Τελικά δεν "άντεξε τη δημοσιογραφική παρουσία του" και στις 9.10.98 η διεύθυνση του "Εθνους" απέλυσε τον γνωστό δημοσιογράφο Βασίλη Ραφαηλίδη,δείχνοντας, μ' αυτό τον τρόπο, τα όρια της "ελεύθερης δημοσιογραφίας" που επιτρέπουν στο δημοσιογράφο να εκφράζει τις απόψεις του όσο δεν έρχονται σε αντίθεση με τους στόχους και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα του μεγαλοεκδότη.

Σε επιστολή του σχετικά με την απόλυσή του από τον κ. Μπόμπολα, ο Β. Ραφαηλίδης, αναφέρει χαρακτηριστικά, ανάμεσα στα άλλα:

"Προσλήφθηκα στην εφημερίδα "Εθνος" το Σεπτέμβριο του 1983 από τον τότε διευθυντή Αλέκο Φιλιππόπουλο, νεκρό εδώ και τέσσερα χρόνια, χωρίς να διευκρινιστεί το είδος της δουλιάς που επρόκειτο να κάνω, αν και τα προηγούμενα δέκα χρόνια δούλεψα στην εφημερίδα "Το Βήμα" ως κινηματογραφικός κριτικός. Οπως έλεγε ο Φιλιππόπουλος, αυτό που τον ενδιέφερε στην περίπτωσή μου ήταν κυρίως το στιλ των κειμένων μου και όχι μόνο το περιεχόμενό τους. Νομίζω πως είναι εξαιρετικά σπάνιο να προσλαμβάνεται ένας δημοσιογράφος σε κάποιο έντυπο για το ύφος του.

Η κινηματογραφική μου σελίδα στο "Εθνος" υπήρχε για 15 χρόνια, μέχρι τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους. Οπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος τη διέκοψα το μήνα αυτό λόγω τέλους της κινηματογραφικής περιόδου για να τη συνεχίσω το Σεπτέμβριο. Ωστόσο, δε θα τη συνεχίσω λόγω ανωτέρας βίας ανάμεικτης με κατωτέρα μωρία. Η οποία είχε ήδη αρχίσει να εμφανίζεται στο πασχαλινό "επεισόδιο" μ' εκείνα τα εντελώς ανώδυνα από πολιτικής απόψεως κείμενά μου για την "προγραμμένη" υπό των εκσυγχρονιστών Μαλβίνα Χαριτοπούλου. Ωστόσο, χωρίς να το επιδιώξω, τα εν λόγω κείμενα είχαν αποκαλύψει, τυχαία και έμμεσα, επεμβάσεις της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών στη δουλιά κάποιων συναδέλφων του "Εθνους".

Ο,τι έγινε στη συνέχεια ανάμεσα σε μένα και τον για 15 χρόνια εργοδότη μου είχε εξ αρχής έναν έμμεσο μεν αλλά εμφανέστατο πολιτικό χαρακτήρα. Απολύθηκα για λόγους πολιτικούς, διότι αποκάλυψα τυχαία και χωρίς την πρόθεση να βλάψω κανέναν, τον κρυφό μηχανισμό της διαπλοκής των "διαπλεκόμενων συμφερόντων". Είχε προηγηθεί η κατάργηση της πολιτικής εκπομπής της Μαλβίνας στο "Μέγκα", κι αυτό σημαίνει πως μάλλον θα έπρεπε να ανέμενα τη σειρά μου. Ημουν για 15 ολόκληρα χρόνια το αριστερό - αναρχομαρξιστικό άλλοθι μιας εφημερίδας, άλλοτε κεντροαριστερής, και άλλοτε κεντροδεξιάς, και τώρα το άλλοθι αυτό δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν με πολιτικοοικονομική επάρκεια".

... "Για να το πω περισσότερο καθαρά, απολύθηκα ετεροχρονισμένα γιατί έγραψα κάποια μονόστηλα κείμενα αισθητικού περιεχομένου για την υπό διωγμό τελούσα στο "Εθνος" Μαλβίνα. Από αυτά δημοσιεύτηκαν μόνο τα δύο πρώτα. Πάνω στο τρίτο κινητοποιήθηκε ο λογοκριτικός πολιτικός μηχανισμός και έγινε ταραχή μεγάλη στην εφημερίδα.

Το ξαναλέω, δεν είχαν κανέναν απολύτως εργασιακό ή άλλο εμφανή λόγο να με απολύσουν ούτε τότε, δηλαδή το περασμένο Πάσχα που έγινε το επεισόδιο με αφορμή τη Μαλβίνα, ούτε ετεροχρονισμένα μετά από ένα εξάμηνο, την 9.10.98, τη μέρα που μου κοινοποιήθηκε με δικαστικό κλητήρα η απόλυση, χωρίς να προηγηθεί καμιά σοβαρή συνεννόηση ή διαπραγμάτευση. Εντελώς το αντίθετο, είχαν κάθε λόγο να με έχουν κοντά τους ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή μου, όπως είχαμε ήδη συμφωνήσει με τον διευθυντή Δημήτρη Βάρο.

