυνση αυτή.

Ο βασικός στόχος είναι απ' τη μια η αποσυμφόρηση και η ενίσχυση του επιτελικού ρόλου του κεντρικού κρατικού μηχανισμού και απ' την άλλη η αναβάθμιση της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης σε τοπικό επίπεδο.

Στην εισηγητική έκθεση του πρόσφατου νομοσχεδίου για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στις Περιφέρειες και την Αυτοδιοίκηση, ο στόχος αυτός διατυπώνεται ανοιχτά: "Το νομοσχέδιο αποσκοπεί να στηρίξει την προώθηση της αποκέντρωσης με βάση την αρχή του Συντάγματος, έτσι ώστε οι επιτελικού χαρακτήρα αρμοδιότητες να διατηρηθούν στα Υπουργεία και να ενισχυθεί ο επιτελικός τους ρόλος, ενώ οι αρμοδιότητες εκτελεστικού χαρακτήρα, εφ' όσον δεν ασκούνται σε εθνικό επίπεδο, καθώς και αυτές κανονιστικού χαρακτήρα που συνδέονται με ορισμένο χωρικό πλαίσιο άσκησης, να μεταβιβαστούν στην Περιφέρεια και την Αυτοδιοίκηση".

Αλλά και ο κ. Σημίτης στην ομιλία του, στην 5η Σύνοδο της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, δεν άφησε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες: "Αποκέντρωση σημαίνει επίσης για μας, μεταβίβαση αρμοδιοτήτων απ' το κέντρο στην περιφέρεια. Βεβαίως αρμοδιοτήτων που ΜΠΟΡΟΥΝ να ασκούνται απ' την περιφέρεια και ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ να τις έχει η περιφέρεια".

* * *

Αντίθετα οδηγεί στην ισχυροποίηση και στη διόγκωση της κρατικής παρέμβασης, με την ενεργοποίηση περιφερειακών μονάδων κεντρικής εξουσίας. Ο σημερινός διορισμένος περιφερειάρχης αποτελεί οργανικό στοιχείο ενός πρόσθετου κυβερνητικού μηχανισμού, με στόχο την αναβάθμιση του συγκεντρωτικού ελέγχου και της διαχειριστικής παρέμβασης, με βάση τις εκάστοτε επιλογές της άρχουσας τάξης. Η Περιφέρεια αποκτά την κύρια ευθύνη και γίνεται ο βασικός μοχλός για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό και νομαρχιακό επίπεδο.

Αλλά και οι αρμοδιότητες που παραχωρήθηκαν ή θα παραχωρηθούν στα Νομαρχιακά Συμβούλια στοχεύουν στην εδραίωση του ρόλου τους ως μηχανισμού προώθησης ειλημμένων κυβερνητικών αποφάσεων. Ο μηχανισμός αυτός θα είναι πιο αποτελεσματικός αφού απ' τη μια θα συγκεκριμενοποιεί και θα εξειδικεύει τις γενικές κυβερνητικές κατευθύνσεις στο επίπεδο του νομού και απ' την άλλη θα "νομιμοποιεί" την προώθησή τους, στο όνομα της λαϊκής συμμετοχής, που δήθεν διασφαλίζουν τα εκλεγμένα συμβούλια. Θα είναι δηλαδή πιο αποτελεσματικός για την προώθηση των συμφερόντων της χρηματιστικής ολιγαρχίας, σε βάρος της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.

Το Νομαρχιακό Συμβούλιο, για παράδειγμα, μπορεί και πρέπει, σύμφωνα με το Ν. 2240/94, να υποβάλλει για χρηματοδότηση προτάσεις έργων και παρεμβάσεων για τα προβλήματα του νομού, αλλά αυτές θα πρέπει να είναι συμβατές με τους όρους των κοινοτικών προγραμμάτων και τις κατευθύνσεις των εθνικών επιχειρησιακών προγραμμάτων του ΚΠΣ.

