- Τι σημαίνει στην πράξη η υπογραφή της προγραμματικής σύμβασης για τους Παιδικούς Σταθμούς και τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης των παιδιών;

- Είναι γνωστό ότι οι υπάρχοντες βρεφονηπιακοί σταθμοί, κρατικοί δημοτικοί ή άλλων ιδρυμάτων, δεν επαρκούν, για να καλύψουν τις ανάγκες των εργαζομένων γονιών. Οι δήμοι, αναλαμβάνοντας την αρμοδιότητα λειτουργίας των κρατικών παιδικών σταθμών με τις ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και προσωπικό και χωρίς τα ανάλογα κονδύλια, επιβάλλουν στους γονείς των νηπίων τροφεία μέχρι και 70.000 δρχ. το μήνα. Με δεδομένα όλα αυτά, συν την αυξανόμενη ανεργία, κυρίως των νέων κοριτσιών, η κυβέρνηση δημοσιοποίησε αυτή την προγραμματική σύμβαση, ως το μέσο που θα δώσει απάντηση σ' αυτά τα προβλήματα. Η σύμβαση αυτή είναι ένα πρόγραμμα της ΕΕ με δύο χρόνια διάρκεια. Ισχύει μέχρι 31.12.2001. Χρηματοδοτεί δημοτικές ή διαδημοτικές επιχειρήσεις, για να λειτουργήσουν ή να επεκτείνουν τη λειτουργία των ήδη υπαρχόντων Βρεφονηπιακών Σταθμών και Κέντρων Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ). Οπως λέγεται στο πρόγραμμα:"Με την πάροδο των δύο χρόνων την υλοποίηση του έργου.... αναλαμβάνουν τα νομικά πρόσωπα, τα οποία θα ενταχθούν στο πρόγραμμα αυτό".

- Ποιος κατά τη γνώμη σας είναι ο στόχος της κυβέρνησης με την υπογραφή αυτής της σύμβασης;

- Είναι φανερός ο στόχος της: Να δείξει στους εργαζόμενους της χώρας μας, και ιδιαίτερα στις γυναίκες, ότι σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με την όξυνση της οικονομικής κρίσης, τα προγράμματα σύγκλισης, την ΟΝΕ, υπάρχει περιθώριο για άσκηση κοινωνικής πολιτικής... Οτι ο "εθνικός μας στόχος για την ΟΝΕ" μπορεί να επιτευχθεί με θυσίες, αλλά και με παροχές, όχι σ' όλους, αλλά σ' αυτούς που "πραγματικά τις χρειάζονται". Είναι η μάσκα του "κοινωνικού προσώπου", που φοράει η κυβέρνηση, για να κρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ και της πολιτικής της, που βιώνουν καθημερινά τα λαϊκά στρώματα.

- Υπάρχει, τελικά, αποτελεσματική λύση στο θέμα της πρόνοιας για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας;

