Οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις, κρατούν το εκπαιδευτικό πρόβλημα στην επιφάνεια σαν θέμα αιχμής, αναδείχνοντας ταυτόχρονα δυο ζητήματα.

Το ένα ότι το πρόβλημα έχει καθαρά ταξική βάση. Εκπαίδευση για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων των μονοπωλίων υπηρετεί η κυβερνητική πολιτική, εκπαίδευση για τα παιδιά του λαού διεκδικεί το κίνημα.

Το άλλο είναι ότι το κίνημα της παιδείας και ιδιαίτερα οι μαθητικές κινητοποιήσεις δημιουργούν πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, τόσο στον τομέα της παιδείας, όσο και γενικότερα. Δημιουργούν συνθήκες συνολικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αντιεκπαιδευτική πολιτική και τις λαϊκές δυνάμεις, γεγονός που προοπτικά μπορεί να διευρύνει το μέτωπο των αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό είναι επίσης σοβαρό εμπόδιο για μια κυβέρνηση των μονοπωλίων, που δέχεται σθεναρή αντίσταση στην επιβολή επιλογών ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

* * *

Αξιοποιούνται για το σκοπό αυτό διασπαστικές κινήσεις, με την αξιοποίηση δυνάμεων μέσα από το ίδιο το κίνημα, (διασπαστικά Συντονιστικά, χωρίς καμία σχέση με τους μαθητές - γι' αυτό και απομονώθηκαν), που αναλαμβάνουν να παίζουν κάθε φορά αυτό το ρόλο.

Η επικοινωνιακή προσπάθεια των ίδιων επιτελείων, προσπαθεί να εστιάσει την υπόθεση στην έλλειψη γνώσης του περιεχομένου της "μεταρρύθμισης" από τους μαθητές και στην παραπληροφόρηση τάχα από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ που ηγούνται των κινητοποιήσεων και κάνουν τη... ζημιά στους μαθητές.

Οταν κατάλαβαν ότι το "κόλπο" της διάσπασης και της παραπληροφόρησης δεν έπιασε, προχώρησαν στην ταχτική βελτίωσης - υποτίθεται - της εφαρμογής των νόμων, με τις δήθεν υποχωρήσεις στις εξετάσεις και τη βαθμολογία της β' Λυκείου, αλλά και σε ανούσιες υποσχέσεις στους καθηγητές, επιδιώκοντας να χρησιμοποιήσουν μερίδα καθηγητών ενάντια στις κινητοποιήσεις.

Η κυβέρνηση προσπαθεί επίσης να επιστρατεύσει διάφορες δυνάμεις, (κυρίως κάποιους ανθρώπους της εκπαίδευσης από τον πανεπιστημιακό χώρο), για να τη στηρίξουν και φυσικά να συνδράμουν, ώστε να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα των μαθητών.

Η κυβέρνηση, με την προσφιλή λογική του "διαλόγου", επιδιώκει να αντιπαραθέσει τους καθηγητές στους μαθητές, αλλά και τμήματα των λαϊκών στρωμάτων στο κίνημα της εκπαίδευσης. Είναι επίσης ένας τρόπος δημιουργίας συνθηκών διάσπασης. Μόνο που για να περάσει πρέπει να θέλουν και οι εκπαιδευτικοί. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό ότι με δήλωση στο "Βήμα", (25-27/12/98) κομματικός παράγων του ΠΑΣΟΚ, είπε ότι "αν θελήσουν οι καθηγητές, οι καταλήψεις θα λάβουν τέλος. Επειδή όμως το υπουργείο δεν επικοινωνεί μαζί τους και επιπλέον δεν ικανοποίησαν οι εξαγγελίες είναι απρόθυμοι να συμβάλουν στην εκτόνωση"!!!

