ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ σκληρής λιτότητας. Φτώχειας για τους πολλούς. Ενίσχυσης και διεύρυνσης του πλούτου για τους λίγους. Φόρων για το λαό και κερδών για το κεφάλαιο. Κοινωνικά άδικος για τα λαϊκά στρώματα. Καταστροφικός για τη χώρα και την οικονομία της. Ο "Ρ", που από το φύλλο της Τετάρτης φώτισε την ουσία και το ταξικό περιεχόμενο του προϋπολογισμού, επιχειρεί σήμερα να φωτίσει και άλλες πλευρές του, σε μια προσπάθεια να συμβάλει, στην αποκάλυψη των κυβερνητικών σχεδίων που καλούνται να υλοποιηθούν μέσα από την εφαρμογή του. Στο σημερινό πολυσέλιδο αφιέρωμα θα διαβάσετε:

ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗ Πολιτική: Τα κυβερνητικά ψεύδη και οι "αυξήσεις" του 0,5 - 1%! Ο "Ρ" αποκαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τις ανακοινώσεις περί αύξησης των μισθών κατά 2% από την 1η Γενάρη. Ο δήθεν εθνικός στόχος της ΟΝΕ επιβάλλει την επιτάχυνση της οικονομικής αφαίμαξης των εργαζομένων (σελίδες 16 - 33)

ΙΔΟΥ ποιοι πληρώνουν τα προγράμματα "σύγκλισης". Παρά την εφαρμογή των"γαλαζοπράσινων" προγραμμάτων αντιλαϊκής μονόπλευρης λιτότητας, που εφαρμόστηκαν από το 1993 μέχρι το 1998, απέχει πολύ ακόμη η πραγματική σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας με το μέσο όρο της ΕΕ (σελίδες 34 - 35)

ΚΡΑΤΙΚΕΣ δαπάνες: Περισσότερα από 9 τρισ. δραχμές από τα συνολικά 13,2 τρισ. που αποτελούν τις δαπάνες του Γενικού Προϋπολογισμού του 1999, θα καταλήξουν στις τσέπες των τραπεζών κατά πρώτο και κύριο λόγο, των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων, οι οποίες ενισχύονται ποικιλοτρόπως, των μεγαλοκατασκευαστών δημοσίων έργων, αλλά και των "μικρών" εργολάβων που δραστηριοποιούνται σε επίπεδο περιφέρειας. Συμμετοχή, επίσης, στη μοιρασιά της πίτας δηλώνουν και οι έμποροι όπλων. Η πατρίδα πρέπει πάντα να εξοπλίζεται, για να αντιμετωπίσει τον εχθρό (σελίδες 34 4- 35)

Η υποκρισία με τις δημόσιες δαπάνες. Στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, βρίσκεται η χώρα μας και από την άποψη των κρατικών δαπανών, σε σχέση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (σελίδα 35)ΔΗΜΟΣΙΟ χρέος: Με ρυθμούς τρισεκατομμυρίων δραχμών αυξάνεται κάθε χρόνο το χρέος του ελληνικού κράτους, το οποίο για το 1999 προβλέπεται να διαμορφωθεί σε νέα επίπεδα ρεκόρ και να αγγίξει τα 44 τρισεκατομμύρια δραχμές. Για την ακρίβεια, στην εισηγητική έκθεση του υπουργού Οικονομικών για το νέο κρατικό προϋπολογισμό, η κυβέρνηση εκτιμά ότι το δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί το 1999 στα 43,693 τρισεκατομμύρια δραχμές, έναντι 41,241 τρισ. δραχμών φέτος (σελίδες 36 - 37)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ.Οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε που ο "Ποιητής της Ρωμιοσύνης" "κατοικεί" στην περιοχή της αθανασίας και του Μύθου, αφήνοντας την καθημερινότητά μας να "παρηγορείται" με την ποίησή του. Με την ευκαιρία της οκτάχρονης απουσίας του ο "Ρ" δημοσιεύει, με έγκριση του καθηγητή στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργη Γιατρομανωλάκη, αποσπάσματα μιας εισήγησής του στο Διεθνές Συνέδριο που οργάνωσε το Πανεπιστήμιο Βρυξελλών το 1996 με θέμα το μύθο της Ελένης (σελίδα 17)

