ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - Η Κομισιόν πρότεινε χτες επίσημα στις Βρυξέλλες τη ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσιότερων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανατρέποντας την υφιστάμενη "κοινή" αγροτική και περιφερειακή πολιτική της "Κοινότητας", αναδιανέμοντας "φρέσκο χρήμα", τόσο στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), όσο και στο "πακέτο Σαντέρ" και προτείνοντας διαδικασίες απόφασης με ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο Υπουργών.Μετά από χρόνια απομύζησης και διεύρυνσης του "χάσματος συνοχής" (Κομισιόν), προτείνεται και το "ντε γιούρε" σπάσιμο στους βασικούς τομείς της ΚΑΠ και των "μεγάλων έργων" υποδομής, αφήνοντας τα μικρά και φτωχά κράτη - μέλη, όπως η Ελλάδα, στο έλεος του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου.

Αποτελεί πρωτοφανή ιστορική πρόκληση η απαίτηση της Κομισιόν, ιδιαίτερα προς την Ελλάδα να υπάρξει εκ των προτέρων συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης για τη "δημοσιονομική" αναθεώρηση της περιόδου 2000 - 2006 (Ατζέντα 2000), η οποία θα σημάνει, μόνο για τον αγροτικό τομέα, απώλειες ύψους ενός τρισεκατομμυρίων δραχμών από την "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ υπέρ των Γερμανίας, Αυστρίας, Ολλανδίας και Σουηδίας.

Ενδεικτικό της απροκάλυπτης, κατάφωρης ανατροπής του "κοινοτικού κεκτημένου", αποτελεί το γεγονός ότι η ίδια η Κομισιόν, με τη χτεσινή της ανακοίνωση, νίπτει τας χείρας και "σφυρίζει αδιάφορα", χαρακτηρίζοντας τις προτάσεις "πακέτο ιδεών" και αποδίδοντας όλη την ευθύνη "στις κυβερνήσεις". Ο Ελληνας επίτροπος Χρ. Παπουτσής συναίνεσε, τονίζοντας ότι θα είναι οι κυβερνήσεις, στο Συμβούλιο Υπουργών, που θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις. Ο ίδιος εξέφρασε "σοβαρές αντιρρήσεις" και τόνισε "το μεγάλο κίνδυνο που περικλείει η αντίληψη αυτή, όχι μόνο για την πορεία προς την ΟΝΕ, αλλά και την επανεθνικοποίηση της ΚΑΠ".Οσον αφορά την αναθεώρηση της ΚΑΠ, ο Χρ. Παπουτσής κατέκτησε σαφές ότι, αν εφαρμοστεί, αυτό "θα συνεπάγετο σημαντική επιβάρυνση του εθνικού προϋπολογισμού".