- Τέτοιου είδους προγράμματα, με ημερομηνία λήξης, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στην έλλειψη κρατικών παιδικών σταθμών και ΚΔΑΠ. Για τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας χρειάζεται ένας μακρόπνοος σχεδιασμός στη βάση μιας σύγχρονης παιδαγωγικής αντίληψης. Μιας αντίληψης που θα αντιμετωπίζει ενιαία και συνολικά το ζήτημα της αγωγής. Θα ασκείται από το κράτος και θα παρέχεται δωρεάν σε παιδιά και γονείς από εργαζόμενους παιδαγωγούς μόνιμης και σταθερής απασχόλησης και όχι απασχολήσιμους, ευκαιριακής και μερικής απασχόλησης, για να παρουσιάζει η κυβέρνηση μειωμένους δείκτες ανεργίας και κοινωνικές παροχές που οι ίδιοι οι φορολογούμενοι γονείς θα ξαναπληρώνουν. Αυτή όμως η λύση που είναι πραγματικά κοινωνική γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα εργαζομένων - γονιών - παιδιών δε χωράει στην αντικοινωνική πολιτική της ΟΝΕ και της ΕΕ. Αδικα προσπαθεί η κυβέρνηση να ψαρέψει στα θολά νερά και να μας πείσει για το "κοινωνικό έργο" που ασκεί. Αδικα προσπαθεί να πείσει τα λαϊκά στρώματα, με τα διάφορα προγράμματα ότι πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις τους και να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα της ελεημοσύνης, που προσφέρουν φιλάνθρωποι και εθελοντές για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Ο ασυμβίβαστος αγώνας για την υπεράσπιση ενός εκσυγχρονισμένου δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της προσχολικής αγωγής και δημιουργικής απασχόλησης για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας, και όχι μόνο των εργαζομένων μητέρων, είναι η λύση στο οξυμένο πρόβλημα εργαζομένων - γονιών - παιδιών. Ενας τέτοιος αγώνας έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική της ΟΝΕ και της ΕΕ, που ασκεί η κυβέρνηση. Είναι ο αγώνας για άσκηση μιας φιλολαϊκής πολιτικής ενάντια στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Ρ. Μπ.

Σ' αυτό το μήκος κύματος κινείται και το άρθρο του Τ. Τρίκκα (του ΣΥΝ) στην "Αυγή της Κυριακής". Ο συντάκτης του, εκτός από το "ενδιαφέρον" του για το ΚΚΕ (κατηγορεί το Κόμμα μας ακόμη και για απομάκρυνση από το λενινισμό!), εκφράζει και την έντονη διαμαρτυρία του και την καταγγελία ότι το ΚΚΕ, με την πολιτική του, ενισχύει το ΠΑΣΟΚ και το δικομματισμό!!

Κατ' αρχήν, να σημειώσουμε ότι ο Τ. Τ. φορτώνει στο ΚΚΕ ένα από τα βασικά κουσούρια του ΣΥΝ. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο ΣΥΝ με την παρουσία και με την πολιτική του συμβάλλει από "αριστερά" στον παραπέρα εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων στο κυβερνητικό κόμμα. Πρώτο, γιατί συζητάει και προτείνει στο ΠΑΣΟΚ κυβερνητική συνεργασία. Δεύτερο, γιατί συνεργάζεται με αγαστό τρόπο με το ΠΑΣΟΚ (νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές). Τρίτο, γιατί ο ΣΥΝ τις βασικές επιλογές της πλουτοκρατίας (ΟΝΕ κ.ά.), τις θεωρεί "εθνικό στόχο" και βάζει πλάτη στο προχώρημά τους. Τέταρτο, γιατί σιγοντάρει τις αντιδραστικές θεωρίες και πρακτικές της "κοινωνικής συνοχής", του "κοινωνικού διαλόγου", της "κοινωνικής συναίνεσης" κ.ά., ενώ στηλιτεύει την ταξική πάλη ως ξεπερασμένη και παλαιολιθική... Δεν υπάρχει αγώνας των εργαζομένων, που η ηγεσία του ΣΥΝ να μη τον είδε (στην καλύτερη περίπτωση) επιφυλακτικά, όταν δεν τον καταδίκασε, όπως τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Η δράση του ΣΥΝ παρεμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Ας δούμε, όμως, μια σειρά θέματα που επιπλέον θέτει ο Τ. Τ.

Είναι επόμενο να κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις οι του ΣΥΝ. Γιατί ο ΣΥΝ, την πολιτική που δε στοχεύει στην κυβερνητική συμμετοχή, τη θεωρεί, το λιγότερο, "στον βρόντο". Ομως, διαστρεβλώνει την πολιτική του ΚΚΕ, όταν την εμφανίζει να έχει στρατηγικό κενό. Αλλά ο Τ. Τ., όπως και το κόμμα του, μόνο ως κενό θα μπορούσαν να δουν το στόχο της δημιουργίας του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου και τα μέσα που συμβάλλουν στη δημιουργία του.