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ δυο αυτοκτονίες και η αθώωση ενός μαστροπού. Χρειάστηκαν καταγγελίες των ίδιων των θυμάτων για συμμετοχή αστυνομικών σε κύκλους μαστροπείας. Χρειάστηκαν οι αποκαλύψεις για 15χρονες και 16χρονες που φυλακίζονταν σε διαμερίσματα και αναγκάζονταν να κάνουν αμβλώσεις, για να "ξυπνήσουν" όλοι και να ανακαλύψουν τις τραγικές διαστάσεις που έχει πάρει η εξαναγκαστική πορνεία στη χώρα μας... (σελίδες 30 - 31)

Η εργατική τάξη, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα χρειάζεται να έχει στο μυαλό της ξεκάθαρο το γιατί κηρύχτηκε αυτή η κινητοποίηση, από ηγεσίες που δεν είναι απλώς συμβιβασμένες, δεν είναι ρεφορμιστικές, αλλά συνειδητά έχουν ταυτιστεί με τις ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών, έχουν ξεπουληθεί στη μεγαλοεργοδοσία. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με την προσπάθεια και το ρόλο αυτών των πλειοψηφιών να προωθούν τη γραμμή της άρχουσας τάξης στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων. Και για να είναι αποτελεσματικοί στις επιδιώξεις τους αυτές, πρέπει μια - δυο φορές το χρόνο να ρίχνουν μερικές άσφαιρες ντουφεκιές. Για άλλοθι και την "έξωθεν καλή μαρτυρία".

****

Αυτή όμως η "απομαζικοποίηση" δεν είναι έξω από τους στόχους των παραπάνω πλειοψηφιών. Ισα ίσα, που έλκονται από συνδικάτα του στιλ της γερμανικής DGB, της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (CES) ή της Διεθνούς των Ελεύθερων Συνδικάτων, που αποτελούν "συνδικάτα" μιας ελίτ γραφειοκρατών και ουσιαστικά λειτουργούν σαν το μακρύ χέρι του κεφαλαίου μέσα στην εργατική τάξη.

Μ' όσα αναφέρονται παραπάνω, δε θέλει κανείς να υποβαθμίσει την πίεση, την ασφυκτική πολλές φορές κατάσταση που δημιουργούν σ' αυτές τις πλειοψηφίες οι ταξικές δυνάμεις με την κριτική, την πολεμική τους και κύρια με τη δράση τους.

Σίγουρα και χωρίς αμφιβολία αυτές οι πλειοψηφίες θα είχαν πολύ ευκολότερο έργο αν δεν υπήρχε η πολύ σημαντική δράση μέσα στους εργαζόμενους της ταξικής αντίληψης και του ταξικού ρεύματος.

Με όλα τα δεδομένα που παραπάνω αναφέρονται, εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Τι θα κάνει για τις 15 Δεκέμβρη το ταξικό κίνημα; Με τι πλαίσιο, με ποιες μορφές και τι ρυθμούς θα πάει στην απεργία; Και τελικά, σε τι είδους απεργία καλούν οι κομμουνιστές την εργατική τάξη;

Μπορούμε άραγε να αφήσουμε, να εμπιστευτούμε ότι έχουν τις προϋποθέσεις οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να οργανώσουν πραγματική απεργία; Οσοι έχουν τέτοια άποψη αγνοούν την πραγματικότητα, κλείνουν τα μάτια στην πείρα που βγάζει η ζωή και τελικά βρίσκονται σε αυταπάτες.

***

Το απεργιακό αυτό επιτελείο, με τη συνεργασία των πρωτοβάθμιων κύρια οργανώσεων, χρειάζεται να χαράζει σαφείς και διακριτούς στόχους για τους οποίους καλεί την εργατική τάξη να πάρει μαζικά μέρος στην απεργία αυτή και να στείλει το μήνυμα στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία και στις πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Το βασικό ζήτημα που καιρό τώρα βρίσκεται στο επίκεντρο της ιδεολογικής διαπάλης ανάμεσα στην εργατική τάξη και την πολιτική της εμπροσθοφυλακή από τη μια και στις δυνάμεις του κεφαλαίου από την άλλη, είναι οι δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο.