Ταυτόχρονα χρησιμοποιεί τέτοια προπαγανδιστική ταχτική που να επηρεάζει αρνητικά τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις κινητοποιήσεις και τη μεγάλη διάρκειά τους, που αποβαίνει υποτίθεται σε βάρος της μόρφωσης των μαθητών, θέλοντας να αποκρύψει το γεγονός ότι, αν κάτι αποβαίνει σε βάρος της μόρφωσης και του μέλλοντος των μαθητών, είναι οι ίδιοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι που τους επιβάλει, παρά την καθολική αντίθεση και άρνηση των μαθητών και της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

* * *

Αυτό που απασχολεί συνεχώς την κυβέρνηση είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης, που εξελίσσεται λόγω των κινητοποιήσεων, έτσι που να εκτονωθεί το μαθητικό κίνημα, ενώ η ίδια θα προχωρεί στην πραγματοποίηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων χωρίς υποχώρηση. Αυτή η ταχτική εστιάζεται στην εκτίμηση πως το ίδιο το μαθητικό κίνημα θα μπει μπροστά στο δίλημμα "της συνέχισης των διεκδικήσεων και το χάσιμο μιας σχολικής χρονιάς" ή "σταμάτημα των κινητοποιήσεων για να μη χαθεί η χρονιά".

Το παραπάνω καλλιεργείται έντονα από την κυβερνητική προπαγάνδα σε συνδυασμό με την "κομματικοποίηση" των αγώνων και την "ποδηγέτησή" τους από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, (μάλιστα ο κ. Πάγκαλος, σε απειλητικό τόνο "δικτατορίσκου", μίλησε για "εγκάθετους του ΚΚΕ στα σχολεία" και για την ανάγκη "να επιβληθεί ο νόμος... και η αστυνομία να ανοίξει τους δρόμους", γιατί "αυτού του είδους η διαδικασία (οι κινητοποιήσεις) είναι ευθεία αμφισβήτηση της δημοκρατικής λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος")!!!

Ετσι ακριβώς εννοεί η κυβέρνηση τη δημοκρατία. Να αποφασίζει η ίδια και να εφαρμόζει αντιλαϊκά μέτρα, ενώ το λαϊκό κίνημα όταν διεκδικεί, λειτουργεί αντιδημοκρατικά! Σαν να μην υπάρχει το πρόβλημα που δημιουργούν οι ίδιοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι, η ίδια η κυβερνητική πολιτική, λες και δεν είναι αυτή που διόγκωσε το πρόβλημα στην παιδεία για να φτάσουν σήμερα οι μαθητές μπροστά στην αμορφωσιά να επιλέγουν το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, προκειμένου να φροντίσουν για το παρόν και το μέλλον της εκπαίδευσης, αλλά και της δουλιάς τους μετά το σχολείο.

* * *

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Είναι γεγονός ότι από την έναρξη των κινητοποιήσεων τα κυβερνητικά επιτελεία, που επεξεργάζονται την ταχτική ενάντια στις κινητοποιήσεις για το εκπαιδευτικό πρόβλημα, προσπαθούν με κάθε μέσο να κάμψουν το ογκούμενο κύμα των οργανωμένων πολύμορφων αγώνων

- Τι σηματοδοτούν για τη ΛΑΡΚΟ τα μέτρα που ανακοίνωσε η διοίκηση της εταιρίας;

- Οι διαθεσιμότητες, η μείωση παραγωγής και μεταλλεύματος αποτελούν για τη ΛΑΡΚΟ ακόμα μια "μαχαιριά", την οδηγούν ταχύτερα στην απαξίωση, στην ιδιωτικοποίηση ή ακόμα και στο κλείσιμο. Υπεύθυνη για το "έγκλημα" είναι η κυβερνητική πολιτική, που έχει ως βάση τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολυεθνικών. Μια πολιτική, που διέλυσε τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και οδηγεί τις επιχειρήσεις του στην πώληση και στο λουκέτο.