Ο Τ. Τ. σημειώνει ότι το ΚΚΕ συμμαχεί με τον ...εαυτό του. Υπογραμμίζοντας, "τι είδους μέτωπο θα γίνει, τη στιγμή που το ΚΚΕ αρνείται τις πολιτικές συμμαχίες;".

Την άρνηση του ΚΚΕ να συμμαχήσει με κάποιο απ' τα κόμματα της ΟΝΕ και της ΕΕ, ο Τ. Τ. την εκλαμβάνει γενικά ως απόρριψη των πολιτικών συμμαχιών! Θα υπενθυμίσουμε στον Τ. Τ. ότι οι πολιτικές συμμαχίες προκόβουν, όταν στηρίζονται γερά σε κοινωνική βάση. Το κοινωνικό επίπεδο των συμμαχιών είναι υποχρεωτικό για όποιους δεν παλεύουν να βάψουν κόκκινα αυγά με...

Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με τις πολιτικές συμμαχίες. Αυτές μπορεί να προκύψουν, μπορεί και όχι. Η πραγματοποίησή τους δεν είναι κάτι το, σώνει και καλά, υποχρεωτικό, εξαρτάται πρώτα και κύρια από το ποιές πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν και τι αυτές εξυπηρετούν, τι ακριβώς πρεσβεύουν. Βεβαίως, η άνοδος της ταξικής πάλης θα φέρει ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Και, κατά πάσα πιθανότητα, θα βγάλει και πολιτικές δυνάμεις μιας αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης. Ομως, το Μέτωπο, ανεξάρτητα απ' το αν θα έχει ένα ή περισσότερα κόμματα, θα είναι κατ' εξοχήν πολιτικής βαρύτητας. Δε θα είναι μαζικό κίνημα.

Αν η αναρρίχηση του αντικομμουνιστή Ντ' Αλέμα στην πρωθυπουργία της Ιταλίας και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε Γαλλία - Γερμανία αποτελούν νέα ιστορικά μεγέθη προς μίμηση, τότε ο Ανιέλι βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Το ίδιο και οι ιδιοκτήτες της "Φολκσβάγκεν" κ.ά. μεγαθηρίων, που στηρίζουν τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις τους. Ομως, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Και τρίβουν τα χέρια τους, τόσο περισσότερο, όσο αυξάνονται οι "αριστερές" φωνές που ...παλεύουν για ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο!

"Τη στιγμή που ο "μονόδρομος" της κυβέρνησης Σημίτη για την ένταξη στην ΟΝΕ βάλλεται από τόσες πλευρές, το ΚΚΕ, αντί να επωφεληθεί από τις "ρωγμές" στο αντίπαλο στρατόπεδο και να συμπαραταχτεί με όσους αντιτίθενται, παρέχει άλλοθι στον Κ. Σημίτη", αγανακτεί ο Τ. Τ.

Από πόσες πλευρές, άραγε, βάλλεται ο "μονόδρομος" της ΟΝΕ;

Στην πραγματικότητα αυτός, ο "μονόδρομος" βάλλεται μόνο από το ΚΚΕ. Τα άλλα κόμματα δε βάλλουν κατά της ΟΝΕ. Βάλλουν κατά της πολιτικής, που δε μοιράζει και κάποια ψίχουλα, ώστε να αποφευχθούν οι "κοινωνικές εκρήξεις", όπως αποκαλεί - και ο ΣΥΝ - τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Αλλά αυτό δε λέγεται βολή κατά της ΟΝΕ. Λέγεται ΟΝΕ με καλύτερο περιτύλιγμα κοροϊδίας των εργαζομένων.