Ολοι οι αντίπαλοί μας έχουν μόνιμα και στερεότυπα στο στόμα τους την καραμέλα του μονόδρομου της ΟΝΕ. Την καραμέλα, δηλαδή, που τους έχουν βάλει στο στόμα οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια, οι δυνάμεις που κυριαρχούν στη σημερινή νέα τάξη πραγμάτων. Μέρος αυτού του μονόδρομου είναι και ο κρατικός προϋπολογισμός του 1999 με τις εισοδηματικές περικοπές, με τα νέα δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη, με τη λεηλασία των κοινωνικών δαπανών.

Συνεπής, λοιπόν, πάλη ενάντια στον κρατικό προϋπολογισμό είναι μόνο εκείνη, που μαζί με την πάλη και την αποκάλυψη όλων χωρίς εξαίρεση των επίκαιρων αντιλαϊκών πλευρών του, συγκεντρώνει τα πυρά της και στον πυρήνα του προβλήματος, αναδείχνοντας πολιτικοποιημένα όλα τα στοιχεία της ταξικής πάλης. Γιατί πίσω από το νέο νόμο για τις εργασιακές σχέσεις, πίσω από το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, πίσω από τις ιδιωτικοποιήσεις και το κλείσιμο μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, βρίσκεται παντού και πάντα ο κοινός παρονομαστής: ο δικός τους μονόδρομος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σ' όλες τις διεκδικήσεις του κινήματος για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα κλπ., το επιχείρημα της άλλης πλευράς είναι στερεότυπο: "Δεν υπάρχουν κονδύλια - δεν υπάρχουν πόροι". Μα το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό και έχει βάση την πολιτική του μονόδρομου της ΟΝΕ.

****

Η άμεση προτεραιότητα που προβάλλει είναι ο συντονισμός, η κοινή δράση και η συσπείρωση όλων των ζωντανών δυνάμεων που δεν είναι διατεθειμένες να ανεχτούν άλλο αυτή την κατάσταση. Στην κατεύθυνση αυτή, η μάχη για την επιτυχία της απεργίας μπορεί να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για την αποκάλυψη των ευθυνών και του ρόλου των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και αλλού, μα κυρίως και πρωταρχικά, να ανοίξει μια πλατιά ανοιχτή συζήτηση μέσα στην ίδια την εργατική τάξη για το πού πάει συνολικά η κατάσταση και πώς θα χαραχτεί η πορεία και θα ενισχυθεί η παρουσία και η δράση των ταξικών δυνάμεων.

Μια πετυχημένη, με τα πιο πάνω στοιχεία, απεργία στις 15 του Δεκέμβρη, είναι σίγουρο ότι μπορεί να δώσει άλλον αέρα, άλλη πνοή στο κίνημα και να αποτελέσει στέρεη βάση για να στηριχτεί σε πανελλαδικό επίπεδο μια αναγεννητική, φρέσκια και ζωντανή προσπάθεια που θα δώσει κουράγιο σ' αυτούς που αγωνίζονται και θα ταρακουνήσει λιμνάζοντα νερά.

Για να το πετύχουμε αυτό είναι απαραίτητη η συσπείρωση και η κοινή δράση πάνω στους ίδιους στόχους όλων όσοι σήμερα αγανακτούν, δυσανασχετούν και προβληματίζονται.

Μαζί με εμάς ανησυχούν και άλλοι. Η πείρα των δημοτικών εκλογών, αν σωστά αξιοποιηθεί, μπορεί να μας βοηθήσει στις ενωτικές και πραγματικά αγωνιστικές πρωτοβουλίες μας. Πρωτοβουλίες που ελάχιστο σημείο συσπείρωσης να έχουν το ουσιαστικό και ταξικό αντιπάλεμα των αντεργατικών μέτρων.

Γιώργος ΜΑΥΡΙΚΟΣ

Η μάχη για την επιτυχία της απεργίας μπορεί να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για την αποκάλυψη των ευθυνών και του ρόλου των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και αλλού, μα κυρίως και πρωταρχικά να ανοίξει μια πλατιά ανοιχτή συζήτηση μέσα στην ίδια την εργατική τάξη για το πού πάει συνολικά η κατάσταση και πώς θα χαραχτεί η πορεία και θα ενισχυθεί η παρουσία και η δράση των ταξικών δυνάμεων