Τα "δολώματα" για αναβάθμιση, που ξεκινά από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση με τα ολοήμερα σχολεία - πάρκινγκ και το συνωστισμό των μαθητών ανά 25 ακόμα και σε αίθουσες που μετά βίας χωρούν 15 παιδιά, στο όνομα σύγχρονων, απροσδιόριστης προέλευσης, παιδαγωγικών αντιλήψεων, η "ελεύθερη πρόσβαση" στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και η "ενισχυτική διδασκαλία" δε φαίνεται να πείθουν κανέναν πια. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι μαθητές που εγκατέλειψαν το λύκειο ξεπέρασαν κάθε "προσδοκία". Και αυτό οφείλεται, βέβαια, στο ότι το "ενιαίο" λύκειο έχει γίνει δύσβατο για τους πολλούς και όχι γιατί με τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια αναβαθμίστηκε η τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αντί για τον ενιαίο χαρακτήρα, επεκτείνεται η πολυδιάσπαση των γνώσεων, σε βάρος της επιστημονικότητας, το πανεπιστήμιο γίνεται "σούπερ μάρκετ", που ανάμεσα σε άλλα παρέχει για πολύ λίγους υψηλού επιπέδου μόρφωση και ειδίκευση μετά το πτυχίο, και για τους περισσότερους γνώσεις εφήμερες και ανάλογες προς τις ανάγκες της αγοράς, ενώ τα γνωστικά αντικείμενα που δεν υπηρετούν αυτές τις ανάγκες καταργούνται.

***

***

Οι απώτεροι στόχοι της επιχειρούμενης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης δεν μπορεί και δεν πρέπει να ιδωθούν ξεχωριστά από τη συνολική πολιτική που ακολουθείται. Γιατί θα ήταν τουλάχιστον αφελές αν περίμενε κανείς από μία πολιτική, που στερεί, βίαια, δικαιώματα και κατακτήσεις, που επιτίθεται στο δικαίωμα στην εργασία, που απαντά με τα παραταγμένα ΜΑΤ ενάντια στους εργαζόμενους οι οποίοι διεκδικούν το δίκιο τους, να προσπαθεί να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα με στόχο τη δημιουργία ενός ανθρώπου ελεύθερου, με αντίληψη για την κοινωνία, ικανού να εντοπίσει και να αντιπαλέψει εκείνους που υπονομεύουν τα συμφέροντά του. Η παιδεία, όπως αυτή διαμορφώνεται με τη "μεταρρύθμιση", έρχεται να υπηρετήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου, όπως αυτές διαγράφονται. Και τα ιδεολογήματα για "κοινωνία της γνώσης" έρχονται να τραβήξουν ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο εκπαιδευτικό "μοντέλο" και το "μοντέλο" εργαζομένου, ανάμεσα στη μόρφωση του ατόμου και τη θέση του στην κοινωνία της παντοκρατορίας του κεφαλαίου.

***

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Οπως δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί η παιδεία αναπόσπαστο κομμάτι των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου για την εγκαθίδρυση της "παντοκρατορίας" του, έτσι κι ο αγώνας για μια άλλη παιδεία που θα υπηρετεί το λαό δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την ανάγκη μιας νέας οργάνωσης όλης της κοινωνίας προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων

- Ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν τους συνταξιούχους και πάλι στους δρόμους σήμερα;

