Μια παλιά γνώριμη επιστρέφει στη σκηνή του "Ανοιχτού Θεάτρου".Δέκα χρόνια μετά τη μεγάλη επιτυχία της η περίφημη "Λούλου" του Φρανκ Βέντεκιντ ανεβαίνει ξανά, την Πέμπτη 19 του Νοέμβρη,στο "Ανοιχτό Θέατρο",σε μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη,σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.Τα σκηνικά - κοστούμια είναι της Εύας Νάθενα,η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και οι χορογραφίες της Δόνης Μιχαηλίδη.Πέντε νέες ηθοποιοί καλούνται να ερμηνεύσουν το ρόλο της Λούλου, ακολουθώντας τις φάσεις της ζωής της: Ανδρη Θεοδότου, Φρόσω Ζαγοραίου, Γωγώ Μπρέμπου, Λίνα Μαρκάκη, Ραλλού Μιχαλοπούλου.Τον απαιτητικό ρόλο του κομπέρ ερμηνεύει ο Γιώργος Μαρίνος.Παίζουν επίσης: Γιώργος Τσιτσόπουλος, Θεόδωρος Μπογιατζής, Δήμητρα Καλπάκη, Ελένη Κρίτα, Γιώργος Μιχαηλίδης κ. ά.

"Η παράσταση αυτή τη φορά" - είπε σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Γιώργος Μιχαηλίδης - "έχει εστιαστεί στη σύγκρουση της φύσης με τις δομές μιας οργανωμένης κοινωνίας. Η Λούλου, σαν φυσική, ελκτική δύναμη, ανατρέπει κάθε ψευδαίσθηση της αστικής τάξης και απογυμνώνει κάθε βεβαιότητα και ασφάλειά της, δείχνοντάς τη γυμνή και περιδεή μπροστά στο σκοτεινό και τρομερό πάθος του ερωτισμού. Αλλο ένα στοιχείο στο οποίο δίνει έμφαση η παράσταση είναι ο χρόνος. Η Λούλου είναι ανυπεράσπιστη μπροστά στη δύναμη του χρόνου. Μια τραγωδία τεράτων, μια τραγωδία του ερωτισμού, μια τραγωδία του χρόνου".

"Η βασίλισσα της ομορφιάς" στο "Μπροντγουαίη"

Η "Νέα Ελληνική Σκηνή" του Θύμιου Καρακατσάνη,στεγασμένη στο "Μπροντγουαίη",προσφέρει διπλά στο θεατρόφιλο κοινό. Προσφέρει την πρώτη γνωριμία του με ένα νέο Ιρλανδό συγγραφέα, τον Μάρτιν Μακ Ντόναγκ,που, ξεπηδώντας μέσα από τη μεγάλη πνευματική παράδοση (ποιητική, πεζογραφική, θεατρική, λαογραφική και παραμυθική) του τυραννισμένου από την αγγλική κατοχή ιρλανδικού λαού, το 1996, στα 26 του χρόνια, απέσπασε το πρώτο βρετανικό βραβείο, με το πρώτο του έργο, "Η βασίλισσα της ομορφιάς".Το έργο "ανακάλυψε", μετέφρασε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Ρεμούνδος.Προσφέρει, όμως, και την ευεργετική, όχι απλώς για το έργο, αλλά γενικότερα, για το θέατρο, ερμηνεία του Θ. Καρακατσάνη.Ενός μεγάλου ηθοποιού, μοναδικής υποκριτικής στόφας. Ενός παντόμιμου,του οποίου η κυτταρική καταγωγή βρίσκεται στις πανάρχαιες ρίζες του θεάτρου, όλες όσες έθρεψαν τα δίδυμα "δένδρα" της τραγωδίας και της κωμωδίας για να διακλαδώνονται αέναα. "Τέκνο" των αρχαίων παντόμιμων, ο Καρακατσάνης κυοφορεί και γεννά επί σκηνής ταυτόχρονα - με όλα του τα εκφραστικά μέσα και προπαντός με το άγρυπνο συναίσθημά του και τη δαιμόνια σκηνική ευφυία του - το κωμικό και δραματικό ως αδιαίρετη έκφανση και έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής. Ο Καρακατσάνης κατέχει την τέχνη να "παντρεύει" τα αντίθετα. Το γέλιο με το δάκρυ, το λογικό με το παράλογο, το αληθινό με το φανταστικό, το συνειδητό με το υποσυνείδητο, και να βγάζει την κοινή συνισταμένη τους, το "απόσταγμά" τους. Το τραγελαφικό συνήθως κράμα του ανθρώπινου βίου, που δεν το συνειδητοποιεί πάντοτε ο άνθρωπος, ή κι αν το συνειδητοποιεί αποφεύγει να το παραδεχτεί, ακόμα και τη στερνή του ώρα.

