Η Αλ. Παπαρήγα αφού αναφέρθηκε εκτενώς στη σημερινή πολιτική κατάσταση και στις εξελίξεις από το καθημερινό ξεδίπλωμα των αγώνων, επεσήμανε όσον αφορά τις εξελίξεις με το ΝΑΤΟ αλλά κυρίως αναφέρθηκε στην πορεία της χώρας προς την ΟΝΕ και την επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών:

"Χαρακτηριστικό είναι ότι εκτός από την κυβέρνηση και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα, κάνουν πως δεν ξέρουν για τις νέες αποφάσεις του ΝΑΤΟ που είναι στα σκαριά. Τα άλλα κόμματα κόπτονται για τη χειραφέτηση της Ευρώπης, για την ασφάλεια και την άμυνά της, αλλά τσιμουδιά για το τι κάνουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που είναι και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Προκαλούμε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να πάρουν θέση, και την κυβέρνηση να ενημερώσει τον ελληνικό λαό. Το ΚΚΕ ήδη έχει ανοίξει το θέμα αυτό με υλικά στον "Ριζοσπάστη".

Για ποιο θέμα πρόκειται:

Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής, καθώς βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ζύμωσης μια άποψη για νέα αλλαγή του δόγματος του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με το οποίο τώρα θα αναλαμβάνει να επεμβαίνει στρατιωτικά και με οποιοδήποτε καταναγκαστικό τρόπο χωρίς να προηγείται σύμφωνη γνώμη του ΟΗΕ.Χωρίς να ζητά τυπικά άδεια από κανένα διεθνή οργανισμό όπως ο ΟΗΕ.

Βεβαίως, πάντα το ΝΑΤΟ έκανε ό,τι ήθελε, σε τελευταία ανάλυση, ιδιαίτερα μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την επικράτηση της αντεπανάστασης, αλλά το θέμα είναι ότι όταν φεύγουν από τη μέση ΕΠΙΣΗΜΑ τα προσχήματα, η αγριότητα δεν έχει τελειωμό. Τελικά θα ζητήσουν από τους λαούς να βγάλουν από το λεξιλόγιό τους, δηλαδή από τη σκέψη τους, τις έννοιες σύνορα, πατριωτισμός - διεθνισμός, εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα, κυριαρχικά δικαιώματα, αρχές της μη επέμβασης κλπ.

Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο που όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, πλην του ΚΚΕ, έχουν δεχτεί ότι η περίφημη παγκοσμιοποίηση καταργεί το δικαίωμα μιας χώρας, ενός λαού, μιας κυβέρνησης να έχει διαφορετική άποψη για τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο και στις διάφορες συμμαχίες".

"Οι διαφωνίες μας, οι αντιρρήσεις μας με τα άλλα κόμματα, δεν είναι στο επίπεδο του τι μπορεί να γίνει σήμερα, του τι είναι εφικτό να γίνει σήμερα, αλλά του τι πρέπει να γίνει και να γίνεται. Είναι θέμα κύριας επιλογής, είναι θέμα προσανατολισμού και στρατηγικής.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο τι λέει η κυβέρνηση και η ΝΔ, τι κρύβει ο ΣΥΝ και τι αποφεύγει να πει το ΔΗΚΚΙ ως προς την ΕΕ, το θέμα δεν είναι τι λέει ο ΣΕΒ, αυτά εξηγούνται, ο καθένας παίρνει θέση ανάλογα με την επιλογή που κάνει ανάμεσα στα μονοπώλια και στους εργαζόμενους. Ανάλογα με το αν δέχεται επίσημα ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχουν αντικειμενικές διαχωριστικές γραμμές.

Το πρόβλημα των προβλημάτων είναι σήμερα ότι η αρνητική κατάσταση που κυριαρχεί στα κεντρικά ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αποτελεί τον πιο ισχυρό μοχλό χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων".

"Το θέμα είναι, τι θα γίνει και από εδώ και εμπρός. Τι μπορούμε να αποφύγουμε, να ματαιώσουμε, να κατακτήσουμε από εδώ και εμπρός. Πράγμα που σημαίνει ότι τα πιο ριζοσπαστικά λαϊκά στρώματα, εγκλωβισμένες δυνάμεις που σκιρτούν και αναζητούν άλλους δρόμους, να αποφασίσουν να κάνουν κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που έκαναν ή πίστευαν ως τώρα.

