Ενώ η κρίση στη Ρωσία βαθαίνει και υπάρχουν στοιχεία παραπέρα αποσταθεροποίησης της κατάστασης, ορισμένοι εκτιμούν ότι μπορεί να υπάρξει και μεγαλύτερος εκτροχιασμός τόνισε, χτες το μεσημέρι, μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Συγκεκριμένα, απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση στη Ρωσία και τις εντυπώσεις που αποκόμισε από το πρόσφατο ταξίδι της εκεί, η Αλέκα Παπαρήγα ανέφερε:

- Από μια άποψη δεν ένιωσα και πολύ μεγάλη έκπληξη. Με δεδομένο ότι τα διαλυτικά φαινόμενα είχαν αρχίσει από πιο πριν, βεβαίως έχει και όρια και σήμερα το πρόβλημα είναι σε σχετικά ανώτατα όρια. Το λέω με την έννοια ότι κυριολεκτικά διαλύεται η παραγωγική βάση και τώρα θα βάλουν, να με συγχωρείτε για την έκφραση, χέρι και στη γη. Ακόμη δεν έχει αρχίσει η πώληση γης. Τα απομεινάρια των κολχόζ ακόμα υπάρχουν και απ' ό,τι φαίνεται η πώληση γης θα είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα. Μιλάμε για γη και για πρώτες ύλες και επομένως οι αντιδράσεις πρέπει να αναμένονται, να είναι πολύ μεγάλες.

- Δηλαδή θα βάλουν σε μια διαδικασία πώλησης της γης, μιας έκτασης που διαχειρίζονται, να το χαρακτηρίσουμε έτσι, τα κατώτερα στρώματα;

- Α. Π.: Τα Κολχόζ έχουν παραμείνει τυπικά, δεν έχει διεισδύσει δηλαδή η από τα πάνω πολιτική ως τα εκεί. Και επομένως, τυπικά οι αγρότες έχουν τη γη. Η δύναμη της αδράνειας, ας το πούμε έτσι, πάντα υπάρχει και συνεχίζουν να καλλιεργούν οι άνθρωποι και προσπαθούν να έχουν ορισμένα αποτελέσματα. Βεβαίως δεν υπάρχει στήριξη. Ομως, έστω τυπικά, έχουν τη γη τους. Τώρα η γη αυτή θα πουληθεί. Αυτά τα στοιχεία δεν τα έχω από δική μας εκτίμηση αλλά μου τα είπαν.

- Και ποιος μπορεί να αγοράσει τη γη κυρία Παπαρήγα, αφού η χώρα αντιμετωπίζει μια διαλυτική κατάσταση;

- Α. Π.: Κοιτάξτε να δείτε. Η ρώσικη γη είναι πλούσια σε πρώτες ύλες. Και το τραγικό είναι ότι αυτή τη στιγμή στη Ρωσία δεν παράγουν εμπορεύματα τόσο, πουλάνε πρώτες ύλες και τεχνογνωσία των εξοπλισμών.

- Πουλάνε δηλαδή το παρελθόν τους...

- Α. Π.: Ναι, πουλάνε, αν θέλετε, και τις προϋποθέσεις για να σταθεί μια χώρα στα πόδια της, μέχρι και την τελευταία εξέλιξη στην αμυντική τεχνολογία, στα εξοπλιστικά προγράμματα την πουλάνε, πράγμα που δε γίνεται σε καμιά χώρα. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε η Σοβιετική Ενωση παλιά πουλάγανε και την τελευταία λέξη...

- Δεν είναι περίεργο που ο ρώσικος λαός, που περνά τώρα μια εξαθλίωση, που έχει και ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, δεν αντιδρά όπως θα περίμενε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου - και εσείς υποθέτω;