Παραπλανητικός ο τίτλος του έργου, κρύβει την πίκρα που αναδύει η τραγικωμικών καταστάσεων συμβίωση δυο άμοιρων πλασμάτων, καταδικασμένων να ζουν στην ανέχεια, στη μοναξιά τους, και στη μιζέρια μιας ιρλανδικής επαρχίας. Κωμική και τραγική ταυτόχρονα είναι η ζωή της γριάς μάνας του έργου, που από ατομικισμό, αλλά και από το φόβο της απόλυτης μοναξιάς και του θανάτου, ασκώντας ψυχολογική πίεση, με ψέματα, διαβολιές, διαβουλές και κακεντρέχεια κρατά "φυλακισμένη" στο σπίτι, ανύπαντρη κι ανέραστη, τη σαραντάρα κόρη της, για να την υπηρετεί. Η στερημένη ζωή, η ανέχεια, η μοναξιά, ο τρόμος του θανάτου έχουν μεταβάλει τη μάνα σε διαβολόγρια, σε μια τυραννική υποκρίτρια, καταστρέφοντας στην ψυχή και στο μυαλό της, κάθε στοιχείο έκφρασης μητρικού αισθήματος, αλλά και στη στερημένη από τον έρωτα και την αγάπη κόρη κάθε θυγατρικό αίσθημα, την κατανόηση και την τρυφερότητα για τη μάνα. Στη σχέση τους, στη θέση της αγάπης υπάρχει το μίσος, στης λογικής το παράλογο, στης αλήθειας το ψέμα, στης αλληλοβοήθειας ο αλληλοβασανισμός, στης ζωής ο θάνατος. Γι' αυτό, ακόμα και μετά το θάνατο της μάνας, "μοίρα" της κόρης είναι η ανεκπλήρωτη ευτυχία, η μοναξιά κι ο θάνατος.

Ο Γιώργος Ρεμούνδος με τη θεατρικά εύγλωττη μετάφρασή του και με την προσεκτική σε όλες της τις παραμέτρους παράστασή του, ανέδειξε ατμοσφαιρικά τα ιρλανδικά ηθογραφικά χαρακτηριστικά του έργου με μια οικουμενική διάσταση των προσώπων και κυρίως τη σύμφυση κωμικού και δραματικού, δημιουργώντας, με τη συμβολή του λιτού καλαίσθητου νατουραλιστικού σκηνικού και των κοστουμιών της Δέσποινας Βολίδη, το κατάλληλο έδαφος, για να λάμψει όχι μόνο η συνταρακτική ερμηνεία του Καρακατσάνη - μόνο ο Καρακατσάνης ξέρει να παίζει συνθετικά, με τόση φαντασία, τόση αυτοσχεδιαστική δεινότητα και ψυχογραφική λεπτομέρεια ένα γυναικείο ρόλο και μάλιστα χωρίς να τον ευτελίζει με γυναικωτά τσαλίμια - αλλά και για πολύ καλές ερμηνείες από τους άλλους τρεις ηθοποιούς.

Η Αννα Βαγενά,με αμεσότητα, λαϊκότητα, αλήθεια ερμηνεύει την κόρη, υπογραμμίζοντας τα δραματικά στοιχεία του έργου. Ο Χρήστος Μπίρος αισθαντικά, απλά, αληθινά, αλλά και με αίσθηση ενός λεπτού σαρκαστικού χιούμορ μεγεθύνει το ρόλο του. Ικανά υποκριτικά μέσα, δυναμικότητα και αμεσότητα διαθέτει και ο Πασχάλης Τσαρουχάς.

ΘΥΜΕΛΗ