Η ΚΕ εκτιμά ότι οι φάσεις υλοποίησης της ΟΝΕ μέσα από τα κριτήρια "σύγκλισης" με το σύμφωνο "σταθερότητας", θα επιταχύνουν τα αμέσως επόμενα χρόνια τις τραγικές συνέπειες στους εργαζόμενους. Η επικύρωση της Συνθήκης του Αμστερνταμ, η έναρξη της τρίτης φάσης της ΟΝΕ και των διαπραγματεύσεων με τις υπό διεύρυνση χώρες, η προώθηση των ανατροπών των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η νέα χειρότερη αναθεώρηση της ΚΑΠ, η έναρξη του νέου γύρου για την αναθεώρηση του ΠΟΕ, το χρηματοδοτικό πακέτο "Σαντέρ", οι κρίσεις της ΕΕ, για το αν μπορεί να ενταχτεί η Ελλάδα (1999) στην ΟΝΕ, η εφαρμογή των αρμοδιοτήτων της Σένγκεν, αποτελούν τους βραχυπρόθεσμους σχεδιασμούς της Ε Ε.

Το ΕΥΡΩ είναι στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει το κεφάλαιο ενιαίους όρους κίνησης,για να έχει λιγότερους κινδύνους στη μετακίνησή του, μεγαλύτερη ευκινησία και μικρότερο κόστος στις συναλλαγές. Ωστόσο η προοπτική του ΕΥΡΩ δεν είναι εξασφαλισμένη, όπως ομολογούν οι ίδιοι. Ανεξάρτητα από αυτό, σίγουρα κερδισμένοι θα είναι οι πολυεθνικές και χαμένοι η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η ΟΝΕ δεν μπορεί να προωθηθεί με μια άλλη διαχείριση. Εξάλλου οι στόχοι της ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος) δεν είναι τυχαίοι. Είναι όροι για ένα σχετικά σταθερό νόμισμα, που μπορούν να προσεγγιστούν μόνο με μια ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης.

Η ΟΝΕ δεν είναι για το λαό εθνικός στόχος, είναι για την πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Από την ΟΝΕ, την "Ατζέντα 2000" και τις καπιταλιστικές συνολικά αναδιαρθρώσεις, κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές και η άρχουσα τάξη όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το πόσο η κάθε μια (ελληνική, πορτογαλική, ισπανική κλπ.) θα μπορέσει να αρπάξει από το μοίρασμα της πίτας.

Η διατήρηση της ονομαστικής σύγκλισης και το σύμφωνο σταθερότητας, προμηνύουν νέα πιο βαριά δεσμά για τους λαούς. Αποτελούν το άλλοθι για θυσίες διάρκειας για την Ελλάδα, πότε με στόχο να μπούμε στην ΟΝΕ, πότε με στόχο να μη βγούμε από την ΟΝΕ.

Η μάχη των ευρωεκλογών μπορεί να δώσει νέα ορμή στους λαϊκούς αγώνες, να αποτελέσει εναρκτήριο λάκτισμα για πιο θετικές και ουσιαστικές διεργασίες, για λαϊκές συσπειρώσεις και συμμαχίες.

Στο εκλογικό λοιπόν, αποτέλεσμα, πρέπει να εκφραστεί η πείρα των λαϊκών μαζών που αγωνίστηκαν και ήλθαν σε αντιπαράθεση με συγκεκριμένες επιλογές της ΕΕ. Η εκλογική μάχη από τα ίδια τα πράγματα θέτει ζήτημα συμφωνίας ή όχι με την ΟΝΕ.

Η ΚΕ εκτιμά ότι σ' αυτές τις εκλογές υπάρχει η δυνατότητα να αναδειχτεί ΠΙΟ ΔΙΑΚΡΙΤΑ ένα λαϊκό ρεύμα αμφισβήτησης από ριζοσπαστικές θέσεις. Να μην εγκλωβιστούν ριζοσπαστικές λαϊκές μάζες που έχουν πείρα αγώνων σε ανώδυνες κριτικές και ουτοπικές θέσεις, ότι δηλαδή είναι ρεαλιστικό να συμμορφώνεται η Ελλάδα με την ΕΕ και ταυτόχρονα ο λαός να ευημερεί. Η απάντηση των αγωνιζόμενων λαϊκών στρωμάτων και με την ψήφο πρέπει να είναι "όχι" στην ΟΝΕ, "ναι" στην αντίσταση και στην αντεπίθεση.

Η υπερψήφιση του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ θα πιάσει τόπο, γιατί είναι η μόνη ψήφος που δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως ανοχή στην ΟΝΕ και στην κυβέρνηση. Είναι η μόνη ψήφος που δεν επιδέχεται αμφιλεγόμενη ερμηνεία ως προς το νόημά της. Η ψήφος στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης τελικά θα μετρηθεί υπέρ της ΕΕ και των επιλογών της, είτε πάει προς τη ΝΔ που ανοιχτά ευθυγραμμίζεται με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές, είτε προς τα άλλα κόμματα που δεν αμφισβητούν την ΕΕ και περιορίζονται σε κάποιες ουτοπικές προτάσεις στο ανεδαφικό σχήμα " υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος προσέγγισης της ΟΝΕ"".