- Α. Π.: Εμείς τα πράγματα τα βλέπουμε πολύ νηφάλια και τα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, με ποια έννοια: Πρώτα πρώτα, αυτός ο λαός προδόθηκε. Ο λαός αυτός πίστευε ότι γίνονταν κάποιες μεταρρυθμίσεις που θα βελτίωναν το σοσιαλισμό, θα τον ανέπτυσσαν, θα διόρθωναν αδυναμίες, ελλείψεις και όποια ελαττώματα υπήρχαν και, απότομα, βρέθηκε σε μια καπιταλιστική παλινόθρωση. Και η σύγχυση κράτησε. Σε τέτοιες περιόδους μεταβατικές και μάλιστα και με τέτοιο τρόπο (που έγιναν τα πράγματα), δεν είναι εύκολο να διαμορφώσεις συνείδηση από τη μια μέρα στην άλλη. Μετά έχασε τα όπλα πάλης. Και ήταν όργανα εξουσίας, ήταν το συνδικαλιστικό κίνημα... Αλλά και το ίδιο το Κόμμα διαλύθηκε. Εγώ μπορώ να διαβεβαιώσω, χωρίς να λέω καμιά υπερβολή, ένα μεγάλο μέρος του λαού θέλει το παρελθόν. Αλλοι το θέλουν και καλύτερο και καλά κάνουν. Κι όμως, κατά τη γνώμη μου, ακόμα δεν έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις ριζικότερων αλλαγών. Βεβαίως, όσα δε φέρνει καμιά φορά ο χρόνος τα φέρνει η ώρα, αλλά εγώ δεν μπορώ να πω ότι, άμεσα, τους επόμενους μήνες, βλέπω ριζικές αλλαγές. Ωρίμανση συνειδήσεων ναι...

- Χτες κάποιος επιτελής στρατιωτικός έλεγε πως, ίσως ήταν καλύτερο για την ανθρωπότητα αν ο ρώσικος στρατός έπαιρνε την εξουσία, έπαιρνε την υπόθεση στα χέρια του - κάτι το οποίο συζητείται πολύ τελευταία. Εσείς το αποκλείετε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Κι αν γίνει θα είναι προς το καλύτερο; - Α. Π.: Δε θα διακινδύνευα να πω ότι, αυτή τη στιγμή ο ρώσικος στρατός είναι λαϊκός. Και πολύ περισσότερο, εγώ τουλάχιστον, δε θα έβλεπα μια παρέμβαση μόνο ενός τμήματος της κοινωνίας, του στρατού. Και νομίζω ότι εδώ λαός - στρατός ενωμένος δεν υπάρχει. Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται μέσ' στο στρατό. Τα επάνω κλιμάκια του στρατού βρίσκονται σε κατάσταση ένδειας, απόλυτης ένδειας, ίσως και χειρότερης από του υπόλοιπου λαού. Γιατί, καταλαβαίνετε, ο στρατός δεν πληρώνεται καν. Από κει και πέρα, πιστεύω, ότι ένα μέρος του, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, το λέω για να 'χω και μια ευθύνη, είναι υποχείριο διάφορων σοβινιστών, εθνικιστών οι οποίοι τον χρησιμοποιούν και άρα, είναι επικίνδυνο. Υπάρχει, ας το πούμε, μια παράλυση της κυριαρχίας, της πειθαρχίας, απ' όσα μου έλεγαν. Επομένως ο στρατός μόνος του σήμερα, προσωπικά μιλώ όσο σχημάτισα γνώμη, δε νομίζω ότι μπορεί να δώσει λύση. Αντίθετα μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα. Νομίζω ότι χρησιμοποιείται το θέμα του στρατού σαν ένα τεχνητό δίλημμα: Στρατός ή Γιέλτσιν...

- Κυρία Παπαρήγα οι σύντροφοί σας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, τι φοβούνται αυτή τη στιγμή περισσότερο;