Ο κοινοτικός προϋπολογισμός αντιστοιχεί στο 1,27% του συνόλου των ΑΕΠ των 15 κρατών - μελών. Εσοδά του αποτελούν οι λεγόμενοι "παραδοσιακοί πόροι"(από το 1971), που είναι γεωργικές εισφορές, εισφορές ζάχαρης και ισογλυκόζης και δασμοί, ένα σταθερό "ποσοστό κινητοποίησης" του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) από το 1975 που είναι σταθερό και ενιαίο, και μια κρατική συνεισφορά (από το 1988) που υπολογίζεται στη βάση του ΑΕΠ κάθε χώρας. Το 1984, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Φοντενεμπλό, αυξήθηκε η φορολογητέα βάση του ΦΠΑ σ' όλη την Κοινότητα, και αποφασίστηκε η βρετανική"επιστροφή" (Θάτσερ) και "προσαρμογή" του μεριδίου ΦΠΑ που αναλογούσε στη Δ. Γερμανία. Το "βάρος" κατανεμήθηκε μεταξύ των κρατών - μελών. Στον κοινοτικό προϋπολογισμό του 1998, οι παραδοσιακοί φόροι αποτελούσαν μόλις το 2,0%, οι δασμοί το 13,3%, ο ΦΠΑ το 40,9% και ο τέταρτος πόρος το 43,0%. Για το 1999, ο πόρος από το ΦΠΑ μειώνεται περαιτέρω (35,2%) και ο τέταρτος πόρος στη βάση του ΑΕΠ αυξάνεται σημαντικά (48,1%). Απ' αυτά τα έσοδα, πληρώνονται η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, τα "πακέτα" περιφερειακής πολιτικής και η ΚΑΠ.Η συνεισφορά κάθε κράτους - μέλους ποικίλλει, από τη Γερμανία που είναι"καθαρός εισφορέας" μέχρι την Ελλάδα που είναι "καθαρός αποδέκτης". Οι Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία και Σουηδία αρνήθηκαν επίμονα να συνεχίσουν να "συνεισφέρουν" με τον ίδιο τρόπο. Η Γερμανία απαίτησε μονομερή μείωση της "εθνικής" συνεισφοράς, ώστε να εξοικονομήσει 7 δισ. μάρκα το χρόνο (πάνω από 3 δισ. ECU). Το σύνολο των απαιτήσεων των τεσσάρων ανέρχεται στα 10 δισ. ECU το χρόνο.

Υπήρχαν δύο λύσεις: Περικοπές από τα έσοδα και περικοπές από τις δαπάνες.