"Οι μαζικές λαϊκές οργανώσεις, τα κινήματα των εργαζομένων, συνταξιούχων και της νεολαίας, των γυναικών, της ειρήνης και του περιβάλλοντος έχουν αναδείξει πολλές φορές ώριμα αιτήματα και στόχους πάλης, ορισμένα μάλιστα από αυτά είναι εντελώς μίνιμουμ, αμυντικά. Μπορεί κανείς να προσθέσει περισσότερα αιτήματα και πιο προωθημένους στόχους, σκέψεις για νέα αιτήματα που η ζωή και οι εξελίξεις προβάλλουν. Το θέμα όμως δεν είναι ποια αιτήματα, το θέμα είναι μέσα σε ποια πλαίσια και προϋποθέσεις, άρα σε ποια πολιτικά πλαίσια είναι εφικτή η μια ή η άλλη λύση, είναι ρεαλιστική η μια ή η άλλη λύση. Το ΚΚΕ επανειλημμένα έχει δώσει στη δημοσιότητα θέσεις του για όλα τα προβλήματα. Επιμένουμε όμως να προβάλλουμε την ανάγκη κεντρικότερων αξόνων μέσα στους οποίους υπάρχει έδαφος για εξειδίκευση αιτημάτων. Τέτοιοι γενικοί αλλά και πολύ ώριμοι άξονες και μέτωπα πάλης είναι:

• Κατά της στρατηγικής των αναδιαρθρώσεων. Υπεράσπιση των σημερινών εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις και υπεράσπιση από τη βίαιη καταστροφή των μικρών και μεσαίων παραγωγών της πόλης και του χωριού, που σημαίνει σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ και την ασύδοτη δράση των πολυεθνικών. Διεκδίκηση νέων δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους, αγώνας που καταδείχνει τι και πώς πρέπει να αφαιρεθεί από τα προνόμια των μονοπωλίων, αγώνας τελικά κατά των μονοπωλίων.
• Πάλη γύρω από την αναγκαιότητα του δημόσιου χαρακτήρα στους τομείς της υγείας, παιδείας και κοινωνικών υπηρεσιών, και για τομείς στρατηγικού χαρακτήρα της οικονομίας. Αποκάλυψη των διάφορων μορφών ιδιωτικοποίησης που σήμερα προχωρούν.
• Αποφασιστικός αγώνας για το δυνάμωμα του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, προσπάθειες συντονισμού του σε ευρωπαϊκή κλίμακα, ενίσχυση των κοινωνικών συμμαχιών εργατοϋπαλλήλων, αγροτιάς, μικρομεσαίων, κοινωνικών κινημάτων νεολαίας, γυναικών, φιλειρηνικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
• Πάλη κατά της "νέας τάξης πραγμάτων" που υλοποιείται και από την ΕΕ με οικονομικά και πολιτικά μέσα, αλλά και με τη συγκρότηση στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονται κάτω από τη νατοϊκή ομπρέλα και νατοϊκούς σχεδιασμούς.
• Εναρξη μεγάλης καμπάνιας ενόψει της συνόδου του ΝΑΤΟ τον επόμενο Απρίλη που πρόκειται να πάρει νέες τρομακτικές αποφάσεις, που θα πετάνε και το τελευταίο "φύλλο συκής", όσον αφορά τις στρατιωτικές αλλά και πολιτικοοικονομικές επεμβάσεις σε βάρος των λαών και του δικαιώματος να χαράζουν με δική τους ευθύνη το παρόν και το μέλλον.

Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της περιοχής μας, είναι φανερό ότι απαιτείται πιο ειδικά ενίσχυση του κινήματος για την απόκρουση των επεμβάσεων στα Βαλκάνια ως αλληλεγγύη προς τους βαλκανικούς λαούς και πάλη κατά των στρατιωτικών πολυεθνικών δυνάμεων, των "ταγμάτων ασφαλείας" του ΝΑΤΟ και της συμμετοχής της χώρας μας σε αυτά.

• Αρνηση της επικύρωσης της Συνθήκης του Αμστερνταμ, ανάδειξη των τεράστιων ευθυνών εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, που θα βάλουν ακόμη μια φορά την υπογραφή τους κάτω από την αντιδραστική Συνθήκη. Ενίσχυση ενός ακόμη πιο πλατιού και δυναμικού κινήματος κατά της ΕΕ και των αντιδραστικών μηχανισμών της (Σένγκεν, Ευροπόλ κ.ά.).

Αυτά τα μέτωπα πάλης μπορούν να δώσουν κάποιο φως και να ανοίξουν το δρόμο για οργανωμένη κοινωνικοπολιτική παρέμβαση που θα γείρει αλλιώς την πλάστιγγα, με πιο βασική προϋπόθεση τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου που παλεύει κατά της δικτατορίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, κατά των ιμπεριαλιστικών επιλογών".