Για να αξιοποιήσει το ΝΣ την όποια κεντρική χρηματική ενίσχυση οφείλει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να συνάψει Προγραμματικές Συμβάσεις και να συστήσει δημοτικές επιχειρήσεις, σύμφωνα με τους όρους και τις κατευθύνσεις της ΕΕ και να λάβει την έγκριση απ' τον διορισμένο περιφερειάρχη.

Ετσι επιταχύνονται οι εξελίξεις για αποδέσμευση του κράτους από τις κοινωνικού χαρακτήρα υποχρεώσεις του, για μεταφορά της κοινωνικής ευθύνης και μετακύληση πρόσθετων βαρών στις πλάτες του ίδιου του εργαζόμενου λαού, με τη μορφή ανταποδοτικών εισφορών και νέων φόρων. Μιλάμε για αποκέντρωση της λιτότητας, σε βάρος των εργαζομένων.

Παράλληλα, κριτήριο για την επιλογή ενός έργου αποτελεί και θ' αποτελεί η συμβατότητά του με το πλαίσιο κατευθύνσεων της ΕΕ, τις ανάγκες της χρηματιστικής ολιγαρχίας, τις κομματικές επιδιώξεις του κυβερνώντος κόμματος και όχι η ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών των κατοίκων της κάθε περιοχής.

Ταυτόχρονα η κοινοτική Οδηγία 50/92 διευκολύνει την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, μέσω της ανάθεσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο αρμοδιοτήτων και έργων που αρχικά μεταβιβάζονται απ' το κράτος στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, π.χ. τμήματα των συγκοινωνιών, της εκπαίδευσης κλπ.

* * *

Οι νομαρχιακές παρατάξεις που υποστηρίζονται απ' το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ όχι απλώς δεν αμφισβητούν το συγκεκριμένο πλαίσιο ύπαρξης και δράσης των Νομαρχιακών Συμβουλίων, αλλά συμβάλλουν με τις προτάσεις τους στην εδραίωσή του. Π.χ. η προεκλογική δέσμευση της παράταξης του κ. Κουλουμπή για την αντιμετώπιση της ανεργίας, δεν είναι άλλη απ' την προώθηση της κοινοτικής κατεύθυνσης για τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που οδηγεί στην ισοπέδωση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι συνδυασμοί που υποστηρίζονται απ' το ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ και τη λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Στις θέσεις του για την Αυτοδιοίκηση (Φλεβάρης '98), το ΔΗΚΚΙ τονίζει χωρίς περιστροφές: "Νομολογία και θεσμοί υπάρχουν για την Αυτοδιοίκηση. Το ζητούμενο είναι η πολιτική βούληση για να υλοποιηθούν οι νόμοι και να εφαρμοστούν οι θεσμοί". Η βούληση αυτή δε λείπει και από τους δημοτικούς άρχοντες που υποστηρίζονται απ' το ΣΥΝ, όπως ο δήμαρχος Αιγάλεω, που είναι απ' τους πιο παραγωγικούς στην υποβολή προτάσεων στα πλαίσια των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης...

* * *

Απέναντι λοιπόν σ' αυτό το ψευδεπίγραφο κυβερνητικό εγχείρημα "αποκέντρωσης" που οδηγεί στην ισχυροποίηση της κυβερνητικής παρέμβασης σε όλα τα επίπεδα, η απάντηση των εργαζομένων μπορεί να είναι μόνο μία: η αγωνιστική ενεργητική συμπόρευση με τις νομαρχιακές και δημοτικές παρατάξεις που στηρίζει το ΚΚΕ.

Οι νομαρχιακές παρατάξεις που υποστηρίζουν οι κομμουνιστές ήταν οι μόνες που έδωσαν πραγματικές αποδείξεις αγωνιστικής, δημιουργικής, πετυχημένης παρέμβασης, σύμφωνα με το κριτήριο της σύγκρουσης με το υπάρχον πλαίσιο