Χτύπημα της ΟΝΕ σημαίνει καταδίκη και αγώνας κατά των νέων εργασιακών σχέσεων. Σημαίνει να θέτεις στην ημερήσια διάταξη το θέμα των κερδών της πλουτοκρατίας. Σημαίνει αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις. Χτύπημα της ΟΝΕ σημαίνει να κάνεις ό,τι μπορείς και ό,τι πρέπει, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Αντίθετα, δεν αποτελεί χτύπημα στην ΟΝΕ η αποδοχή - ως ιερού και όσιου - της καπιταλιστικής ενοποίησης, η καθιέρωση του 35ωρου μέσα στο πέλαγος των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων, τα φληναφήματα περί φορολογικής μεταρρύθμισης, που καλύπτουν το μέγα θέμα της νόμιμης φοροαπαλλαγής, της δυνατότητας του κεφαλαίου να "μεταναστεύει" σε άλλες χώρες και να φοροδιαφεύγει με πολλούς τρόπους. Δεν αποτελεί χτύπημα της ΟΝΕ η σιωπή (κάλυψη) του ΣΥΝ για το καθεστώς τρομοκρατίας, απολύσεων και προσβολής των εργαζομένων στα κάτεργα της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

Οσο για τις "προοδευτικές" κυβερνήσεις της "κεντροαριστεράς", ας αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, που δείχνει το βαθμό της ..."προοδευτικής" πολιτικής τους: Τη μεταχείριση των 100άδων χιλιάδων μαθητών (στη Γαλλία) από το στιβαρό χέρι του κράτους...

Ο Τ. Τ. ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ είναι της λογικής "ή όλα ή τίποτα".

Εδώ βρίσκεται η διαφορά μας με τον ΣΥΝ; Κάποιο λάθος κάνει ο Τ. Τ. Η διαφορά μας βρίσκεται στο ότι το ΚΚΕ παλεύει για τη λαϊκή ενότητα και συνειδητοποίηση, με κατεύθυνση ριζικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, ενώ ο ΣΥΝ δεν παλεύει ούτε με τον παλιότερο σοσιαλδημοκρατικό τρόπο.

Τα περί "όλα ή τίποτα" αποτελούν φθηνό ελιγμό του ΣΥΝ. Το ΚΚΕ υποστηρίζει - και η ζωή το απέδειξε διεθνώς - ότι μόνο ένα γερό λαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, που παλεύει για βαθιές φιλολαϊκές εξελίξεις, μπορεί και να κατακτά, ώστε να βελτιώνεται η ζωή των εργαζομένων. Αλλά το ΚΚΕ δε μένει σ' αυτό. Γιατί οι κατακτήσεις σήμερα υπάρχουν και αύριο χάνονται, αν η πάλη δε στοχεύει στα βάθρα της μονοπωλιακής κυριαρχίας.

Αφού είναι έτσι, όπως λένε, προς τι οι προτάσεις συνεργασίας; Πώς προτείνουν συνεργασία σε ένα κόμμα (στο ΚΚΕ), με το οποίο διαφωνούν σε θέματα ογκόλιθους; Με το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ μπορεί να συζητάει θέματα συνεργασίας, γιατί ταυτίζονται ως προς τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής. Με το ΚΚΕ, όμως;

Τελικά, οι διάφορες προτάσεις συνεργασίας έχουν γίνει ένα μέσο προπαγάνδας και δημαγωγίας. "Εγώ πρότεινα, εσύ αρνήθηκες"! Πιέζουν, έτσι ώστε να πετύχουν την ένταξη των κομμουνιστών σε κεντροαριστερά σχήματα, που θα αναπαράγουν το ξεπερασμένο σχήμα "Δεξιά - προοδευτικές δυνάμεις". Που θα αναπαράγουν, δηλαδή, το δικομματισμό στη νέα διπολική εκδοχή του, "ΝΔ - κεντροαριστερά"!.. Για να μην υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση...

Από αυτό το τελευταίο ενοχλούνται πολλοί. Γι' αυτό και η επίθεση κατά της πολιτικής του ΚΚΕ, που είναι σεχταριστική (!), περιχαράκωσης (!), που απομονώνει (!) το ΚΚΕ! Από αυτό και το τόσο "ενδιαφέρον" τους να ...προκόψει το ΚΚΕ!

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