Μια άνοιξη δε φέρνει... τον καθαρό ουρανό. Μια άνοιξη δεν είναι αρκετή για να "αναπνεύσουν" εκατομμύρια ψυχές κάτω από τον αττικό ουρανό, για να μυρίσουν τα παιδιά το αγιόκλημα.

Μόνο η δική μας άνοιξη ΜΠΟΡΕΙ να φέρει την ελπίδα. Και σήμερα μας δίνεται η ευκαιρία!

Δεν έχουμε άλλο τρόπο. Παρά να μετατρέψουμε τις εκλογές στην πρώτη μας διαδήλωση. Ιδια μ' αυτές των εργαζομένων, των μαθητών ή των καθηγητών τους, που γράφουν στα χρόνια μας τη σύγχρονη ιστορία, μιας πόλης, κάθε πόλης αυτής της χώρας, που δε λέει να το βάλει κάτω.

Μην ξεχνάτε. Στις διαδηλώσεις φωνάζουμε, λέμε συνθήματα, τραγουδάμε. Ανασαίνουμε. Κι η ανάσα μάς χρειάζεται για να ζήσουμε. Μπορούμε τη Δευτέρα ν' ανασαίνουμε καλύτερα. Στο χέρι μας είναι...

Μπορεί κυβέρνηση και Ελληνική Αστυνομία να απέτυχαν ...θεαματικά στην επιχείρηση της οδού Νιόβης, όμως, στην επίθεση εναντίον εργαζομένων και κινητοποιήσεών τους, αποδεικνύονται πιο οργανωμένοι. Ε, δουλεύουν πολύ σ' αυτήν την κατεύθυνση. Φτιάχνουν νόμους, που καταργούν το 8ωρο, στερούν κεκτημένα, "αδειάζουν" τσέπες, ανάγουν σε προνόμιο αυτονόητα δικαιώματα και "αντιμετωπίζουν" όσους διεκδικούν, με τη "ροπαλολογία".

Θέλουν ...ρόπαλο - θεωρεί και προωθεί η κυβέρνηση - οι καθηγητές που αντιδρούν στην κατάργηση της επετηρίδας, που ζητούν δημόσια και δωρεάν παιδεία. Θέλουν ρόπαλο, λέει, όσοι διεκδικούν έναν άλλο δρόμο. Ξεχνά, όμως, πως αυτό δεν πτοεί, αντίθετα δυναμώνει, ενισχύει τους δεσμούς, τις συσπειρώσεις, ομάδων και εργαζομένων, που νιώθουν ή και ξέρουν πως "δεν πάει άλλο".

Που νιώθουν και ξέρουν πως η υπόθεση αυτή κρίνεται και σήμερα...

Τα τρακτέρ επέστρεψαν στα χωράφια, στα μπλόκα ενός άλλου αγώνα, του μόχθου για τη ζωή. Εκεί, όπου ο ιδρώτας πορεύεται με την αγωνία για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί, όπου ριζώθηκε η ανάγκη για αγώνα, για πολλά μπλόκα ακόμη. Το "Σπίτι - δουλιά, παλεύει η αγροτιά" είναι μια φράση - υπόθεση, που δεν έχει τελειώσει... Στα ΜΑΤ που έστειλε η κυβέρνηση στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στην ανέχεια που οδηγεί την αγροτιά η ασκούμενη πολιτική, οι αγρότες ξέρουν ν' απαντούν... Σήμερα...

"Ολα από χέρι καμένα", αλλά κανείς δεν πήρε την ευθύνη για τις στάχτες που άφησε η πύρινη λαίλαπα. Για τις περιουσίες που καταστράφηκαν, τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν άδικα.

Η επόμενη μέρα ξεχάστηκε προσωρινά. Για να την ξαναθυμηθούμε, μετά τις πρώτες βροχές, τις πρώτες πλημμύρες, τα πρώτα σπίτια που θα "πνιγούν" σε τόνους λάσπης. Αυτή τη φορά, ο χειμώνας θα είναι "καμένο χαρτί" για ακόμα περισσότερους