- Είναι πράγματι τέτοια η κατάσταση στη ΛΑΡΚΟ, ώστε να έχει φτάσει στο σημείο "μηδέν", όπως ισχυρίζονται κυβέρνηση και διοίκηση;

- Η διοίκηση, με άλλοθι τη χαμηλή τιμή του νικελίου, ισχυρίζεται ότι η ΛΑΡΚΟ βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Προσπαθούν να δείξουν ότι η επιχείρηση είναι σε σημείο "μηδέν". Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Οι κυβερνητικές επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την κατάντησαν προβληματική. Εμείς λέμε ότι αν υλοποιηθούν οι προτάσεις που έχουμε καταθέσει, η ΛΑΡΚΟ θα μεγαλουργήσει. Θα μπορέσει να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης, να δώσει ζωή στις περιοχές που δραστηριοποιείται και να συμβάλει στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και παραγωγής.

- Πώς αντιμετωπίζουν τα παραπάνω οι εργαζόμενοι;

- Κατ' αρχάς απορρίπτουμε την πολιτική κυβέρνησης και διοίκησης και τα περιοριστικά μέτρα, αφού δε θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, θα επιδεινώσουν τη θέση της ΛΑΡΚΟ, για να έρθουν μετά να ανακοινώσουν το επόμενο σενάριο, που προβλέπει επιπλέον διαθεσιμότητες, μείωση παραγωγής ή και κλείσιμο. Το πρόβλημα χρειάζεται πολιτική λύση και απαιτούμε να στηριχτεί οικονομικά η εταιρία. Καθορίσαμε ένα πρόγραμμα δράσης, ενημέρωσης της κοινής γνώμης, συντονισμού του αγώνα μας, που περιλαμβάνει δύο 24ωρες απεργίες, η πρώτη για αύριο (σ. σ. σήμερα) με συγκέντρωση στις 9.30πμ στα διόδια Σχηματαρίου. Την Τετάρτη, 30/12, συμβολική κατάληψη της Περιφέρειας στη Λαμία. Τέλος, την Πέμπτη, 14/1, δεύτερη 24ωρη απεργία με συγκέντρωση και πορεία στο υπουργείο Ανάπτυξης. Την ίδια μέρα τα Εργατικά Κέντρα της Περιφέρειας έχουν προκηρύξει 3ωρη στάση εργασίας σε όλους τους νομούς της Στερεάς στον κλάδο του μετάλλου και στους μεταλλωρύχους. Υπάρχουν επίσης μια σειρά άλλες σχεδιασμένες ενέργειες, όπως η συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ στη Λάρυμνα κ. α.

- Υπάρχει λύση στο "πρόβλημα" ΛΑΡΚΟ; Τι μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη και στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας;

- Λύσεις υπάρχουν, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες και έχουν κατατεθεί. Το πρόβλημα είναι πολιτικό, μόνο με πολιτική βούληση μπορεί να λυθεί. Οι κυριότερες προτάσεις μας αφορούν στον εκσυγχρονισμό της επιχείρησης, την αξιοποίηση των υποπροϊόντων, τη ρύθμιση των δήθεν χρεών, τη ρύθμιση της τιμής του ρεύματος, σύμφωνα με την τιμή του νικελίου, την καθετοποίηση της παραγωγής και τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργηθεί Εθνικός Φορέας Εκμετάλλευσης Σιδηρονικελιούχων και Χρωμιούχων Κοιτασμάτων. Πάνω σ' αυτές τις προτάσεις οι εργαζόμενοι πρέπει να χτίσουν το δικό τους μέτωπο, που θα έχει αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, με κατεύθυνση την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Να συντονίσουν τον αγώνα τους με τους άλλους εργαζόμενους, αγρότες, ΕΒΕ, Τοπική Αυτοδιοίκηση. Σ' αυτή την πορεία θα πρέπει και να αποδυναμώνονται οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να ενισχύονται οι ταξικές δυνάμεις.

Γ. Π.