Αλλωστε, όταν πριν από δύο χρόνια αποφάσισα να βγω στη σύνταξη έπεσαν όλοι πάνω μου να με πείσουν να μη βγω. Δε με έπεισαν. Με έπεισε όμως μια απάτη: Επί δέκα χρόνια τα μισά χρήματα του μισθού μου τα έπαιρνα σε "μαύρο" χρήμα εν πλήρει επιγνώσει πως είναι "μαύρο" και, βέβαια, κάτω από τον κοινότατο, επί του προκειμένου, εκβιασμό που ασκούν οι περισσότεροι εργοδότες επί των εργαζομένων. Νόμιζα πως το "μαύρο" χρήμα αφορούσε μόνο την εφορία, και γι' αυτό δέχτηκα να την εξαπατήσουμε παρέα με τον εργοδότη. (Μετά την παραπάνω δημόσια ομολογία της παρανομίας μου είμαι στη διάθεση του εισαγγελέα - ελπίζω μαζί με τον εργοδότη μου).

Δυστυχώς, όμως, το "μαύρο" χρήμα αφορούσε και το ΤΣΠΕΑΘ, το ταμείο συντάξεων των δημοσιογράφων και έτσι η παρανομία μου έπεσε στο κενό εξαιτίας της κλεπτικής αδεξιότητάς μου.

Το ύψος της συντάξεως υπολογίζεται επί του καλύτερου μισθού δύο ετών εργασίας. Ομως, λόγω του αδήλωτου στο ΤΣΠΕΑΘ "μαύρου" χρήματος, ο μισθός μου εμφανιζόταν στα βιβλία του ταμείου μειωμένος κατά το ένα τρίτο. Αυτό σημαίνει πως θα έπαιρνα σύνταξη μειωμένη. Μετά από αυτή τη διαπίστωση ζήτησα να μου "ασπρίσουν" ολόκληρο το μισθό. Το έκαναν αμέσως και για να με ηρεμήσουν, μου έδωσαν χωρίς πολλή συζήτηση και μια αύξηση 100 χιλιάδων δραχμών. Ετσι, στα βιβλία του ΤΣΠΕΑΘ, από τα δύο τελευταία χρόνια που θα ήθελα να μετρούν στον καθορισμό του ύψους της συντάξεώς μου, ο δεύτερος χρόνος εμφανίζει απότομη αύξηση μισθού κατά το εν τρίτον. Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθούσα να "ροκανίσω" λιγάκι το χρόνο και να βγω στη σύνταξη μετά από ένα χρόνο. Δεν πρόλαβα. Με πρόλαβε η απόλυση για λόγους πολιτικούς. Πράγμα που θα έχει σαν συνέπεια τη συνταξιοδότησή μου με ποσό μειωμένο σε σχέση μ' αυτό που θα έπαιρνα αν δε με πλήρωναν με "μαύρο" χρήμα.

Οχι μόνο με απέλυσαν για λόγους πολιτικούς με μια ευρύτερη έννοια και μάλιστα για μια πολιτική συμπεριφορά που δεν ήταν δική μου αλλά της Μαλβίνας, αλλά όλως παραδόξως, η οργή του κ. Μπόμπολα κατά της Μαλβίνας έπεσε εξ ολοκλήρου στο κεφάλι μου.

Ενα κείμενό μου δημοσιευμένο στο "Ποντίκι" υπό μορφή χρονικού στο οποίο εξιστορούσα απλά, τίμια και απολύτως αντικειμενικά τα όσα συνέβησαν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα του '98 στην εφημερίδα με αφορμή τα απορριφθέντα αισθητικά κείμενά μου για τη Μαλβίνα τον εξόργισε πολύ, για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει επακριβώς και που εγώ μόνο να τους υποπτευθώ μπορώ. Για πρώτη ίσως φορά στον ελληνικό Τύπο φαινόταν τόσο καθαρά η μέθοδος διαπλοκής των "διαπλεκομένων". Η αισθητική ενεπλάκη στην πολιτική, διότι η πολιτική ήταν ήδη εμπλεγμένη με την ιδιωτική οικονομία και τανάπαλιν. Ομως, η οργή του κ. Μπόμπολα τον οδήγησε, δυστυχώς, στον παραλογισμό να μου παρακρατεί τη μισή αποζημίωση με νομικίστικα κολπάκια, που δε θα τα καταδεχόταν ούτε συνοικιακός ψιλικατζής. Ιδού τι συνέβη.

Στις 11, 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου 1992 έκανα μια "λευκή απεργία" διαμαρτυρόμενος για τη λογοκρισία που είχε ασκηθεί από τον τότε Διευθυντή σε ένα κείμενό μου δημοσιευμένο στη στήλη μου "Κάθε Μέρα" της 10 Σεπτεμβρίου. Για 4 μέρες η στήλη μου ήταν κενή. Απειλούσα με παραίτηση, αλλά πριν προλάβω να παραιτηθώ πέφτουν όλοι πάνω για να με πείσουν να επιστρέψω στη στήλη.