- Οι συνταξιούχοι όλης της χώρας βγαίνουμε και πάλι στους δρόμους παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Αντιστεκόμαστε στην απάνθρωπη και ανάλγητη πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης. Στις "πλάτες" των συνταξιούχων και των εργαζομένων η κυβέρνηση προσπαθεί να πιάσει έναν από τους στόχους της ΟΝΕ, που είναι η μείωση του πληθωρισμού στο 2,5% για το '99, εξαγγέλλοντας αυξήσεις ντροπής και κοροϊδίας, που για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους ισοδυναμούν από 35 έως 70 δρχ. τη μέρα. Από μισό μέχρι ένα κουλούρι, δηλαδή. Αντιστεκόμαστε στην ισοπέδωση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, που δρομολογεί με το μικρό πακέτο αντιασφαλιστικών μέτρων. Το μικρό αυτό πακέτο, ας σημειωθεί ότι πέρασε από τον "κοινωνικό διάλογο" και εγκρίθηκε από την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αγωνιζόμαστε ενάντια στον πιο αντιλαϊκό φορομπηχτικό προϋπολογισμό των τελευταίων χρόνων, που και αυτός είναι προσαρμοσμένος στους στόχους της ΟΝΕ. Κάνει σοβαρές περικοπές σε υγεία, πρόνοια, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, με συνέπεια η Ελλάδα - σύμφωνα με τελευταία στοιχεία του EUROSTAT - να δαπανά το 50% του μέσου όρου των σχετικών κονδυλίων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με τη φορομπηχτική πολιτική που εφαρμόζεται, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι οι κύριοι και οι μόνοι "αιμοδότες" των εσόδων του δημοσίου.

- Ποια είναι τα κύρια ζητήματα που προωθούνται με το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και ποιες οι επιδιώξεις της κυβέρνησης;

- Με το νομοσχέδιο βάζει "χέρι" στα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων. Στο όνομα της ισοτιμίας των δυο φύλων, ουσιαστικά ανατρέπει το καθεστώς των συντάξεων "λόγω θανάτου". Επιβάλλει στο δημόσιο επικουρικές συντάξεις σε ποσοστό 20% της κύριας, που είναι η αρχή και για τον ιδιωτικό τομέα. Ενοποιεί ΤΕΒΕ, ΤΣΑ, ΤΑΕ χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ασφαλισμένων και συνταξιούχων, ενώ τα οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν τα μεταφέρει στους ασφαλισμένους με την αύξηση της εισφοράς και στον ΛΑΦΚΑ, που είναι λεφτά όλων των συνταξιούχων. Δεν είναι μόνο αυτά. Τα τελευταία χρόνια μειώνει συνεχώς την κρατική επιχορήγηση στα Ταμεία, στο ΙΚΑ π.χ. έπεσε από 40% το '90 σε 14% το '99. Καταργεί τον κοινωνικό πόρο στο ΤΕΒΕ, έχει οδηγήσει το ΝΑΤ σε χρεοκοπία, με τη σκανδαλώδη εύνοια προς τους εφοπλιστές. Το ίδιο και στο ΤΑΠ ΟΤΕ, που δεν είναι σε θέση να πληρώσει τη σύνταξη και το δώρο των Χριστουγέννων. Ολα αυτά, αλλά και αλλεπάλληλες κυβερνητικές δηλώσεις, επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να χτυπήσει στην καρδιά το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, να καταντήσει τις συντάξεις προνοιακά βοηθήματα και να οδηγήσει στην ιδιωτική ασφάλιση.

- Πώς - κατά τη γνώμη σας - μπορούν να αναχαιτιστούν αυτές οι επιδιώξεις;

- Εμείς οι συνταξιούχοι αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τα Ταμεία μας, για να παρθούν μέτρα στη σωστή κατεύθυνση, ώστε να συνεχίσουν να εκπληρώνουν την αποστολή τους. Δεν αφορά μόνο εμάς. Μπροστά τους θα το βρουν κύρια οι εργαζόμενοι και γι' αυτό θα πρέπει να αγωνιστούμε μαζί για να αποτρέψουμε τα εγκληματικά κυβερνητικά σχέδια. Σαν Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Συνταξιούχων, έχουμε πει ότι ο χειμώνας θα είναι θερμός αγωνιστικά. Οι συνταξιούχοι με τη ΣΕΑ δίνουν το αγωνιστικό παράδειγμα ενότητας και πάλης και στους εργαζόμενους.

Ν. ΝΤ.