Η Κομισιόν πρότεινε ένα θεωρητικό "σενάριο" εσόδων του κοινοτικού προϋπολογισμού στη βάση νέων πρόσθετων φόρων: Ενεργειακός φόρος, ειδικός συντελεστής του ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης, κεφαλικός φόρος (φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων) κλπ. Αλλά, τελικά, επέλεξε, σ' αυτή τη φάση να εισηγηθεί προς το Συμβούλιο μια "δέσμη" προτάσεων, όχι αύξησης των εισόδων, αλλά μείωσης των δαπανών.Πρόκειται για δόλια επιλογή, αφού, με την αύξηση, θα πλήρωναν αναλογικά όλοι, ενώ, με τη μείωση, ζημιώνονται μόνον οι φτωχές χώρες. Για τα "μάτια του κόσμου", η Κομισιόν προτείνει μια "δέσμη" τριών προτάσεων. Οι δύο πρώτες αποκλείονται αυτόματα.Η πρώτη, γνωστή ως "πρόταση της Ισπανίας" (με υποστήριξη Ελλάδας και Πορτογαλίας), αντιπροτείνει τη γενίκευση του συστήματος των "ιδίων πόρων" αποκλειστικά στη βάση του ΑΕΠ, επαναφέροντας την άποψη για συνεισφορά στη βάση της "σχετικής ευημερίας" κάθε κράτους - μέλους. Πρόκειται για πρόταση - άλλοθι υποχώρησης, αφού μ' αυτόν τον τρόπο η Γερμανία, π.χ., θα έπρεπε να συνεισφέρει περισσότερα.Η ίδια η Κομισιόν χαρακτηρίζει αυτή την πρόταση "ελκυστική", αλλά "όχι ρεαλιστική".Η δεύτερη "πρόταση" αφορά έναν πολύπλοκο μηχανισμό "γενικευμένης διόρθωσης" των "σημαντικών ανισορροπιών". Σύμφωνα με αυτόν, π.χ., τα δεκατέσσερα κράτη - μέλη θα πρέπει σ' αυτήν τη φάση να "βοηθήσουν" τη Γερμανία να μειώσει την ψαλίδα εισφορών - αποδοχών, μετά τον αμέσως πιο "καθαρό εισφορέα" κλπ. Πρόκειται για την ακριβώς αντίθετη, από την προηγούμενη, "πρόταση" αφού, σύμφωνα μ' αυτήν, οι φτωχές "χώρες συνοχής" θα 'πρεπε να πληρώσουν για πάντα τα "ανοίγματα" των "μεγάλων". Γίνεται φανερό ότι αυτές οι δύο προτάσεις, για ξεχωριστούς λόγους η κάθε μια τους, δεν πρόκειται να εγκριθούν ποτέ. Πολύ περισσότερο, που τέτοιου είδους προτάσεις για να εγκριθούν απαιτείται ομοφωνία στο Συμβούλιο και επικύρωση από τα "εθνικά" Κοινοβούλια. Μόνο και μόνο η διαδικασία επικύρωσης αποδεικνύει την υποκρισία, π.χ., της ελληνικής κυβέρνησης, αφού αντιπροτείνει κάτι που ξέρει ότι δεν πρόκειται να εγκριθεί ποτέ. Ετσι, μετά από αυτά τα τερτίπια, η χτεσινή ανακοίνωση της Κομισιόν προκρίνει και τη μόνη "ρεαλιστική" πρόταση περικοπής των δαπανών: Την "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ. Οπως αποδεικνύεται αμέσως από τον Πίνακα της Κομισιόν που παραθέτουμε, αν εφαρμοστεί η πρόταση της Κομισιόν, τότε η Ελλάδα, σε τιμές 1999, θα χάνει κάθε χρόνο από το 2000 μέχρι το 2006 γύρω στα 452,3 εκατ. ECU - ΕΥΡΩ, που αντιστοιχούν στο -0,41% του "εθνικού" ΑΕΠ. Πρόκειται για τη χώρα που θα πληγεί περισσότερο από την αναθεώρηση των "δημοσιονομικών", αναλογικά με το ΑΕΠ κάθε χώρας. Αυτά όσον αφορά μόνο την ΚΑΠ. Αλλά η Γερμανία μόνο, έχει απαιτήσει εξοικονόμηση περί τα 3 δισ. ECU το χρόνο, και από την πρόταση της Κομισιόν, όπως φαίνεται στον πίνακα, το γερμανικό κέρδος είναι (...) μόνο +704,3 εκατ. ECU. Αυτόματο το ερώτημα: Από πού θα "βγουν" τα άλλα 2,3 δισ. ECU που απαιτεί η Γερμανία; Απλά, από τις αντίστοιχες προτάσεις της Κομισιόν για το "πακέτο Σαντέρ" που αναμένονται μέχρι τέλος του χρόνου. Η πρόταση της Κομισιόν για την ΚΑΠ μπορεί, στη βάση του άρθρου 43 της Συνθήκης, να εγκριθεί με ειδική πλειοψηφία από το Συμβούλιο.

Το πρώτο νομοθέτημα που αφορά στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αφορά στη δυνατότητα επιβολής κυρώσεων από την ΕΚΤ σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στις χώρες - μέλη της ΕΕ.

Εκτός των άλλων προνομίων, που έχει η ΕΚΤ από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αποκτά και το δικαίωμα να επιβάλλει κυρώσεις πάσης φύσεως σε τράπεζες των χωρών - μελών "όταν αυτά παραβιάζουν θεμελιώδεις ρυθμίσεις σχετικές με την εύρυθμη λειτουργία της ΟΝΕ".

Ο συνεχής εξοπλισμός της ΕΚΤ με νέα προνόμια και αρμοδιότητες καθιστά αυτή την υπερτράπεζα ένα όργανο απόλυτης επιβολής των ρυθμίσεων στη νομισματοπιστωτική πολιτική. Εκτός του απόλυτου δικαιώματος να αποφασίζει για τα θέματα που αφορούν στα επιτόκια και στις ισοτιμίες όχι μόνο στο γενικό επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και για κάθε χώρα - μέλος ξεχωριστά αποκτά τώρα και το δικαίωμα να επιβάλει πρόστιμα και άλλες κυρώσεις στις εθνικές τράπεζες.