Τελικά με πείθει η συμπαθέστατη κόρη του εκδότη, η κ. Μαρία Μπόμπολα. Ομως, πριν με πείσει και για να την "ξεφορτωθώ" της λέω αστειευόμενος πως για να επιστρέψω στη στήλη μου θέλω είκοσι εκατομμύρια! Μου λέει ευλόγως: Είναι πολλά. Τότε καταλαβαίνω τι έχει στο νου της και μπαίνω αμέσως στο παιχνίδι που εγώ άρχισα και που σοβαρεύτηκε απότομα. Πόσα δίνεις, ρωτώ. Τέσσερα εκατομμύρια, μου λέει. Φέρτα, της λέω έκπληκτος από το εντελώς απροσδόκητο δώρο. Τα πήρα και επέστρεψα στη στήλη μου. Από τότε όλοι ήξεραν στην εφημερίδα πως κάθε λογοκριτική απόπειρα σε κείμενό μου στοιχίζει τέσσερα εκατομμύρια! Δε με λογόκριναν ποτέ έκτοτε. Μέχρι που προέκυψε το πρόβλημα με την Μαλβίνα. Εδώ τα συμφέροντα ήταν πάρα πολύ μεγάλα για να μη με λογοκρίνουν, αν και για ένα εντελώς αστείο εκ πρώτης λογοκριτικής απόψεως θέμα.

Το ποσό της αποζημίωσής μου (12 εκατομμύρια καθαρά) είναι ένα ασήμαντο υποκεφάλαιο σε σχέση με το κεφαλαιακό μέγεθος των επιχειρήσεων του κ. Μπόμπολα. Αλλωστε, μέσα στο σύνολο των επιχειρήσεων Μπόμπολα, η έκδοση του "Εθνους" δεν είναι από τις πιο σημαντικές. Η εφημερίδα έχει τεράστιο και συνεχές παθητικό. Γιατί δεν την κλείνει; Οχι πάντως για να μη μείνουν άνεργοι οι συνάδελφοι, όπως λεν κάποιοι.

Ιδού πώς κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι, τρομοκρατημένοι από το φόβο της απόλυσης, κατέληξαν σε μια συμπεριφορά που ανάγεται μάλλον στο κοινό ποινικό Δίκαιο και ιδού πώς, διά της συμπεριφοράς αυτής, μεθόδευσαν την κλοπή της μισής αποζημιώσεώς μου, ήτοι 6 εκατομμύρια δραχμές.

Το 1992 κάποιοι από τους διοικητικούς παράγοντες της εφημερίδας έκαναν το λάθος γελοιοποιούμενοι, να με πληρώσουν για να επιστρέψω στη στήλη μου ύστερα από μια λευκή απεργία, και τώρα επιχειρούν ετεροχρονισμένα, μετά από 6 χρόνια, να επανορθώσουν το ζημιογόνο για την επιχείρηση λάθος τους, αρπάζοντάς μου τα χρήματα που μου πλήρωσαν τότε σαν "αποζημίωση", λέει, για μια απόλυση που δεν έγινε ποτέ, όπως όλοι ξέρουν εκεί μέσα, μηδέ του εργοδότη εξαιρουμένου.

Τι έγινε τότε; Η τότε υπεύθυνη για τα οικονομικά της εφημερίδας κυρία, σήμερα δε θυμάται τι έγινε τότε. Κανείς δε θυμάται τι έγινε τότε, αν δηλαδή τα χρήματα που μου έδωσαν τότε ήταν πριμ για να μην παραιτηθώ ή αποζημίωση για μια φανταστική παραίτηση.

Διότι φανταστική παραίτηση υπήρξε. Δέχτηκα ανοήτως να υπογράψω μια εικονική παραίτηση προκειμένου να ευκολύνω το λογιστήριο να δικαιολογήσει τα χρήματα τα οποία μου έδωσαν ως πριμ και όχι ως αποζημίωση για μια απόλυση που δεν έγινε τότε αλλά προχτές. Ομως ο Θεός που αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη, και εν προκειμένω εμένα" αναφέρει ο Β. Ραφαηλίδης και παραθέτει πως τους "έπιασε στα πράσα". Τώρα η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο για τα δικαστήρια...

Τα σημαντικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου, η ιδιαίτερα αξιόλογη επιτυχία της "Αγωνιστικής Αριστερής Οικολογικής Συμπαράταξης" στην Αθήνα, και της "Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας", ενίσχυσαν τη δική μας δυναμική που θα εκδηλωθεί με τα ΙΔΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ και την προσεχή Κυριακή.

Οπως τότε, όταν το Εθνικό Συμβούλιο, στις Κορυσχάδες, ψήφισε: "Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό. Ολοι οι Ελληνες, ΑΝΤΡΕΣ και ΓΥΝΑΙΚΕΣ, έχουν ΙΣΑ πολιτικά και αστικά δικαιώματα".