- Α. Π.: Οταν πήγα εγώ εκεί δεν είχε ξεσπάσει η νέα κρίση μ' αυτές τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Εδώ πρέπει να πω ότι υπάρχουν διάφορες σκέψεις και εκτιμήσεις. Ορισμένοι θεωρούν ότι είναι σε μια επαναστατική κατάσταση, κυρίως από την άποψη ότι έφθασε το πράγμα στα όρια του. Εγώ μπορώ να πω με επιφύλαξη ότι στοιχεία κρίσης και επαναστατικής κατάστασης υπάρχουν, αλλά δεν μπορώ, τουλάχιστον, να εκτιμήσω αν αυτό ισχύει ολοκληρωμένα. Γιατί έχει μια σημασία να εκτιμήσει κανείς αν υπάρχει τέτοια κατάσταση. Θεωρούν πάντως, θεωρούσαν, ότι μια απ' τις περιπτώσεις είναι να έχουμε ακόμα μεγαλύτερο εκτροχιασμό. Δηλαδή μια επιβολή ενός καθεστώτος τύπου Πινοσέτ. Και θεωρούσαν μάλιστα έναν που θα μπορούσε να επιβάλει αυτό το καθεστώς τον Λέμπεντ. Υπήρχαν τέτοιες εκτιμήσεις. Αλλοι θεωρούν ότι κουφοβράζουν πολλά πράγματα, ίσως οι εξελίξεις δεν μπορεί να 'ναι άμεσες. Τελικά, όλοι οι κομμουνιστές, ανεξαρτήτως των ιδιαίτερων απόψεων, βλέπουν ότι υπάρχουν σοβαρά στοιχεία αποσταθεροποίησης και το επόμενο διάστημα θα κριθεί η σταθερότητα αυτού του συστήματος ή η διαδικασία ουσιαστικής αποσταθεροποίησης. Και όταν λέω αποσταθεροποίησης δεν εννοώ αν μπορεί ο Γιέλτσιν να συνεχίσει ή όχι.

- Είναι ένα από τα στοιχεία αυτό, μήπως κάποιοι αποφασίσουν να "κάψουν το χαρτί" που λέγεται Γιέλτσιν, προκειμένου να δοθεί μια επίφαση νέας σταθερότητας με ένα νέο πρόσωπο που μπορεί να διασφαλίσει για ένα χρονικό διάστημα μια ανοχή της κοινωνίας...

- Α. Π.: Από πλευράς ουσίας η κρίση θα βαθαίνει και θα προχωράει. Τώρα από πλευράς πολιτικής υπάρχουν τρεις τάσεις στην κυρίαρχη, ας το πούμε έτσι, νέα αστική τάξη της Ρωσίας, μέσα στους νέους, ας το πω, ιθύνοντες κύκλους. Είναι η γραμμή Γιέλτσιν, η γραμμή Τσερνομίρντιν και η γραμμή Τσουμπάις οι οποίες δεν εκφράζουν προσωπικές απόψεις, εκφράζουν διαφορετικά τμήματα της νέας ανερχόμενης τάξης που έχουν διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο ικανοποίησης των συμφερόντων τους. Η διαπάλη δεν είναι απλή, είναι οξύτατη μεταξύ τους.

- Κυρία Παπαρήγα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα τι κάνει; Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας στρέφει την προσοχή του, η δική σας επίσκεψη, παρουσία και επαφές που είχατε στη Ρωσία δείχνουν ότι ανησυχείτε, ότι τους παρακολουθείτε, ότι είσαστε δίπλα τους σ' αυτή την κρίσιμη ώρα. Οι υπόλοιποι τι κάνουν; Εχετε κατά νου κάποια σκέψη σε διεθνές επίπεδο, να πάρετε (κάποια πρωτοβουλία);

- Α. Π.: Αυτό που εμείς βλέπουμε ώριμο σήμερα - δεν είναι να κινείται κανένας σύμφωνα με τις επιθυμίες του, αλλά και με τις δυνατότητες - αυτό που εμείς βλέπουμε ώριμο σήμερα, λοιπόν, είναι να υπάρξει όχι απλώς ένας διάλογος, γιατί οι λαοί τους έχουν βαρεθεί και τους διαλόγους, αλλά να υπάρξουν προσπάθειες μιας κοινής δράσης και στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων, αν θέλετε όλων των τάσεων και αποχρώσεων, γιατί είναι λίγο συγκεχυμένα σήμερα τα όρια του κομμουνιστικού κινήματος. Να υπάρχει μια κοινή στάση και δράση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη στρατηγική σήμερα και στις συμφωνίες των διεθνών, κατ' αρχήν, καπιταλιστικών οργανισμών οι οποίοι πια έχουν βάλει στο χέρι όλες τις χώρες. Και κατά τη γνώμη μας αυτή η κοινή στάση πρέπει να είναι και σε θεωρητικά θέματα, που χρειάζεται να φωτιστούν καλύτερα, και σε πολιτικά και στο κοινωνικό επίπεδο. Από κει και πέρα δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές πρέπει να συμβάλλουν σε μια ευρύτερη συμμαχία.

Ο λαός πληρώνει με το σκληρότερο τρόπο τη βαθιά κρίση